Busses, Bolivianos, and Bolivians

Ciao Chicka’s en chicko’s, 

Ik zal dit blog beginnen met te vertellen dat ik me ondertussen na het vorige verhaal echt stukken beter voel. Vandaag (donderdag) heb ik voor het eerst weer mijn normale energie terug. Dus dat is erg fijn. Ik heb nu nog voor 2 dagen antibiotica en dan hoop ik dus weer helemaal ‘back to business’ te zijn. 

In Puna waar we de laatste keer waren hebben we een nacht in een heeeeel koud hostel geslapen en de dag erna zijn we meteen verhuisd naar een hotel waar ze verwarming hadden. Dit was voor mij heel erg fijn aangezien ik dan de hele dag op bed kon blijven liggen. De pijn was ondertussen echt al zo goed als weg, alleen het energielevel was echt niet om over naar huis te schrijven. (Wat ik bij deze dus wel doe, haha). Dus dat we de volgende dag besloten de bus(sen) naar Bolivia te pakken deed me wel goed. Fijn om wel meteen door te kunnen gaan reizen. Ik voelde me in de ochtend nog steeds erg moe, maar had genoeg energie om toch ook nog even zelf door de hoofdstraat van Puno te lopen. Een leuk stadje met vooral heel veel leuke winkeltjes, dus ik ben blij dat ik hier toch nog even de kans toe heb gehad. Daarna zijn nog even naar de supermarkt gegaan, dit was nog niet zo makkelijk als het lijkt, want supermarkten lijken hier zelden te zitten. Wel allemaal kleine winkeltjes, maar geen ‘normale’ supermarkt. Uiteindelijk hadden we er toch een gevonden: en wat voor een... Als je er dan een vindt, dan moet je het goed doen natuurlijk haha. Echt een mega supermarkt, a la mediamarkt/ AH XL combi met een slager/bakker etc. Naja, hier konden we zeker vinden wat we zochten en dat was: ETEN! Want een lange busreis voor de boeg vraagt om veel eten om de tijd door te komen natuurlijk. En wanneer je denkt dat je met handen en voeten en zonder Spaans een paar plakjes worst kan bestellen bij de slager, dan kun je het wel vergeten haha. Ik heb echt mijn best gedaan, maar uiteindelijk had ik toch Daan nodig die met haar beste Spaans wel ongeveer kon uitleggen wat ik bedoelde. Daarna mega snel naar het hostel om broodjes te smeren en alvast te eten. En een sprintje met de taxi naar het busstation, want timing blijft een dingetje. 

Dus... de bus naar Bolivia, helemaal vlekkeloos verlopen.. Ja bijna dus.. We zullen maar zeggen dat we er al bijna aan gewend zijn dat er vanalles misgaat. Bij het boeken van de bus hadden we gekozen voor een bus om 14.00 die om 20.00 aan zou komen in La Paz en dan een bus die daarna om 21.30 zou vertrekken naar Uyuni en daar dan om 08.00 aan zou komen. La Paz zouden we dan op een later moment nog voor terugkomen, want daar willen we graag op stap, maar dat willen we pas als ik van de antibiotica af ben. Kan ik ook lekker een biertje mee drinken he ;) Uiteindelijk waren we net op tijd op het station. YES! Ohja, op alle stations hier, doen de vrouwen (en mannen, maar vooral vrouwen) hier wedstrijdjes wie het hardst en irritants bestemmingen kan schreeuwen haha. CUZCOOOO, CUZCOOOOO, PUNOOOOO, PUNOOOOOO,, AREEQUUUUIIIPAAAA AREEEQUUUIIIIPAAAA. En ja stel je voor, de meest irritante stem die je je kan indenken, en een Peruaans vrouwtje die dat dan op een volume ‘straks ben ik doof’ door het hele station schreeuwt, en ja ook als je er echt vlak naast staat. Of het heel effectief is? Naja, blijkbaar wel, anders zou je er wel mee ophouden toch? Wij hebben er in ieder geval kostelijk om gelachen. 

De bus naar La Paz was een prima bus. Niet heel erg luxe, niet heel slecht, gewoon ‘prima’. Maar wacht... je bent hier zomaar niet in La Paz. Eerst moet je natuurlijk de grens over. Oke, geen probleem, dit was van te voren aan ons vertelt. Dus aan het begin van de busrit kregen we twee formulieren die we in moesten vullen, met een Peruaanse meneer die alleen Spaans kon en allemaal heel gestresst aan het vertellen was hoe en wat we alles moesten invullen. Uhm... oke.. wat moeten we doen? Waar moet ik dat invullen? Hoe heet die plek? En hoe schrijf je dat? Hallo meneer? Wat bedoelt u nu precies? Nee? Oke, geen antwoord. Oke ik wacht wel even. Even later:  Hallo? Meneer? Ik snap het nog steeds niet. Praat u ook engels? Nee oke, uhm.. laat maar dan.. Ik doe wel iets.. Op een gegeven moment kwam de lieve gestresste meneer toch even langs om ook bij onze papieren te kijken of het gelukt was. Tenk joe verie mutsj. Toen we op een gegeven moment stopten, hadden we al zo’n vermoeden dat we bij de grens waren. Helemaal zeker waren we niet. Maar toen (ik denk onze) chauffeur op stond en een heel verhaal in het Spaans stond te vertellen waarbij ik alleen woorden verstond als; formulieren, grens, peru, Bolivia, bus, bagage, 20 minuten, of toch 30 minuten, bus vertrekt, problemen, wc, geld. Aaaaaaaaaah ja bedoelt u dat, ik snap u helemaal! Ik snapte hem dus helemaal niet. Ik had wel door dat je binnen een bepaalde tijd terug moest zijn, anders dan zat je zonder bus. In ieder geval had ik dat belangrijke detail dan niet gemist. Gelukkig met wat hulp van elkaar en mensen in de bus kwamen we er ongeveer wel uit. Ik zeg ongeveer, want helemaal duidelijk was het tot het einde toe niet echt haha. Maar ook daaraan zijn we ondertussen wel wat gewend op reis.

