Same old, same old but not quite!

Hey allerliefsten,

Het is nog nooit gebeurd dat ik zo lang niet heb geschreven, dit heeft meerdere redenen. Geen zin, geen tijd en wat moet ik vertellen? Het leven gaat door en zoveel boeiends gebeurd er niet haha. Ik ga er dan ook proberen geen ellenlang verhaal van te maken maar mij kennende beloof ik niks ;). Het is nu 25 november en dus woon ik al iets meer dan 4 maanden in Indonesië, heel veel is er nog niet veranderd sinds de laatste keer dat ik schreef.

Cinta saya (mijn liefde):
Tussen Reza en mij gaat het heel erg goed op het moment, het duurde even tot we een mooie balans vonden tussen alles maar geduld is een schone zaak J dus ik ben erg gelukkig op het moment. Reza’s bedrijf Indoparadiso gaat nog steeds erg goed, het is wel laag seizoen dit betekent minder klanten maar hij probeert op andere manieren bezig te blijven en geld te verdienen. Dus dit gaat allemaal heel goed. Hij verhuurt nu ook zo’n 7 scooters en die zijn bijna altijd verhuurd, en ook studenten blijven het hele jaar door naar Yogya komen dus dat blijft een bron van inkomsten. Door extra vrije tijd heeft Reza wel een mooie nieuwe hobby gevonden haha: schilderen! Ik heb altijd geweten dat hij dat leuk vond maar hij blijkt er nu echt heel veel ontspanning en plezier uit te halen. Onze woonkamer lijkt regelmatig op een kunstenaars atelier met een heleboel schilderijen (soms nog onafgemaakt want dan wacht hij op inspiratie en begint wel alvast aan een nieuwe), kwasten, verftubes, lappen vol verfvlekken, lege canvasdoeken. Ik moet zeggen hij is best goed! Ik heb totaal geen verstand van kunst maar ik vind het erg knap wat hij kan, en het belangrijkste is dat hij het leuk vindt. Hij heeft zelfs al mensen gehad die een schilderij wilden kopen of een pet die hij beschilderd had, dus dat beloofd veel goeds!

Ons huisje:
3 maanden geleden schreef ik dat we in ons huisje woonden maar dat dit nog niet af was. Nou dat is het nog steeds niet, en dit heeft ook geen prioriteit meer want ja we wonen er al en dat gaat prima. We hebben natuurlijk wel wat uitgebreid zoals een houten tuinsetje buiten, wat extra bamboe, keukenmateriaal en een heleboel nieuwe schilderijen van Reza, maar niet zoals op het begin het plan was. En hoe langer het duurt hoe minder ik daar ook het nut van in zie. Later kom ik hier nog op terug.

Mijn werk:
Ik werk nog steeds twee ochtenden op de Taaltuin en voel me hier heel erg thuis, begin me erg te hechten aan de kids en ik ga graag naar werk. Ik merk wel dat het sneller ‘saai’ is met 5 peutertjes dan met een volle klas met 30 kinderen maar ik probeer het leuk te maken! Toen ik een paar maanden geleden nog veel vrije tijd had heb ik dan ook wat extra dingen voor de school gedaan, een observatie systeem in elkaar gezet, organisatorisch wat dingen gedaan. Ik voelde me erg nuttig maar het geld moet ook ergens vandaan komen.

Op de Taaltuin was er vanaf het begin al afgesproken dat ik zou gaan kijken hoe we het volwassenonderwijs op zouden kunnen gaan zetten. Dit stond namelijk nog erg in de kinderschoenen. Sinds een paar maanden zijn we nu bezig hoe ik dit vorm kan gaan geven. Mijn collega’s werken al fulltime dus het zou dan echt mijn project worden. Nou uiteindelijk komt van het een het ander en ben ik vorige week begonnen met het geven van de eerste privé cursus Nederlands. Dus op de Taaltuin wordt vanaf nu ook een Nederlandse cursus gegeven of een inburgeringscursus voor Nederland. Deze zal ik beiden geven. Ik moet bekennen, ik was hier heel zenuwachtig voor. Volwassenen? Inburgering? Certificaten? Het was allemaal heel erg nieuw. Maar met fijne hulp van de collega’s heb ik me nu al goed kunnen voorbereiden. Ik heb nu een cursist maar vanaf deze week gaan we promoten en dan heb ik er hopelijk in Januari een heleboel. Ik zou eigenlijk vanaf januari ook 3 ochtenden in de week privéles gaan geven aan een meisje van 10 jaar maar helaas gaan zij al vervroegd naar NL en komt het maar op 2/3 weken uit. Jammer maar gelukkig al wat meer werk! Laat het geld maar binnenstromen, ook al zijn het maar kleine beetjes ;)

Ander werk zit er voorlopig niet in, want de regels voor een werkvergunning zijn erg strikt op het moment en ik voldoe niet aan de eisen! Dus voor zover jullie weten, doe ik alleen vrijwilligerswerk op de Taaltuin! Ik wil liever niet op mijn vingers getikt worden.

