La Paz, Cito of lights, amazing views, many many shops, partying and lots of people

Ciao lieve allemaal, 

De tijd gaat snel, ondertussen zijn we alweer over de helft van onze vakantie heen en moeten we volgende week zondag al weer terug naar Lima voor onze vlucht op maandag. Dus het idee dat ik ‘volgende week’ al klaar moet zijn om terug te zijn klinkt echt al heel snel. Maar zoals ik eerder al zei, heb ik voor het eerst het gevoel dat ik het wel fijn vind om straks weer thuis te komen, bij alle lieve familie en vrienden, het schooljaar weer op te starten met de kids, weer lekker te kunnen sporten en hopelijk ook nog even van het weer te genieten daar, want lekker warm weer hebben we hier nog niet veel gehad haha. Dus alsjeblieft lieve weerman, voorspel nog even iets goeds voor als we terugkomen!

Oke, terug naar Bolivia, want daar ben ik nu. Nog heel eventjes.. En ja.. we zijn dus maar kort in Bolivia geweest, maar keuzes, keuzes, keuzes. Tja.. die hebben we moeten maken want 5 weken is niet lang genoeg voor deze twee landen, daar zijn we al wel achter gekomen. En ja... 5 weken is nog steeds lang, ik weet het mensen. Voordeel van juf zijn. In mijn laatste blog zat ik in de bus naar La Paz, ondertussen ben ik erachter dat La Paz vooral de culturele hoofdstad van Bolivia is. En Sucre de financiële en officiële, vandaar dus de verwarring. La Paz ligt op een hoogte van 3640 meter, je kunt hier dus last krijgen van altitude disease (hoogteziekte), maar wij zijn ondertussen de hoogtes al gewend dus op wat kortademigheid na hebben we nergens last van gelukkig. Weer een meevaller! De bus naar La Paz, ging wonder boven wonder zonder moeite en gedoe. Fijn dat het zo dus ook kan haha. Gelijk de taxi naar het party hostel wat we geboekt hadden, verliep allemaal erg vlotjes moet ik zeggen. Het uitzicht als je in de taxi hier in La Paz zit is echt fantastisch. La Paz is gebouwd op allerlei rotsformaties en zeker als je op de bovenste wegen rijdt en je uitzicht hebt over de stad. Echt prachtig! Je hebt hier zelfs super vette gondels om over de stad heen te gaan, met als functie het verkeer vermijden en voor ons dan ook geweldig uitzicht zien, vergelijk het met een metro maar dan dus boven de grond. Iets wat ik nog nooit eerder gezien had, maar ik vind het een top idee! Zouden we in Nl ook moeten doen! En het kostte welgeteld ook maar 3 Bolivianos. Weten jullie de rekensom nog? 3 : 2 = 1,5 soles : 4 = 37 cent dus ongeveer. 

Aangekomen bij het hostel merkten we dat hier alles goed geregeld was, mensen spraken goed engels, alles was heel gestructureerd en bij de rondleiding werden wij helemaal enthousiast bij het zien van de bar met pooltafel, tuin met chill hangmatten en de Netflix/chill kamer. toen wij om 8 uur ‘s ochtends in onze dorm werden gelaten werd er wel even bij gezegd dat iedereen de avond van tevoren op stap was geweest en eigenlijk echt pas net in bed lag. En dan bedoel ik echt pas net... Dus.. ja dan komen wij daar binnen met al onze tassen en ons gesjouw. Dus wij besloten ook nog even in ons nieuwe bed (die echt heerlijk lag) te chillen en voor sommigen even te tukken. We hadden genoeg tijd om die dag lekker rustig aan te doen. We kwamen op zondag aan in La Paz en hadden gehoord dat die dag het Cholita worstelen zou zijn. Dat betekent vrouwen die in Boliviaanse kleren gaan show worstelen, en dat schijnt een hele ervaring te zijn. Dus daar wilde we graag naar toe. Maar eerst na het tukken La Paz verkennen. Deze grote stad verrast me weer, want gezien ik dus niet zo van grote steden hou, kan ik me hier echt wel een paar dagen vermaken. Ik zou me alleen al dagen kunnen vermaken door te struinen langs alle leuke winkels, kraampjes, kleedjes met handmade sieraden van andere reizigers (meestal uit ZA). Je snapt dat ik helemaal wild werd van al die mooie spulletjes. Mijn onderarm is dan ook al voor de helft gevuld met armbandjes en ook mijn enkels moeten eraan geloven haha. En nee deze doe ik niet af zodra ik in NL ben dus ik hoop dat ik mijn winterlaarzen voorlopig niet nodig heb haha. Verder is er gewoon veel te zien in La Paz, het leven is op straat en ik ben steeds weer verwonderd van de verschillende wijken die er zijn. Van nieuwe wijken die heel erg lijken op het leven in andere westerse landen, van achterstandswijken, tot hippe toeristenbeurten met hippe vega tentjes. En het is onmogelijk om dit niet te noemen, want op onze eerste dag stuitten we tijdens een hangry modus als een van de eerste plekjes op dit vega tentje. Super schattig gelokaliseerd boven op de tweede verdieping van een soort binnenperkje. Klein, en knus met een aantal tafels, en bij het raam wat matrassen en kussens op de grond om te chillen. I love this place already. Behalve dat de WiFi er super goed is, hebben ze ook nog echt super lekker eten. Maar echt! Dus wij waren helemaal verkocht van het verga tentje maar ook La Paz en zijn dan ook nog vaker terug geweest. We waren er dus al heel snel overuit dat het het wel waard zou zijn om nog een dag langer hier in La Paz te blijven, dus 4 dagen en 3 nachten. Dan konden we ook gewoon stappen en de dag erna lekker relaxen, lijkt me een topplan want de feestjes zijn hier volgens mij niet zomaar klaar haha. 

