The final adventure

16 februari 2019 - Tilburg, Nederland

Ciao chicko’s, chicka’s, muchachos and muchahas,

Mijn allerlaatste blog want ik zit op dit moment op het vliegveld en het vliegtuig van Madrid naar Brussel dus ik ben bijnnaaaaaa thuis. (Niet helemaal waar, toen ik het schreef wel maar nu ik dit post ben ik alweer 6 maanden in Nl haha). Na de mega lange busrit van 21 uur naar Lima vanuit Cusco (waarbij ik verassend veel geslapen heb), moesten we een paar uurtjes wachten in Lima voor een 11 uur vlucht naar Madrid. Deze vlucht was echt hel! Na het eten met een glaasje rode wijn (ofcourse!), probeerde ik te slapen maar dit lukte voor geen meter. Dus na nog een flesje (zo’n kleintje dan he) en ondertussen al twee primatours (daar word je heel slaperig van) probeerde ik steeds opnieuw te gaan slapen en als dat niet lukte weer mijn film afkijken, proberen te slapen, film afkijken, proberen te slapen, wc, proberen te slapen, film afkijken. Dit is zo een paar uur doorgegaan en ik werd zo gefrustreerd met mezelf dat het me niet lukte om te gaan slapen, want dan gaat de tijd gewoon een heel stuk sneller. Ondertussen lag Daan al twee uur naast me te ‘snurken’. Oke niet echt snurken, maar je snapt wat ik bedoel. Die lag helemaal knock-out, en werd zelfs niet wakker toen ik helemaal over haar heen geklommen ben om naar de wc te gaan. Verder was ik helemaal niet jaloers op onze lieve vredige slaapster haha. Omgekeerde wereld! Uiteindelijk ben ik oververmoeid toch in slaap gevallen, vraag me niet hoe, want ik heb alles geprobeerd, zelfs letterlijk schaapjes tellen in alle talen waarin ik dat kon haha. Normaal ben ik zo vertrokken onderweg. Dus terwijl ik dit blog schrijf ben ik wel een klein beetje chagerijnig en heb ik ondertussen al meer dan 40 uur reis op zitten. So who can blame me? Maar goed... die vlucht is eigenlijk helemaal niet zo interessant, jullie willen natuurlijk allemaal weten hoe DE trek van onze vakantie is geweest. Ik bedoel Machu Pichu is al snel het hoogtepunt van je vakantie als je naar Peru gaat.

Dus laat ik bij het begin beginnen, want er zit nog wel een addertje onder het gras. Dinsdag ochtend moesten we om half 4 op om te vertrekken. We zouden dan eerst een stuk met de bus rijden en die dag ongeveer 6 uur moeten hiken naar de campingplaats. De avond ervoor hadden we al onze warme kleren al ingepakt (lees: behalve mijn nieuwe warme vest, en Joost mag weten waarom ik die niet ingepakt heb want dat was een domme keus haha, maar dat is altijd achteraf he). Dus met veel tegenzin en met in ons achterhoofd dat het wel zware (mooie maar zware) dagen gingen worden stonden we die ochtend op. We stonden allemaal mooi op tijd klaar, en bedachten dat we alleen hoefden uit te checken want onze grote backpacks bleven bij het hostel want daar hadden we nog 2 nachten geboekt na de trek. Dus wij dachten heel leuk achteraf wel te kunnen betalen. Dat ging dus mooi niet door, we moesten meteen betalen. Maar ik weet niet of jullie een beetje meegerekend hebben, maar we zaten al 5 dagen in het hostel, dus dat zijn de nachten plus alle Mojitos, chicken fingers, frietontbijtjes, verse sapjes etc. Dus zoveel cash hadden we niet. Dus Pien en ik met alle pinpassen en codes in ons hoofd naar het stadscentrum gerend. Gerend ja, want we hadden maar weinig tijd. Daar ging het niet allemaal vlekkeloos want ik kan ook maar een bepaald bedrag per dag pinnen met mijn creditcard (en mijn pinpas was ik natuurlijk al in de eerste week kwijtgeraakt). Uiteindelijk met genoeg cash terug naar het hostel, bleek dat we daar ook gewoon met creditcard hadden kunnen betalen... Kut haha! Super dom, niet over nagedacht. Uiteindelijk wachten tot we werden opgehaald.. dat werd nog meer wachten en langer wachten en mijn onderbuikgevoel zei al dat er iets niet klopte. Er stonden veel meer mensen te wachten, sommige werden voor andere tours opgehaald op voor taxi’s naar het vliegveld maar ook sommigen niet. Uiteindelijk werd er naar de beveiliger gebeld en aan mijn wateren voelde ik dat het niet klopte. En inderdaad er werd vanuit de beveiliger mede gedeeld dat er iets niet doorging, maar ja, met ons slechte Spaans en zijn beperkte Engels begrepen we er niet veel van. Dus hij belde de receptie en die vertelde ons het volgende: Er zijn demonstraties in Cusco, het vervoer kan hier niet komen, jullie trekking gaat niet door, om 13.00 komen ze jullie uitleg geven.

Uhm..................oke hier heb ik even een alinea pauze voor nodig. Stel je even onze gezichten voor na deze informatie...... dat dé trekking van de vakantie niet door ging en onze vakantie op zijn eind kwam.

Ja zie je het voor je? Open mond, sprakeloos stonden wij elkaar aan te kijken. you have to be facking kidden me? Serieus? Na alle shit van deze vakantie? Ga je me ook nog eens vertellen dat onze trekking niet doorgaaat? Onze laatste trek van de vakantie? Dit meen je niet, waar zit de hidden camera? Dit moet een grap zijn toch? Het huilen stond me echt nader dan het lachen. Na een paar minuten vol ongeloof begonnen we met elkaar een gesprek over wat er dan precies aan de hand zou zijn. Want weer zo’n stomme demonstratie die roet in het eten gooit. En we hadden wel in de gaten dat er de afgelopen dagen iets aan de hand was, want er was veel vuurwerk en rumoer op straat, maar niet echt heftig zoals we dat eerder in Puno hadden meegemaakt. Dus we waren hier nogal verbaasd over. Maar blijkbaar kon er geen vervoer in of uit Cusco, heel veel meer informatie kregen we niet. Het is dus wel duidelijk dat ze in Peru niet goed zijn in communicatie, maar ook niet in compensatie en compassie. Want alsof het niks was werd er gewoon tegen ons gezegd: je tour gaat niet door, want er zijn protesten, sorry, we kunnen er niets aan doen. Sorry? Sorry? Ik heb niks aan sorry. Dan probeer iig met een andere oplossing te komen dachten wij, maar goed het bedrijf spraken wij natuurlijk niet direct en de receptiemeneer gaf alleen maar een boodschap door. Maar onze emoties liepen best hoog op. Het geluk was dat wij nog wel een tijdje buiten stonden te praten over wat er zojuist gebeurd was, want op een gegeven moment kwam er een man binnen lopen die vroeg: Salkan Tay trek? Uhm..... (mega verbaasde gezichten) yes thats’ us! Uhm.. gaat het nu toch door dachten we, worden we toch opgehaald. Bijna..... er werd ons verteld met veel sorry’s dat we nu niet konden vertrekken maar dat we om 14.00 opgehaald zouden worden om dan alsnog te vertrekken en we dan wat dingen zouden inkorten. Wat? Dat werd er verder niet bij verteld. Maar who cares? We gingen in ieder geval alsnog en we konden dan nog wat extra slapen. Dus dat was wel heel erg fijn!