We mochten bij een winkeltje ‘gratis’ plassen. Niets is gratis natuurlijk, ze wilde graag dat we daar onze Soles van Peru omwisselden in Bolivianos. En ja, zo heet het geld hier echt. Ik vind het nog steeds GENIAAL bedacht. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan toch? Maar wij dachten: uhuh dat gaan wij dus echt niet hier doen, dan betalen we veel te veel, wij zoeken straks wel ergens een pinautomaat. (Lees die zin nog maar een keer, want het heeft ons/me nog wel een paar keer achtervolgt). Na de ‘gratis’ wc, die voor ons dus wel echt gratis was haha, stonden Eef en ik buiten met van: uhm.. en nu? De mensen maar volgen dan? Normaal niet zo mijn ding, maar laten we dat voor de verandering wel doen. Eerst het immigratie kantoor van Peru binnen, daar was het eigenlijk zo gepiept: stempeltje en je checkt zo Peru uit. Daarna liep de mensenmassa naar een grote poort. Goh.. dat zal de grens dan wel zijn dachten we, dus de mensenmassa maar weer achterna. Nog even een mega ultieme toeristenfoto maken bij het grote ‘Peru’ sign, want we zouden pas over een week weer in Peru zijn (een week is lang hoor). Dus... :p De grens.. wij dachten dat het dat leuke poortje was. Dat was dus niet zo, een paar meter daarna stonden een paar slagbomen. Dat was de grens, dus niet heel spannend. 5, 4, 3, 2, 1,  jaaa! we zijn in Bolivia. En ja.. ik heb echt afgeteld. (Ik heb 3 getuigen). En wat voelde het meteen anders, ander landschap, andere mensen, andere sfeer, ander klimaat. Ja? Echt? Nee natuurlijk niet haha. Alles was precies hetzelfde behalve dan dat er bij dit immigratiekantoor een super lange rij stond. Gelukkig zijn ze hier een stuk sneller als in Indonesie, dus dat moet ik ze wel nageven. 10 punten, zou mijn vader dan zeggen. Oke misschien 9 punten, want ze deden wel even moeilijk over het kopie van het paspoort van Daan, dus dat moest ze opnieuw laten kopiëren. Dit kostte natuurlijk Bolivianos, die we dus niet hadden. Dus we hebben uiteindelijk toch nog welgeteld 4 Bolivianos om moeten wisselen. Dit komt neer op, even rekenen zoals Pien: 4:2 = 2 soles, dus 2 soles: 4: 0,25 eurocent. Maar Pien, ik snap je meid! Ik snap je helemaal ;). We zitten immers ook al 2 weken met Soles te rekenen, dus we moeten er weer even inkomen. Dus toen we de Bolivianos hadden omgewisseld kon Daan haar kopie en stempeltje gaan halen, uiteindelijk heeft ze niet hoeven te betalen, dus toen hadden we nog steeds welgeteld 4 Bolivianos. Jeeeeh! 

Toen iedereen zijn check in stempeltje van Bolivia had konden we weer de bus in en... daarbij moet ik ook even vermelden: I finally Made it to Copacabana. Want dat lag echt vlakbij de grensovergang en was onze eerste bestemming eigenlijk voor een bacterie dacht mijn maag te overvallen. Dus we zijn er ieder geval even doorheen gereden. En ja... het zag er eigenlijk best wel heel tof uit en de zonsondergang was er echt WOOOOW! Maar we zijn er niet alleen doorheen gereden, want wacht.. ik zei toch dat je niet zomaar in La Paz bent. In Copacabana stopte de bus en riep een meneer heel gestresst: La paz, get out of the bus, change bus, La Paz, change bus NOW! Ja ja, meneer rustig maar. 

Je moet je even indenken: als ik een bus in stap en verwacht daar een paar uur in te zitten dan maak ik daar mijn tijdelijke huisje van. Hier komt mijn tas, dan pak ik mijn tablet, oortjes, eten, drinken en dat installeer ik op een plekje, mijn jas komt daar, mijn sjaal als kussen, ja en dan kan ik eindelijk gaan zitten. Nog even mijn andere tas boven in het rek. Ja, dan is mijn huisje klaar en kan de reis beginnen. Pak dat huisje maar is heel snel in als er een gestresste meneer: La Paz, GET OUT NOW! Loopt te schreeuwen. Nou, misschien dat jullie dat goed kunnen, maar ik werd er heel chagrijnig van, want ik ben meteen bang dat ik belangrijke dingen als een telefoon, paspoort of mijn eten laat liggen. En ja.. dat eten is ook heel belangrijk! (Grapje haha, dat eten is eigenlijk zelfs nog belangrijker dan mijn paspoort, want ja met een paspoort overleef je het niet en eten vult de maag). Goed.. dus zonder iets te vergeten uiteindelijk alle spullen gepakt en de grote backpack uit de bus gehaald. 