Dus na even rondgelopen te hebben in La Paz, op zoek gegaan naar een crossfit box (deze niet kunnen vinden want het was gewoon een fitnesschool, waar ik naartoe was gestuurd, and thats kinds not even a little bit the same thing)en in het vegatentje Clara uit Duitsland te hebben ontmoet (die ook graag mee naar het worstelen wilde) gingen we eerst terug naar het hostel om de Death Road voor de volgende dag te boeken. De death Road is een weg langs steile afgronden waar je dan vanaf gaat mountainbiken, downhillen dus. De meiden hadden eerst zoiets van dat gaan we niet doen, er zijn op die weg al zoveel ongelukken gebeurd, we don’t want to die yet. Maar nadat we van zoveel mensen gehoord hadden dat het zo’n adrenaline kick is en het gaafste wat ze op vakantie gedaan hebben waren ook de meiden snel om. Dus toch maar boeken, bij het hostel zit een reisbureau in het gebouw, dus dat is natuurlijk erg praktisch. We konden kiezen uit twee fietsen, de een wat beter dan de ander omdat die zich aan zou passen op je lengte/gewicht. Nou laten we dan maar wat meer geld uit geven aan een goede fiets als we dan zo’n route gaan doen. We willen graag de death Road wel overleven. 

Nog even tussendoor, het mag nu in mijn blog want ik heb papa en mama ondertussen gesproken haha. Maar.. toen wij net in het hostel aankwamen was het eerste waar mijn oog op viel een inschrijflijst: tattoo artist every Sunday from 3pm. Dont’t miss out and put your name on the list. Ik wil al heel lang een tattoo dus er schoot gelijk bij mij een adrenaline stoot door mijn lijf. Ja... ga ik dit doen? is wel super vet om zoiets hier te doen. Daan was ook meteen enthousiast, dus de rest van de dag zijn we bezig geweest met wat we dan zouden willen en waar. Dus terwijl de rest aan het tukken was in hun nieuwe bed was ik inspiratie aan het op doen. En omdat ik al heel lang een tattoo wil had ik ook sowieso al veel ideeën. Een van mijn ideeën is wat groter en ga ik ooit nog wel een NL laten zetten, maar ik dacht dat het wel fijn was om klein te beginnen. Toen Daan wakker was kwam ze enthousiast bij mij in bed liggen: weet jij al wat je wil? En waar dan? Als een stel gieberende pubers hebben we samen onder de dekens tattoo ideeën liggen uitwisselen haha. Uiteindelijk werd de keus gemaakt, dit wordt het. Oké, we zijn eruit. Pfieuw... spannend hoor. Laten we ons dan maar gauw inschrijven in de lijst. De tattoo artist zou tot ongeveer 9 uur in het hostel zijn dus we wilden zorgen dat we dan echt op tijd terug zouden zijn na het worstelen. We hadden ondertussen ook al meerdere mensen gezien met tattoos van dezelfde artist, want hij deed het iedere zondag, en die tattoos zagen er echt super netjes en mooi uit. Dus wij waren helemaal overtuigd, we hebben de hele dag ook nergens anders over kunnen praten haha.