Dus wij allemaal terug naar bed om nog even te slapen, maar ondanks dat we alsnog konden vertrekken die dag baalde ik als een stekker dat er weer iets was dat misging. En ik bedoel, ik ben altijd vrij optimistisch en flexibel, maar ook ik ben op een gegeven moment wel klaar. Dus om de knop om te zetten die dag was nog best even een dingetje. Laat me dan maar gewoon naar huis gaan dacht ik toen. Gelukkig heb ik dan 3 lieve meiden die daar alle begrip voor hebben en die het uiteindelijk toch voor elkaar krijgen weer een lach op mijn gezicht te toveren. Dus op naar een behoorlijke lange busrit, met een chauffeur die natuurlijk net als alle anderen hier zijn rijbewijs waarschijnlijk afgekocht heeft haha. Tijdens de busrit vroegen we ons af wat de planning voor die dag zou zijn, want niemand vertelde ons iets. Dus omdat ik en Eef vooraan zaten, even gebabbeld met een van de gidsen die ons vertelde dat we geen tijd meer hadden om te hiken die dag maar gelijk naar de eerste slaapplek zouden rijden. Eigenlijk zouden we vanaf de slaapplek nog de keus hebben om die dag naar het Humantay meer (1,5u heen en 1,5 u terug) te lopen, maar hij vertelde ons dat ook hier geen tijd meer voor was. Want we moesten ongeveer 4-5 u rijden en toen we aankwamen was het bijna donker. Hier werd wel even van gebaald want Daan had al maanden naar dat plaatje op Google zitten kijken en zich erop zitten verheugen. De gids beloofde als het de volgende dag heel mooi weer zou zijn, dan zouden we naar een ander meer gaan dat nog mooier zou zijn. Ja, ja, beloftes kennen we hier ondertussen in Peru. Zeker als hij zo benadrukt dat het echt heeeeeeel mooi weer moest zijn om dat te doen. We gaan het zien...

Dus.. nadat we even buiten gekloukleumd hadden mochten we ‘binnen’ gaan zitten met onze groep. Er waren ook meerder groepen op dezelfde locatie en iedere groep had zijn eigen tafel met keuken waar de gidsen/koks enzo het eten bereiden. We zouden eerst theetijd hebben en dan een uur later eten. Theetijd liet behoorlijk lang op zich wachten en binnen was niet meer dan eens soort open schuur waar het nog mega koud was, want verwarming of vuur was er niet. Je moet je even indenken dat we ondertussen al heel hoog in de bergen zaten, dus je moest jezelf echt een beetje warm houden. Dus het komt vast niet als een verassing dat Daan bedacht staand een potje te shithead’en, en met een muziekje op werd er al snel een beetje gedanst om warm te blijven. Of het hielp? Mwah niet echt.. maar het was wel gezellig. Deed de rest mee? Nee dat niet, maar ze hebben er vast vermakelijk om gelachen haha. Uiteindelijk toch tijd voor thee.. nee toch nog niet... ons geduld werd wel op de proef gesteld want na meer dan een uur hadden we wel behoefte aan een kop warme thee en hadden we enorme honger. Maar eerst moest er nog iets heel belangrijks gebeuren. We hadden het ook al bij andere groepen gezien maar ik hoopte zo dat wij dat niet zouden doen. Maar helaas... ook wij moesten ons om de beurt voorstellen aan elkaar. Zittend in een kringetje, even vertellen wie je bent, waar je vandaan komt etc. Lekker ‘Kumbaya’ gehalte haha. We hebben nog niet met zijn allen een liedje erbij gezongen en gelukkig hoefde je niet op te staan zoals dat bij andere groepen wel ging. En ohja... als iemand zich had voorgesteld moesten we heel hard klappen en zei de gids: welcome ...(naam) to the family, come on Guys, welcome him/her to our new family. We are all a big family here on the Salkan Tay trek. Bleeeh ‘kots’. En als ik dat al zeg als gevoels-, familie-, Disney mens dan heb je het al best ver geschopt bij me haha.

Nou goed, na ons voorstelrondje was het eindelijk tijd voor thee! En dat niet alleen, er kwamen ook twee grote schalen met popcorn aan en koekjes!!! Oeeeeeeh... die gezichten van ons haha. En helemaal toen er nog twee grote schalen bij kwamen, dat betekende dat wij met 4 en een grote schaal met popcorn en koekjes voor ons alleen hadden!! Yum! En een schaal is zeg maar echt een groot rond dienblad met een hele berg erop! Die krijg je nooit op zou je zeggen, moeten jullie eens op letten haha. Dat heeft niet heel lang geduurd. Hadden we daarna nog honger? Niet echt! Maar de volgende dag stond er een behoorlijk pittige trek te wachten dus alle energie die we konden innemen moesten we gebruiken. Ondertussen werd het steeds kouder en kouder en waren mijn voeten voor het eerst zelfs in mijn wandelschoenen ijsklompjes. Het wordt daar ’s nachts ergens rond de -10. Ik heb nog geprobeerd te bloggen die avond maar zonder handschoenen was dat niet te doen. Na het eten dus maar meteen naar ‘bed’. En dat zet ik tussen haakjes want we sliepen in een oude schuur waar allemaal pop up tentjes stonden, daar lag een dun matje in en we hadden een veren slaapzak gehuurd (voor 15 dollar, dus beter dat het goeie is haha). Ik bedacht dat als we na het tandenpoetsen even gingen ‘sporten’, en dan warm in onze slaapzak zouden gaan liggen dat dit heel veel zou schelen. Dus eerst onze thermos aan en alle lagen die we voor het slapen zouden aandoen, tandenpoetsen, muziekje op en even 10 minuten sporten: jumping jacks, mountain Climbers, high knees, squats etc. Na 10 minuten was mijn lijf warm maar mijn voeten nog steeds as cold as ice dus toen gaf ik dat gedeelte op. Gelijk het bed in, extra paar sokken aan en mijn handschoenen nog over het gedeelte van mijn tenen heen. En ja.. dat zag er hilarisch uit maar het was wel vrij warm. Helemaal ingeritst in de slaapzak, sjaal nog om mijn hoofd, muts op, ik denk dat alleen mijn ogen te zien waren haha. Dus dat resulteerde in een poging daar in het donker samen met Daan een foto van te maken. Was geen succes haha! De rest van mijn lijf was helemaal ingepakt, en eigenlijk is dat helemaal niet chill. Je voelt je net een mummy en je bewegingsruimte is 3 cm aan iedere kant haha. Maar na 5 minuten begon ik me al een stuk warmer te voelen en dacht ik: wow dit is echt een chille slaapzak. Na nog 10 minuten begon de kou alweer vanuit de grond op te trekken en dacht ik: laat maar, dit was ijdele hoop haha. Uiteindelijk heb ik het die nacht niet super koud gehad, maar je bent wel om de haverklap wakker van het draaien, niet lekker liggen etc. En aan een kant van mijn lijf had ik nog de blauwe plekken van de deathroad, op mijn rug was veel te koud en mijn andere zij die was na 1 uur daarop liggen er ook wel klaar mee. Je hoort het al.. toffe nacht haha. En het mooie was dat we de volgende dag echt een pittige hike te lopen hadden. Daar waren we dus perfect voor uitgerust haha! We werden die ochtend, ofja nacht, rond half 5 wakker gemaakt met coca thee die weer eerst in onze slaapzak konden opdrinken voordat we in een mega snel tempo (om zoveel mogelijk kou te vermijden) ons moesten omkleden. Daarna ontbijten met een pannenkoek (onverwachte leuke verassing haha) en op pad.

We zouden die dag beginnen met 4 uur lang omhoog hiken, van wat we gehoord hadden zou dat niet zo zwaar zijn als de Colca Canyon hike. Maar het viel toch ook behoorlijk tegen. Het was een pittige klim omhoog met sommige stukken zwaarder dan anderen, en soms liep je echt tussen de besneeuwde bergen door. Zeker op de zwaardere stukken waarbij je voor een langere tijd stijl omhoog moest was muziek in je oren heel erg fijn! Toen we op een gegeven moment konden kiezen voor het korte makkelijke pad of het moeilijke pad maar met mooi uitzicht kozen wij natuurlijk allemaal voor het uitzicht. Want ja.... waar doe je het anders voor. Nou... ik heb mezelf tijdens de rit toch wel vervloekt dat ik niet gewoon voor de makkelijkheid ben gegaan haha. Maar achteraf ben ik er natuurlijk wel heel blij mee! Net voor de top stopten we om te wachten op het achterste gedeelte van de groep, en ook al waren we echt wel een sterke snelle groep, je moet toch altijd even wachten op elkaar. Alleen tijdens het lopen is het vrij ‘warm’ en heb je genoeg aan een fleecevest maar als je dan stil staat dan wil je het liefst meteen een hele alpaca om je heen slaan. Dat verschil is gewoon echt heel groot. Dus wij baalden behoorlijk dat we lang moesten wachten. Uiteindelijk was het nog een ‘kleine’ klim omhoog tot we op het hoogste punt waren van de hele trek. De Salkan Tay berg (waar de trekking zijn naam aan te danken heeft). Ondertussen liepen we al een tijdje in de sneeuw en bovenop de berg was het immens koud. Dus nadat we een paar cliché geposeerde groepsfoto’s gemaakt hebben (verschrikkelijk maar leuk voor de herinneringen) konden we door. De gids zei dat omdat het zo’n mooi weer was we toch naar het meer konden, we moesten er dan nog wel echt even voor werken, maar het zou het allemaal waard zijn zei hij.