Door naar bus nr. 2! Wat een fantastisch, lelijke oude bus! Heel mooi voor op de stort. Goed, het was niet zo super slecht, maar ik was al een beetje chagrijnig van al het heen en weer gesjouw. Wij ons weer in de bus installeren, er vanuit gaande dat we nu wel deze bus zouden houden tot La Paz. Maar niets is wat het lijkt in Bolivia natuurlijk haha. Nadat ik eerst nog even een paar uur in de kou heb gezeten, want het raam naast me kon niet goed dicht (en ja we reden door besneeuwde bergen dus het was koud) stopte de bus weer. JA ALWEER! Iedereen stopte uit de bus.. Uhm.. wat is er aan de hand? Wij keken elkaar al met 4en aan en snapte er niets van. Gelukkig waren er lieve mensen in de bus die uitlegden dat we een meer over moesten met de veerpont. Ja echt mensen! En we konden niet in de bus blijven want dan zou de veerpont zinken. Ja ook echt waar! Dus wij moesten uit de bus om met een ander bootje te gaan. Tassen laten liggen in de bus? Uhm.. laten we het risico niet nemen als de veerpont sowieso zinkt met die bus. Maar het eten kunnen we dit keer wel laten toch? Ja laten we dat doen, twijfel twijfel, wat nu als we honger krijgen op de boot haha. Nee we laten het liggen. Dus wij op een ander klein bootje. Maar ho, dat gaat zomaar niet. Daarvoor moet je een kaartje kopen van 2 Bolivianos. Welgeteld maar iets van 13 cent. Maar dan moet je het dus wel hebben.. en als je jullie heel goed opgelet hebben, hadden wij 4 Bolivianos in totaal. En voor de rekenwonders onder jullie, met 4 personen heb je dus 8 Bolivianos nodig. En verder was het ook niet laat en donker en waren er natuurlijk geen ATM’s, of wisselplekken daar. Shit! Oke, nou we kunnen proberen de meneer eerst heel lief aan te kijken en te zeggen dat we geen Bolivianos hebben... Oke... nee... geen succes.. Dan maar met dollars betalen, die hebben we ook nog. Dus wij gaven 20 dollar, kregen 4 kaartjes en 60 Bolivianos terug. Wij lopen weg, en Daan rekent nog eens snel na. Huh? Dat kan toch nooit? Dus wij terug naar de balie, meneer dit kan niet, dit is te weinig. De mensen achter ons begonnen zich er ook mee te bemoeien, en zeiden super lief: weet je wat, vraag je dollars maar terug en wij betalen wel voor jullie wat je mist. Even tussendoor: super lieve mensen! Uiteindelijk helemaal niet nodig, want wij kregen dus 2 nieuwe kaartjes, maar we vergaten dat Eef en Pien gewoon al bij de boot stonden met die andere 4 kaartjes die we de eerste keer gekregen hadden voor de dollars. Snappen jullie het nog? Nee? Ik ook niet. Het komt er op neer dat wij uiteindelijk niets betaald hebben voor 6 kaartjes, en er uiteindelijk ook 2 andere mensen blij mee hebben kunnen maken haha. En de grap was dat even later Daan nog een keer ging rekenen en tot de conclusie kwam dat met 20 dollar, en 60 Bolivianos terug dat nog best een prima deal was haha. Toen kwam ik echt niet meer bij. 

Uiteindelijk wij het gammele bootje in, in het pikkedonker, met welgeteld een reddingsvest. Jeeeh, wat een avontuur. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen om de hele situatie haha. Hoe dan? Wie verzint zoiets? Dus na een heerlijk bootritje van ik denk 10 minuten waren we aan de overkant. De bus deed er iets langer over, dus we moesten wachten in de kou. Oh, maar daar is een tentje met thee, lekker warm. oh nee.. wacht.. we hebben nog geen Bolivianos (niet genoeg iig). Maar ik heb ook wel wat honger, we pakken ons eten wel.. ohnee ook in de bus laten liggen.. shit! 10 minuten later zaten we weer in de bus, maar we waren nog niet vertrokken en Daan zegt: ah balen, ik heb geen cola meer. Oh.. cola daar heb ik nu ook zin in. Maar daar is de buschauffeur, ik heb nog wel tijd om even cola te gaan halen. Uhm... Eef... we hebben geen Bolivianos. Ohja.. oke.. snap je nu wat ik bedoelde met dat het ons zou achtervolgen. Mensen, wissel je geld aan de grens! Maakt je leven een stuk makkelijker! Nou... gaan we dan nu EINDELIJK naar LA PAZ? Ja.. Echt..? We hadden namelijk een bus te halen. 