Daarna dus naar het Cholita worstelen. Amai, mai mai, dat was nog wel een hele opgave. Bereid je voor want je bent er niet zomaar. Of gewoon niet in ons geval. Bij het hostel hadden ze gezegd dat we een tour konden boeken naar het worstelen en dan zouden we ook langs alle andere plekjes gaan. Maar dat wilden we niet. Wij wilden naar het worstelen, punt. En daar kunnen we zelf wel heen. Maar volgens het hostel ging dat niet, je moet echt een tour boeken. Ja, dat is er dus weer zo een van: ja die kennen we, jullie hebben natuurlijk een dealtje met dat reisbureau dus je wil geld verdienen. En wij zijn helemaal niet rete eigenwijs, ik natuurlijk ook niet, dus wij willen helemaal niet bewijzen dat we het zelf kunnen. Dus oftewel wij gaan dat zeker wel proberen. Of dat slim was... daar kom je zo achter als je het al niet kan raden. Dus we hadden een papiertje met het adres en Clara zou ook mee gaan. Vanaf het hostel pakten we met 5en een taxi en de man van het hostel had tegen de taxichauffeur gezegd dat we naar het Cholita worstelen wilden. Geen idee of er meerdere plekken waren, maar het maakt niet uit waar we uitkomen, als we het maar kunnen zien. We hadden namelijk gehoord dat het juist super vet is als je tussen de locals zit tijdens het worstelen, en met een tour zou je een soort van VIP area komen. En aangezien wij meer voor de beleving gaan dan de luxe was dit nog een reden om zelf die kant op te gaan. Zo gezegd zo gedaan (dachten we...) in de taxi en we hadden naar alle waarschijnlijkheid nog ongeveer een uur voordat het zou beginnen. Tenminste als je internet en anderen moest geloven. Het was dus alles behalve zo gezegd, zo gedaan haha. De taxi chauffeur wist namelijk ook helemaal niet zo goed waar hij moest zijn, en na een paar keer het adres opnieuw te hebben laten zien werden we ergens afgedropt bij een gym voor MMA boksen. Oke, ja het komt in de richting, ook een vechtsport, dat moet ik de chauffeur nageven, maar net niet helemaal wat we zochten. Wij daar een beetje in de buurt rondlopen, kijken of het misschien ernaast lag. Aan locals vragen waar het was, maar niemand wist er iets van.. Oke maar als het zoiets bekends is dan moet je dat haast toch wel weten als je er in de buurt woont zou je zeggen. Maar niemand wist er daar iets van.. het grappige was wel dat we twee andere toeristen, een Frans stelletje, ook tegenkwamen rond dezelfde MMA gym. Zij hadden ook een foldertje met daarop ditzelfde adres. Dus we besloten met 7en verder te zoeken. Uiteindelijk toch maar even in de MMA gym kijken, maar daar was het leeg. Een Boliviaanse knul komt ons op een gegeven moment helpen en gelukkig kon de nieuwe aanhang iets beter Spaans en kwamen we erachter dat het die dag helemaal geen worstelen was. We werden door hem naar een nieuwe plek gestuurd. Maar ondertussen waren we al meer dan een uur verder, en ik had al zo’n vermoeden dat wij die avond geen worstelwedstrijd zouden gaan zien. Een taxi zou weer veel geld kosten dus we besloten een collectivo te nemen. Dat zijn kleine busjes voor ongeveer 10 mensen, als je pech hebt stoppen ze er vast ook 20 mensen in haha. Maar deze busjes rijden er miljoenen in La Paz. Allemaal rijden ze een vaste route en je kan voor een paar Bolivianos in en uit stappen wanneer je wil. Als toerist wel lastig want je kent de routes niet, en de wijken die op de busjes provisorisch met plakband en papier staan aangegeven zeggen ons ook niet. Voor locals natuurlijk wel erg handig en goedkoop. Dus.. op zoek naar een collectivo die de goede kant op ging. Dit was echt verre van makkelijk. Ze gingen allemaal een andere kant op of vroegen heel veel geld om ons te brengen. Dus dan maar naar de hoofdstraat lopen om daar een collectivo te zoeken. Door locals werden we echt van het kastje naar de muur gestuurd om bij de goede collectivo’s uit te komen. Pff.... ik was er al klaar mee. Laat mij maar terug naar het hostel gaan dacht ik want ik wilde namelijk wel zorgen dat ik op tijd terug zou zijn voor mijn tattoo. En ik zag al wel gebeuren dat we er toch niet gingen uitkomen. Dat noemen we het reizigers onderbuikgevoel haha. Ik was dus eigenlijk al best wel chagrijnig. Als ik nou nog de hoop had gehad dat we ook echt terecht zouden komen bij het worstelen, was het anders geweest. Uiteindelijk hadden we een collectivo gevonden en zouden we daarna nog een stukje moeten lopen naar hopelijk wel de plek waar het zou zijn. Die collectivo duurde echt tering lang... het is zoo druk op de weg. Stel je voor: 1000 van de collectivo’s, die schots en scheef door elkaar heen staan in 3/4 rijen op een tweebaans weg, maar ook te pas en te onpas stoppen om mensen erin en eruit te laten. VER-SCHRIK-KE-LIJK! Oke het is local vervoer en normaal zou ik dat echt helemaal top vinden om te ervaren, maar ik was er al klaar mee haha. Ik had honger en wilde mijn tattoo. Toen we dan eindelijk bij de goede plek waren, nog op zoek naar het worstelen. Ik weet niet waar we terecht waren gekomen, maar echt in de middle of nowhere in een of ander buurtje waar ik niet perse ‘s avonds of ‘s nachts zou willen lopen. (Note: het was bijna zonsondergang) Nog aan een aantal locals gevraagd waar het was, maar er werd alleen maar gezegd; nog verder door, nog verder door. En volgens Clara was dat wat de locals deden als ze eigenlijk geen benul hadden waar het is. Hoe dan? Mensen? Als je het niet weet dan zeg je toch gewoon: ik weet het niet. Je gaat mensen toch niet verder de middle of nowhere in sturen haha. Deze logica begrijp ik echt niet. Dus.. toen keek ik Daan aan van: ja.. geven we het nu eindelijk op en gaan we terug naar het hostel? Ik zag aan haar gezicht dat ze er nu ook wel klaar mee was. Oke, jammer maar helaas dit gaat hem niet worden, dus terug naar het hostel. Dat ging bijna net zo goed als het vinden van de worstelplek haha. We waren uiteindelijk toch blijkbaar een heel eind van ons hostel af. We besloten niet met de collectivo te gaan maar de gondel te pakken. Ik ging er super naïef vanuit dat dit gewoon één gondel was en we die heel lang moesten hebben, want ik wist dat er een gondelstation vlakbij het hostel was. Niets was echt minder waar haha, hetzelfde als verschillende kleuren metro lijnen heb je ook verschillende kleuren gondellijnen. Gelukkig wist het Franse stel heel goed hoe het werkte en loodste ons via de goede kleuren richting het hostel. We zaten gedurende zonsondergang in de gondel en dat was natuurlijk wel echt super mooi en daarna met al die mooie lichtjes. Ja dat was wel echt even heel erg gaaf!!! Het voelde echt precies alsof ik op wintersport was, maar dan met een ander uitzicht en zonder mijn ski’s en warm skipak haha. (Die ik overigens deze vakantie al best had kunnen gebruiken, het skipak dan). Op een gegeven moment moesten overstappen op een andere kleur, daar was het markt. En niet zomaar een markt, maar de grootste markt van La Paz, of misschien wel Bolivia. Echt niet normaal! Vanuit de gondel zagen we straten vol markten, en het hield maar niet op. Maar omdat het avond was gingen alle mensen die letterlijk de markt hadden leeggekocht (snap ik nou helemaal niet) terug met de gondel. Dus de rijen voor de gondel stonden echt tot aan buiten. En ik had natuurlijk geen jas aan want ik had de avond niet echt zo voorspelt natuurlijk. Dus wij dachten slim in de kortste rij te gaan staan, we werden al snel teruggefloten want dat was de abbonenementen rij. Dus toch maar in de lange rij.. pff.... je bent hier niet zomaar weg. Gelukkig ging het een stuk sneller dan verwacht en zaten we al weer snel in de gondel. Toen we daaruit kwamen, bleek het nog een halfuur lopen te zijn. Hmm... oke dan.. het is niet anders... Ondertussen steeds de tijd in de gaten houden want Daan en ik wilden nog naar die tattoo artist en het was al rond half 9, en ohja gegeten hadden we ook nog niet haha. Eenmaal bij het hostel bleek het ‘feestje’ verplaatst zijn van de tuin naar de binnen bar en ja.... daar zat hij nog!

