The hard reality of coming back home...

Hee lieve allemaal, 

Eigenlijk zou mijn blog moeten eindigen samen met mijn reis. Maar het voelt niet af. Een reis is niet zomaar geëindigd zoals ik in mijn vorige blog al zei, dit gaat eindeloos door. Dus ik wil graag met jullie delen hoe de maanden hier thuis geweest zijn en wat mijn plannen zijn voor de komende maanden. 

Toen ik in het vliegtuig zat terug naar huis was ik misschien wel weer net zo opgewonden als toen ik heen ging. Niet om naar een nieuwe plek te gaan maar juist om een vertrouwde plek weer te zien en alle lieve mensen die daar bij hoorden. Volgens mij heb ik bijna gerend naar de bagageband. De aankomst op het vliegveld was echt geweldig, ik verwachtte namelijk alleen mijn ouders en in plaats daarvan stonden daar mijn ouders met ome leo, oma ria, hedwich en Marscha met de kids en nog wel met welkom thuis vlag en allerlei cadeaus. Dat was een overweldigend welkom. Het voelde in eerste instantie heel gek om weer in Nederland te zijn omringd door familie en vrienden, ik moest er even aan wennen, het voelde onrealistisch. 

Het eerste uur thuis heb ik volgens mij besteed aan het knuffelen van Bogey, wat had ik mijn hondje gemist! Niet dat hij iets in de gaten had volgens mij, hij is altijd blij om mensen te zien. Dus dat verschil kon ik er niet uit op maken. Toch waren het voor hem meer dan 4 hondenjaren, je zou toch zeggen dat hij dat in de gaten had moeten hebben. Laat ik daar maar gewoon in geloven, maakt het verhaal leuker :P Daarna heel het huis in Tilburg zowat rondgerend om te kijken of alles er nog was en niks veranderd was. Er waren wel wat dingen veranderd zoals de badkamer en de gordijnen maar daar bleef het bij. 

Thuis heb ik eerst een paar dagen in Moergestel geslapen, weer mijn eigen spulletjes, bed en lekker bij papa en mama. Maar eigenlijk verlangde ik echt weer naar mijn eigen kamer in Tilburg waar ik toch echt mijn eigen plekje had. Eerst ook weer heel het huis in Tilburg rondgerend om te kijken hoe het eruit zag en of dingen nog hetzelfde waren en tot de conclusie gekomen dat op wat viezigheid na het er nog precies hetzelfde uit zag. Nadat ik mijn kamer weer helemaal had ingericht en terug verhuisd was kon ik wel echt genieten van lekker op de bank zitten en mijn oude tv-programma's weer kijken. 

Na de eerste week ben ik wel gelijk weer aan de bak gegaan met werk. Hoppakee weer lekker invallen. Ik verwachte niet veel telefoontjes maar ik dacht dan heb ik mezelf in ieder geval beschikbaar gesteld. Ik was ook langs drie scholen (in Oisterwijk, Udenhout en TIlburg geweest) om te vertellen dat ik weer terug was en lekker wilde werken. En het mocht zo zijn dat ze maandag ochtend 10 nov, 5 dagen na thuiskomst, me al belde of ik kon werken. Jaaaa heel graag! Dus die heb heb ik uiteindelijk 3 dagen gewerkt. 

Maar voor je het weet zit je weer in de sleur van je dagelijkse leven. De eerste week draaide het om even je eigen bed en familie en vrienden weer zien. En dan? weer werken, dagelijkse ritme, familie en vrienden zien was niet meer zo bijzonder, het was gewoon weer 'normaal'. En ik voelde hetzelfde gevoel als ik had voordat ik vertrok. en dat gevoel was precies de reden dat ik vertrokken was. Daarbij kwam nog dat ik Reza begon te missen. Dus na de eerste week was niet alles zo koek en ei als ik verwacht had. En alle mensen die je sprak: 'en hoe was je reis???' Tja wat moet je daarop zeggen.. Je kunt dat niet een of een paar zinnen beschrijven. Dus dan zei ik maar ja echt heel gaaf. En dan kwam die verrrekte tweede vraag: 'Hoe is het om weer thuis te zijn'? Uhmm ja hoe is het eigenlijk om weer thuis te zijn? Om eerlijk het zijn, afgezien van de eerste dagen: precies hetzelfde! En begrijp me niet verkeerd, ik waardeer de interesse en betrokkenheid van de mensen die me dit vroegen maar het zorgde voor wat frustraties in mezelf. Want alles was ook gewoon weer hetzelfde en iedereen was gewoon verder gegaan met zijn leven. Ik was er alleen even tussenuit gepiept. 

