Living in Yogya, it all takes some time..

Hey allerliefste allemaal, 

Ik weet dat ik het veel te lang heb laten duren voor ik iets schrijf maar ik had nog niet echt de tijd genomen om er voor te gaan zitten, alhoewel ik zeeën van tijd heb hier! Het is nu dan ook moeilijk waar ik moet beginnen, maar laat ik bij het begin beginnen ;)

De laatste dagen in Nederland waren emotioneel maar toch besefte ik nog niet echt wat ik nou daadwerkelijk ging doen, in tegenstelling tot alle mensen om mij heen, die zich dit wel leken te realiseren. Ik had nooit stilgestaan bij vragen als: wil ik dit wel, kan ik dit wel, hoe ga ik het aanpakken? Nee, Reza kan niet naar Nederland dus ga ik naar Indonesie. Klinkt erg simpel toch?

Daar had ik me dus mooi in vergist, maar dit zul je wel lezen in dit blog. De dag voor ik vertrok had ik nog een afscheidsdagje met familie en vrienden en dit voelde heel erg fijn. Allemaal lieve kaartjes, kleinigheidjes, fotoboekjes om mee te nemen en veel dikke knuffels. Echt super lief van jullie allemaal. De dag erna was het zover, eerst nog even heel wat stress vanwege de koffers die volgens mij veel te zwaar waren. Koffers op de band, en nagels bijten maar! Alleen tot mijn verbazing ging er om beide koffers een label en werd er niks gezegd, zou het dan toch binnen de 30 kilo zijn gebleven? Uiteindelijk nadat ik van heel dusseldorf airport een zwembad had gemaakt met alle tranen werd het toch echt tijd om op het vliegtuig te stappen. Na wel duizend keer zwaaien bij iedere stap die ik richting het vliegtuig maakte. Even kijken of ze er nog stonden, ja ze staan er nog, toch nog even nog een keer zwaaien. Ik moet zelfs huilen als ik er aan terug denk. Het was namelijk ontzettend zwaar, ook om papa en mama zo te zien. Maar ik wist dat het niet het voorgoed ging zijn, dat zou ik toch nooit volhouden. Eenmaal in het vliegtuig begon ik wat te kalmeren en kon ik weer in mijn dagboekje gaan lezen, alle lieve berichtjes die er weer in waren geschreven. Jammer genoeg kwamen de tranen daardoor wel weer even om de hoek kijken.

Mijn vlucht verliep verder normaal, nog even lekker geshopt in Dubai, alles ging op rolletjes. Totdat… ik moest gaan boarden voor mijn vlucht naar Jakarta. Ik gaf mijn ticket aan de mevrouw achter de bali, ze tikt iets in de computer, geeft mijn nieuwe boardingpass en zegt: you’re upgraded to business class. Ik ben even stil, kijk dan naar mijn ticket waar op staat: Business class, kijk dan weer even naar de mevrouw, terug naar mijn ticket en zeg: oh okay, thank you en ik loop door starend naar het ticket met een grijns op mijn gezicht. Dat was nog eens een leuke verassing!! Ik wilde in de rij gaan staan voor de bus naar het vliegtuig maar er werd me verteld dat ik een ‘special bus’ zou krijgen. Oh oke dan. Toen eenmaal de ‘special’ bus er was bleken er 3 plekken te weinig te zijn om te zitten, maar ja dat is normaal, dus ik stond al klaar in de bus met de 2 anderen. Alleen toen de meneer van Emirates dat zag mochten we er gelijk uit en stond er binnen twee minuten een nieuwe bus voor ons klaar, speciaal voor ons 3en. Het kon niet gekker worden. Eenmaal in het vliegtuig werd ik hartelijk welkom geheten met champagne, een super grote stoel, die helemaal uitgeklapt kon worden als bed en met massage mogelijkheden, een groot tv-scherm, een uitgebreid ontbijt en diner menu en een onbeperkt alcohol menu. I was in heaven! Je kunt je wel voorstellen dat ik een heerlijke vlucht heb gehad en heerlijk heb geslapen.