YES! Made it on time! Ik begon wel gelijk de adrenaline weer te voelen. Ja.. ga ik het echt doen.. ik wil het al zo lang en het ontwerp past zo goed bij mij. Maar laat ik eerst even de situatie voor je schetsen. In de kleine bar van het hostel stond de muziek kei hard, de lampen waren gedimd en het zat vol met Engelsen. En niet zomaar Engelsen, DRONKEN Engelsen. Ik weet niet of jullie wel eens dronken Engelsen hebben meegemaakt, maar dan ga ik je bij deze vertellen. Dat is heftig!!! Luidruchtig, aanwezig, zeggen wat ze denken. Pff... doe eens ff normaal mensen. Maar goed.. je moet er iets voor over hebben, dus de Engelsen negerende gingen wij bij de tattoo artist zitten. Daan ging eerst en liet een klein palmboompje op haar pols zitten. Super tof! Het was voor haar haar 2e tattoo, dus iets minder spannend dan voor mij. Bij het zetten van Daan zag ik al dat het allemaal super netjes ging, dat hij echt super mooie en gedetailleerde ontwerpen maakte, dus oké ik ga dit ook gewoon doen. Super vet! Een paar keer diep ademhalen haha en daarna was ik aan de beurt. Eerst met hem mijn ontwerp besproken. Ik wilde het Duitse woord: fernweh met een klein vogeltje. Fernhweh betekent een beetje het tegenovergestelde van heimwee. Het missen van een plek waar je nog nooit bent geweest, de wil om nieuwe plekken te ontdekken en ver te reizen. Een gevoel nog sterker dan wanderlust. Het vogeltje staat voor mij voor de vrijheid die je op reis hebt om je eigen pad te volgen. Ik bedoel meer ‘mij’ kun je niet hebben. Via internet een aantal voorbeeldjes laten zien en deze had hij echt super mooi voor mij na ontworpen. Niet groot, mooi subtiel. Met de meiden gekeken voor de beste positie, aan de zijkant, net boven mijn taille en op de hoogte van ‘net onder mijn bh bandje’. Op de ribben dus en ja dat is een best pijnlijke plek voor een tattoo. Maar naar mijn mening wel een hele mooie. Dus ik daar provisorisch op de bank gaan liggen en met veel logische zenuwen en een hand van Pien vroeg hij: ben je er klaar voor? Uhmmm.. nee eigenlijk niet haha. Ik had geen idee wat ik moest verwachten. Maar ja begin maar.. Het duurde uiteindelijk 3 minuten haha, maar het voelde een heel stuk langer. Sommige stukken waren prima te doen, maar af en toe heeft mijn gezicht wel echt vertrokken van de pijn en ik denk Pien’s gezicht ook vanwege het harde knijpen in haar hand haha. Ik ben namelijk ook gewoon een beetje een watje haha. Maar goed, na 3 minuten stond ie erop. Super netjes, subtiel en mooi! Ik voelde mezelf super stoer haha. Mijn eerste tattoo in Zuid-Amerika, facking vet! Wel een nadeel: komende twee weken geen zon of zwemmen en goed insmeren met vaseline. Laten we nou net morgen na de deathroad bij een hotel gaan zwemmen haha. Goede timing Eef! Maar het is het allemaal waard gelukkig. Na de tattoo nog een biertje, wat eten en de luidruchtige dronken Engelsen snel ingeruild voor ons bed, want de volgende dag was het Death Road time!!!