Ik denk eerlijk gezegd dat de gids ook even had afgewacht hoe ‘sterk’ de groep is qua hiken want wat ons te wachten stond was nog behoorlijk pittig. Dus goed weer ammahoela, met een zwakkere groep had hij deze omweg naar het meer nooit gemaakt. Aan het begin van deze toch ook nog een echte lawine mogen aanschouwen, wat nog vrij ver weg was maar toch ook dichtbij en daardoor heel indrukwekkend om te zien. Blij dat we niet te dicht in de buurt waren haha. Uiteindelijk was het meer niet ver, maar het pad bestond vooral uit grote stenen en keien (die nat en glipperig waren, en niet altijd vast zaten, ofja meestal niet) en daartussen lag sneeuw. Dus als je over de sneeuw liep kon je verrast worden dat je voet te ver doorzakte en als je op een steen staptje kon je verrast worden dat die los zat, of glad was. Op het begin was dat nog niet zo’n groot risico, maar toen we bij met meer waren (wat wel echt heel mooi was) liepen we op de top van de bergen. Aan beide kanten hadden we dus een afgrond, en je kon kiezen: loop ik over de stenen en glij ik daar vanaf, of loop ik over de sneeuw en zak ik er doorheen? Toffe opties allebei haha. Het nadeel was vooral ook dat het echt heel koud was, hard waaide (helpt ook niet mee met de balans) en dat je al super moe bent. Dus dat maakt het gewoon moeilijker om van het uitzicht te genieten. Na een paar foto’s moesten we over de bergrand langs het meer af lopen om naar beneden te gaan. Dit was echt verre weg het vetste maar dus ook het moeilijkste stuk. De gids liep erg snel en we konden niet goed zien waar hij gelopen had. Ik heb echt wel de hele weg met een bonzend hart gelopen want een verkeerde stap en je ligt. En toen op een gegeven moment Daan struikelde dacht ik alleen maar: laat het alsjeblieft niet ernstig zijn, zeg aub dat je nog kan lopen. Want een helikopter of ambulance komt hier niet, dus heel verantwoord was het ook niet. Maar ja dat is natuurlijk ook een deel van het avontuur. Dus nadat we de wiebelende, glipperige stenen tussen diepe sneeuwgaten door, langs twee diepe afgronden hadden getrotseerd, begonnen we ook langzaam te dalen. En werd het pad weer makkelijk. 

En nu komt het, als je al denkt dat wij met zijn 4en gek zijn, dan wacht maar. Toen we net beneden waren stopten we met de hele groep (mannetje of 12-15 denk ik) want de gids ging ons iets belangrijks vertellen over zijn cultuur. Oke.. nou ik ben benieuwd. Dus we moesten allemaal in een kringetje gaan staan om een grote steen heen, een beetje ‘sekte’ idee kreeg je wel. En het word nog erger haha. De gids begon een heel verhaal over Pachi mama, de heilige berg haha. En niet zomaar een verhaal, het was zijn geloof, en ‘geloof’ me haha, hij was er rete serieus over. Dus wij moesten ook heel serieus mee doen. Na zijn verhaal dat hij vol overtuiging aan ons verteld heeft en waarvan ik de helft maar heb meegekregen omdat ik wel een beetje in mezelf moest grinniken van zijn toewijding, gingen we nog een soort ritueel volbrengen als groep. We waren tenslotte nu met zijn alleen een ‘familie’. Gast? Serieus haha? Ja hij was heel serieus. We moesten allemaal een grote platte steen zoeken. Oke, dus ik een van de grotere gepakt die ik kon vinden, denk aan 1,5 eetbord. Mega zwaar haha. Dus ik wilde hem neerleggen maar nee nee, je moest hem meenemen. Wat meenemen? De rest van de trekking? Je maakt een grapje toch haha, dan pak ik even een kleinere. Maar dat hoefde gelukkig niet, ik hoefde hem alleen maar vast te houden tijdens het ritueel, maar ook dat was nog best zwaar haha. Uiteindelijk moesten we allemaal wat woorden in het quechua nazeggen. (Dat is in dit gebied de eerste taal in plaats van Spaans en ja ik hoor jullie denken: dat is toch ook het merk van de Decathlon. Yes exactly 10 punten!). Na het zegje moesten we onze stenen op elkaar leggen en daaronder drie coca bladeren leggen in een bepaalde vorm (die ze hier tegen hoogteziekte kauwen, niet eten, groot verschil haha) en daarna werd er door hem nog een zegje gedaan waarbij hij ook echt zijn gezicht naar de berg richte met veel respect iets zei en een drankje over de stenen heen goot. Daarna had hij nog een flesje met echte drank haha waarbij hij ook eerst een slok over de stenen heen goot die Pachi mama representeerde, en Pachi mama mag altijd eerst, daarna nam hij zelf een slok en ging het flesje rond. Ik was de eerst volgende dus ik keek hem eerst heel verbaasd aan van: huh? Oke gaan we dit echt doen, jep hij is bloedserieus oke haha, dus ook maar een slok genomen en het flesje doorgegeven. Gadverdamme! Een of andere sterke Pisco (locale drank), dat niet te zuipen was. Na het kringetje was het flesje leeg en was het ritueel klaar. En nog steeds een beetje verbaasd over het hele ritueel liepen we weer verder haha. Lekker random!

Pien en ik liepen redelijk voorop en mochten op een gegeven moment van de gids gewoon doorlopen tot de lunchplek dus dat was fijn! Tijdens het wandelen heerlijk gekletst want deze route was echt easy peasy en vooral vlak, dus goed te doen. Dan is er veel ruimte om te kletsen over de bloemetjes en de bijtjes van het leven haha. Daar aangekomen konden we even chillen, kletsen, lekker eten en uitrusten. Na de lunch kwam wel de regen dus was het regenpak aan en met tegenzin aan het volgende stuk begonnen. We still had a long way to go! De regen viel uiteindelijk wel mee en was een beetje op en neer. Omdat we vanaf de lunchplek alleen maar naar beneden gingen werd het ook steeds warmer en kwam je meer in ‘jungle’ achtig gebied uit. Omdat het dus downhill was ging ik al redelijk vlot de berg af. Maar er was eigenlijk gezegd dat we achter onze vrouwelijke gids Judith moesten blijven. Maar uiteindelijk liep ik zo op dezelfde hoogte en sjokte ik een beetje achter haar aan. Dus toch maar vragen of ik niet ergens kon wachten zodat ik alvast door kon lopen. Oh ja hoor, ga maar gauw zei ze en wacht maar bij de eerste huisje die je ziet. Zo gezegd, zo gedaan. Lekker muziekje in en hopsa die berg af! Uiteindelijk haalde ik een hele hoop mensen in en was ik binnen no time bij de huisjes, waar ik ongeveer 15 minuten gewacht heb tot de rest van de groep daar ook bij aansloot. Toen de groep compleet was weer vliegensvlug naar beneden die berg af. Dit was het laatste stuk tot aan de camping (note: het staat hier allemaal vrij kort beschreven, maar uiteindelijk hebben we die dag 11 uur gelopen, dat is niet niks). uiteindelijk nadat ik een hele hoop groepen mensen (en ezels, wat super eng is want ik denk altijd dat ze me een trap gaan verkopen en het pad waar je op loopt is niet super breed) had ingehaald liep ik redelijk alleen. Wat echt super lekker was, het was lekker weer, mooie uitzichten, muziekje en je voelt je echt even helemaal alleen op de wereld. Op een goede manier!!! Met mijn enthousiasme met het lopen en het tegelijkertijd bestuderen van het uizicht ben ik wel een keer kei hard op mijn plaat gegaan haha. Ik wilde mezelf nog opvangen, maar het leek wel of mijn schoenen aan elkaar gebonden waren haha. Dus daar lag ik, blij dat niemand dat had gezien haha. Wat blauwe plekken aan over gehouden maar verder viel het mee. Nog een stukje en uiteindelijk bij de campings aangekomen eerst even erachter komen welke camping ik moest zijn, want mijn gids liep nog ergens achteraan. Maar na een paar keer de namen van mijn gidsen te hebben vertelt werd uiteindelijk gezegd dat ik op de goede camping zat. Dat was nog even afwachten maar bleek inderdaad zo te zijn.