Eenmaal in Jakarta aangekomen moest mijn bagage opnieuw op de weegschaal voor mijn vlucht naar Yogyakarta. Toen bleek dat ik wel 33 kilo bij me had. Dus veel geluk gehad dat ze hier in Dusseldorf niet moeilijk over deden. Helaas mocht ik naar Yogya maar 20 kilo mee nemen, dus 13 kilo teveel. Ik moest het grote bedrag van 8,- euro afrekenen en dan mocht alles alsnog mee. Dus veel stelde het niet voor. Het vliegtuig naar Yogya is altijd ellendig, het is maar een uur maar je wilt gewoon dat de tijd voorbij vliegt. Dus ik probeerde te slapen maar met een huilende baby naast je is dat erg lastig. Toen het vliegtuig eindelijk geland was wilde ik gelijk mijn koffers gaan halen maar het was een drukte van jewelste. En wetende dat je vriend, die je 5 maanden niet gezien hebt om de hoek staat te wachten maar je kan nog niet weg vanwege de koffers is echt killing. Toen ik uiteindelijk mijn koffers had en de mensenmassa in liep werd ik ineens van achteren geknuffeld! Woehoeee daar was hij dan! Het was een heel gelukkig maar gek gevoel ineens weer elkaar te kunnen zien en naast elkaar te lopen. Het voelde heel onwerkelijk, het was een moment waar ik al heel lang naar uit had gekeken. Vanuit het vliegveld zijn we gelijk door gereden naar het hotel en je waant je weer gelijk in het Indonesie, waar de straten vol scooters en auto’s zijn, waar je continu aangesproken wordt omdat je blank bent, waar je de mensen amper verstaat. Ik had verwacht dat het zou voelen als thuis komen maar zo voelde het helemaal niet. Het was fijn weer bij Reza te zijn maar het besef wat iedereen al had toen ik nog in Nederland was, kwam bij mij nu als een klap binnen. Dat ik hier de komende tijd zou moeten wonen, en mijn familie en vrienden zou moeten missen. Op het moment dat ik dat besefte heb ik alles er even uit moeten gooien. Ik was ook moe van de reis dus niet veel later ben ik in slaap gevallen, eindelijk weer naast mijn lieve Reza.

De volgende dag was het eindelijk tijd om het huis te zien waar we in zouden gaan wonen en natuurlijk langs bij de ouders van Reza. Daar was het weer als vanouds en werd ik weer hartelijk welkom geheten en kreeg ik vanallerlei lekkers aangeboden en werd er wel 100x gevraagd of het goed met me ging en met mijn familie. En of ik en mijn familie gezond waren. Daarna op weg naar het huisje. Het huisje ligt midden tussen de rijstvelden in een straat met ongeveer 8 huizen. Ver weg van alle drukte van de stad dus dat is ideaal. Het is een mooi huisje, een klein tuintje met mooi bamboe en een echte palmboom. We hebben een grote woonkamer, 2 slaapkamers en 1 kantoor voor Reza. De keuken is vrij smal maar daar maken wel wat van. Achter de keuken is een wc met mandi bak en dan hebben we ook nog een ruimte waar Reza een hele lekkere douche heeft laten installeren met warm water, hoe luxe?!. Aan het huis moest nog wel wat gebeuren qua verven, schoonmaak en inrichting maar voor de rest had Reza al gezorgd. Dus nadat we gelijk verf hadden uitgezocht, dit was ook niet makkelijk want we hebben niet altijd dezelfde smaak haha, konden we gelijk de mannen aan het werk zetten. Waarom niet zelf verven zul je denken? Dat zou ik ook best graag gedaan hebben maar om het te laten doen kost ongeveer 5 euro per dag, dus waarom dan zelf doen? Terwijl het huis geverfd werd sliepen we de eerste week bij Reza’s ouders tot alles klaar was.

In mijn eerste week in Yogyakarta heb ik zelfs al mijn eerste aardbeving meegemaakt. Midden in de nacht maakte Reza me wakker: ‘Earthquake, Earthquake’. Toen ik eindelijk een beetje wakker was en begreep wat er aan de hand was, was het alweer voorbij. Het duurde maar heel kort maar had blijkbaar wel een 5.8 op de schaal van Richter. Het was gelukkig geen heftige aardbeving en het had in Yogya voor zover ik weet geen gevolgen, maar het is wel de realiteit van het wonen in Indonesie.

