A traveller’s nightmare

Hee lieve allemaal, 

Even een blog wat sneller dan jullie misschien verwacht hadden, maar ondertussen heb ik ook al weer genoeg te delen. En helaas deze keer wat minder rooskleurig dan anders. Ook al hebben we al wat pech gehad op vakantie, dit keer was het toch even iets heftiger. Misschien heb je het ook al via via gehoord, maar bij deze het hele verhaal. Ik zal alvast vertellen het wordt geen prettig verhaal maar het heeft een goede afloop! Dus je mag zelf kiezen of je het verhaal leest of niet ;)

Eergisteren nacht hadden we de nachtbus naar Puno, dit ligt aan het Titicacameer op ongeveer 4000 meter hoogte, vanuit daar zouden we dan de bus pakken naar Copacabana in Bolivia. Dit ligt ook aan hetzelfde meer maar dan net over de grens en dit zou een heel leuk plekje moeten zijn. Helaas zullen we daar voorlopig niet achter komen. Je zult straks begrijpen waarom. 

We hadden last minute een bus geboekt en dit keer minder luxe dan de andere keren want er waren nog weinig opties over. Dus voor 25 sol, omgerekend 6-7 euro hadden we een bus naar Puno. Deze bus zou er 10 uur over doen, over een rit van eigenlijk maar 5-6 uur. Je kunt je dus wel indenken dat we een beetje sceptisch waren over het busbedrijf maar laten we het maar gaan zien. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee, ja er zaten ook veel locals in de bus en het rook er niet erg fris, maar het was prima te doen. Wat kun je ook verwachten voor een paar euro?

Het begon er mee dat ik die avond al niet helemaal lekker was, Pien ook niet. Maar we hadden dan ook die avond super lekker en dus heel erg veel gegeten in een restaurant. Dus he, niets vermoedend dachten we dat het daardoor kwam. In de bus heb ik uiteindelijk bijna de hele rit geslapen en werd ik pas in Puno wakker. Ervan uitgaande dat het dus 07:00 ‘s ochtends was, want de bus zou er 10 uur over doen. De bus was toch iets sneller dan we dachten, dus we waren er al om 03:00 in de nacht. Dat was nog niet zo erg. Het was daar echt TERING KOUD! Maar echt!! Ik bedoel ik kon mijn eigen adem zien en de deuren van het busstation stonden gewoon op. Op het busstation zaten allemaal locals met kilo’s aan dekens over zich heen te wachten op de ochtendbussen (neem ik aan tenminste, ik bedoel je zit daar niet voor je lol kou te lijden). Maar goed, wij waren hier niet echt op voorbereid. Uiteindelijk even rondgelopen op zoek naar een plek waar we dan een bus konden boeken naar Copacabana. We hadden begrepen dat die om 06.00 zou vertrekken, maar alle agencys waren natuurlijk dicht. Gelukkig kwam er een man aangelopen die ons graag wilde helpen en ons naar zijn agency bracht. Wij gelijk onze tickets gekocht en van de lieve man mochten we dan wel in zijn kantoor wachten met onze spullen. En begrijp me niet verkeerd, het was daar ook super koud! Maar beter dan net buiten het kantoor op het station. Even voor de duidelijkheid het is dus allemaal hetzelfde gebouw en zijn kantoor is gewoon een hokje op het station. Ik en Pien hebben nog geprobeerd om de grond te slapen omdat we natuurlijk allebei niet echt lekker waren, maar de grond was zo koud dat we dit snel hebben opgegeven. En daar was het slechte comfort op de grond echt niks bij. Ik heb namelijk al vaak genoeg op de grond van stations, treinen, of zelfs buiten geslapen op reis. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Als je echt moe bent slaap je wel. Tenzij dus: als het echt koud is! Uiteindelijk kwam het goede idee om op mijn tablet een film te kijken met mijn speaker. Dus een mini bioscoop met wat gekochte chipjes, zo konden we het hopelijk nog wel 2 uur overleven. 