Deze ‘camping’ was een wereld van verschil met de vorige. En camping staat tussen haakjes want nu sliepen we ook in een soort houten schuur op de tweede verdieping, dat half open was en waar gewoon tentjes op de soort van vlonder stonden. het is een beetje lastig uitleggen, maar echt een camping is het niet. En waarom een wereld van verschil? Nou vooral de temperatuur. Hier was het overdag gewoon T-shirtjes warm, nog geen 25 graden maar vergeleken wat we gewend waren echt super lekker. Dus hier konden we ook veel meer genieten van elkaars gezelschap. Ondertussen hadden we de groep ook al wat beter leren kennen en klikten we vooral super goed met Kate en Jill, twee Ierse meiden. En dat klikte vooral zo goed omdat hun echt precies zoals ons zijn en dat is voor het eerst deze vakantie haha. De meiden lagen ook helemaal dubbel in hun eigen bubbel (kijk mij eens rijmen haha) en waren ook gewoon lekker gek. Dus je kunt je indenken dat wij meteen hikebuddies for life waren haha. We hadden echt zoveel zin in deze avond vol gezelligheid, warm douchen (achteraf toch niet warm, dus dan maar niet meer douchen), lekker eten en vooral lekker warm slapen. Zin in! Dus na de theetijd met popcorn, shithead gespeeld met het Franse stelletje in onze groep, wat echt hilarisch was want die man leek er steeds niets van te snappen maar kon er dan wel quasi onschuldig bij kijken met een blik van: wat doe ik dan fout? Waar wij dan weer heel erg hard om moesten lachen, en zijn vriendin net zo goed haha. We hebben ook nog geleerd hoe we ons moesten voorstellen in het Quechua. Geen idee hoe je het schrijft maar het klinkt als iets van: Nokartusimi evy (ik heet evy), Nokar kani Holanda manta (Ik kom uit Nederland). Waarom we dat leerden? Omdat het de laatste dag), was dat onze staff (koks en bediening) er was om voor ons te koken en bedienen. (gelul, want de volgende dag heb ik ze ook nog bij de lunch gezien. En zij zouden zich na het eten voorstellen aan ons en daarna moesten wij dat ook doen. We hebben echt dubbel gelegen om het oefenen want we kwamen al snel op de meeste gekke geheugensteuntjes. Nokarkani was ‘neuken kan nie’ (die de Fransen ook na gingen zeggen, maar geen idee hadden van wat ze zeiden haha, hilarisch) en Nokartusimi werd ‘ no kak for me’ haha. Eerst lekker eten, een fles wijn gekocht (niet te zuipen eigenlijk, maar beter dan niets, en je slaapt er lekker van) en na dat de staff zich awkwardly moest voorstellen van onze gids (ze zaten daar volgens mij echt niet op te wachten, en wij ook niet haha) daarna lekker naar bed. (Opgelet? Uiteindelijk hebben wij ons dus niet meer aan de staff hoeven voorstellen) En wat heb ik heerlijk geslapen. Eerst nog met Pien heerlijke verhalen over het leven uitgewisseld, dat brengt het samen reizen en het samen in een tent liggen toch wel naar boven haha, en daarna als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag werden we weer wakker gemaakt met een coca thee, maar deze ochtend was zoveel aangenamer als de dag ervoor. Het was weliswaar gewoon een keer niet koud haha. Dus korte broek alvast onder mijn lange broek aan, want wie weet ga ik deze vakantie voor de tweede keer in een korte broek lopen haha. Dat zou nog eens boffen zijn ;). Voordat we gingen lopen moesten we in een cirkeltje gaan staan want we gingen de staff bedanken voor al hun werk. Daar werd echt een heel ding weer van gemaakt, alsof we ons leven aan die mensen te danken hadden. Er werd natuurlijk ook verwacht dat we fooi zouden geven, en de gids had een suggestie gedaan van 30 soles per persoon. Dat is 8 facking euro! En ze waren met iets van 4-5 mensen. En dus erg veel! De gids vroeg of iemand ngo iets wilde ‘zeggen’ tegen de staff. Zeggen? Zeggen? Ik ken die mensen amper, het is dankjewel en houdoe denk. Onze gids die volgens mij een oogje had op Eef, zette haar gelijk lekker voor het blok. tijdens ons ‘kringgesprek’ zei hij: En Evelien, wil jij misschien nog iets zeggen tegen de staff? Uhm... ja die stond natuurlijk met haar mond vol tanden, en ik stond er grinnikend langs blij dat ik niet hoefde. Uiteindelijk heeft een spanjaard uit de groep haar gered door in het Spaans iets te zeggen van: dankjewel, het was lekker. Tenminste ik verstond het niet maar daar zal het vast op neergekomen zijn haha. Na dit hele awkward afscheid mochten we onze fooi in een pet doen en kon de hike beginnen. Die dag hoefden we maar 6 uur te lopen, een beetje op en af was er gezegd. Pien had alleen een flinke knie blessure opgelopen de dag ervoor en haar knie deed zoveel pijn van overbelasting dat ze ervoor moest kiezen om die 6 uur met het busje mee te gaan en ons weer te meteen op de lunchplek. Na de lunch zouden we namelijk een stuk met de bus doen naar de lunchplek (let hierbij even op het woordje: ‘zouden’, is erg belangrijk voor later). Dat was voor haar wel echt balen want wanneer je graag wil maar je lichaam je in de steek laat is dat gewoon kut.

De 6 uur naar de lunchplek waren wel echt hartstikke leuk. De route was relaxed, door jungle paadjes die omhoog en omlaag gingen, dat aan de rand van de jungle lag waardoor je aan de ene kant bos zag en aan de andere kant beneden de rivier. En ik moet zeggen af en toe was die afgrond ook wel heel erg diep, of was er een soort aardverschuiving geweest en speelde mijn hoogtevrees behoorlijk parten haha. Maar deze 6 uur waren niet alleen leuk vanwege de toffe route, het heerlijke weer, maar vooral vanwege het gezelschap. Deze dag heb ik lekker relaxed gedaan en hadden we al heel snel de muziek aan geknald. Mijn box en de muziek van Daan op haar telefoon (die Roadtrip lijst van haar is echt killing goed!), hierdoor konden we met een Bluetooth verbinding ook niet te ver bij elkaar uit de buurt gaan haha. goede manier om samen te blijven lopen en elkaar in de gaten te houden. Maar met Jill en Kate liepen we meestal met 4en een beetje achteraan in de groep. Ofja... liepen, maak er maar dansen van haha. We hebben echt zo’n plezier gehad met wandelend dansen, meezingen, kletsen etc. Ergens tussendoor hebben we nog een stop gemaakt waar we verse passievruchten (serieus nog nooit zulke lekkere zoete passievruchten op) voor een paar sol konden kopen en even konden chillen. Daan had echt een super relaxed plekje op een boomstam uitgezocht, in het zonnetje, met uitzicht over de rivier beneden. Zonnebrand smeren, zonnebril op, lange broek uit, passievrucht in de hand, lekkere chocola naar binnen werken, muziekje op, meezingen en ultiem genieten. Ik zou bijna vergeten dat ik de dag van te voren zo stuk was gegaan haha.

