Breaking the lazy routine!

Hey lieve allemaal,

Het werd echt tijd dat ik weer iets ging schrijven. Mijn leven hier wordt ook steeds meer routine, en het is waarschijnlijk minder interessant om te lezen. Sinds november heb ik niet meer geschreven. Ondertussen is er veel veranderd, heb ik veel gezien en gedaan maar is er ook veel hetzelfde gebleven. Erg tegenstrijdig. Ik ga proberen het in een logische volgorde te vertellen.

In december ben ik zoals jullie weten lekker een maand met Reza in Nederland geweest. Dit was echt FANTASTISCH. Het heeft me heel erg goed gedaan iedereen weer te zien en te spreken. Familie, vriendinnen, Bogey. Ik mag misschien in viavia mijn fotos gaan tentoonstellen! Voor twee weken zou t dan zijn. Maar moet dan wel zelf alles betalen qua printen en lijsten. En waar ik t wil ophangen is allemaal aan mij. Maar nog niet helemaal zeker. vrij hadden gemaakt in jullie drukke schema’s.

Die maand ben ik met Reza ook nog een weekendje naar Budapest geweest, een prachtige stad, en heel erg sfeervol zo net voor de kerst. Meer wilde ik liever niet reizen want ik wilde zo veel mogelijk tijd thuis door brengen. Reza heeft nog wel met oude vrienden een weekendje in Barcelona gezeten. Maar dit is vanuit hem erg begrijpelijk, Nederland wordt op den duur ook wat saai natuurlijk, zeker om alleen in Moergestel/Tilburg te blijven.

Toen we weer terug naar Indonesië gingen was afscheid nog moeilijker dan ooit tevoren, want ik wist wat ik weer moest achterlaten. Als je eenmaal zo’n groep van familie, vrienden en zelfs vrienden van je ouders hebt die zo steunen en ervoor je zijn, dan is dat erg moeilijk om achter te laten. Vooral omdat je niet weet wanneer je weer terug kan, ook al wil je het zo graag. Het klinkt stom, maar af en toe ben ik jaloers op mensen die een Europese vriend hebben. Het is oneerlijk, dat het er alleen om een paspoort zoveel moeilijkheden ontstaan in plaats van mogelijkheden.

Toen ik terug kwam in Indonesië wist ik dat er iets moest veranderen aan de luie cirkel waar ik in zit. Ik ben gelijk begonnen met het zoeken naar yogalessen, die ik gevonden heb. Een soort van expat community regelt twee keer in de week bij mensen thuis yoga les. Dit is ontzettend leuk. We hebben een paar maanden een super goede yogalerares uit Oekraïne gehad. Zij is helaas nu weer weg, dus we moeten op zoek naar een nieuwe juf. Maar het is erg fijn wat aan beweging te doen en het is ook een sociale activiteit iedere week.

Afgelopen weekend heeft Reza ook hardloopschoenen voor me gekocht en ben ik voor t eerst weer wat gaan hardlopen. Het was bloedheet en verder dan 2,5 km kwam ik niet, maar het voelde zo goed om lekker bezig te zijn, dus ik hoop de komende tijd wat vaker te rennen. Ook omdat ik merk dat mijn lichaam alle gefrituurde zooi en de 0% beweging die ik in de week heb, wel erg laat zien. Dus deze week ook voor t eerst naar mijn werk gefietst, het is maar 20 minuten maar met de hitte hier en de grote afstanden doe ik normaal alles op de scooter. Zeker als je na je werk nog boodschappen wilt doen, of nog daarheen, en dan daarheen, is dat op de fiets bijna niet te doen. Maar ik streef er wel naar om nu als ik alleen naar werk hoef gewoon op de fiets te gaan. De intenties zijn er en nu nog doorzetten!

In mijn vorige blog schreef ik dat ik het zat was om geen tafel en stoelen te hebben in Nederland. Dit was dan ook het eerste wat ik wilde doen toen ik terug was. Ik ben met Reza naar een tweedehands shop gegaan, en daar vonden we een mooie tafel met stoelen, die ze voor een klein bedrag zouden schuren en verven in de kleur die wij wilden. Even later zagen we ook in diezelfde winkel een tv kast en een salontafel staan. Dus uiteindelijk besloten het maar gelijk goed te doen en alles mee te nemen. Voor zo’n 60 euro hadden we een salontafel, tv kast, en tafel met 4 stoelen. Tweedehands maar alles werd voor ons opgeknapt en geverfd. Ik ben er echt ontzettend blij mee, het geeft meer comfort en meer opslag. Nu is het huisje echt meer af. Sinds een paar weken heb ik ook eindelijk mijn foto’s aan de muur hangen, want dat miste ik echt! Ik zet op deze site wat foto’s van het huisje nu, en een filmpje van het huisje (wel een oud filmpje).