Reza heeft het op dit moment ontzettend druk met zijn bedrijf, het is natuurlijk hoogseizoen en hij is compleet volgeboekt. Ik wilde zo snel mogelijk dat het huis af was zodat we er konden wonen en daarvoor had ik Reza nodig om meubels mee te gaan uitzoeken en te verhuizen. Reza deed zijn best om zoveel mogelijk tijd vrij te maken maar het was niet veel, en ik moest nog zo erg wennen aan alles. Al deze dingen samen zorgden voor veel spanningen de eerste week. Zoveel spanningen dat ik overal aan begon te twijfelen, heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Ik voelde me ontzettend alleen. Ik heb hierdoor even in een dipje gezeten maar wilde niet meteen opgeven en ben blij dat ik dit niet gedaan heb, want het had gewoon tijd nodig. Nu ik meer gewend ben en mijn eigen ding kan doen, is de spanning weg en gaat het weer heel goed.

Gelukkig was het huis niet lang daarna al redelijk bewoonbaar en besloten we te gaan verhuizen. Alles op een grote pick-up truck, vastbinden met wat touwen. In Nederland hadden we sowieso een boete gekregen haha. Maar goed alles is veilig en wel bij het huis aangekomen. Het was nog even behelpen in het huis de eerste week maar het was bewoonbaar en de privacy in ons eigen huisje was ontzettend fijn. En tot nu toe is het nog steeds niet helemaal af, beetje bij beetje komen er steeds meer dingen bij. Ik heb me wel echt vergist in de indonesische prijzen, het zou toch zo goedkoop moeten zijn hier? Nou dat valt dus erg tegen. Omdat Reza en ik hier (vergeleken met de gemiddelde inwoner) vrij luxe leven betaal je daar dan ook veel voor. Bijvoorbeeld:
- Omdat we een beetje in de buitenwijken van Yogya wonen is de goedkopere snelle wifi niet beschikbaar dus kom je gelijk op het ene bedrijf dat hier wel wifi verstrekt en die is vrij duur. Maar Reza heeft voor zijn bedrijf goed internet nodig en voor mij is het ook heel fijn om gewoon thuis te kunnen skypen. Het kost ons dan wel 30 euro in de maand. Niet bepaald een indonesische prijs.
- Voor tv hebben we een speciaal abbonement met internationale zenders en filmzenders, wat ook zo’n 30 euro in de maand kost.
- Sommigen meubels zijn hier zo ongewoon dat ze duur zijn, bijvoorbeeld een 4 pits gasfornuis kost honderden euro’s, terwijl een twee pits maar 60 euro kost. Gewoon omdat niemand 4-pits hier gebruikt.
Verder kunnen we houten meubels vrij goedkoop krijgen en die zijn nog kei mooi ook. En gelukkig konden we een aantal meubels van Reza’s oude kamer meenemen. Maar het feit blijft dat ik weinig spullen van Nederland mee kon nemen dus je moet gewoon alles opnieuw kopen, zeker al die kleine dingen. Zoals potjes, pannetjes, bakjes etc. Dus je kunt je wel indenken dat het vrij dure maand was. Ook heb ik mijn eigen scooter gekocht hier, maar dat blijft een investering natuurlijk. En het is heel fijn om mijn eigen scooter te hebben want scooter equals vrijheid!

Het plan was eigenlijk om in de eerste week dat ik in Yogya was het huis af te maken en daarna twee weken op vakantie te gaan omdat ik 10 augustus weer mocht werken op de taaltuin. Alleen omdat het huis langer duurder dan verwachtte, tickets duur waren vanwege hoogseizoen en Reza het heel erg druk had bleven we uitstellen, totdat er eigenlijk geen tijd meer was voor vakantie. Ik baalde er op het begin heel erg van want ik had er erg naar uit gekeken maar heb me er nu bij neer kunnen leggen. Uiteindelijk zijn we wel een dagje lekker luxe gaan zwemmen op het dak van een groot hotel. Een ini-mini vakantie dus haha. En in Oktober heb ik een herfstvakantie dus misschien kunnen we dan nog een weekje weg.