Jij snapt hem? Bus halen? Daar doen ze hier natuurlijk niet aan. Ik denk dat we minstens 1 uur tot anderhalf uur in La Paz hebben rondgereden. Wat is dat een grote stad zeg! Het begon met een aantal armoedige en ik moet zeggen erg lugubere wijken waar we doorheen reden, toen kwamen we langs enorme drukte en files aan kleine minivans aan vooral de andere kant van de weg. Hele straten vol, er was geen doorkomen aan. Maar aan onze kant van de weg was het niet veel beter want als je niet in kan halen op een weg omhoog en er zit een langzame vrachtwagen voor je, dan heb je het lastig. Ondertussen was het al half 10 geweest en hadden we dus onze bus naar Uyuni al gemist, en geloof me, wij waren na deze reis al echt KNEITER CHAGERIJNIG. En nu nog meer, want dit betekende dat we zonder internet, zonder Bolivianos op zoek moesten naar een taxi naar een nog onbekend hostel na de reis die we net hadden gehad. Dat zou echt drama worden! Maar echt! Stiekem had ik nog wel een beetje hoop dat de bus wel op ons zou wachten, want er waren vast meer mensen die de nachtbus naar Uyuni geboekt hadden, en ze weten toch dat we er aan komen. Toch....? Toch...? Nou die hoop verdween als sneeuw voor de zon toen er echt geen einde aan de rit bleek te komen. En ook al was het uitzicht over alle lichtjes van La Paz(we reden langzaam omhoog de berg op) echt prachtig, echt ervan genieten deden we niet vanwege de stress om de bus. Tassen hadden we al op schoot, paraat om te rennen. Maar uiteindelijk ben ik weer in de stoel gaan hangen van: laat maar, die bus is echt allang vertrokken. Na een hele tijd, ik denk 1,5 uur later kwamen we op het busstation aan. En toen zag ik het.. ik zag een mannetje als een gek naar onze bus toe rennen en iets roepen. Zou het dan toch... ja...? Hij komt de bus in en roept, ja echt!: UYUNI, UYUNI, everybody for Uyuni get out first please. OMG thank you!!!! YES!!! Finally Some good karma!!! Alsof er 10 lama’s van onze schouders vielen, wat een opluchting. Onze tassen uit de bus halen en snel naar de nieuwe bus. WoW, deze bus heeft onderin (dubbeldekker) van die VIP zitplekken, dat is best Nice. Kunnen we ook wel een keer boeken dacht ik toen nog, zou dat veel duurder zijn? Wij liepen gelijk door naar boven want we waren gewend met stoelnummers boven de 30 dat we dan boven zaten. Wij komen boven.. WAJOOO NICE! Deze hele bus was VIP! En dan niet gewoon economy class vliegtuig like maar echt busseniss class vliegtuig like. Grote stoelen, veel ruimte, dekentje. Je had onze gezichten moeten zien, het ging in 5 minuten van KNEITER CHAGERIJNIG naar EXTREEM GELUKKIG haha. Zeker omdat ik natuurlijk nog niet helemaal hersteld was en het wisselen van bussen, boten etc. Toch nog best wat energie had gekost was ik zo blij met deze lekker stoelen. Dus nog even 5minuten eurofisch heel de bus doorgeroepen (sorry, mensen in de bus, we waren gewoon heel erg opgelucht en blij) een broodje eten en heel snel het bed ingedoken. Ondanks het heerlijke bed heb ik niet top geslapen want ik vond het nog erg koud in de bus. Maar he, je hoort mij niet klagen. Nog niet in ieder geval haha..

De volgende dag kwamen we op tijd aan in Uyuni en ik zag het al toen ik naar buiten keek: HIER is het pas koud! Dikke winterjassen, mutsen, sjaals, handschoenen. Woow.. oke, hier ben ik niet op voorbereid. Buiten de bus werden we gelijk lastig gevallen door allerlei touroperators of we een tour wilde boeken. Uhm.. nou nee.. ik ben net wakker, het is half 8, ik heb het koud, ik heb honger, ik ben aan het wachten op mijn tas en ik ben net wakker, en ik heb nog steeds honger, dus gewoon nee. En aangezien we nog steeds geen Bolivianos hadden, eerst op zoek naar een ATM zodat we daarna een taxi konden nemen naar het hostel. Blijkbaar hebben ze in Uyuni alleen maar ATM’s, voor creditcards. Komt dat even goed uit! Die ben ik namelijk nog niet kwijtgeraakt. Dus gelijk wat geld pinnen en toen bleek dat het hostel ook niet zo ver lopen was, dus dan maar gewoon lopen toch. 1 km moest ik ook met mijn energielevel wel kunnen redden. 

Het hostel is echt top! het is er binnen vooral heerlijk WARM, kacheltje hier, kacheltje daar, heerlijk! Wel lekker geld verdienen dat hostel, want omdat alle bussen hier om 8 uur aankomen, betaal je extra voor early check-in. Ik heb er nog even over nagedacht om het toch te doen en nog even een paar uur te slapen, maar ik voelde me opzich prima dus ik heb het niet gedaan. Even in het hostel chillen, en daarna heel veel laagjes aan om buiten even te verkennen. 

Uyuni wordt een beetje het wilde westen van Bolivia genoemd en ik snap wel waarom: stoffige zanderige lege straten, met af en toe een loslopende zwerfhond (of een hele roedel haha), een auto, of een cowboy.. Nee hoor de cowboys, paarden en rollende stukken plant die je in de films altijd ziet ontbreken nog. Oke.. dus eigenlijk lijkt het vrij weinig op het Wilde Westen als ik het zo omschrijf, maar toch wel een beetje. Verder is Uyuni een woestijn, dat betekent in de nacht koud (nu in de winter max -20) en overdag in de zon kan het heel erg heet worden. Met de nadruk op ‘kan’. 

Je snapt dat al onze laagjes heel snel uitgingen. Nadat Daan en ik heel even een zeikuurtje hadden over alles dat al was misgegaan deze vakantie. Want hoe kan er zoveel misgaan in zo’n korte tijd? En als je dan al bedenkt dat we 15 dagen weg zijn en we maar 5 echt fantastisch dagen hebben gehad. Dan is die verhouding niet heel chill. Gelukkig nadat we even ons beklaag (met een lach wel hoor) gedaan hadden tegenover elkaar, kwam er eindelijk Some good karma. We bedachten dat we eerst hier een tour moesten boeken naar de zoutvlaktes. Er waren meerdere opties maar uiteindelijk leek 2 dagen, 1 nacht ons de beste keuze qua tijd, qua budget maar vooral qua kou. Want als je een nacht langer ging, dan zou je de 2e nacht op een plek slapen waar het heel basic was en het echt -20 kon worden. Ja maar jongens, ik heb mijn skipak niet bij hoor. Dus zo gezegd, zo gedaan, laten we dat vooral niet doen. Heel veel meer ging je toch niet zien. We wilden vooral de zoutvlakten en de lagunes met flamingo’s zien. En dat gaat nu alsnog gebeuren! Top! Daarna gelijk de nachtbus geboekt voor na de tour naar La Paz. Kijk mij eens plannen op reis! Ik kom er wel.. ooit haha. Nu was het geluk dat we ook als eerste waren en dus zelf onze plekken konden kiezen.. en nog een geluk al die nachtbussen zijn zo relaxed al de vorige. Helemaal top! Dus.. even een opsomming: het was ondertussen facking lekker weer, de tour was geregeld en binnen ons budget, er was een luxe bus geregeld, en we hadden al een leuk plekje gezien om te lunchen. Dus na een heerlijke lunch, het boeken van alvast een party hostel in La Paz (jeeeeh, nu al zin in!), een paar spelletjes Uno, en het lachen en genieten met het kleine ultiem schattige peuterjongen/meisje (we weten het nog steeds niet) van het restaurant was onze mood 180 graden gedraaid haha. En echt... we hebben zo genoten van die peuter haha, een baby pinguïn is er niets bij. En alsof het nog niet genoeg was... hebben we daarna ook nog geshopt, altijd goed! En heb ik mijn eerste echte neppe alpaca trui gekocht! En een super chill vest. (En daar heb ik nu al zo veel profijt van gehad). Hoe ik het mee krijg in mijn tas? geen idee! Ik heb ondertussen al wel 1 T-shirt weggegooid, maar ik ben bang dat dit niet genoeg is haha. 