Ik begon me alleen steeds slechter te voelen dus focussen op de film was erg moeilijk. Ik had veel last van de kou en de buikpijn begon steeds erger te worden. Ik had moeite met mijn ademhaling en was misselijk. Toen het bijna tijd voor de bus was naar Copacabana lag ik op het bankje in het kantoortje de pijn weg te puffen. Dus je kunt je indenken dat ik wel heel blij was dat ik eindelijk in de bus lag en de stoel ‘plat’ kon doen. Naar de bus toelopen met mijn backpack kostte me ontzettend veel kruim en energie maar toen ik eenmaal zat was ik erg blij. Ik durfde geen primatour te nemen maar wonder boven wonder ben ik snel in slaap gevallen. En dat was goed, want als ik sliep was het oké. Ik merkte alleen wel zodra ik wakker was dat de buikpijn en misselijkheid gelijk terug kwam, dus het enige wat ik dacht: slapen, slapen, probeer echt te blijven slapen. Ik ben een vrij lichte slaper dus op een gegeven moment merkte ik al een tijdje dat de bus stil stond en dat de meiden het erover hadden. Ik wilde nog niet toegeven aan wakker worden maar ik hoorde op een gegeven moment de ongerustheid in de stemmen. Toen ik eenmaal wakker werd merkte ik meteen aan mijn lijf dat het niet goed ging. Ik ben naar buiten gelopen voor een frisse neus en dan kon ik meteen kijken wat er aan de hand was en waarom we al zo lang stil stonden. 

Eenmaal buiten waren er veel mensen die zagen dat het niet goed met me ging, en die probeerden me allemaal heel lief te helpen, vroegen dingen aan me in het Spaans die ik uiteraard niet verstond, wilde me Coca bladeren (goed tegen hoogteziekte) geven etc. iedereen begon zich er een beetje mee te bemoeien en gelukkig kan Eef een beetje Spaans en waren er een paar anderen die voor me konden vertalen wat iedereen vroeg en zei. Uiteindelijk werd door alle mensen van de bus de conclusie getrokken: dit meisje heeft hoogteziekte. Dus ik moest op van die Coca bladeren kauwen (super ranzig en ik werd er alleen maar misselijker van), kreeg ik een pilletje, moest ik aan een soort van doekje met een heel sterk alcohol achting spul ruiken, en rondjes blijven lopen. Iedereen dacht wel te weten wat ik moest doen. Allemaal super lief bedoelt, maar je kan je voorstellen dat ik gek werd van al die mensen. Ik was gewoon echt niet lekker en ik had pijn. Dus ik wilde vooral even helemaal niks en op een bed liggen slapen. Die mogelijkheid was er daar alleen niet. 

Ondertussen was er vanalles aan de gang in dit dorpje want de bus stond niet voor niets stil. We stonden stil voor een brug die was afgezet. De mensen van het dorp waren namelijk in opstand gekomen en hadden de brug afgezet met cactussen, grote stenen, bergen zand etc. De bus kon dus niet over de brug en blijkbaar zou de opstand 48 uur duren. We hoorden dat een dag eerder de burgemeester was vermoord daar en we hoorden ook dat mensen met glazen en stenen werden bekogeld. Toch zou je lopend wel naar de overkant van de brug kunnen gaan en dan zou je vanaf daar weer een taxi kunnen pakken. Dus veel mensen in de bus (toeristen en locals) wilden dit gaan doen. Ze schenen mensen die wilde oversteken te voet gewoon met rust te laten. We waren met een grote groep dus dat was fijn. Alleen het probleem was ik dat ik natuurlijk hartstikke ziek was, maar ik bedacht me dat ik prima de overkant van de brug moest kunnen halen. Dan waren we tenminste straks in Copacabana en kon ik daar naar het hostel. We zouden met zijn allen langzaam lopen en dan zou het wel goed komen. De meiden wilden mijn backpacks dragen, want eerlijk is eerlijk, ik wilde het toen nog niet zien maar ik kon eigenlijk al amper goed lopen. En ook al wilde ik er niets van weten, ze lieten me geen keus. Dus hand in hand en met de steun van Pien ben ik uiteindelijk de brug over gekomen. De opstand zelf leek op dat moment mee te vallen, er was een spreker en er stond een grote groep mensen omheen maar op dat moment zag het er niet heel gewelddadig uit. Uiteindelijk waren we de brug voorbij en toen bleek gewoon dat er daar nog geen taxi kon zijn, maar dat de weg nog 4 km lang was afgezet. O mijn God dacht ik echt bij mezelf, moet ik dit nog 4 km volhouden, en moeten de meiden dan zo lang mijn backpacks dragen. Want laten we eerlijk zijn, heel licht zijn die niet. Maar goed, na die 4 km konden we dan wel naar Copacabana, want het alternatief was teruglopen en de taxi naar Puno. Dat wilde ik ook echt niet, zeker niet voor de meiden. Want heel veel zou daar niet te doen zijn. 