Twee weekenden geleden moest Reza voor werk een paar dagen naar Karimunjawa, een groepje eilanden in het noorden van Java. Ik wilde wel mee maar dat ging niet omdat ik afspraken had met mijn collega’s van de taaltuin waar ik de week erop zou gaan beginnen. Ik was op het begin wat bang om alleen in het huis te zijn, omdat ik er nog niet zo lang woonde maar ook wat als… er een aardbeving is en ik niet weet wat ik moet doen, wat als… dit en wat als dat… Reza stelde voor dat zijn jongere broer op de logeerkamer zou slapen maar dat vond ik geen prettig idee. Dus uiteindelijk maar gewoon alleen, het zal wel vaker voor gaan komen. Uiteindelijk was het wel heel fijn weer even op mezelf te zijn en al die vrijheid te hebben. Het heeft mij en ook tussen mij en Reza goed gedaan om even niet op elkaars lip te zitten.

Weten jullie nog dat ik vorig jaar bijna ontdekt ben als actrice hier in Yogya? Oke nee niet echt, ik mocht een figurantenrol spelen in een oude Indonesisch/Nederlandse film. Achteraf gezien was het niet nodig en had ik voor niks heel de dag in een ouderwetse Nederlandse jurk gezeten. Echter werd ik toen ik in Nederland was weer gevraagd om mee te doen aan een film die in Augustus gefilmd zou worden. Omdat ik toch nog niks te doen had en het wat centjes oplevert besloot ik weer me te doen. Wat bleek alleen, dit ging niet om een figurantenrol maar ik moest zelfs praten. Gelukkig mag ik dit wel in het Nederlands doen. De eerste dag moest ik om 2 uur in een hotel zijn. Daar bleek mijn collega van de taaltuin ook te zijn omdat ze ook mee zou doen, dat was wel erg gezellig. En het was maar goed dat we genoeg bij te kletsen hadden want de film crew kwam uiteindelijk pas om half 5. Het was erg onduidelijk wat we gingen doen, ik wist alleen dat we ergens zouden gaan oefenen. We werden gevraagd in de auto te stappen en het zou 15 minuten rijden zijn naar de locatie. Nou maak daar maar 45 minuten van. Op een locatie in middle of nowhere in een huisje hebben we onze scenes geoefend. Compleet out of my comfert zone want ik had nog nooit geacteerd en het is ook niet mijn ding. Ik was blij dat ze me niet konden verstaan omdat mijn scene toch in het Nederlands is, eigenlijk zou ik kunnen zeggen wat ik wil. De film gaat over Kartini, een indonesische jonge vrouw, in de tijd toen de Nederlands hier ook waren. Je kunt haar vergelijken met Aletta Jacobs. Ik speel een vriendin van Kartini maar ik ben heel arrogant en ik kijk neer op alle locals, ik vind dat Kartini beter is dan haar eigen volk. Ik speel maar in een scene en heb daarin 3 zinnen dus het valt mee gelukkig.

Er werd ons verteld dat we twee dagen later weer in het hotel moesten verzamelen om haar en make-up uit te proberen. Kijk dat vind ik wel leuk, lekker opgetut worden en er werden wel 4 kapsels bij me uitgeprobeerd en steeds werden er foto’s gemaakt. Kledingmaten werden opgenomene en 3 uur laten kon ik weer naar huis met een mooi ingevlochten kapsel. De dag erna moesten weer terugkomen voor de dress-fitting en een big reading met de hele crew. Om 2 uur moesten we er zijn en kregen we vanallerlei mooi maar ook afschuwelijke oud-Nederlandse kostuums aan om te proberen. Ik weet nu ook nog steeds niet welke kleren en welke kapsel ik met de shoot zal krijgen. Daarna moesten we 2 uur, ja 2 uur wachten op de lokale crew voor de reading. Wat bleek die reading dus te zijn? Het doorlezen van het script, niet eens acteren maar eigenlijk gewoon doorlezen. Jullie kunnen je wel indenken hoe nuttig dat voor mij was aangezien bijna heel het script in het Indonesisch is. Gelukkig kwam mijn scene vrij vroeg aan bod en nadat ik mijn zegje had gedaan pakte ik mijn tablet om iets interessanter te gaan lezen. Ik begreep namelijk niets van het script. Om half 8 ben ik in overleg naar huis gegaan, maar mijn collega heeft er nog twee uur langer moeten zitten. Het nadeel is ook dat je niet betaald krijgt voor al deze dagen. Er is alleen een betaling voor de dag van de shoot. Dit wordt je alleen van te voren niet verteld.