In de middag ben ik nog even zelf op pad geweest met mijn camera, wat kleingeld en op een briefje geschreven door de hosteleigenaar hoe ik moest vragen: mag ik een foto van u maken. In het Spaans dan natuurlijk: Peudo Tomarte una photo? helemaal top! Ik had namelijk al gezien dat er enorm veel authentiek streetlife/locallife hier in Uyuni was, en dat is juist wat ik zo graag wil vastleggen. Ik was al wel gewaarschuwd dat mensen hier niet graag op de foto willen, maar he proberen kan altijd. Ik eindigde al snel op de lokale markt en dat is echt de beste plek. Ik hou van lokale markten! Al heb je geen camera bij, je kijkt er je ogen uit, maar echt! Vooral hier, kijk ik echt op van de extreem kleine vrouwtjes (alsof iemand ze plat geduwd heeft vanaf boven en ze dus ook in de breedte zijn uitgedijd). Heel apart! En dan dragen ze ook nog eens van die toffe charmante Boliviaanse kleren, bolhoedjes en lange vlechten met rare dingen er aan. Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen hoe het eruit ziet. Jullie zien de foto’s vanzelf, of je moet even op internet opzoeken. Want ja foto’s, daar waren ze dus inderdaad niet zo van gediend. Ik heb het een paar keer gevraagd, maar ik mocht maar een keer echt een foto maken. De andere keren heb ik het uiteindelijk een beetje stiekem moeten doen of een overview foto moeten maken. Maar dat is toch anders.. Dus helaas nog niet de portretten die ik wilde, maar misschien komt dat nog. Ik heb in ieder geval echt genoten van de markt. En ook al is het super om met anderen op pad te zijn, alleen neem ik toch meer de ruimte om te ‘kijken’, en contact te maken met de mensen om me heen. Heerlijk relaxt voelde ik me op de markt! Dus je begrijpt dat deze dag een behoorlijke ommezwaai was voor ons, op de goede manier. We kunnen er weer tegenaan! S avonds nog even lekker ergens eten en een biertje drinken. Oh nee ik dus niet haha, iets met antibiotica... super balen. Dus toen de meiden graag nog een kroegentocht zelf wilde gaan doen in het wildewesten stadje heb ik dat vriendelijk afgeslagen, de verleiding tot bier werd anders wel heel groot en ben ik lekker op tijd naar het hostel gegaan. Niet heel veel later kwamen de meiden ook terug en hadden ze al 1 hele kroeg gehad haha, tot zover hun kroegentocht dus haha.

De dag erna stond de tweedaagsetour naar de zoutvlakten en lagunes gepland. Gelukkig niet al te vroeg op, maar met een tas vol warme kleren en mijn nieuwe extreem warme vest; Kom maar op met die kou! (Maar ook weer niet teveel alsjeblieft). Gelukkig konden we lekker uitslapen en voel ik me met de dag beter en zit ook deze ochtend meteen vol energie. Klaar voor een nieuw avontuur! Van te voren toch nog even de mooie Alpaca muts halen, die ik een dag eerder ook al had gezien maar toen te duur vond. Ik vond hem nu nog steeds te duur maar ik heb hem toch gekocht. Story of my life haha. Achteraf ben ik er echt super blij mee, maar dat lees je vanzelf. En ik heb dan iig iets van echt Alpaca wol. Lifegoals ;)

Het begin van de tour liet even op zich wachten maar uiteindelijk stond ook onze jeep klaar om te vertrekken. We deelden de jeep met een Frans stelletje waar we op het begin een beetje onze vooroordelen bij hadden. Ik bedoel Frans... en een stelletje... maar het was uiteindelijk heel gezellig. Bij de eerste stop begon onze gids, die dus alleen Spaans spreekt met: spreken jullie Spaans? Uhmmmm nope. Maar Eef zei natuurlijk een klein beetje. Misschien had ze dat niet moeten doen. Toen kregen we dus een heeeeeeeeel lang verhaal in het Spaans over treinen, dat weet ik want het woord locomotief verstond ik dan nog net wel en ik zag alle treinen op de achtergrond. Dus 1+1 = 2 toch? Achterin heb ik met Danique de hele tijd blikken gewisseld van: Uhm ja... snap er de ballen van, lief bedoeld maar voor ons hoef je dit niet te doen, en mogen we nu eindelijk de auto uit. Want in de woestijn brandt de zon dus overdag wel heel erg hard dus met al onze truien en mutsen wilde we er na een tijdje wel weer uit. En omdat het natuurlijk ook nooit goed is, was het daarna buiten de auto meteen weer koud met een stevige wind haha. Die zeurende Nederlanders toch ook altijd. De tour begon dus bij een treinen begraafplaats (letter vertaald) allemaal treinen begraven onder de grond waarbij je bloemen op het graf kon leggen. Echt? Nee natuurlijk niet haha. Een aantal locomotieven die wel ondertussen half met hun wielen in de grond begraven zaten en waar vooral alle toeristen aapje op aan het spelen waren. En ja natuurlijk deden wij daar ook graag aan mee. De achtergrond en omgeving waren prachtig dus jammer dat ik niet een trein op de foto heb gekregen zonder ook een toerist of 30. Maar ik heb Eef, Pien en Daan graag als model natuurlijk en wat staan ze er soms prachtig op. En soms ook helemaal niet haha. Die laatste bewaren we allemaal voor als jullie ooit gaan trouwen dames, beloofd!