Dus ik probeerde een knop om te zetten en te zeggen tegen mezelf: oke, nog een uur lopen en dan kun je weer in de auto zitten. Dat is te doen, dit kun jij halen. Achteraf gezien was dit echt niet te doen. We kwamen onderweg een busje tegen, maar die moest dan heel ver omrijden, zou er 10 uur over doen en vroeg echt belachelijk veel geld. Dus ik zei al meteen: dat gaan we gewoon niet doen, ik kan wel lopen, komt goed. Dat was het moment waarop de meiden zeiden: dit kan zo niet. Als jij hoogteziekte hebt moet jij gaan dalen en mag je niet verder omhoog. Je moet naar je lijf luisteren en jij kunt zo gewoon niet 4 km lang lopen. Dus op het moment dat ik de knop niet kon omzetten en niet wilde toegeven aan de pijn, deden de meiden dit voor mij. En daar ben ik ze nu zo dankbaar voor. Want eigenwijsheid kent ook zo zijn grenzen. Dus met heel veel tegenzin heb ik moeten accepteren dat ik niet verder kon en zijn we langs de opstand weer terug gelopen. Daar hebben we meteen een taxi genomen terug naar Puno. Dit zou ongeveer een uur zijn, maar heeft uiteindelijk aangevoeld als een hele dag. Want vanaf toen ging het echt bergafwaarts en ben ik echt wel even door een hel gegaan. 

En echt credits voor de meiden want ze hebben mijn hand niet losgelaten en zijn er echt non-stop voor me geweest. Ze hielden mijn spullen veilig, droegen mijn tassen, sleepten me er letterlijk doorheen. Voorin de taxi heb ik mezelf helemaal opgekruld om de pijn tot een minimum te beperken, maar dit ging bijna niet. Uiteindelijk werd ik zo misselijk dat ik echt Parre Parre (stop stop) moest roepen. Btw dit is het moment voor het onsmakelijke gedeelte van het verhaal dus voor de zwakke magen onder jullie, lees maar verder bij de volgende alinea. Dus ik de auto uit gestrompeld maar overgeven lukte niet. Alleen ik voelde me zo misselijk en slecht dat Pien zei dat ik echt beter wel mezelf kon dwingen over te geven. Jullie snappen dan wel wat ik bedoel. En echt.. ik overdrijf niet.. ik heb nog nooit zoveel pijn gehad met het legen van mijn maaginhoud. Het was alsof er met een mes in mijn buik werd gesneden. Pure hel! En net op het moment dat ik dacht dat ik niet meer kon, zakte het gevoel en was er plaats voor opluchting. Even bijkomen en daarna weer de auto. 