Ondertussen waren we er al achter dat we na de lunch en het busje nog wel een uurtje zouden moeten lopen, maar ooooh dat is nog wel te doen. Ook al voelde ik mijn benen alweer moe worden, het was te overzien. Dus bijna bij de lunchplek moesten we ook alvast een busje nemen (voor echt 5 minuten ofzo, waarom dat nodig was, geen idee!). Wij waren de laatste van de groepen die bij de busjes aan kwamen, want ja wij hadden onderweg girlbandje gespeeld en dansjes geoefend haha, dus met muziek op en half meezingend kwamen wij aan, terwijl iedereen stond te wachten. En ik zweer het, iedereen keek vast zo geïrriteerd (niet omdat we laat waren) maar omdat ze gewoon jaloers waren op onze muziek. Is gewoon een top idee! Wij kunnen er ook niets aan doen dat wij zo gezellig zijn en muziek bij hebben. In de bus zorgde Judith onze gids dat de muziek ook gelijk aan knalde. Whoop whoop party in de bus. Wij gingen achterin met Kate en Jill helemaal los haha. En onze groep was dat al wel van ons gewend, maar er zat nog een andere groep in de bus die volgens mij echt dachten: mensen, doe normaal, hoe kom je aan deze energie haha. But we don’t care! Voor een brug moesten we nog even stoppen want want de bus mocht er niet overheen met zoveel mensen, dus de helft van de bus eruit (wij mochten blijven zitten haha) en toen over de brug. Wat nog best even spannend was.

Bij de lunchplek was Pien daar ook weer eindelijk, die zich echt een paar uur stierlijk had zitten vervelen en had zitten balen, heel begrijpelijk. Het eten was echt het beste van de hele trek: lekkere kip, guacamole met nachos, gebakken rijst, pasta, aardappels, lekkere groenten etc. En altijd soep, want in Peru krijg je altijd soep, die ook bijna altijd hetzelfde smaakt haha. En als je dat lekker vindt zoals ik, dan heb je geluk. Na de lunch weer in het busje om naar Hydroelectrica te gaan, een treinstation vlakbij Machu Pichu en onze laatste slaapplek. Ofja vergeet dat dichtbij maar. De bus moes weer over PRECIES dezelfde brug als de heenweg. En de grap? Nu hoefde er geen mensen uit en gingen we er gewoon overheen. Jullie snappen dat wij hem wel even geknepen hebben, want hoezo mag er nu ineens wel meer gewicht overheen? En is dit wel verstandig? Maar goed, ik schrijf nu dit blog dus ik ben er heelhuids uitgekomen haha. Bij het treinstation werd ons even verteld, let op!, dat het niet 1 uur maar nog 3-4 uur lopen zou zijn. OMG are you kidding me? Bij de lunchplek was er namelijk gezegd dat als we snel zouden lopen er die dag ook tijd zou zijn voor hotsprings. Wij beseften ons achteraf dat dit een grote grap was, al zouden we snel lopen, wat we uiteindelijk ook gedaan hebben, dan red je dat nooit never nooit niet. Want ik denk dat we rond 2 uur bij het treinstation wegliepen, nou reken dat maar uit, als het hier om 6 u donker word is er echt no chance voor die hotsprings.

Dus met echt gezichten op onweer, enorm gefrustreerd en balend, met het gevoel alsof we opgelicht waren, met lood in onze schoenen en de moeheid en pijn in onze hele lijf begonnen we aan het laatste lange stuk van die dag. Dit hele stuk zou langs het treinspoor lopen en ik had al van Chris gehoord dat dit een heel saai stuk zou worden. Maar goed, dat kan er dan ook nog wel bij. De muziek weer aan en het eerste uurtje ging redelijk. Maar daarna... er leek echt geen eind aan deze route te komen. Op het begin hadden we nog wel enthousiasme om mee te zingen, probeerde we over de balken van het treinspoor te lopen (die echt heel onregelmatig waren qua afstand en vorm haha, best een leuke uitdaging), of waren we nog lekker aan het kletsen. Maar na een tijdje waren we zo klaar met deze saaie route. Niks veranderde, niks te zien. Na een pauze met een ijsje (wel erg lekker), zei de gids dat we vrij snel gingen en dat we ongeveer op de helft waren. We waren toen ongeveer iets meer dan 1 uur onderweg, dus dat ging wel hard. Dat gaf weer een beetje nieuwe moed! Dus nadat we living on a prayer kei hard meezongen en Daan de tekst veranderde in: MØRE THEN HALFWAY THERE, kregen Daan, Jill, Kate en ik er weer een beetje pas in. Jullie denken misschien waar zijn Pien en Eef in dit verhaal? Pien moest uiteindelijk dus onverwacht dit stuk ook nog meelopen, want die had zich laten afzetten bij de lunchplek. En wij dachten eigenlijk dat we daarna niet meer hoefden te lopen, maar arme Pien moest uiteindelijk nog met haar knie ook nog deze hele route meelopen. En Eef voelde zich eigenlijk ook niet echt lekker, dus zij hebben wat meer op hun gemak gelopen. Oh en ook echt nog bizar trouwens, dat treinspoor waar we ook op aan het lopen waren, was ook nog gewoon in gebruik. Dus af en toe scheurde er ineens een trein langs, en er was maar een spoor maar die werd voor beide richtingen gebruikt, dus je kon zomaar ineens verast worden. Gelukkig (of ja super irritant eigenlijk) toeterde de machinist luid en vaak (vooral vaak) genoeg zodat je echt wel wist dat je van het spoor af moest.

Net voor het stadje (wat we toen nog niet wisten) moesten we van de gids stoppen. Eerst dacht ik voor een groepsfoto bij een oude trein, toen hoorde ik iets van een briefing... communicatie mensen... is dat woord bekend in Peru?? blijkbaar niet! Alleen wachten is echt killing want je bent helemaal op en je kunt beter gestaag doorlopen dan stoppen en zitten want dan is het des te moeilijker om weer te beginnen. Zeker als je er bijna bent. En op de plek van het stoppen stonk het ook nog eens mega van al het afval. Dus toen iedereen compleet was en wij wachten op de foto, of de briefing was ik echt pissig toen de gids zei: ja kom maar we kunnen doorlopen. Uhm... wat???? Doorlopen? Waarop moesten we dan wachten? Ja zei hij, we zijn toch een familie, we doen dit samen. OMG dit is een grap? Iedereen loopt toch zijn eigen tempo, wacht dan gewoon bij het hostel. Alsof het uitmaakt of je tegelijkertijd in het stadje aankomt of niet. Maar goed, ik kan het nu wat beter relativeren maar toen was ik moe en uitgeput en niet echt voor rede vatbaar. Dus ik heb hem boos aangekeken en ben met Jill voorop gaan lopen haha. Toen Jill en ik uiteindelijk bussen zagen staan, wisten we het, jaaaaaa zijn we er dan nu eindelijk! We wisten dat we die avond in een hostel met waarschijnlijk warme douche zouden slapen. Alsof er een nieuw bom energie in ons zat, gingen we gelijk sneller lopen. Het was uiteindelijk nog wel een halfuur lopen maar ik leek mijn benen niet meer te voelen. Bij het hostel echt een zucht van opluchting, we zijn er!!! En het stadje bij de Machu Pichu was echt verassend leuk. Ik bedoel ik had een dorpje verwacht met 3/4 hostels en een restaurantje, maar dit was echt wel een stadje wat heel gezellig was met allemaal winkels, pubs, hostels, hotels, restaurants, pleinen en een treinspoor dat letterlijk door gewoon een straat lag en waar je echt naast/overheen liep haha. Wie verzint het?