Daarna reden we met de Jeep door richting de zoutvlaktes. Die zagen we van een afstandje langzaamaan al verschijnen dus wij zaten meteen al tegen het raam aangeplakt vol verwachting. En we werden echt niet teleurgesteld. Bij het eerste stukje waar we stopten waren er tussen het zout, ja en dat klinkt raar, plassen met water die bubbelden. Geisers dus haha. Je kunt het vergelijken met een oneindige vlakte met ijs en sneeuw waar net als in ijs wakken in zitten. Daar lijkt het namelijk ook echt op. Dat het dat niet was kwamen we snel genoeg achter toen Danique zei, zullen we proeven hoe zout het is, dus Daan dat met haar poker-face doen en wij natuurlijk allemaal als makke lammetjes het nadoen. En ja, het was dus heel zout. Niet gewoon zeezout, ook niet gewoon keukenzout, geen Himalaya zout maar gewoon Boliviaans Uyuni zout. Heel erg gadverderrie zout! Maar wat is het ontzettend mooi!

Aan het begin van de vlaktes hebben we in het zouthotel geluncht. Stel je je er niet teveel van voor maar het is een leuk gebouw gemaakt van zout waar alle gidsen de meegebrachte lunches uitdelen aan hun gasten die zitten aan tafels en stoelen gemaakt van zout. Klinkt logisch toch? Het was iig bijzonder om te zien. Daarna nog een wc pitstop bij wc’s met deuren gemaakt voor de kleine Bolivianen haha, en waar wij dus zo overheen konden kijken. Je maakt het mee hier hoor in Bolivia. Daarna verder door over de zoutvlakten, ik moet zeggen het uitzicht went snel maar het oneindige wit blijft fascinerend. Uiteindelijk stopten we bij een lege plek, die heb je er niet veel op de zoutvlakten natuurlijk haha. Uiteraard is het een grote lege plek, dus iedere jeep kiest een ander leeg plekje om daar de bekende illusie foto’s te gaan maken. Hier hadden wij het al de hele vakantie over en we hadden al de meest creatieve dingen bedacht. Nou moet ik zeggen... ik dacht echt dat het wat makkelijker was. Ik kwam er sowieso al snel achter dat het mijn camera juist moeilijker was dan met een smartphone, dus de camera ging al snel aan de kant. En na een paar pogingen zelf te doen, waren we ontzettend blij toen de gids ons kwam ondersteunen. Want hij was natuurlijk al een pro. Gaten in het zout maken, zodat hij de telefoon lager kon houden, en hij had speciale ringen om in het zout te leggen zodat je wist waar je precies moest gaan staan. Jaaaaa deze vent was een echte kenner. Daar waren wij natuurlijk heel blij mee. En zeker omdat hij er zelf ook zo’n plezier in had. De helft van de tijd van de tijd verstonden we er niets van, of ja ik verstond er eigenlijk helemaal niets van. Maar ik kan prima lief lachen en si zeggen, dus komt altijd goed. Ondanks dat we al de hele vakantie creatieve ideeën hadden, was onze inspiratie nu niet zo heel groot. Maar ook hierbij sprong onze gids in met ideeën en had hij zelfs dinosaurussen bij voor de foto’s. Helemaal top! Eenmaal op dreef, kregen wij ook allemaal nieuwe inspiratie. Op het einde hebben we nog een geniaal Pringlesbus filmpje gemaakt (credits voor onze gids), die zal vast ooit nog wel een keer op fb verschijnen haha. Ik kan niet zeggen dat alle foto’s gelukt zijn, maar we hebben ons best gedaan en we vinden het nog steeds hilarisch om ze terug te kijken. Vooral de niet gelukte foto’s haha. En ik moet zeggen, na 1 uur in de kou proberen waren we er ook wel een beetje klaar mee. En onze kleren/schoenen ook, nooit geweten dat zout zulke vlekken kan achterlaten! Dat wordt dus snel wassen!