De volgende dag dus vroeg op. Ik voelde de spanning nog niet echt, maar geloof me, dat komt zeker nog. Eerst een dik uur rijden en toen waren we op de begin plek aangekomen. We waren met twee busjes, dus een groep van ongeveer 20 man inclusief gidsen, fietstechniciens (ofzoiets), cameraman etc. Haha. En in het andere busje zaten blijkbaar James en Camilla, die we in Lima hadden ontmoet en daarna ook al in Paracas waren tegen gekomen. Super toevallig en heel leuk! Op de plek waar we aankwamen lagen al allemaal setjes kleren klaar. En dat is maar goed ook, want we zaten op een hoogte van 4600 meter en het was er echt super koud. Dat wisten we natuurlijk van te voren al dus dit is wat ik aan had: thermolegging, dikke sokken, spijkerbroek, t-shirt, thermoshirt met lange mouwen, fleecevest, jas, sjaal. Mijn nieuwe muts was ik helaas vergeten. Maar de hele clou, ik had het echt nog steeds koud. We mochten eerst omkleden en daarna even een broodje ontbijten. Gelukkig maar want ik wilde heel graag meer kleren aantrekken. De kleren lagen in een rij van klein naar groot, dus we moesten gewoon van klein naar groot gaan staan. Appeltje eitje want ik ben gewoon de kleinste haha. Overigens voel ik me in Bolivia vrij groot, maar onder de toeristen vaak toch niet. Dus dit allercharmanste motorpak aan, eerst nog elleboog en kniebeschermers en daar het pak overheen. handschoenen aan en een helm meten. Echt waar, fantastische outfit. Het wordt mijn nieuwe stap outfit denk ik. Jammer dat ik er niet genoeg plek voor heb in mijn tas. Maar even zonder grappen haha, het was iig wel erg warm en winddicht dus ik had het gelijk minder koud. Dus tijd voor ontbijt, vieze koffie (maar echt smerig, ik snap ook niet waarom ik het pakte, ik drink bijna nooit koffie haha) en uitleg over de tour. Nu begon de adrenaline wel echt te komen, 3 km zouden we die dag gaan dalen. Nog even een groepsnaam bedenken met zijn allen. Dit is het geworden: Kamikasa lama’s. Maar de opties Dalai lama’s en Alpacalypse zijn ook voorbij gekomen. 

Het eerste stuk van de route was een gewone asfalt weg door de bergen. Echt facking vet, wat een snelheid op het begin al. Je gaat gewoon echt kei hard die berg af. Je moest op deze weg nog wel opletten voor auto’s maar het was redelijk rustig. Ik merkte al snel dat achteraan hobbelen niets voor mij was, dus een hele buts ingehaald en af en toe had ik zelfs zoiets van: ik wil sneller haha. En dat waren de momenten waarom ik al niet remde en al helemaal naar voren hing om snelheid te creëren. Dus sneller ging gewoon niet. In de bochten natuurlijk wel verstandig geremd ;) Rustig maar pap en mam, ik wil het ook nog overleven. Maar echt wat een adrenaline. Tussendoor een keer stoppen voor wat foto’s die het bedrijf maakt en die we dan achteraf toegestuurd zouden krijgen. Een beetje toeristisch en geposeerd, maar voor de herinnering wel leuk natuurlijk. Na dit eerste deel van de route waar ik al helemaal van ondersteboven was. Ik bedoel: fantastisch uitzicht, zonnetje (ja het was nog wel koud boven, maar wel een zonnetje), en dan zo’n snelheid en adrenaline kick. Echt gaaf! Ik kon ook gewoon niet stoppen met zeggen hoe awesome dat het was haha. Liep ofja fietste steeds met een big smile op mijn gezicht. Na het eerste deel van de route hadden Pien en ik wel door dat ergens vooraan fietsen wel het allerchillst was. We moesten voor het tweede deel eerst weer een stukje met de auto om daarna te beginnen aan de officiële deathroad. Onderweg in de auto dacht ik wel dat het prima was geweest om dit stuk ook te fietsen, wel deels omhoog maar met een goede fiets was dat ook wel een mooie uitdaging geweest. Ik vond dit een beetje pussy haha, om alleen maar de stukjes omlaag te doen en de rest met het busje. Achteraf snap ik wel beter waarom haha. Maar goed, uiteindelijk bij de officiële plek hadden we tijd om even om te kleden, want het was ondertussen al best warm en het zou nog veel warmer worden. Dus mijn thermo kleding omgewisseld voor een t-shirt en een korte broek en toen was ik klaar voor deel 2. 

En deel 2 was toch echt wel andere koek. Dit was gewoon een weg vol stenen, keien, riviertjes, kiezels, zand, gaten en met daarnaast een afgrond van ‘ als ik eraf fiets dan ben ik er geweest’. het heet dan ook niet voor niets de death Road. Maar de naam komt niet fietsers die doodgaan tijdens de tour hoor, no worries. Vroeger reden er op deze auto’s en vrachtauto’s vanaf twee kanten. En nee, het is absoluut geen tweebaans weg, zelfs niet altijd een eenbaansweg haha. Maar met de fiets dus prima te de doen als je gewoon voor je kijkt. Ofja.. prima.. als in.. je gaat niet zo snel dood. Ik had het namelijk nog veel enger en dodelijker verwacht. Dat viel alles mee. De adrenaline daarentegen is er zeker wel. Want ook deze route was echt facking vet! Natuurlijk weer een beetje vooraan want ik merkte wel dat ik na een tijdje met een redelijke snelheid de berg af durfde te knallen. Sommige stukken waren makkelijker dan andere, want je kwam ook echt over dikke stenen heen of door een klein riviertje en sommige bochten waren onverwacht scherp, of je kon door het verschil van zon/schaduw niet zien wat er na de bocht kwam. Maar dat maakte het wel zo ontzettend vet! (Ik heb af en toe wel even mijn adem ingehouden haha.)Maar dat had ik vast nog niet gezegd haha? Ik dacht alleen maar; kon je dit in Nl ook maar doen, dan zou ik mijn nieuwe sport gevonden hebben haha. tussendoor stopte we regelmatig voor pauze, foto’s en het uitzicht bewonderen.  