Uiteindelijk heb ik al twee shoot dagen gehad. Om 5 u ’s ochtends, ja je leest het goed, 5 uur! Moesten we klaar staan om naar het strand te gaan rijden, ongeveer 1,5 uur. Gelukkig hadden we een auto en konden we de stoelen plat leggen om nog even te slapen. Aangekomen kregen we ontbijt (rijst met sambal en kip, jippiiie) gelukkig was er ook wat brood. Daarna gelijk de make up en kleding in. Wat grappig is dat de make-up en kleren die tijdens de voorafgaande dagen zijn uitgeprobeerd helemaal niet zijn uitgevoerd voor de shoot. Ik kreeg wat foundation en mijn haren werden amper gedaan. Zelfs de kleren waren anders als dat ik van te voren had moeten aanpassen. Niet de meest charmante kleren, een paarse rok met wit blousje en dan witte sokken eronder in zwarte schoenen. En een mooie grote zomerhoed. Wel echt typisch van die tijd. Ik was met Gery (mijn collega van de taaltuin) en nog twee andere meiden. Samen moesten we een groepje vriendinnen spelen. We hebben alleen wel tot na lunchtijd moeten wachten tot we eindelijk zelf aan de beurt waren om te shooten. Ondertussen zit je wel in warme lange kleren en mag je die niet vies maken en mag je amper rond lopen. En omdat je vlakbij het strand zit zijn er weinig faciliteiten. We konden zelfs niet kijken bij de shoot want dat was nog een stuk verderop. Dus er zat niks anders op dan wachten tot we zelf aan de beurt waren. Toen we uiteindelijk beneden naar het strand zelf mochten moest ik eerst met mijn tegen actrice de tekst oefenen. Het voelde erg awkward, al die mensen die naar je kijken en je moet heel serieus doen. Je kunt wel indenken dat dit niet altijd goed ging. Ik? Serieus? Haha niet echt.

De eerste scene die we moesten opnemen was een scene waarin de 4 vriendinnen op fietsen het strand op komen fietsen. Je kunt je wel indenken dat dit niet makkelijk gaat. Ten eerste hadden we hele oude fietsen, ten tweede waren de zadels voor mij te hoog, ten derde was het zand te los, ten vierde moest er een meisje op een fiets achterop en ten vijfde  was het stukje dat we moesten fietsen zo klein dat het bijna opstappen en weer afstappen was. Tijdens het fietsen moesten we ook nog eens heel vrolijk en gelukkig doen. HAPPY HAPPY HAPPY werd er steeds geroepen, hoe meer overdreven we deden hoe beter. Toen we dit eindelijk goed deden moesten we de scene van mijn dialoog gaan doen. Met het over en over doen van deze scene kwam ik wel steeds meer in mijn rol van de arrogante jonge meid. We moesten het doen ook wel heel vaak doen, eerst omdat er steeds iets anders moest, daar staan, hier staan, jurk goed, hoed goed, vriendinnen daar lopen etc. etc. Heel interessant om een keer mee te maken. Toen de scene eenmaal goed ging hebben ze de scene vanuit heel veel verschillende hoeken opgenomen. Maar tijdens de shoot is het heel lastig om te begrijpen wat ze allemaal bedoelen omdat ze niet even goed engels praten en ze willen steeds weer iets anders. Je denkt al heel snel dat je iets fout doet, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Bij de laatste scenes begon het al wat te schemeren, dus daarom vertelden ze ons dat we nog een extra shooting dag zouden hebben.