Daarna reden we nog een stuk door en kwamen we op fish eiland.. Ik vroeg me af waarom het zou heet want het was een rotsachtig eiland midden op de zoutvlakte met allemaal cactussen in de vorm, van jawel, piemels. Dus ik had heel veel namen voor het eiland kunnen bedenken, maar viseiland was niet in me opgekomen. Uiteindelijk hoorde ik dat het eiland er van bovenaf uitziet als een vis. Aha kijk! Dat schept meer logica. Op het eiland hadden we eventjes de tijd om omhoog te klauteren en van het uitzicht te genieten. En ik moet zeggen, in eerste instantie leek het me niet zo boeiend, maar daar ben ik wel van terug gekomen. Want zo’n eiland in het midden van de zoutvlakte is toch best apart, en die cactussen zijn echt huge! Verder vind ik het ook echt super leuk om te klimmen en klauteren over de rotsen. Maar.. die rotsen zijn dus niet echt rotsen en dit eiland was dus eerst geen eiland, de hele zoutvlakte was namelijk eerst een zee en het eiland en de rotsen was dus vroeger gewoon koraal. Super gaaf! Hoe die cactussen er dan komen? Ja dat heeft de gids vast vertelt maar dat heb ik dus niet begrepen. Na het pie.. uhm viseiland zijn we doorgereden naar een plekje voor de zonsondergang. MEGA KOUD weer! Maar oh zo mooi!! Vooral de kleuren in de lucht om je heen zijn echt schitterend, van geel, oranje, blauw, paars naar rood. Echt heel mooi en niet eens met mijn camera zo mooi vast te leggen. Nadat de zon onder was gegaan, draaide ik me om en was het meteen van: oh wow Nice, kijk dan jongens. Aan de andere kant zagen we namelijk de maan naar boven komen, met de kleuren van de zonsondergang nog steeds aanwezig. Heel magisch om te zien!! Er zijn maar weinig plekken om de wereld waar het zo vlak is dat je dit zo kan aanschouwen. 

Daarna de laatste rit naar het hotel. We hadden verwacht dat dit niet zo lang zou duren, maar daarin werden we wel een beetje teleurgesteld. En ook al was de gids super lief, de hele twee dagen tour liet hij ons redelijk in the dark met hoe lang we steeds van plek naar plek moesten rijden. Dat was iedere keer een verassing. Deze keer duurde het echter wel heel erg lang, en bij ieder plekje waar we veel lampjes zagen, zaten wij hoopvol: ja, hier zal het vast wel zijn. En net toen we dachten, ja dan zal het hier toch wel weer niet zijn.. jawel toen waren we er eindelijk. Spullen gauw op de kamers dumpen en aan tafel! Het eten liet nog even op zich wachten, dus een heel mandje vol met crackers en verassend genoeg, jawel, weer het spelen van shithead haha, dit keer met het Franse stelletje, doodde de tijd tot dan eindelijk het eten kwam! Jeeeeeh! Van de gids kregen we gratis, ja echt, gratis een fles wijn!!!! OMG lekker! Hier heb ik echt zo veel zin in.. Oh nee.. niet voor mij dus.. want toen kwam de realisatie dat ik nog steeds aan de antibiotica zat. Daar had ik wel echt even een groot baalmoment. Ik bedoel.. rode wijn.. mmmmmmm.. Maar goed, straks in La Paz gaan we lekker stappen, dus dan denk ik daar maar aan.  Ohja en Evelien was een badass want ze durfde zomaar het licht aan en uit te doen, terwijl er ook nog ander mensen in de kamer waren... ooeeeh.. dus dat moest even heel random in dit blog vermeld worden natuurlijk. We got a badass over here ;). Verder zijn we lekker op tijd gaan slapen en heb ik met Daan nog heerlijk gekletst over de bloemetjes en de bijtjes, en hoe mooi het leven wel niet is haha. Ofja.. slapen.. de temperatuur was weer niet echt om over te spreken, dus het was weer een koude nacht. En vooral dan ‘s ochtends uit bed komen, is fantastisch! Echt waar! We doen niets liever ;). 