Na de lunch werd het vooral een stuk zwaarder omdat het echt heel warm werd en dat pak net een sauna was, maar ook omdat een aantal van ons last hadden van blaren van het stuur vasthouden en remmen. Ik bedoel je gaat wel 3-4 uur in redelijke snelheid naar beneden over een (zachtuitgedrukt) hobbelig pad dus je handen krijgen wel wat te verduren. Gelukkig heb ik al behoorlijk wat eelt op mijn handen staan van het sporten en had ik daar gelukkig geen last van. Op een gegeven moment had ik echt een super tof stukje dat heel goed ging, ik had als doel de gids bij te houden haha. Dat ging redelijk, er zaten nog twee andere gasten voor me. Tot... ik op een gegeven moment dit hoorde: tiktiktiktik en voor ik het wist lag ik echt plat op de grond met een behoorlijke snelheid. En met al die bescherming maakte dat natuurlijk niet uit.. als ik die bescherming efficiënt gebruikt had haha. Ik viel over mijn fiets, met mijn hoofd eerst, toen mijn handen en daarna op mijn schouder en zij. gelukkig hadden we een soort motorhelm op en ondanks dat ik enorme pijn in mijn hoofd had, zakte die snel weg. Maar de blauwe plekken op mijn schouder en dij zijn zeker aanwezig haha. Na de val bedacht ik me vooral: hoe dan? het ging juist zo lekker, ik deed toch niets gek? Wat ging er fout? Al snel kwam ik erachter dat ik een klapband had gehad bij mijn voorwiel, die was echt katsleeg ineens. Ja dan vlieg je wel ineens voorover ja haha. Een van de gasten voor me had me horen vallen dus had even gewacht, maar toen het allemaal oké was heb ik hem door laten gaan want ik weet hoe vervelend het is om te wachten, en moest ik wachten tot een van de gidsten achteraan me inhaalde. En ja.. dat vond ik wel heel erg balen want ik moest natuurlijk lang wachten en uiteindelijk werd ik weer door iedereen ingehaald haha. Toen een van de gidsen uiteindelijk kwam had hij zo niet alle spullen die nodig waren, en het busje (dat ook continu achter ons aan reed met alle spullen en voor als er iets was) deed er ook nog wel even over. Dus uiteindelijk heeft hij gewoon de hele band van zijn fiets gewisseld met de mijne haha, zodat ik snel door kon. Dus dat was heel fijn! Dus het laatste stukje door, tot iedereen weer op een bepaald punt stond te wachten. Ik moet zeggen, daarna was ik wel iets voorzichtiger en vooral mijn handen deden zeer van de val en die voelde ik natuurlijk weer tijdens het helemaal niet hobbelige pad. 

Maar.. ik wil mezelf dan ook niet laten kennen dus ik weer gewoon een beetje vooraan en door! In het laatste stuk zaten er ook een aantal vlakke stukken en die waren echt killing! Je zou zeggen dat vlak fietsen niet zwaar is, zeker niet als je Nl gewend bent, maar dat viel toch echt ff tegen. Zeker in het sauna pak, echt niet normaal warm! Maar dan zeg ik tegen mezelf: kom op Evy, je kan hier nu niet afzwakken, doorgaan, je hebt een prima conditie, je denkt dat je het niet kan maar je kan het wel. Dus uiteindelijk kom ik er wel haha. Verstand op nul en gaan. Dus ondanks dat de laatste stukjes af en toe zwaar waren en ik me net een oude oma voelde met mijn beurse plekken vond ik het echt jammer toen we beneden waren. Wat was dit vet om te doen! Had ik al gezegd dat het echt super facking vet was! Eenmaal beneden gelijk dat saunapak uit, biertjes drinken en gezellig kletsen met de mensen uit de groep, want we hadden echt wel een toffe groep gehad! Minder duffe dutsen dan we gewend waren haha. Na een paar biertjes gingen we door naar het hotel voor de buffetlunch (die eerste lunch die ik beschreef was blijkbaar een snack in plaats van een lunch haha). Na de lunch mochten we douchen en zwemmen, ofja ik dus niet en Daan alleen met haar hand omhoog haha. Maar het was eindelijk zo’n lekker weer en ik had me kapot gezweet. Dus ik had schijt en na het even uit te testen kon ik precies in het zwembad staan op mijn tenen zonder dat mijn nieuwe tattoo nat werd. Dus met een biertje in de hand heerlijk even chillen in het zwembad. Super chill! Nog even omkleden; We kregen allemaal een ‘I survived the death Road shirt’ die we verplicht gelijk aan moesten haha. James kreeg een maatje L, en jullie kennen James niet maar geef die maar een maatje Xxs haha, schriel manneke. Dus inside Joke maar ik ga hem wel noemen want als wij dit teruglezen horen we weer precies hoe James het zei op zijn mega Britse accent ( an Black L for James. James: ‘L???.....’ (klinkt geschokt) ‘have you seen me?’ ) dat dus haha, gevalletje je had er bij moeten zijn. Maar die t-shirts, super vet! (Je snapt wel dat ik alles aan de tour vet vond haha) Daarna nog een paar uur terug in de bus voor de auto. Die biertjes eerder waren niet zo handig want bier zorgt natuurlijk voor een hoge behoefte aan de wc haha. Dus geprobeerd te slapen tot ik echt zo nodig moest dat ik er wakker van werd, wat een opluchting als je dan eindelijk bij het hostel bent. Daar had ik nog weinig trek om helemaal te gaan douchen, ik bedoeling had toch gezwommen (tot mijn navel), precies goed genoeg. Tijd voor eten en bier! We dachten een biertje te doen en daarna lekker te gaan slapen. Maar na al een paar biertjes, en gezelschap van ook een aantal anderen van deathroad groep, een paar potjes shithead, een slechte pubquiz en avondeten hadden we de smaak goed te pakken. Iedereen ging al snel over op Mojitos en gintonics en de muziek zorgde al snel voor wat dansmoves. Dus toen ik rond 11 uur Daan aan keek en zei: wij gaan ons bed niet op tijd in ofwel haha? en haar gezicht zag wist ik inderdaad genoeg. Instant partymood haha! En ook al waren er ook die avond veel Engelsen, we hebben ook aantal andere mensen (waaronder heel wat Nederlanders) ontmoet in het hostel. Dus dat was erg gezellig. Uiteindelijk zijn Eef en ik nog naar een club genaamd Legend geweest met twee jongens van de tour van die dag. Nou die club was niet zo legendarische als zijn naam zou zeggen haha. Het was er vrij leeg en vooral vol met mannen die vooral erg dronken waren haha. Dus na een paar uurtjes geprobeerd wat salsa gedanst te hebben, ook al zei ik dat ik er niets van bakte en ik dus bij iedereen op zijn tenen stond, hadden Eef en ik het alweer gezien. Leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar niet spectaculair. Maar goed, het was dan ook een maandagavond haha. Daar kun je ook niet teveel van verwachten. 