Mijn vrijwilligerswerk:                                                                                                   
Ik heb al heel lang aangegeven dat ik vrijwilligerswerk wilde gaan doen, om mijn tijd op te vullen en daar ben ik goed in geslaagd. Vooral bij Project Child ben ik op dit moment erg actief. Dit is een organisatie die helpt in de armste wijken van Yogyakarta en Pacitan. Dit zijn vaak de plekken waar het ’t gevaarlijkst is, zoals naast de rivier of aan zee. Hier zijn natuurrampen, zoals overstromingen en tsunami’s het eerst te merken. Omdat er officieel op deze plekken niemand mag wonen van de overheid is het land dus eigenlijk gratis. Dat betekent de goedkoopste plek om te wonen en dus wonen daar de armste mensen. Project child geeft op deze plekken lessen aan kinderen maar ook volwassenen over het milieu, gezondheid en Engelse les. Maar ook zijn er vaak leuke dingen te doen voor de kinderen zoals art class of een dagje weg met alle vrijwilligers. Mijn plan was in eerste instantie om als leerkracht hier te gaan werken maar op dit moment ben ik alleen nog maar fotograaf geweest bij alle evenementen. En ik moet zeggen dit is me heel erg goed bevallen. Ik geniet enorm van het fotograferen en het bewerken van de foto’s achteraf. En het is natuurlijk een super promotie voor mijn fotografie naam. Nadat de foto’s bewerkt zijn plak ik namelijk ook stiekem mijn merknaam op de foto’s dus iedereen die de foto’s ziet of wil hebben ziet altijd mijn naam. Een betere promotie is er niet toch? ;)

Toch ga ik ook wat meer actiever zijn in het onderwijs van Project Child door ze te helpen met het geven van onderwijs, het organiseren ervan etc. Ik ben op dit moment de enige vrijwilliger of medewerker die veel ervaring heeft in het onderwijs en daar willen ze graag gebruik van maken. Maar ik moet zeggen nu ik het steeds drukker begin te krijgen bij de Taaltuin schiet dit er toch wel vaak bij in.

Afgelopen weekend ben ik in Pacitan geweest, dat ligt 3 à 4 uur rijden van Yogya en daar hebben ze ook een school voor kinderen op zaterdag en zondag. Ik was heel erg nieuwsgierig dus ben daar ook maar eens gaan kijken. Tijdens de les leerden de kinderen over het afval rondom het strand en hoe lang dat afval bleef liggen. De volgende ochtend zijn we met al deze kinderen naar het strand gegaan om afval te rapen. En geen een kind dat aan het spelen was in het zand, of wilde zwemmen in de zee. Ze waren allemaal vast beraden om mee te helpen het strand op te ruimen. En er lag me toch een hoop afval, zakken vol hadden we. Ik denk dat het een behoorlijke impact op de kids had en ze realiseerde wat al dat afval doet met het mooie strand, de natuur en de dieren in de zee. Een klein stapje in de richting van iets goeds! Daarvoor doen we het.