De eerste minuten daarna leek de pijn en misselijkheid wat gezakt te zijn en had ik wat goede moed maar dat was van korte duur want op een gegeven moment voelde ik mezelf duizelen en wegzakken en had ik het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Toen hebben de meiden de taxichauffeur laten stoppen en ben ik meteen uit de auto gegaan/gevallen en ben ik op de grond gaan liggen. Ik wilde op dat moment even helemaal niets anders dan gewoon even liggen. Dus de meiden stelden voor om mij achterin te leggen. Hoofd tegen Danique aan en benen over Pien, en Eef voorin omdat zij het beste Spaans kon. Je moet je voorstellen dat ik op dit moment echt zoveel pijn had dat ik echt dacht dat het niet meer overging. Voelt het zo om dood te gaan dacht ik echt bij mezelf? Met mijn ademhaling ging het ook niet goed, door de hoeveelheid pijn en de situatie en ook de benauwdheid was ik een soort van in paniek. Gelukkig is het niet tot hyperventilatie gekomen omdat Daan continu zei: rustig ademhalen en dan mij hielp de ademhaling weer tot rust te krijgen. En ik weet dat ze dat heel vaak tegen me heeft moeten zeggen. Tijdens dit alles waren de meiden zo lief, vertelden ze me dat alles goed zou komen, hielden ze mijn hand vast en sleepten me er letterlijk doorheen. 

Na de tweede stop met de taxi werd er door de meiden besloten niet naar het hostel te gaan, wat in eerste instantie het plan was omdat we dachten dat ik last had van hoogteziekte, maar om meteen door te rijden naar het ziekenhuis. Ik was zo blij dat we er eindelijk waren, ik werd meteen in een rolstoel gezet en naar binnen gereden. Die blijheid maakte al snel plaats voor zorgen, want het lokale ziekenhuis was vies en het was er zooo koud. Na een paar simpele metingen, het afgeven van mijn paspoort voor gegevens en het in de kou blijven zitten tot we meer wisten hoorde we van een lokale vrouw dat we beter naar het toeristen ziekenhuis hadden kunnen gaan. Wij wisten natuurlijk alleen niet waar dat was, want de taxi chauffeur had ons hiernaar toe gebracht. Dus ik vroeg gelijk of iemand kon uitzoeken of we daar dan niet alsnog naar toe konden want in dit ziekenhuis wilde ik gewoon echt niet blijven. Er mocht in dit ziekenhuis een iemand bij me blijven en de rest moest buiten met alle bagage wachten, want die hadden we gewoon bij natuurlijk. Ik was zo blij dat ik niet alleen was. Toen ik hoorde van het andere ziekenhuis werd er gelijk rondgevraagd waar dit was. Ook al probeerde de vrouw van het lokale ziekenhuis me in de rolstoel in een van de kamers te krijgen, ik ben met alle kracht die ik nog had uit die rolstoel gestapt en naar buiten gelopen. Vamos, Vamos, ik wil hier nu weg. Dus Daan een taxi geregeld naar het andere ziekenhuis. 

Dit leek meer op een privé kliniek en was zo veel beter geregeld. Ik kwam binnen en ik werd gelijk op een bed gelegd onder dikke dekens en ik kreeg een warme kruik voor mijn buik. Want nee, verwarming hadden ze hier dus ook niet. Dit nog voordat ik zelfs maar had vertelt wat er aan de hand was of ze mijn paspoort hadden gezien. Dus dat was super fijn. Ik heb echt wel 10 keer dankjewel gezegd tegen de zusters omdat ik eindelijk een bed had en kon liggen. Dit maakte al zoveel verschil. De dokter sprak een beetje engels en kwam al snel tot de conclusie dat het geen hoogteziekte was maar een maaginfectie/ontsteking. Dus er waren twee opties: of antibiotica via het infuus voor een paar uur of via tabletten. Maar dat eerste was beter. En ook al ben ik erg lastig te prikken vanwege diepe en dunne aders had dat ook mijn voorkeur. Laat me aub zo snel mogelijk er vanaf zijn. 