De tweede shooting dag was ik wel meer voorbereid en had ik meer eten bij me en wist ik wat me te wachten stond. Helaas hadden we nu wel een veel kleinere auto die bedoeld was voor 6 personen maar we moesten er met 8en in. Oh wat heb ik lekker geslapen!! Niet echt dus. Maar tijdens het wachten die dag hebben we het wel beter aangepakt en zijn we stiekem toch beneden op een verlaten stukje strand gaan zitten, uit het zicht van de camera want we mochten niet per ongeluk in beeld met het shooten van een andere scene. Dus hebben we op het strandje lekker kunnen relaxen voor we zelf weer aan de beurt waren. Wat ik niet snap is dat ze nu weer zo laat begonnen met ons shooten want dan had je weer kort de tijd voor de zon onderging. We moesten weer dezelfde scene met dialoog opnemen als de eerste dag want die was dus te donker toen we die opnamen. Alleen kwam er een extra stukje bij, op het einde van de scene moest ik gelukkig over het strand rennen/dansen/lachen/spelen met een vriendin. Dit was het allermoeilijkste om te acteren! Voelde heel ongemakkelijk. Maar zij waren er uiteindelijk blij mee. Of ze dat stukje ook echt in de film zullen gebruiken zal nog moeten blijken. Maar omdat er op het einde van de dag blijkbaar nog een hele korte scene met ons moesten shooten maar het dus weer al bijna donker was, moeten we nog een keer terug voor de derde shoot. Ik ben zoooo benieuwd naar het eindresultaat straks. Ik zal het jullie laten weten als ik wordt ontdekt en volgend jaar naar Hollywood mag verhuizen! De film waar ik nu in speel is wel een heuse bioscoopfilm (In Indonesie dan:p)

Op dit moment ben ik ook bezig met een sollicitatie bij English first, een bedrijf dat Engelse cursussen geeft aan kinderen en volwassenen. Afgelopen week heb ik mijn gesprek gehad en ze willen me wel heel graag hebben, het probleem is zoals gewoonlijk dat ze mij geen werkvergunning kunnen geven. En illigaal werken is op dit moment erg risicovol want als je gepakt wordt, dan bestaat er een kans dat ze je deporteren en je op de black-list komt. Maar ze zouden gaan kijken of ze iets konden regelen en ondertussen heb ik afgelopen week een paar klassen bijgewoond. Ik kan het verschillende dingen noemen: interessant, schokkend, saai, belabberd? Daar komt het wel een beetje op neer.

-       De kinderen zijn niet gedisciplineerd en mogen eigenlijk een beetje doen en laten wat ze willen omdat leerkrachten bang zijn dat de ouders anders klagen.

-       Het niveau voor de jongste kinderen ligt veel te hoog en ze snappen er niks van.

-       De leerkrachten die ik gezien hebben zijn ongediplomeerd en hun Engels is nou niet bepaald geweldig.

-       De lessen zijn ongestructureerd en worden amper voorbereid, of leerkrachten komen gewoon 10 minuten te laat en moeten dan nog de computer opstarten en voorbereiden, en het erge is, ze schijnen het ook niet erg te vinden.

Afgelopen weekend ben ik ook naar een beurs voor NGO bedrijven geweest. Hier heb ik gepraat met project child, een vrijwilligersorganisatie die kinderen van de straat onderwijs bieden en leuke dingen met hen doen. Ik had een hele goede klik met de co-founder en waarschijnlijk kan ik binnenkort al wat meer gaan betekenen in die organisatie. Ze hadden me die avond al uitgenodigd om mee te gaan uiteten en dan daarna eten uit de delen uit de daklozen. Ze hadden mij ook speciaal gevraagd om hiervan foto’s te maken. De belangrijkste reden dat ze eten uit gingen delen is omdat ze willen weten waarom deze mensen die plek kiezen om te ‘wonen’ en of ze evt. bereidt zijn om te verhuizen. De organisatie wil misschien namelijk een nursing home op gaan zetten voor daklozen zodat ze daar kunnen slapen en eten. Na het eten gingen we naar de locatie en wat ik daar zag was echt schokkend. Wel tientallen mensen naast elkaar op kartonnen dozen met een theedoek als hoofddoek en een rijstzak als deken. De meeste daar waren oudere vrouwen, onbegrijpelijk. Overdag lopen ze rond en werken ze: bedelen, tassen dragen service o.i.d. Terwijl de vrijwilligers het eten uitdeelden en in met de mensen in gesprek gingen kon ik wat foto’s maken. Ik voelde me wel erg beschaamd maar de mensen zeiden dat het oke was. Het was een hele indrukwekkende en verdrietige avond. We hadden 50 eetboxen we bleken zelfs te kort te hebben, en dan gaat het maar om één straat in Yogya en blijkbaar zijn er zoveel meer.