Ik ben ook vrijwilliger bij Animal Friends JogJa(AFJ), dit is een organisatie die honden, katten en andere dieren van de straat haalt, ze opknapt en een nieuw tehuis voor ze zoekt. En dat is nog maar een van de weinige dingen die ze doen. Sterilisaties, castraties, evenementen, campagnes voeren tegen dogfights of travelling circus. Ze doen van alles. Tot nu toe heeft mijn werk hier op een laag pitje gestaan en heb ik alleen nog maar geholpen met het fotograferen van àlle honden en katten die ter adoptie beschikbaar zijn, en geloof me dat zijn er veel. Zo’n 30 honden en méér dan 40 katten. Dat is een behoorlijk werkje geweest maar ontzettend leuk! Ik kwam beide dagen met honderden foto’s thuis, Reza heeft me compleet voor gek verklaard haha. Het fotograferen van de katten was iets minder want deze katten wonen allemaal in en rondom één huis tot ze geadopteerd worden. Dus na een uur begon mijn allergie op te spelen en heb ik niets anders gedaan dan niezen. Maar ja, er was werk aan de winkel en ik had een deadline dus ben toch maar doorgegaan met toch nog veel mooie foto’s. Uiteindelijk heb ik van alle foto’s een presentatie in elkaar gezet voor de adoption night en nog een filmpje met alle foto’s met een liedje dat het gevoel geeft van : ‘oh kijk al die lieve kleine hondjes en poesjes, we moeten er toch wel eentje adopteren’. Hopelijk heeft het geholpen.

In januari hoop ik wat meer te kunnen gaan doen bij AFJ zoals honden uitlaten, voeren, wassen etc. Maar ik heb helaas maar twee handen en twee benen dus ik moet keuzes maken.

Onze vakantie:
 Een maand of twee geleden zijn we dan EINDELIJK op vakantie gegaan, lekker even twee weekjes weg met zijn tweeën. We zijn naar de Gili-eilanden geweest, wat voor mij niets meer is als strand en feesten, en dus niet echt mijn ding, en we zijn naar Lombok geweest, een eiland met nog veel natuurbehoud en lokale plekjes, dus totaal wel mijn ding. Het was een goede mix tussen wat Reza leuk vind en ik leuk vind. Op gili kon ik lekker shoppen en hij kon lekker relaxen bij het zwembad en stappen. En op Lombok konden we samen heerlijk met de scooter de natuur verkennen. We hebben ook wel twee weken heerlijk luxe gedaan met goede accommodaties met AC, warm water en een zwembad. Dit klinkt misschien logisch maar de eerdere keren dat Reza en ik in Azië samen reisden was het vaak op budget. En nu zijn we een keer lekker los gegaan.

Ook erg veel mooie foto’s kunnen maken op vakantie, nieuwe plekken geven altijd zoveel inspiratie. Helaas nog geen tijd gehad om ze te bewerken of te uploaden dus dat moet nog komen.

Mijn gezondheid:
Tijdens de vakantie waarover ik net schreef had ik erg veel last van hoofdpijnen en met al die kuilen in de weg werd het er niet beter op. In de laatste dagen begon ik ook veel rugpijn te krijgen. Ik verwachtte dat het te maken had met de scooter of gewoon een verkeerde houding. Eenmaal terug in Yogya waren de hoofdpijnen weg maar de rugpijn werd alleen maar heviger en ik kreeg er ook koorts bij. Zo hevig dat ik er niet van kon slapen, alleen maar lag te woelen, niet kon werken, de pijn uitstraalde naar mijn zij en continu pijn had hoeveel pijnstillers ik ook nam. Dus ik nam me voor maandag naar de dokter te gaan, maar ineens werd ik maandag wakker en had ik bijna geen pijn meer en alleen een lichte verhoging. Mooi dacht ik, dan hoef ik niet naar de dokter, opgelost!