Het plan was dat ik ook gelijk weer actief bezig zou zijn met mijn fotografie en de cursus. Dit is deels gelukt. Ik ben op facebook en Instagram erg actief om mijn fotografie naam bekender te maken. Het gaat me hierbij niet om het geld, maar gewoon om een bekendheid van naam. Het is erg fijn om te zien dat mensen die je niet kent je foto’s waarderen. Het is natuurlijk ook super fijn dat familie en vrienden je steunen maar het is een minder objectieve mening.

Met de cursus ben ik nog steeds amper bezig, er zijn steeds andere dingen die ik leuker vind om te doen, andere projecten bijvoorbeeld. Ik ben nu heel veel bezig geweest om het ‘echte’ Indonesië vast te leggen. Lokale mensen aan het werk, of portretten van hen. Jullie hebben het vast voorbij zien komen. Het is een stuk moeilijker dan ik gedacht had, om contact te leggen met mensen en dan een mooie foto te maken. Maar ik krijg er steeds meer gevoel voor en ik ben heel trots op de foto’s die eruit komen.

Laatst zei een vriend van Reza tegen me, waarom vraag je niet of je ergens je foto’s mag tentoonstellen. Ik vond mezelf daar nog niet goed genoeg voor maar zoals Reza zei, proberen kan altijd. Dus ik heb contact gezocht met Viavia. Dat is een restaurant, travelagency, bakkerij in Yogya. Het is ontzettend bekend onder vooral Nederlanders en Belgen, omdat het bedrijf oorspronkelijk uit België komt. Maar ze zitten over de hele wereld. Het is dus een plek waar bijna iedereen in Yogya, expats, toeristen en locals zelfs wel een keer komen. Zij hebben om de zoveel tijd een andere kunstenaar/fotograaf/artiest die zijn werk tentoonstelt in het restaurant, dat hangt er dan een tijd en dan komt er weer een nieuwe. Dus ik ben naar de eigenaren gegaan, die ken ik want zij zijn de ouders van een van de peuters in mijn groep, en heb hen gevraagd naar de opties. Ze waren erg positief en het is waarschijnlijk mogelijk om foto’s ten toon te tellen in het reis gedeelte omdat mijn foto’s daar het beste bij passen. Echter moet ik wel zelf bepalen wat ik precies ga laten zien, op welke manier en alle kosten zijn voor mij. Het tentoonstellen is gratis. Dus dit is echt een super kans waar ik de komende tijd mee aan de slag kan. Het is nog niet helemaal rond maar ik heb goede hoop dat dit een nieuwe kans is voor me!

De maanden na Nederland waren ook veel drukker met werken. Natuurlijk heb ik twee ochtenden in de week mijn peutergroep en daar kreeg ik 3 ochtenden privéles aan een 10 jarige meisje bij. Een super fanatieke lieve leerling. Ook heb ik twee nieuwe cursisten bij gekregen, een voor haar inburgeringscursus en een vrouw die al erg goed Nederlands spreekt (en ook in NL geboren is) maar vooral haar basis wil verbeteren. Met haar werk ik dus op een veel hoger niveau. Ik ben dus veel drukker met werken en dat is erg fijn. Volgende week vertrekt het meisje van de privé les en zal ik wat extra vrije dagen hebben. Maar dan wil ik me gaan focussen op de tentoonstelling en de import business van Papa. Dus ik vermaak me voorlopig wel.

Het vrijwilligerswerk staat wel op een laag pitje nu het werken wat meer is geworden. Bij Animal Friends Yogya heb ik niet meer gewerkt maar ik ben nog wel betrokken bij Project Child Indonesia. Waar ik nu help als pedagogisch/onderwijskundig adviseur. Laatst heb ik mijn eerste teacher training gegeven, erg spannend maar het was heel leuk. Ik gaf een presentatie aan vrijwilligers die totaal geen ervaring hebben met lesgeven. En ik had 1,5 uur om ze de basis aan te leren waar ik 4 jaar over heb gedaan. Ik had niet verwacht dat ik het leuk zou vinden, maar het was toch erg gaaf om te doen! Ik zal dat zo lang ik hier ben waarschijnlijk vaker doen, want iedere drie maanden komt er een nieuwe groep van vrijwilligers. Dit is ook voor mijzelf als leerkracht ook een hele mooie oefening. Lesgeven over lesgeven.