Zo gezegd, zo gedaan. Het kostte ze heel veel moeite en tijd om een goede plek te vinden, en de methode was erg pijnlijk, maar uiteindelijk hadden ze een goede plek gevonden. Toen ik eenmaal aan het infuus lag had ik de rust gevonden en kreeg ik echt de hele mikmak aan drugs in mijn infuus gespoten volgens mij haha. Er werd nog wat bloed afgenomen, geen idee wat daar uiteindelijk mee gebeurd is. Dus nadat ik helemaal volgespoten werd heb ik echt een tijdje knock-out gelegen. De meiden kwamen terwijl ik sliep en soms even wakker was even kijken hoe het ging en waren verder alles aan het regelen. Het betalen van het ziekenhuis, het letten op de spullen, het luisteren naar de dokter en mijn medicijnvoorschrift onthouden. En daarbij ook nog eens heel veel kou lijden, want in het ziekenhuis was dus geen verwarming en het is hier gewoon winter. Dus ik lag dan wel onder dekens en een kruik, de meiden hebben het ook wel een paar uur erg pittig gehad in de kou, terwijl ze wachten en zich zorgen maakten. Na die paar uur was het infuus klaar en had ik vanwege alle pijnstillers geen pijn meer. Ik was wel heel moe en futloos maar mocht wel gewoon meteen mee ‘naar huis’. Terug naar het hostel dus, waar voor ons al een kamer met 4 bedden gereserveerd was. Daar was het ook super koud, maar uiteindelijk na een warme douche en extra dekens heb ik daar heel veel geslapen gelukkig. 

Vanuit het ziekenhuis had ik nog een flesje met ‘druivensap’ meegekregen dat ik die dag moest opdrinken en hartstikke smerig en ook nog eens laxerend bleek te zijn. Jeeeh, fijn!  Verder nog twee soorten tabletten, waarvan een antibiotica, die ik de komende dagen nog moet nemen. Vandaag zijn we verhuisd naar een hotel vanwege verwarming en comfort en ik moet zeggen dat is toch wel erg fijn. 

Vandaag gaat het echt al een stuk beter, ik heb sinds vanochtend amper pijn meer gehad en heb eigenlijk de hele dag in bed kunnen liggen en redelijke wat geslapen. Ik voel me nog wel erg moe en futloos, en minimale inspanning kost me al veel moeite, maar het eten gaat tot nu toe redelijk dus dan kan ik snel aansterken. In de avond ben ik met de meiden wel even meegelopen om te aan eten en te zien hoe ik dit zou trekken. Uiteindelijk heb ik toch ongeveer 1/3 van mijn maaltijd op maar was ik daarna wel echt helemaal op. Morgenmiddag reizen we wel door naar Bolivia, maar dit keer slaan we Copacabana over en reizen we meteen door naar La Paz en Uyuni. Het wordt een lange busrit, want we reizen van 14:00 - 20.00 naar La Paz en hebben daarna gelijk de nachtbus naar uyuni. Maar gelukkig hoef ik dan alleen maar te zitten en te slapen. En met de medicijnen moet dat echt goedkomen. 

We zullen maar zeggen dat het ooit een keer ergens in je reizigersleven moet gebeuren dat je in een buitenlands ziekenhuis terecht komt. Ik kan het zeker niet aanraden, maar het had altijd erger kunnen zijn en uiteindelijk ben ik zo blij dat ik in ieder geval niet alleen was en de meiden er echt voor mij waren. Maar echt!! Ik kan ze niet genoeg bedanken, want ook al doen ze het met veel liefde, toch voel je je schuldig dat hun vakantie er ook onder lijdt. 

Zo, dan zijn jullie nu ook weer op de hoogte van dit ‘avontuur’, ik hoop snel echt weer helemaal opgeknapt te zijn. De komende tijd kijk ik nog wel uit met eten, drinken en inspanning, maar het is fijn dat we morgen in ieder geval naar een nieuwe plek door kunnen reizen. Want natuurlijk is het super balen dathet reis zo beïnvloedt. Gelukkig is alles goed afgelopen en hopelijk kan ik jullie in het volgende blog iets leukers vertellen!

Adios Amigos! Dikke knuffel vanuit Peru!