Dat was echt te vroeg gesproken want de volgende dag was de pijn in alle hevigheid weer terug en lag ik dus weer de hele dag op bed. Gelijk de dokter gebeld en een afspraak gemaakt voor de dag erop. Deze dokter had ik aangeraden gekregen van mijn collega’s en zou goed Engels spreken. Eenmaal bij het ziekenhuis was dit echt drie keer niks. De dokter waar ik een afspraak mee had werkt op meerdere plekken maar helaas op deze dag in dit ziekenhuis, heel erg Indonesisch. Reza was er absoluut niet blij mee maar ik had geen zin om weer pijnlijk op de scooter te stappen naar een ander ziekenhuis dus ik besloot gewoon te wachten op mijn afspraak, maar we moesten eerst allerlei formulieren invullen en dan weer wachten, dat was wachten nummer 1, daarna moesten we wachten op mijn afspraak met de dokter, wachten nummer 2. Eenmaal in de kamer van de dokter uitgelegd wat er aan de hand was, de dokter stelde wat vragen, hij voelde wat, knikte een paar keer en zei toen dat we mijn urine en bloed moesten gaan laten testen. Dit kon gelukkig wel ‘meteen’ (op zijn Indonesisch dan). Dat was wachten nummer 3. Voor de urine heb ik eerst 1 liter water drinken en voor het bloed heb ik Reza’s hand fijn geknepen want mijn aders zijn vrij dun en liggen vrij diep, dus de dokters zitten altijd zo te friemelen en hier in een Indonesisch ziekenhuis werd ik daar helemaal panisch van. Uiteindelijk kwam wachten nummer 4, voor ongeveer een uur, op de uitslag. En toen weer wachten tot de dokter tijd had om ons te vertellen wat er met me aan de hand was. In totaal erg veel wachten dus… Maar… uiteindelijk bleek het wachten wel nuttig te zijn, want er bleek toch redelijk wat aan de hand te zijn: een bloed infectie (waarschijnlijk lichte keelontsteking), salmonella/buiktyfus infectie en een urine infectie. Voor salmonella ben ik ingeënt 2 jaar geleden en daarom had ik eigenlijk weinig symptomen van de ziekte behalve dan de koorts. De urine infectie is de boosdoener geweest, door waarschijnlijk meerdere dingen maar vooral dehydratie gingen mijn nieren protesteren wat ontzettend veel rugpijn gaf. En al die dingen bij elkaar versterkten elkaar waarschijnlijk alleen maar. Ik was behoorlijk geschrokken dat ik zoveel tegelijk had maar uiteindelijk kreeg ik medicijnen, verplichte bedrust en een wat strikter dieet (niks gefrituurd of vet!, dat is dus letterlijk ALLES in Indonesië, dus ik heb geleefd op aardappels, groenten en droge rijst) was ik binnen een week weer helemaal opgeknapt en sinds dien heb ik nergens meer last van gehad.

Maar het punt is dat ik me hier in Indonesië wel een stuk ongezonder en vatbaarder voel, dit ligt wel grotendeels aan mezelf. Ik sport niet, en alles gebeurd hier op de scooter. Het is zo makkelijk een maaltijd bij de warung te halen, maar ook juist vaak ongezond. De levensstijl is hier over het algemeen niet zo gezond, als ik ook kijk naar Reza, die eet echt niet elke dag groenten of fruit. Dat zou bij mij nooit gebeuren en al helemaal niet toen ik in Nl woonde. Ik probeer nu dus net wat vaker zelf te koken (gezonder), en met mijn nieuwe blender veel verse sapjes te maken voor de nodige vitaminen en wat meer te bewegen. We hebben nu de mountainbikes van Reza thuis staan dus dan kan ik die makkelijk een keer pakken voor een rondje. Ook wil ik nog steeds beginnen met Yoga lessen maar dat roep ik nu al 2 jaar dus over 5 jaar zal dat er wel een keer van komen denk ik ;)

Mijn fotografie:
Tsja.. wat zal ik over zeggen, ik schaam me een beetje. Een paar maanden geleden ben ik aan een cursus begonnen maar omdat het op zo’n laag pitje staat ben ik nog steeds bij les 2 na 2 maanden haha. Schandalig toch?! Ik blijf wel erg actief maar op dit moment veel achter de computer. Ik leer mijn foto’s bewerken en vraag via een speciale pagina op facebook feedback aan andere fotografen. Dit is echt super om eindelijk goede tips of feedback te krijgen op je foto’s, negatief en positief. Fotografie is nog steeds mijn ding maar op persoonlijk vlak ben ik er nu te weinig mee bezig, ik zou er liever veel meer mee bezig zijn en nog meer willen leren. Dus een goed voornemen voor 2016 om er echt tijd voor in te plannen. Ik hoop mijn ontwerp voor ansichtkaarten af te hebben voor ik naar Nederland kom om ze aan jullie te laten zien en hopelijk mijn eerste ‘echte’ verkoop te doen van foto’s die ik heb gemaakt. Dat zou fantastisch zijn maar dan moet ik nog wel goed aan de bak. In Nederland ga ik mijn collectie lenzen hopelijk wat uitbreiden en nog een stapje hoger richting het worden van een professioneel fotograaf. Want wat is beter dan van je hobby je beroep maken? In mijn dromen ben ik nu al National Geographic fotograaf!