Een paar weken geleden was ook Mitch in Yogya met Titia en hun medestudenten. Dit was echt ontzettend leuk om ze hier te hebben. Mitch en Titia zijn dan ook de eerste van mijn familie/vrienden die zien waar en hoe ik hier woon. Helaas konden ze er maar een weekendje zijn maar genoeg tijd om elkaar weer even bij te praten en ze Yogya te laten zien. En ik heb geprobeerd zoveel mogelijk van de trips met ze mee te doen.

Na Yogya is Mitch doorgevlogen naar Noord-Sulawesi, waar Titia stage loopt. En een paar dagen later ben ik daar ook heen gevlogen. Ik had een week vakantie en wilde graag iets nieuws zien. Reza is thuis gebleven voor werk. Dus ik ben eerst met Mitch gaan duiken in Bunaken. Een eiland in het noorden. Echt heel erg mooi! De eerste duik was een nachtduik. Dit was wel erg spannend want ik had al 1,5 jaar niet meer gedoken en het is natuurlijk donker. Maar toen ik eenmaal gewend was heb ik echt genoten. Ik zag dingen die je tijdens een gewone duik niet ziet. Lichtgevend plankton, wat je kunt vergelijken met de sterren in het heelal, een lionfish (super mooi maar super giftig), grote garnalen (ooit een garnaal zien zwemmen, het is echt heel grappig) en gigantische krabben (met scharen zo groot als mijn hand, als het niet dubbel is). Een hele speciale ervaring dus.

De tweede duik was mijn ultieme duik, schildpadden! Ik moet bekennen toen ik na de eerste 10 minuten nog geen schildpad had gezien zonk de moed me in de schoenen. Ik ben altijd op zoek naar schildpadden als ik snorkel of duik en ik zie ze nooit van dichtbij. Zelfs als mensen zeggen, ik heb er net daar een gezien, en ik ga ernaar toe, zie ik ze niet. Ik ben dan ook altijd heel gefrustreerd. Maar deze keer was het totaal niet het geval. Na 10 minuten zwemmen waren duikers aan het wijzen, maar ik zag maar niet wat ze zagen. Uiteindelijk zat er echt bijna recht voor mijn neus een grote schildpad in een rots. Ik kon mijn geluk niet op, en ik heb wel 5 minuten vlakbij de schildpad gezwommen. Het is zo’n magisch rustgevend dier. Uiteindelijk had ik niet zo lang hoeven blijven hangen want er ik heb er daarna nog wel meer dan 10 gezien. Zwemmend, rustend, grote, kleine, snelle, langzame. Ik was onder water zo blij dat ik gefrustreerd was dat ik het op dat moment aan niemand kon vertellen, ik wilde het wel van de daken schreeuwen. Het was iets wat ik al heel lang wilde zien. Het duiken zat niet echt in mijn budget maar het was het me zo waard!

Na Bunaken ben ik naar Manado gegaan. In de stad zelf heb ik weinig gezien. Ik ben even met Mitch mee geweest naar het ziekenhuis omdat twee medestudenten van hem daar lagen met Dengue en verder toen veel mijn eigen plan getrokken. Ik ben naar een mooi vulkanisch meer gereden in Tomohon en ik ben naar de extreme markt geweest in Tomohon. Tomohon ligt een uur van Manado of in de bergen, in een super mooie omgeving. De extreme markt zal voor velen niet erg smakelijk zijn, maar met een camera in mijn hand kon ik de knop in mijn hoofd heel erg goed omzetten. Je ziet er de dagelijkse markt dingen, fruit, groenten, eten, kippen, koeien en dan kom je bij het extreme gedeelte: slangen, vleermuizen, honden, katten. Levend maar ook al dood, gefrituurd, gehakt. Je kan het je eigenlijk niet voorstellen. Het zien van de honden en katten opgestapeld in kooien, is niet bepaald prettig om te zien. Maar het past wel bij de cultuur van daar, dus ik heb geprobeerd er met respect rond te lopen en niet te verafschuwd te kijken. In Tomohon ben ik ook nog even op bezoek geweest bij Titia en Marlon, die daar in de buurt stage lopen.