Gelukkig had ik niet zo heel lang om daar over na te denken. Want 3 weken later, het leken 3 jaren, mocht ik Reza op gaan halen in het vliegveld van Brussel. Met eindelijk een visa en ticket op zak mocht ik hem mijn thuis, land, familie en vrienden laten zien. Het was ook weer een heel fijn gevoel om weer bij elkaar te zijn. 3 weken lijkt niet lang maar toch is het zo ;). 

De eerste week had ik vrij genomen om samen leuke dingen te doen maar daarna probeerde ik om het werken te combineren met het samen verkennen van Nederland en Europa. Dit was erg lastig want ik wist dat ik het geld hard nodig had maar Reza zat natuurlijk ook veel alleen thuis. Gelukkig had hij wel een paar goede vrienden hier vanuit in Indonesie die hij kon meeten. Hij was ook wel veel aan het werk met email om zijn bedrijf vanuit hier te sturen maar daar was hij geen volle werkdagen mee bezig. En een baantje kregen we niet echt gevonden. Dus na iedere werkdag probeerde ik heel snel weer thuis te zijn, en met invalwerk kon dat vaak ook, omdat je niet alle naschoolse verantwoordelijkheden hebt. En regelmatig nam ik een dag vrij, ook dit is alleen mogelijk als je invalwerk doet. 

Dus de afgelopen maanden probeerde ik in mijn planning zoveel mogelijk te werken en allerlei plekken te bezoeken. Tot nu hebben we dan ook al veel plekken gezien: - - Antwerpen
- Brussel (Met de hulp van Wil, die daar een kantoor heeft zitten)
- Den Bosch
- Breda
- Heusden
- Maastricht 
- Een middagje Loonse en Drunese duinen met Bogey, vrienden en hun hond Bodo. 
- Weekendje bij Leo waarin we Volendam, Egmond aan zee en Amsterdam gezien hebben
- Een dagje naar de Thialf in Heerenveen met het WK schaatsen. en onderweg een wandeling door Zwolle. 
- Een dagje skien/snowboarden in Botrop, wat best wel grappig is met iemand die dit nog nooit heeft gedaan. Maar ik moet zeggen hij deed het erg goed voor een eerste keer. 
- Een dagje Nijmegen en een bezoekje aan de koeienboerderij in Wijchen van een vriendin van ons. 
- De Efteling

Kerst was voor mij ook heel speciaal en een van de redenen waarom Reza nu naar Nederland is gekomen. De voorpret van het luisteren naar kerstmuziek, het versieren van de kerstboom, het krijgen van kerstkaarten en dan met kerst zelf lekker eten, wijntjes drinken, samen zijn met de familie, het gevoel van kind zijn als je cadeautjes mag uitpakken. Het hoort er allemaal bij en nu heeft hij dit ook mogen meemaken. Dit was voor mij extra speciaal. En ik heb nu weer een nieuwe familie foto kunnen scoren. 

Mijn plan was de hele tijd om net na Reza, rond begin maart weer terug te gaan naar Indonesie. Mijn twee dagen op de Nederlandse school mocht ik weer terug hebben en ik wilde eigenlijk niet te lang uit elkaar zijn, ik had toch geen vaste baan, vast huis o.i.d. in Nederland, dus waarom niet? Vandaar dat ik ook zo hard probeerde te werken en sparen. Maar met veel leuke dingen doen bleek dat toch harder dan ik dacht. Ook mocht ik Maart op sollicitatie komen bij een bedrijf in Indonesie waar ze engelse lessen geven aan kinderen en studenten. 

Toen kwam ik alleen in Januari voor een hele moeilijke keuze te staan. Ik kreeg van twee scholen een aanbod voor een langdurige inval. Een school wilde me vanaf januari fulltime en wisten niet voor hoe lang, de andere school wilde me voor een zwangerschapsverlof, nu een dag in de week met langzaam uitbreiding naar fulltime vanaf half april tot de zomervakantie. In eerste instantie heb ik tegen beide nee gezegd. Ik had al besloten dat ik naar Indonesie gegaan, en het was toeval dat ik nog niet geboekt had want ik was al wel naar tickets aan het zoeken. Maar toen zei Reza dat ik hier toch nog maar eens goed over na moest denken. En toen kwam het, de dagen van nadenken, alles op een rijtje zetten, stress, tranen, onbesluiteloosheid. Maar lang om te piekeren had ik niet want er zat natuurlijk een deadline aan en beide scholen lagen me aan t hart. Het heeft me ontzettend veel moeite gekost om deze beslissing te maken en ik heb veel raad gehad van Reza, mijn ouders en vrienden. Het sparen nu ging niet zo goed als gehoopt dus ik moest eigenlijk wel meer werk hebben. En wat betreft banen in Indonesie was niets zeker. Ik wilde wel mijn tijd met Reza nu hij hier was goed besteden dus vanaf nu fulltime werken wilde ik niet. Dus uiteindelijk heb ik besloten om 'ja' te zeggen tegen het zwangerschapsverlof met de belofte van Reza dat hij hier ook echt achter stond. 