In het hostel moesten we ons verdelen over kamers van 3, dus ik ging met Jill en Kate op een kamer. Maar dat was echt geen probleem want dat was heel gezellig. Daar gelijk de douche aangezet en even testen of het water warm is. 3x raden..... koud.. IJS.... KOUD!!! Shit man, ik wilde zo graag ff douchen, want dat had ik dus al 3 dagen niet gedaan. Dus Jill ging beneden klagen, en dat bleek erg effectief want 10 minuten later hadden we toch warm water. HALLELUJA!!! Snel douchen om de beurt, just in case het warme water ook op kan raken. Want ja dat kan echt, zijn we in NL misschien niet gewend maar in dit soort landen ben je daar alles behalve zeker van. Na het douchen voelde ik mee een beetje herboren en was ik klaar voor bed.. Of ja ik wel, maar we moesten eerst nog even eten. Toch heel even het bed voelen en kijken of het lekker ligt. Jill en Kate keken me al gelijk aan van: nope, bad idea, don’t lay there, you are gonna fall asleep. En oke misschien hadden ze gelijk als ik een paar minuten langer was blijven liggen. Dus met een beetje tegenzin richting het restaurant waar er voor onze groep gereserveerd was. De rest van de meiden hadden nog het idee om daarna naar de pub te gaan, maar ik voelde al aan dat ik daar geen trek in had haha. Was veel te moe! En ook na het eten bedachten de meiden dat hun bed een beter idee was. Die avond namen we ook afscheid van onze gidsen. Dus ook hiervoor moesten we fooi geven natuurlijk, een hele discussie hoeveel iedereen ging geven enzo. Toen kwam het idee om als groep een hele pot samen te maken. Dan wisten ze niet wie wat gegeven had en konden ze dat geld mooi met zijn tweeën verdelen. Maar we moesten dan misschien nog wel even een woordje zeggen. Iedereen vond dat natuurlijk super awkward dus niemand wilde haha. Dus de afspraak, we tellen tot 3.. en dan zeggen we Muchios Gracias. en dan geven we het geld haha. Dat plan mislukte falicaal haha. Ik had de twee gidsen geroepen en toen ze bij de tafel kwamen staan was het moment geweest om dankjewel te zeggen. In plaats daarvan was het dit .......................... (crickets, awkward silence, niemand zei iets, niemand deed iets haha) totdat.... onze heldin! Danique het volgende deed: ze begon te zingen en te klappen op de meest hilarische melodie: We wanna thank you for the trip, we wanne thank you for the trip. En binnen twee seconden deed iedereen mee aan dit net verzonnen liedje en was iedereen aan het klappen. Daarna gauw het geld gegeven en keken we Daan allemaal aan van: OMG you are a lifesafer! Waar ze het vandaan haalde? Geen idee, maar het was geniaal haha. Een beter bedankje dan een eigen gemaakt liedje kun je niet hebben toch haha.

De volgende dag was THE DAY! Machu Pichu, een tempelcomplex in de magische bergen van Peru, genoemd in de Unesco werelderfgoedlijst. Moet je toch geweest zijn! De meiden verwachten dat ze na 3 dagen hiken juist de Machu Pichu alleen maar zouden waarderen, ik dacht zelf dat ik een beetje teleurgesteld zou gaan zijn omdat ik heeeeele hoge verwachtingen had na de trekking en al het moois wat we deze reis en andere reizen al gezien hadden. Uiteindelijk was het prachtig, maar inderdaad wel zoals ik voor mezelf voorspeld had. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen, onze hike is nog verre van klaar. Die ochtend stonden we weer redelijk vroeg op, uurtje of 5, want we hadden om 8 uur een guided tour op de Machu Pichu van een nieuwe gids. (Want ja we hadden dus afscheid genomen van onze gidsen, want onze gids was zijn gidspasje vergeten, erg handig, want dan riskeer je hier blijkbaar een boete, en hij kon dus niet met ons mee. Afijn, nieuwe gids Nico it is dus, die we de avond van te voren al ontmoet hadden). En je zult denken, 5 uur op en je hebt pas om 8 uur een tour? Ja dat klopt! Machu Pichu ligt op een berg en die berg moesten we nog op! En geloof me dat was me toch nog een pittige klim. Na 3 nachten weinig slaap, 2 dagen veel lopen, uitgeput zijn waren deze trappen omhoog echt zooo killing! Trap lopen is sowieso zwaarder als gewoon een ‘platte’ berg op. Ondertussen was Pien haar knie nog steeds drie keer kut en voelde Eef zich echt ziek. Dus zeker maar gestaag die berg op. Het was steeds een lang stuk trap, kort stuk trap, lang stuk, kort stuk. En steeds kwam er een bus voorbij met mensen erin! Want ja.. een bus hadden we ook kunnen pakken, maar het ticketoffice ging pas om 09.15 open die ochtend, dus dan hadden we onze tour moeten missen. Dus arme Pien en Eef hadden vrij weinig Keus. Overigens hadden wij het ook zwaar want zeker het laatste stuk was gewoon aan een stuk door. Het enige waar ik aan kon denken was: ene voet voor de andere, je komt er wel, en ook deze keer sleepte de muziek ons er weer doorheen. Af en toe even een pauze en weer door. We komen er uiteindelijk wel…

En toen... waren we eindelijk boven!!!! WOEHOEEEE we Made it! Machu Pichu, yeah!!!! Badasses, we hebben het gewoon geflikt na 70 km gelopen te hebben door bergen, sneeuw, rivieren, modder, stenen, afgronden etc. Trots op ons!!! En toen Eef en Pien boven kwamen was ik helemaal trots op ze, dan heb je wel echt karakter als je je ook nog eens ziek, zwak en misselijk voelt! Dus in de rij voor de ingang en toen bleken we nog een paar trappen te moeten haha. Je had ons moeten horen zeuren, we dachten dat we er al waren. Eenmaal boven.... wooooooooww... wat een uitzicht... van de mist haha. Vrij weinig te zien nog... laten we hopen dat het straks nog opklaart. Ik had van veel mensen gehoord dat het later op de dag altijd beter ging. Uiteindelijk onze groep gevonden en de gids kwam een halfuur later ergens aankakken haha. Punctionality! zou onze ander gids Ismael (Colca Canyon) gezegd hebben, we blijven hem toch missen hoor, onze Ismael haha. Uiteindelijk klaarde het weer wat meer op en de rest van de mist gaf juist iets heel mysterieus aan de bergen en de tempel die er dan in het midden lag. Toch wel heel erg mooi en gaaf om te zien! TIjdens de guided tour begon de beste man ook weer over verschillende stenen haha, ja jongens, volgende onderwerp alsjeblieft haha. Maar hij vertelde ook allemaal andere interessante dingen, en ik probeerde echt te luisteren. Echt! Maar ik had gewoon de concentratie van een doperwt dus er bleef denk ik zo’n 30% hangen haha. Uiteindelijk moesten wij iets eerder weg van de guided tour omdat wij voor 10 uur bij de ingang van een uitzichtpunt moesten zijn waar we kaartjes voor hadden. Dat was nog best even sprinten.. maar dat ging dus niet want Pien en Eef gingen niet zo hard. Eef besluit uiteindelijk zelfs niet mee te gaan en zelf bij Machu Pichu rond te lopen omdat ze de hike naar het uitzichtpunt toch maar halve bak zou kunnen doen en er dan niet echt van zou kunnen genieten. Dus dat was voor haar echt super balen. Pien besloot het wel te proberen, want wilde het gewoon niet missen.