De volgende twee dagen hebben we in La Paz lekker relaxed kunnen doen. We zijn dinsdag weer bij het vega tentje gaan eten en daar heb ik nog wat kunnen bellen met mensen thuis en aan blog kunnen schrijven. Heerlijk plekje om dat te doen terwijl je een lekkere smoothie drinkt. Daarna shoppen op de witchmarket, wat eigenlijk een redelijke gewone markt met heel veel mooie spulletjes, sieraden, alpaca truien (en neppe), potjes, magneetjes, instrumentjes, echt vanalles en nog wat. Voor in de klas kwam ik een super mooie regenkoker tegen, die het geluid van de regen na bootst maar ook echt super schattige zelfgemaakte vingerpoppetjes. Waar ik enthousiast van kan worden haha. Sommige winkels op de witchmarket hadden wel echt leipe dingen: gedroogde lama embryo’s, gedroogde kruiden, flessen met dingen op sterk water (waarvan ik niet wil weten wat het is) en rare skelet achtige dingen waar ik niet te lang naar wilde kijken haha. Dus een beetje creapy was het ook wel. Ondertussen heb ik al een beetje geleerd om af te dingen hier, maar het is niet zo’n succes als in Azië of Zuid-Europa. Heel veel krijg je hier niet vanaf haha, maar alle klein beetjes zijn weer een armbandje haha. 

Dinsdagavond ben ik nog naar de hoogste crossfitbox ter wereld geweest. Alleen al dat gegeven is super vet haha. om er te komen was nog een hele opgave want het lag aan de andere kant van de stad. En aangezien ik geen internet in Bolivia op mijn telefoon heb en de taxi chauffeur het adres ook niet kende, was ik natuurlijk te laat voor de les. Gelukkig maar 5 minuten dus mocht ik meteen aansluiten. Leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar wel anders dan in Nl hoor. Iedereen is er toch vrij op zichzelf. verder was het lekker om toch weer even te sporten, ook al zorgde de blauwe plekken op mijn handen en de kortademigheid (vanwege hoogte) en het feit dat ik al twee weken niet gesport heb er voor dat het niet mijn beste workout ever was haha. De rit terug met de taxi was ook nog een heel gedoe, want de meeste taxi’s reden niet naar het noorden terug dus het duurde even voordat ik een taxi had gevonden met een jonge gast die heel zelfverzekerd zei dat hij het wel wist. Nou... nog niet bijna meneertje. Ik heb over 9 km meer dan een uur gedaan en we hebben een halfuur rondgereden rondom het hostel, en hij werd gefrustreerd dat ik niet wist waar het was. Ja hallooooo... ik ben hier niet de taxichauffeur in La Paz, ik ben er net 3 dagen en mijn richtingsgevoel is al niet al te best. Nou.. uiteindelijk was ik inderdaad dus wel degene die iets herkende van de dag ervoor, dus kon ik hem naar het hostel loodsen. Heb ik de gast ook nog eens fooi gegeven met mijn goede hart en ben ik zo vriendelijk geweest om mijn dure lifestraw beker in de taxi te laten liggen. Super kut haha, daar kwam ik dus pas een dag later achter. 