Dus dit betekent dat ik nu iedere woensdag bij de kleuters werk op de Jan Ligthart Rendierhof in Tilburg en dat ik vanaf half april deze klas fulltime op me zal nemen. Wat ik eigenlijk ook heel erg spannend vind want het is heel veel verantwoordelijkheid. Dit betekent ook dat ik Reza voor een lange tijd niet zal zien. We moeten nog een besluit nemen of Reza in juni/juli nog een keer naar Europa komt of dat ik gelijk na in de zomer weer die kant op ga. Na de beslissing gaf het me wel wat rust dat ik een keuze had gemaakt. Maar nu Reza bijna weg moet begint de stress weer te komen. Natuurlijk hebben we nog genoeg tijd om samen door te brengen maar fijn is het echt niet. Niemand kiest er voor om zijn liefde aan de andere kant van de wereld te hebben. 

Op dit moment werk ik alleen de woensdag en kunnen we nog veel tijd samen doorbrengen. Afgelopen weekend zijn we 4 dagen naar Krakau in Polen geweest. Een stad met heel veel historie, zeker betreffende de Tweede wereldoorlog. Een mooie oude stad, met een interessant oud joods gedeelte. Ook zijn we een dag naar Auswitch en Auwitch-Birkenau geweest wat ongeveer 1,5 rijden van Krakau ligt. Een leuke dag was het niet, maar het was interessant, leerzaam en indrukwekkend. We hadden veel sneeuw het hele weekend en zeker in Auswitch maakte dit het nog dramatischer en konden we ons nog meer plaatsen in het gevoel wat de mensen toen hebben gehad moeten hebben. Alleen waren wij hier als toerist, droegen we snowboots, thermokleding, jassen, mutsen en handschoenen. Dus te vergelijken is het eigenlijk niet. Een heel leuk en interessant weekendje weg. 

Vanavond gaan we nog Skydiven met Mitch en Titia, morgen begint 5 dagen Carnaval. Ben benieuwd wat hij daarvan gaat vinden. Volgende week gaan we misschien nog naar Luxemburg en dan zit onze tijd erop, voor nu. Ik probeer er nog maar niet te veel aan te denken en ik ga me straks helemaal storten op fulltime (hopelijk 6 dagen in de week) week te werken. En laat het dan maar snel zomervakantie zijn. Na de zomervakantie zal ik dus terug gaan naar Indonesie en deze gaat het wel zijn voor een iets langere tijd. Ik ben wel toe aan wat vastigheid. Dus we zullen zoeken naar een eigen huisje en ik ga zoeken voor een fulltime baan maar lukt dat niet dan weet ik dat Reza mij kan ondersteunen daar. En wat betreft iedereen in Nederland, voor jullie ga ik straks heel hard werken, zodat ik jullie gewoon met die spaarcentjes kan komen opzoeken. En anders komen jullie lekker vakantie houden in Indonesie of Azie en dan kom ik vanuit daar wel naar jullie toe ;)

Heel veel mensen vragen me dan: Is dat dan niet moeilijk?. Natuurlijk ja dat is het zeker, mijn familie en vrienden zitten hier. Het is altijd moeilijk. Maar het is nog veel moeilijker om te blijven en zoiets moois te negeren. En in dit geval kies ik dan voor de liefde, maar dat betekent niet dat ik in de toekomst ook zo ver weg van iedereen ben. Verre toekomstplannen staan nog wijd open, dus wees gerust, we weten zelf ook nog niet hoe het allemaal gaat lopen. En aan de andere kant, ik ben nog steeds even reislustig dus heel lang had ik het hier anders ook niet volgehouden. IK WIL GEWOON ALLES ZIEN IN DE WERELD. 

But we will see what happens next! Nou, jullie zijn weer wat op de hoogte van mijn ervaringen en plannen, dus voorlopig zal ik me wel weer wat stil houden hihi! 

Dikke kus en knuffels van mij!!