Uiteindelijk hadden we wel rustig aan kunnen doen want iedereen stond nog te wachten daar voor de tijd van 10 uur, wat tevens ook de laatste tijd is. Je mag er namelijk van 8 tot 9 in of van 9 tot 10, en dan kun je dus tot 10 uur binnen lopen en moet je voor 12 uur naar beneden gaan. Stiekem twijfelde wij alledrie wel of we nog wel trek hadden in die hike, want het zou nog 1,5 uur zijn, en dus nog net zo zwaar als de hike van boven naar beneden. Pff..... maar goed.. we wilden ook geen spijt krijgen natuurlijk en dat zou dan de laatste klim van de vakantie worden. Dus nadat we nog een arrogante Franse vrouw boos aankeken omdat ze even dacht voor te dringen (hell no, no in my time, your not), begonnen we aan de klim omhoog. Twijfels begonnen steeds meer toe te slaan want hell wat was dit weer zwaar voor je benen, alsof ik twee loden benen omhoog moest tillen. Aan een paar mensen die naar beneden liepen gevraagd hoe lang het nu echt lopen was en hoe het uitzicht was. En we hoorden van iedereen hetzelfde: geen uitzicht, mistig, 1,5 lopen, zwaar. Sommigen waren halfverwege omgedraaid. Een gast zei nog: nou voor het uitzicht hoef je het niet te doen, maar als je het voor de hike doet dan zou ik het zeker doen. Uhm... voor de hike? Gast ik heb al 3 dagen gelopen haha, jij mag dan misschien een bus rechtstreeks genomen hebben naar de Machu Pichu maar ik ben wel een beetje klaar met hiken, zeker als er geen uitzicht is. Natuurlijk heb ik dat niet hardop gezegd maar gedacht heb ik het zeker haha. Dus aangezien we al twijfels hadden en de vooruitzichten alles behalve rooskleurig waren besloten wij ook na 10 minuten om te draaien. En het grappige was dat ik dit heel makkelijk kon accepteren haha. Ik bedoel boven zou het super druk zijn voor foto’s als het uitzicht dan uiteindelijk goed is, en dan heb je dezelfde foto als iedereen. Ja, daar zit ik toch niet op te wachten. Plus we hadden al zoveel mooie dingen gezien deze reis, dat ik dit best kon missen. En toen we terug liepen hadden we ook gewoon heel mooi en clear uitzicht over de Machu Pichu. Op dat punt zijn we eerst even gaan chillen in het gras en het zonnetje, en ben ik uiteindelijk zelf nog even rond gaan lopen door het complex, dat uiteindelijk kleiner was dan ik verwacht had. En zonder verhaal, zijn het toch maar reünies die allemaal op elkaar lijken. Een beetje pompei achtig. Prachtig maar uiteindelijk ook heel toeristisch. En jullie hebben vast al door wat ik daarvan vind. Dus snel alle toeristen voorbij en even een stil plekje opgezocht waar ik uitzicht had over wat grazende lama’s. Mmm... even heerlijk rust haha. Daarna nog even dichtbij een baby lama gezeten, die even kan snuffelen en naar mijn camera kwam kijken haha. Super cute! Daarna al heel snel Eef gaan opzoeken die in een restaurantje bij de ingang zat te wachten. maar ho wacht, ik heb wel eerst even mijn Machu Pichu stempel in mijn paspoort laten zetten! SUPER VET! Dat zouden ze vaker moeten doen met dat soort bestemmingen/landen, dat zegt meer dan een AirPort stempel.

Na daar even geluncht te hebben besloten de de meiden met de bus terug te gaan en ben ik heel eigenwijs nog wel de trap naar beneden gaan lopen. Ik bedacht me dat dat dan de laatste ‘workout’ van de vakantie zou zijn! Muziek in en in me eentje gewoon nog even knallen. Ik heb er geen spijt van gehad maar ik dacht op een gegeven moment wel: Jezus, wat is die trap nog lang, heb ik dit allemaal omhoog gelopen, en ook mijn benen stonden op een gegeven moment te trillen en shaken, dus enige optie: gewoon door blijven lopen/rennen. Want het tempo naar beneden was ook weer behoorlijk snel. In een halfuur was ik beneden, en toen was ik best verbaasd dat ik er al was. En ik moet zeggen, ik heb tussendoor wel gedacht; oei Evy, met jouw onhandigheid, deze steilheid, glibberige stenen en deze snelheid. Dat is vragen om ongelukken haha. En blijkbaar hadden de meiden in de bus hetzelfde idee gehad haha. Maar ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen gelukkig. Daarna nog de pas er in want ik moest nog een stuk omhoog lopen naar het dorpje en het hostel. Ik wilde natuurlijk wel graag eerder terug zijn dan de meiden haha en die moesten nog in de rij staan voor de bus. Dus alsof dat nog niet motivatie genoeg was zouden we daarna naar de hotsprings gaan. Dat wil wel hoor, na 3 dagen hiken!

Dus in het hostel spullen gepakt en met de meiden gemeet om naar de hotsprings te gaan. Daar moesten we ook nog een stukje omhoog lopen, potverdikkie, het houdt ook gewoon niet op he haha. Zou dit dan echt de laatste keer zijn? In de hotsprings echt heerlijk kunnen chillen. Eerste bad was iets van 37 graden, het zag er super ranzig uit en stonk ook haha. Lekker denken jullie nu, waarom wil je daar überhaupt in? Tja.. het blijft natuurlijk sulfur water, maar het is wel lekker warm en dat is zo welkom na al dat lopen. Uiteindelijk was het Canadese koppel van onze groep ook gezellig bij ons komen zitten. Een paar mojitos besteld, die ze ook nog super luxe kwamen brengen. Jeeeh haha! en die zwarte haren die in de hotsprings dreven en af en toe aan je lijf bleven plakken, of de oranje/gele smurrie die aan je lijf zat na dit bad moesten we maar even voor lief nemen haha. Daarna nog heel even in het 39 graden bad wat schoner was en minder stonk, maar wel een stuk drukker was. Daarna snel omkleden, even snel een armbandje (aandenken!!) van deze plek gekocht en nog even eten voordat we de trein moesten hebben terug richting Cusco. Na de trein moesten we dan nog twee uurtjes in een bus en dan zouden we ‘s avonds weer in Pariwana hostel in Cusco slapen. oooooh wat keek ik uit naar dat bed en lekker slapen haha.

Eenmaal bij het treinstation moesten we nog een hele tijd wachten, staand. Pfff... schiet op mensen, ik wil lekker zitten, helemaal op waren we haha. Uiteindelijk in de trein... dat is me nog een verhaal apart haha. Sowieso waren verbaasd over de luxe, op ons ticket stond wel dat het 75 dollar had gekost, maar wij hadden dat natuurlijk niet door omdat wij een Total package gekocht hadden. Maar ik snap nu wel dat het zo duur is. We hadden met 4en een zitje met tafeltje er tussen en het was echt een beetje als in een vliegtuig. Gezellig! Dan maar een paar potjes shithead? Nou na één potje waren we al op haha en ging iedereen zijn eigen ding doen, slapen, filmpje kijken, lezen etc. Er werd op een gegeven moment bestek geserveerd en toen keken wij elkaar meteen aan van: hmmm oke, chill, dat hadden we niet verwacht want wij hadden ons namelijk helemaal vol zitten eten in het restaurant haha. Maar uiteindelijk werd er een mega droge brownie geserveerd haha, dus Pien’s mega enthousiaste blik toen hij vroeg of ze een brownie wilde was net iets te vroeg gejuicht haha. Maar het idee is goed. Daarna ging ik weer terug naar de film die ik aan het kijken was. Daar ging ik zo in op, dat ik totaal niet door had wat er om me heen gebeurde. Maar ik merkte dat de meiden op eens helemaal in de lach schoten. Ik had wel gehoord dat er door de luidsprekers iets vertelt werd, maar had er niet echt op gelet. Blijkbaar werd er een heel verhaal vertelt en kwam er naderhand een gast met een eng masker en een gekleurd (soort van) clownspak dansend op rare muziek de coupe binnen haha. Ik kan gewoon niet uitleggen hoe dit eruit zag, maar het was echt bizar. Wij keken elkaar echt met open mond en verbaasde blikken aan van: wtf is dit? Waar komt dit opeens vandaan haha? We hadden gewoon live entertainment! Dit was echt 10 minuten waarop we helemaal dubbel hebben gelegen, en meegeklapt hebben met de muziek en de Canadese koppel dat verderop in de trein zat af en toe heel verbaasd aan hebben gekeken. TE BIZAR! Maar het hield niet op! Daarna begon ik er ook nog een heuse modeshow. De twee bedienden (een vrouw en een man) die ons eerdere die super heerlijke droge brownie hadden bezorgd hadden kwam om de beurt op een gezellig muziekje de ‘catwalk’ ((lees treingangpad) opgelopen en poseerde dan, veranderde hun kleren ( en dat kon echt verassend vaak haha) en liepen dan weer verder. Blijkbaar allemaal alpaca kleren die ze naderhand ook kwamen verkopen in de trein. Echt een hele aparte treinreis haha, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Maar jullie weten het dus, voor een bijzondere treinreis ga je naar Peru haha. ;)

Toen we uit de trein kwamen was het even zoeken naar ons vervoer terug naar het hostel in Cuzco. Toen we die eindelijk gevonden hadden, had de mevrouw van het busje blijkbaar heeeeel veel haast. Maar wij moesten toch echt héél nodig plassen! Maar écht! Maar dat mocht van haar écht niet. Nou wij moeten dus écht wel, en wij gaan dus ook écht. Dus toen wij gewoon wegliepen en zeiden van ja: het is of even wachten en naar de wc, of in onze broek, had ze weinig andere keus dan dit de accepteren. Maar amai.. wat een chagrijnig mens was dat. Toen we ein-de-lijk weer in Cusco waren zijn we echt meteen het bed in gedoken. Ik heb geslapen als een roosje, of een hele bos rozen. Gelukkig konden we lekker uitslapen want we hadden pas om 1 uur iets op de planning staan. 