Na Noord-Manado ben ik doorgevlogen naar de hoofdstad waar ik eigenlijk gelijk een bus heb gepakt naar Tana Toraja. Een gebied in zuid-midden Sulawesi waar de mensen op een nog hele traditionele manier leven. Waar ze ook leven voor de dood. Je begrafenis is het belangrijkste feest in je leven. Gezellige boel daar dus haha. Na een bus van 8 uur ben ik aangekomen en kon ik nog even een avondje gezellig kletsen met mijn collega die er ook op dat moment was. En kon ze me alle tips geven over de omgeving. Toraja ligt in de bergen dus het was een aangename temperatuur. De eerste dag heb ik gelijk een gids genomen om een begrafenis te bezoeken. Ik moet zeggen daar had ik wel meer van verwacht. Ik was op een begrafenis van iemand die heel hoog in rang stond, hij was ondertussen al twee jaar dood trouwens. Maar een begrafenis kost veel voorbereiding, familie moet allemaal op dezelfde tijd kunnen en wonen soms erg ver weg, dus dat moet allemaal met elkaar afgestemd worden want je kunt niet zonder bepaalde familieleden. Ook moeten er huizen worden gebouwd en versierd speciaal voor de begrafenis, en er moet geld gespaard worden om buffels en zwijnen te kopen, zodat die tijdens de begrafenis geslacht worden. De families komen om de buurt binnen, en er is dan een hele ceremonie per familie maar omdat deze man zo hoog in rang stond kwam er heel veel familie. Dus helaas kwamen ze die dag niet aan andere ceremonies zoals het offeren toe. Een begrafenis duurt namelijk ook een paar dagen. Maar het idee van de begrafenis had ik al redelijk in de gaten, kinderen in mooie traditionele klederdracht, het ritueel van de familie welkomen, het laten zien van hoeveel buffels ze hebben meegebracht, het was erg interessant. Wat ik vooral erg jammer vond was dat ik de man waarom het ging niet in levenden lijve zag. Ik had graag het gemummificeerde lijk willen zien haha. Nu denken jullie vast dat ik een creep ben maar dat had me echt heel interessant geleken.

De tweede dag ben ik naar een buffel markt geweest, waar ze dus niet alleen groenten/fruit verkopen maar ook, je raad het al, buffels. En niet 10, of 50, of 100, ik denk wel 500. Meerdere pleinen vol met buffels, grote, kleine, met grote en grotere hoorns. Ik vond het erg spannend om er doorheen te lopen tussen de buffelvlaaien, dikke billen en grote hoorns. Ik was bang dat ik ze me zouden aanvallen, maar dat gebeurde gelukkig niet. De buffels verschillen allemaal in prijs, de duurste zijn de albino’s, helemaal wit, deze kan 400 miljoen roepia kosten, dat is ongeveer 27.000 euro. Een gewone buffel kost ongeveer 20-50 miljoen roepia. En de gevlekte zitten daar tussen in. Echt gigantisch duur. Je kunt niet voorstellen dat de mensen dat hier kunnen betalen. Maar daarom duurt het dus lang voordat families geld bij elkaar hebben om buffels te kopen voor de begrafenis. Op de markt hadden ze ook varkens, vastgebonden aan speciaal gemaakt bamboe rekken, zodat ze niet kunnen weglopen maar nog wel kunnen ademhalen. Erg diervriendelijk hoor ;) (En ja dat was sarcastisch). Op de markt ben ik een Canadees koppel tegen gekomen (mannelijk en al aardig op leeftijd). Zij waren ontzettend gezellig en nodigden mij meteen uit om met hen mee te gaan. Zij hadden een gids maar dat was tevens ook een goede vriend van hen. Dus de andere twee dagen ben ik veel met hen weggeweest in de omgeving. Het was erg fijn om ze als gezelschap te hebben.