Toen ik terug kwam van het sporten ging ik er vanuit dat iedereen party ready zou zitten, want ook al was er geen pubcrawl (kroegentocht) zoals we gehoopt hadden dan maar biertjes en drankjes in het hostel en daarna naar de club. Want Pien en Daan waren de nacht ervoor nog niet meegeweest en we wilden juist zo graag naar een party hostel. Maar toen ik in de kamer kwam lagen er 2 van de 3 te slapen haha. Dus uiteindelijk komt de avond neer op eten bestellen in het hostel, even chillen in de Netflix kamer, het negeren van de luidruchtige dronken Engelsen die nog steeds even aanwezig waren en vanwege Gender bender day verkleed waren als vrouw (de mannen) of als man (de vrouwen) en uiteindelijk op tijd naar bed want we waren toch allemaal erg moe haha. Tot zover onze party’s in La Paz haha. Ik ben blij dat ik iig de avond van te voren even heb mogen proeven van de sfeer. 

Woensdag hadden we om 16.00 de bus terug naar Peru, een rit van ongeveer 13-14 uur dus in de ochtend lekker relaxen. Er dan achter komen dat je je lifestraw beker bij het sporten hebt achter gelaten (niet dus, taxi maar wist ik toen nog niet, iets met blond), dus toen besloten dat ik de geplande shopuurtjes die ik nog wilde doen moest inleveren voor het ophalen van mijn beker. Weet je nog die rit naar die crossfitbox, die moest ik dus helemaal opnieuw doen. Super kut! Want alhoewel ik dacht dat de spits vooral rond de tijd van 5/6 uur was toen ik naar het sporten ging, was het om 12 uur nog 10 keer erger. Gelukkig had ik een taxi chauffeur zo gek gekregen om me daar af te zetten, even te wachten en me dan gelijk naar de witchmarket terug te brengen, na een stop bij de ATM (shoppen vraagt om geld ) om toch nog even te shoppen voor ik om 15.00 terug moest zijn. Dus met alle files en trafficjam was dat een race tegen de klok. En toen uiteindelijk bleek dat mijn lifestraw beker daar helemaal niet lag, en ik dus tot de conclusie kwam dat hij in dan dus in de taxi is moeten blijven liggen was natuurlijk helemaal balen. Dag fles, dag geld, dag tijd om te shoppen haha. uiteindelijk nog een uurtje rondgesjeesd rond de winkels, en toen bedacht ik me dat ik de hele dag nog niet gegeten had. Dat moet dan maar op het busstation. 

Teruglopen naar het hostel, perfect op tijd wel daar. Credits daarvoor want ik ben normaal nooit op tijd. Bij het busstation gelijk naar het eerste tentje met kip, friet, worst etc. Op mijn beste Spaans: ‘Quiro uno pollo y uno .......  uhm.. this one (wijst worst aan maar kent het Spaanse woord niet). Oke zegt ze en ze legt de worst op de bakplaat. Dan pakt ze een bakje voor de friet dus ik zeg: no patatas, sin patatas. Kijkt ze me vreemd aan. Want ja kip en worst daar hoort friet bij. Dus ik nog een keer: no quiro patatas (ik wil geen friet). Dus zij zegt doodleuk met een poker-face: no patatas, no pollo. (Geen friet, geen kip) hahahaha what te fack? Mevrouw ik wil gewoon een kippetje en een worstje, kun je niet gewoon even een nieuw prijs daarvoor in je hoofd erbij bedenken, of desnoods betaal ik de friet gewoon, maar het is toch zonde om het weg te gooien. Ik wil geen friet, en zeker deze onsmakelijk uitziende frietjes niet. Dus ik gaf het op en ben in het busstation verder op zoek gegaan. Maar ik kon niets vinden, dus met hangende pootjes terug naar het mevrouwtje. Quiro uno pollo por favor. Kijkt ze me aan en begint ze te lachen: Con patatas si? (Met friet ja?) Nou ja... lijkt me wel dan he als jij me de kip niet zonder friet wil verkopen haha. uiteindelijk was de kip mega lekker en de friet niet te pruimen. Ik bedoel dat had ik al wel voorspelt. Maar goed, buikje rond, gelukkig maar. Want de popcorn en koekjes die ik voor onderweg voor iedereen had gekocht als backup die had ik dus in de taxi naar het busstation laten liggen. Ik weet niet wat het is met mij en taxi’s of überhaupt met mij en spullen, maar geen goede combi. Ik kan beter zonder spullen reizen haha. 

Ondertussen zijn we net de grens over en zitten we alweer in Peru, hier heb ik ook gewoon weer mijn Peruaanse simkaart met internet dus dat is handig. Deze busreis is een andere route als de vorige naar Bolivia toe, dus behalve de grensovergang, hopelijk nu dus geen onverwachte bootritjes en wisselingen van bussen. We moeten alleen in Puno wisselen naar een luxere slaapbus naar Cuzco. Hier zullen we ongeveer de rest van de vakantie in de buurt blijven voor de Salman Tay trek (machu Pichu), paardrijden in de valleys, de rainbowmountains en misschien voor mij en Eef nog een paar dagen jungle. Maar ik denk dat we dat vanwege de lange afstanden en het te kort aan tijd (ja 5 weken is echt te te kort) denk ik dat we de jungle gaan skippen om langer in Cusco te chillen, want we hebben daar al zo veel goede dingen over gehoord. 

Dus lieve mensen, het is me weer een heel verhaal geweest. 

In het volgende blog horen jullie vast over al onze berg trekkende avonturen vol mooie uitzichten, lama’s, veel kou, sneeuw, hopelijk nu wel een feestje en veel wandelen!

Tot over twee weken!!

Dikke knuffel van mij!