Voor onze laatste trip deze vakantie hadden we een quadtour gepland staan. Eef kon helaas niet mee omdat die echt niet lekker was en ook fit wilde zijn voor haar jungletocht (eef bleef nog een week langer). En ondanks dat ik nog heel erg moe was, had ik er wel heel veel zin in. Eerst weer een eindje rijden in een bus om vervolgens op de locatie aan te komen. Eerst even een briefing en toen mochten we eerst wat rondjes op het terrein rijden met de quad. Het eerste rondje was weer even wennen, maar bij het tweede rondje werd het alweer saai. Maar blijkbaar hadden we onszelf nog niet bewezen want naar mijn idee bleven we echt oneindig lang rondjes rijden. Toen het eindelijk zover was gingen we in een lange sliert op weg. Oke dus niet het avontuurlijke vrije quad rijden wat je eigenlijk wil, maar nog steeds erg tof om te doen. En eigenlijk had ik dit ook wel verwacht van een ‘tour’. De omgeving was echt super mooi, het weer was ietsje minder. Koud en af en toe wat regen. De gids wilde dus ook snel snel overal doorheen, want er zou meer regen aankomen. Verder had ik niet echt rekening gehouden met de hoeveelheid stof als je een quad rijdt. Want ik had mijn camera zonder lensdop om mijn schouder heen gehangen. 3x raden hoe die er na de rit uit zag. Dat was echt even schrikken en paniek, of ik dat nog goed schoon ging krijgen. Maar ook dat is uiteindelijk gelukt. 

Eenmaal terug van de quadtour, een beetje koud en nat, mochten we weer het busje in om nog naar de zoutterrassen te gaan. Part of the package. Dit was wel echt heel gaaf om te zien. Het was een combinatie van rijstterrassen die ik ken uit Azië en de leerlooierijen uit Marokko. Het waren allemaal bakken met verschillende tinten wit/geel van het zout die allemaal schots en scheef tegen elkaar aan lagen op terrassen. Waarschijnlijk snap je nu nog niet hoe het eruit ziet, maar als je de foto’s ziet snap je me. Daarna snel in het busje terug want het begon hard te regenen. 

In de avond hadden we onze laatste avond met zijn viertjes. Helaas schrijf ik het einde van dit blog in februari en dus 6 maanden later pas en kon ik me totaal niet meer herinneren waar we zijn gaan eten de laatste avond. Het was in ieder geval vast gezellig haha. Uiteindelijk wilden we ’s avonds nog lekker een laatste feestje vieren om het goed af te sluiten, maar met Eef die ziek was en onze vermoeidheid van de afgelopen hike besloten we al snel gewoon lekker naar bed te gaan. We waren echt helemaal kapot. 

De volgende dag was het alle spullen inpakken en uitpakken. We moesten eerst afscheid nemen van Pien. Die zou een dag eerder terug vliegen maar ging wel ook met het vliegtuig van Cuzco naar Lima, dus vertrok vanuit Cuzco dezelfde dag als Daan en ik. Eef bleef in Cuzco en zou een week later terug naar huis gaan. Dus na nog ‘even’ inpakken, dramatisch afscheid nemen van Pien, zijn Daan en ik nog wat gaan shoppen, hebben we voor de laatste keer onszelf helemaal volgestouwd met ceviche en calamaris, konden we nog even douchen en chillen en was het daarna echt tijd om ook afscheid te nemen van Eef en op weg te gaan. En waarom ik zei: ‘even’ inpakken.. voor wie mij een beetje kent ben ik natuurlijk helemaal los gegaan met shoppen daar in Peru, kom op: al die printjes! Super leuk! En dan ook nog souvenirs voor anderen, muziekinstrumenten voor in de klas en allemaal leuke kleren voor mezelf! Dus behalve een volgestopte backpack en daypack had ik een extra shopper, hing mijn backpack vol met allemaal tassen, een gitaar, een wereldkaart etc. Er paste letterlijk niets meer bij. Naar mijn mening perfect dus haha. 

Daan en ik hadden gewoon besloten een bus te pakken naar Lima. Nou zo gewoon was dat niet, dat duurde tering lang. Want na een bus van bijna 24 uur, en dan nog een 11 u durende vlucht naar Madrid, dan nog naar huis. En dan heb ik alle tijden die we tussendoor moesten wachten, taxi’s die genomen zijn en de autorit vanaf Amsterdam niet eens meegerekend. Je kunt je voorstellen dat we helemaal kapot waren toen we aankwamen, maar ook wel erg blij dat we weer thuis waren en dat Niek en Cas ons stonden op te wachten op het vliegveld. En het leuke is dat ik Niek nu voor het eerst noem in dit blog omdat ik dit veel later schrijf, maar tijdens onze reis hadden wij zoveel contact dat uiteindelijk niet papa ons kwam ophalen maar Niek en Cas. Deze switch zegt misschien al genoeg ;) Een verandering die wij beiden voor onze reis niet verwacht hadden, maar waar we nu allebei heel blij mee zijn! Dus deze reis heeft niet alleen maar mooie herinneringen gebracht…

Voor nu ben ik even klaar met bloggen, het duurde al een eeuwigheid om mezelf er toe te zetten dit blog eindelijk af te maken. Gelukkig is gisteren de volgende reis al geboekt. Dit keer niet alleen, of samen met de meiden maar ga ik in de zomer samen met Niek naar de Fillipijnen! En ik kan je vertellen daar kijk ik nu al enorm naar uit!!! Al is het al alleen om op reis te gaan naar een land waar het wél warm is. Dus misschien tot dan!!

Liefs en knuffels van mij! Niet vanuit Peru of Bolivia, maar gewoon vanuit ons koude landje waar het echt al een beetje lente begint te worden!

Wat je nog even moet weten over Peru (en Bolivia):

  • Verwacht niet dat mensen hier op straat voor je aan de kant gaan. Ze blijven precies lopen waar ze lopen en je maakt geen schijn van kans haha.
  • Als je wil afdingen dan kun je maar beter van goede huize komen, want de mensen zijn hier keihard! Maar echt!
  • Als je een Peru een tour wil boeken, dan kun je maar beter een paar dagen vrij nemen haha, want het duurt hier een eeuwigheid. Nee, oke grapje, maar een paar uur heb je wel nodig. En vraag me vooral niet waarom, want vooral bij het boeken van de Salkan Tay trek dacht ik echt: hoe kun je hier zo lang over doen? Maar ik zal het vast erg onderschatten denk ik maar.
  • Als je graag een arme straathond wil adopteren, dan ben je in Peru aan het juiste adres. Waar het in Marokko vol zit met straatkatten, heb je hier hele roedels met honden. Van de meest schattige puppy’s tot de meest lelijke combinaties van hondenrassen met te korte poten, te grote oren en bobbels op de meest rare plekken.
  • Coca bladeren zijn echt de meest ranzige bladeren om te eten haha, maar het schijnt goed te zijn om ze te kauwen of te drinken als thee tegen hoogteziekte.
  • Veel mensen spreken hier weinig of slecht Engels, dus een lesje Spaans van te voren is niet verkeerd. 
  • Goedkoop is het hier niet, dus houd in je budget rekening met iets meer Europese prijzen. 
  • Alles is hier echt vet ver weg van elkaar! Maar echt! Een beetje een goede buscompany boeken is zeker aan te raden. Het is een investering maar dat is het meer dan waard!
  • Als je ziek wordt.. (verder geen ervaring in ofzo ) laat je dan vooral niet naar een lokaal ziekenhuis brengen maar vraag naar een privé ziekenhuis. En houd je bonnetjes goed bij om het thuis te kunnen declareren bij de verzekering. Dat laatste is bij mij niet gelukt, het eerste trouwens ook niet haha.