Tijdens de NGO fair heb ik ook gepraat met een organisatie genaamd Animal friends die dieren van de straat halen en ze verzorgen tot ze weer geadopteerd kunnen worden. De mensen in de organisatie kenden blijkbaar ook collega’s en vrienden van mij dus het bleek een heel klein wereldje. Ook deze organisatie kan mijn hulp misschien gebruiken en het zit vlakbij mijn huis, dus ik hoop dat ik hier binnenkort ook terecht kan zeker nu ik nu nog geen werk heb. De vrijwilligersbeurs was dus een groot succes voor me en ik ben heel blij dat ik gegaan ben, hopelijk kan ik snel aan de slag.

Ik zit nu meer als een maand in Yogya maar het voelt al veel langer. Ik mis jullie in Nederland allemaal ontzettend maar ik ben blij dat we goed contact kunnen hebben en dat mijn wifi verbinding goed genoeg is om een fijn skype-gesprek te kunnen voeren. Ons huisje is nog steeds niet helemaal af, in de keuken hebben we een gootsteen en een fornuis, maar geen plek om eten te bereiden. We missen ook veel kastruimte en een eettafel. Dus het komt erop neer dat ik mijn eten voorbereid op de bank, kook in de keuken en eet weer op de bank haha. In het huis voel ik me nu wel op mijn gemak en kan ik mijn eigen ding doen maar in Yogya heb ik mijn plekje nog niet helemaal gevonden. Het zoeken naar werk is nu heel erg druk zoals je kunt lezen. Afgelopen weken ben ik begonnen bij de taaltuin, hier geef ik Nederlandse les aan de peuters, net zoals ik vorig jaar deed, twee ochtenden in de week. Maar de rest van de week is nog erg leeg en ik ben een beetje in een luie viceuze cirkel gekomen waar ik niet makkelijk uit kom. Ik ben met veel dingen bezig in mijn hoofd maar behalve de taaltuin is er nog weinig concreets:

-       Ik wil een fotografie bedrijfje op gaan zetten en de eerste stap is mijn foto’s gebruiken als ansichtkaarten, en daarna misschien shoots voor toeristen. 

-       Ik hoop op een visum van English first of van de internationale school, waar ze een kindergarden vacature hebben en ze me ook heel graag willen aannemen maar ook zij met de regering in de knoop zitten omdat die niet makkelijk werkvergunningen afgeeft. Maar ook zij gingen kijken of ze iets voor me konden regelen.

-       Ik wil gaan beginnen met yoga lessen.

-       Reza en ik zijn aan het zoeken naar tickets en we hopen met kerst een maand in Nederland te kunnen zijn, ik kijk er nu al naar uit!

-       Ik ben op zoek naar een mogelijkheid om toch nog even lekker met tweeën op vakantie te kunnen.

-       Ik wil me graag opgeven voor een wekelijkse cursus Indonesisch, om zo sneller te gaan leren.

Ik ben blij dat Reza er is, want daar doe ik het uiteindelijk voor en met wat tijd hoop ik hier ook mijn eigen dingen en vrienden te kunnen vinden. Het moet vast goedkomen! De foto’s van afgelopen weken zal ik ook uploaden hier op de site, maar jullie hebben er op facebook vast ook al wat voorbij zien komen. Ik zal ook een filmpje uploaden van het huisje om echt een beetje een idee te krijgen.

Nou dat was ie dan, hier heb ik wel echt ff voor moeten gaan zitten, maar ik kreeg ondertussen zoveel berichtjes over hoe het met me ging en alleen ‘goed’ antwoorden volstaat dan niet. Dus bij deze kunnen jullie allemaal lezen hoe het gaat. Ik hoop snel ook van jullie iets te horen, dat doet me altijd heel erg goed. Hieronder wat info om contact te kunnen houden.

Indonesische nummer: +6282138243612
Skypenaam: Evyvandijk
Adres volgt nog want weet ik zelf nog niet hihi

Dikke kussen en knuffels voor mijn allerliefsten!!!!