Ons plan:
Tsja… ons plan, voor zover we een plan hebben. Ik ben naar Indonesië vertrokken met het ‘plan’ om hier twee jaar te zijn en daarna hopelijk weer te kunnen verhuizen naar NL maar dan samen. Echter is dat van meerdere factoren afhankelijk. Reza en ik hebben nu wel de keuze gemaakt dat we geen twee jaar hoeven te wachten (vanwege ons huurcontract van het huis) maar dat we gewoon zo snel mogelijk naar Nederland komen. Verwacht niet dat ik er dit schooljaar al ben want dan leef je in dromenland. Het is namelijk makkelijker gezegd dan gedaan. Het voornaamste is dat ik een fulltime baan met jaarcontract of vast contract moet krijgen, en dat is op dit moment lastig. Zeker omdat ik niet op gesprek kan komen vanaf Indonesië, dus brieven sturen is vaak tevergeefs, ook kan ik soms niet per direct beginnen, er moet van te voren veel geregeld worden voor Reza’s visum. Vanaf nu zal ik wel de vacatures goed in de gaten houden en er wat meer mee bezig zijn. Het maakt me niet uit om iets buiten het onderwijs te doen of eventueel in een ander deel van NL of België. Alles is dichterbij dan Indonesië. Ik hou van Indonesië maar zal hier nooit helemaal kunnen aarden in deze fase van mijn leven. Gelukkig staat Reza helemaal achter deze beslissing en gaan we doen wat we kunnen. Misschien kom ik volgend jaar een tijdje naar Nederland alleen of met Reza om fulltime te gaan solliciteren om daarna alleen nog naar Indonesië te gaan om de spullen in te pakken en op vakantie te gaan. Maar de tijd zal het leren, het belangrijkste is dat we bij elkaar zijn en samen op een lijn zitten i.v.m. de toekomst. Ik hoop alleen dat ‘de tijd’ het wel een beetje snel doet want ik frustreer me enorm haha! Dus hoor je iets van een vacature, laat het me weten!

Onze trip naar NL:
Jaaaaaaa! Sinds twee weken is er niets anders waar ik het meer aan denk. Vandaag nog een maand, nu is het nog meer drie weken, nu is het nog maar 2,5 week en op het moment dat ik dit schrijf is het precies twee weken. Reza wordt er gek van want ik praat alleen maar over iedereen weer zien, leuke dingen doen, kerst vieren, stamppotten, wijn, koekjes, van alles! Terwijl Reza ontzettend baalt dat we eigenlijk niet twee of drie maanden kunnen. Vanwege werk kon ik echt maar een maand vrij krijgen en dat is al meer dan normaal dus daar ben ik erg blij mee. Maar als het aan Reza had gelegen waren we nog langer gebleven, en aan mij natuurlijk ook. Maar kan het me niet veroorloven die éne baan die ik hier heb, te verliezen hihi. Dus op 9 december ergens komen Reza en ik aan in Amsterdam, we blijven tot 7 januari. Ik kijk er echt ontzettend naar uit. Het zal wel wat meer vakantie worden dan vorige keer omdat ik nu zoveel mogelijk wil doen met al die lieve mensen om me heen en veel korter te tijd heb. Ook wil ik met Reza wat tripjes maken. Maaaaaar.. als ik de kans krijg om wat werk te doen dan zal ik dit ook aangrijpen want ik kan het goed gebruiken ;)

Oké, misschien is mijn verhaal toch niet zo kort als ik wilde, en het staat vast en zeker VOL met spelfouten. SLECHT voor iemand die speciale Nederlandse taal en cursussen geeft. Dus ssstt.. niet doorvertellen maar ik ben te lui om de fouten eruit te gaan halen.

Over twee weekjes kan ik jullie allemaal persoonlijk bijpraten maar wil ik vooral ook heel veel luisteren naar jullie verhalen, want er is niemand van jullie die een blog schrijft zodat ik het kan lezen haha ;) Voordat ik kom, komen Hein en Anja deze zondag ook nog naar Yogya voor een weekje, dus dan kan ik al genieten van een klein stukje van  ‘thuis’.

Tot super super snel allerliefsten!! Dikke kussen en knuffels!

Ps. Oh en mijn Indonesisch gaat steeds een beetje beter, helaas nog steeds geen cursus kunnen doen maar iedere dag leer ik weer wat nieuwe woorden.

Pss. Het is nu ook zeker dat Mitch in februari in Surabaya gaat studeren, dat is zo’n 4 tot 6 uur met de trein van Yogyakarta dus voor mijn perspectief, heel erg dichtbij. Voor hem heel leuk maar voor mij nog leuker ;)