Maar na een ontbijtje van droog brood, vieze jam en koud roerei haha waren we desondanks toch klaar voor de tweede en laatste dag van onze tour. En omdat onze gids zo van verassingen houdt wisten we precies hoe lang we moesten rijden en waar we gingen stoppen haha. Niet dus! Spannend hoor! Uiteindelijk hebben we die dag meerdere stops gemaakt, de ene heel bijzonder, de ander wat minder, maar hebben we vooral ook heeeeeeeel veel in de auto gezeten over wegen die het tegenovergestelde zijn van de Nederlandse snelwegen. Maar ik moet zeggen, onze driver heeft wel skills. Zandwegen, hoge bergen, sneeuw, zoutvlaktes, rotsformaties, stenen, water hij heeft het allemaal getrotseerd. We begonnen wel even aan hem te twijfelen toen de auto afsloeg net toen we door een hele diepe plas reden en wij elkaar allemaal aankeken van oh oh... Na 3 minuten auto starten, proberen te rijden, weer afslaan, wij lachen maar eigenlijk denken; no way dat we hier nu vast willen zitten, zijn we er uiteindelijk toch uitgekomen. Pfieuw.. anders was dat ook weer een heel nieuw avontuur geweest. Onderweg hebben we echt veel verschillende landschappen gezien, allemaal even prachtig. Het woenstijnachtige maanlandschap hebben we toch wel het meeste gezien. Mooi, maar na een tijdje blijft het hetzelfde als de 5 min ervoor, en de 5 minuten daarvoor. Verder zijn we die dag langs de grens van Chili gereden (niet heel spectaculair, maar we hebben even kunnen zwaaien naar de Chilenen), hebben we gelopen over grote lava rotsen/stenen en hebben we een zwarte lagune gezien, maar het hoogtepunt was toch wel echt de flamingo lagune. Daar kwam ik namelijk echt voor! Sowieso het plaatje van de blauwe lagunes met de besneeuwde bergen op de achtergrond. Prachtig!!! Quote Pien: Alsof je in een schilderij zit. En dat lijkt ook echt zo! Het water van de lagunes is vulkanisch en dus warm, maar stinkt ook enorm. Weleens geroken aan rotte eieren? Dat dus! Dus niet te dichtbij komen en dan gaat het prima. Maar wil je flamingo’s fotograferen, dan moet je even door de zure appel (of ei) heen bijten. We zijn langs meerdere lagunes gereden en op meerdere plekken gestopt voor foto’s, maar op het laatste plekje was echt de beste spot. Zo langzaam en stil als ik kon ik richting de waterkant om zo dichtbij mogelijk te komen. (Had ik nou misschien toch maar die telelens moeten kopen in Nederland bedacht ik me, maar nu te laat). Uiteindelijk kon ik redelijk dichtbij komen en had ik gewoon een prachtig uitzicht over de lagune met de flamingo’s en als er dan een paar ineens gaan vliegen, dan sta ik natuurlijk camera klaar! Super gaaf! Zo wil ik de kou nog wel een paar uur trotseren, want hier kan ik naar blijven kijken. Nog even lekker met mijn knie per ongeluk in het rotte eierwater gaan zitten (lekker hoor) en nog even paar foto’s met mijn telefoon gemaakt en toen auto begon te toeteren (de gids was met een paar anderen in de auto gebleven) ben ik terug gaan lopen (belangrijk moment dit, essentieel kan ik wel zeggen). In de auto gelijk op mijn camera kijken of de foto’s gelukt zijn, en op mijn telefoon even kijken... uhm.. telefoon.. huh.. jaszak toch... oke andere jaszak.. broekzak.. (lichte paniek).. op de bank van de auto, ook niet... uhm.. jaszak, broekzak, bank, (milde paniek) toch in mijn tas gedaan dan?.. 2minuten later pare pare (stop!), conclusie: hij ligt niet in de auto, GROTE PANIEK, we moeten terug! NU! Gelukkig waren we nog maar een paar minuten aan het rijden dus met de hoop dat de gids wel wist waar we het laatst gestopt waren, dan zou ik hem hopelijk wel vinden. Ik had immers foto’s gemaakt met mijn telefoon van de flamingo’s op de laatste plek dus hij moet daar ergens liggen. De gids wist de plek niet meer precies, maar de meiden gelukkig wel. En super lief, iedereen ging mee zoeken. Maar door al dat hoge gras/riet, was het nog niet zo makkelijk en de paniek begon toch iets groter te worden. Oke, Evy, denk na, bij welke van de 2039 bosjes droog gras heb je foto’s zitten maken. Oke dit is zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar... als een reddende engel hoor ik al vrij snel het woord; gevonden! Ik draai me om, en daar staat ze, nog net geen engelen halo om haar hoofd haha. Daan met mijn telefoon! Ik kon der wel knuffelen, of ja dat heb ik ook echt gedaan! Pfieuw... ik begon hem wel echt te knijpen namelijk. Dus nadat ik Daan echt heel vaak bedankt heb en me af heb gevraagd hoe vaak ze deze vakantie nog ‘mijn leven moet redden’, kwam de vraag van de meiden hoe ik überhaupt normaal overleef als ik alleen op reis ben.. Tja.. hele goede vraag haha. Daar heb ik geen antwoord op. Zullen we het houden op geluk?       

Uiteindelijk nog een hele reis terug naar Uyuni karren over weer dezelfde soort wegen. Daan en ik probeerden (grotendeels tevergeefs) nog te lezen tijdens het rijden om de tijd te verdrijven, maar ik kan je vertellen het is een hele uitdaging haha. In de auto was het ook een gevecht met jawel, je zou het niet denken na al dat gezeur over de kou, maar echt, de hitte. Als je namelijk aan de kant van de zon zat, was je net een kasplantje achter het raam, zeker in combinatie met de verwarming die in de auto op standje maximaal stond en met een hemd, thermoshirt, trui, jas, sjaal en muts was het steeds uitpakken in de auto en mezelf weer inpakken als we weer naar buiten gingen. Apart hoor, die temperatuurverschillen. Niet gek dat we ook allemaal last hebben van een droge huid/lippen, loopneuzen, keelpijn, hoesten etc. Maar.. gelukkig kosten de zakdoekjes hier geen drol! Overigens is Bolivia sowieso een stuk goedkoper dan Peru. De bedragen zijn hier precies hetzelfde maar Bolivianos zijn de helft minder waard dan Soles. Dus voor de financiën is het jammer dat we hier maar zo kort blijven. 

Vanwege namelijk alle dingen met bagage, ziekenhuizen en verlate busritten hebben we wel een aantal daagjes verloren en hebben we al besloten Chili, en een aantal steden in Bolivia gewoon te skippen. Daar komen we dan nog maar een andere keer voor terug. Op dit moment schrijf ik dit terwijl we na de tour ‘s avonds meteen in de nachtbus terug naar La Paz zijn gaan. Nu ik eindelijk van de antibiotica af ben, hebben we daar een tof party hostel geboekt en gaan we onze laatste dagen in Bolivia in La Paz doorbrengen. In het volgende blog horen jullie alles over onze plannen om de deathroad te gaan mountainbiken, een crazy worstelwedstrijd te gaan aanschouwen, lekker te gaan feesten dus, de hoogste stad ter wereld te verkennen en als het mij aan mij ligt ook misschien nog een crossfit box op te gaan zoeken. Als ik me dan toch weer helemaal fit voel, dan maar gelijk er tegenaan! Overigens is mijn energielevel nog niet 100% en heb ik sporadisch nog wat last van buikpijn, maar ik voel me echt iedere dag fitter, ik weet weer als een lama, dus ik kan er weer volle bak van gaan genieten. We zijn al op de helft, dus nog ongeveer 2,5 week te gaan! 

Lieve mensen, geniet nog heerlijk van het weer daar! Dan kunnen jullie me straks lekker jaloers maken met jullie mooie tan haha ;) Sorry weer voor het ellenlange verhaal, credits voor degenen die hem in een keer uit lezen ;)

Adios Amigos!! Dikke knuffel uit Bolivia!