In Toraja wonen ze ook in speciale huizen, Tokanan, noemen ze die. Ze hebben vaak een standaard familiehuis en de rest zijn kleinere huizen voor rijstopslag. Een familie heeft een Tokanan. Dat is hoe iedereen bij elkaar komt. Een familie is niet dus een gezin, maar bestaat misschien wel uit honderd man of meer, die ondertussen al ergens anders wonen. Er is vaak een gezin dat zich aanbiedt om in het familiehuis te wonen en het in goede staat te houden. Op tijden als begrafenis komt iedereen weer naar het Tokanan en wordt daar de begrafenis ook gehouden. Mijn gids zei ook, als of het zo normaal is: ‘Als je geen Tokanan huis hebt, hoe kun je dan in contact blijven met je familie?.’ Haha, nou met facebook en WhatsApp wou ik bijna zeggen haha. En ik geloof dat veel dat ook hebben maar in die mate blijven zei nog erg traditioneel. Ook de graven gebouwd in rotsen, zijn interessant om te zien. Sommige hebben poppen voor het graf die de overledene representeren. Maar alleen mensen van een hoge rang mogen zo’n pop laten maken en kosten ook behoorlijk veel. Alle bezittingen van die persoon behalve geld, komen ook in dit graf. Sommige hebben dus erg grote graven. Overleden baby’s komen niet in een grot. Baby’s die nog geen tanden hebben worden begraven in een speciale boom. Deze boom geeft een soort witte vloeistof af en de mensen zien dat als moedermelk. Dus er wordt een gat in de stam gemaakt en daar wordt de baby ingelegd, dan wordt het weer dichtgetimmerd. Erg raar om bij die boom te staan en te bedenken dat er allemaal baby’s in zitten.

Toraja erg mooi en interessant. De omgeving ligt vol met bergen en ik heb nog nooit zoveel rijst terassen bij elkaar gezien. Overal zie je Tokanan huizen en het spreekt van de authenticiteit. Het was ook heel fijn even weg te zijn uit de dagelijkse routine, ik mis het reizen enorm. Jullie denken misschien maar je zit daar in Indonesië, een prachtig land. Maar rondom Yogya is ondertussen alles zo vanzelfsprekend geworden dat andere eilanden en landen me enorm aantrekken.

Voor deze zomer weet ik nog niet wat Reza en ik doen. De kans dat we naar Europa komen is niet zo groot want het is erg duur, en ik snap dat Reza ook een keer iets anders wil zien dan Nederland. Zodra ik meer weet houd ik jullie op de hoogte. India stond ook heel hoog op het lijstje maar daar is het regenseizoen in juli en augustus.

Wat ik jullie wel kan beloven is dat ik in het najaar naar Nederland kom voor een paar maanden met Reza. Ik moet weer wat gaan werken en dan kan ik makkelijker solliciteren. Ik ben nu ook al volop bezig met sollicitaties maar vanaf hier is dat toch een stuk lastiger. Ik probeer op alles wat kan te solliciteren en ook open sollicitaties te versturen. Ik ben dus de afgelopen weken uren bezig geweest met brieven schrijven, cv’s aanpassen, en bellen met papa en mama voor adviezen haha. Maar als jullie allemaal je oren open houden en met me mee duimen hoop ik in 2017 een baan te hebben. En dan kunnen Reza en ik hopelijk een toekomst in Nederland op gaan bouwen. Maar zonder dat jaarcontract of vaste baan zit dat er niet in. En het hoeft niet per se een baan in het onderwijs te zijn, ik sta voor alle opties open, zo lang het salaris voldoet aan de verblijfsvergunning eisen natuurlijk ;)

Ik mis Nederland ontzettend en als het zou kunnen zou ik regelmatig op en neer komen. Helaas bestaan er Indonesië ook geen geldbomen en kan ik hier niet sparen met wat ik verdien. Maar ik beloof dat ik mijn best zal doen. En jullie zijn hier natuurlijk ook altijd welkom! Dan hebben jullie een Nederlandse sprekende gezellige gratis privé gids! Rara, wie zou dat nou zijn….

Nou alle lieve mensen, dat waren dan 6 maanden in 5 bladzijdes uitgedrukt. Jullie moeten toegeven dat is een stuk korter dan al mijn andere keren, in vergelijking tot de duur van de periode tenminste haha. Geniet van het aankomende lenteweer en sampai bertemu! (tot ons volgende weerzien).

Foto’s van het huisje komen op deze site. Foto’s van andere dingen zoals de vakantie volgen nog, op facebook en misschien ook hier.

Dikke kussen en knuffels van mij!

Ps. De naam Cinta van Dijk is bewust zo aangepast zodat scholen waar ik op solliciteer dit blog niet zo makkelijk vinden. Het is namelijk een openbaar blog en alleen als ik betaal wordt het prive. Dus op deze manier hoop ik het te voorkomen ook al staa mijn naam toch in de URL. Cinta betekent in het Indonesisch trouwens liefde.