It's the final countdown.... :(

Hee lieve allemaal,

Het is alweer een maand geleden dat mijn ouders weer vertrokken naar Nederland. Na de super vakantie ging alles weer zijn gangetje. Ik had nog wel een aantal leuke bezoekjes. Jacky, een Nederlands vriendinnetje die ik tijdens mijn reizen heb leren kennen kwam ook naar Yogya. Samen met Reza hebben we haar de stad laten zien. Niet veel later kwam ook Richard naar Yogya. Richard heeft ook een jaartje op de Broekhovevenseweg gewoond bij ons in huis en ken ik van de PABO. Heel gek om zo’n bekend gezicht in in Yogya te zien. We hebben dan ook een avondje weer heerlijk kunnen kletsen en lachen.

18 September was Reza jarig, maar ze zijn hier niet zo gewend dat hier te vieren. Maar dat gaat er bij mij niet in. Dus ondanks dat hij gewoon ging werken, had ik met vrienden en zijn gasten een verassingstaart geregeld. Dat had hij inderdaad niet verwacht. En cadeau’s konden natuurlijk ook niet ontbreken. Van papa en mama had Reza zelfs een zelfcursus Nederlands leren gehad. Dus eens zien hoe snel hij dat onder de knieen heeft. Maar deNederlandse taal is verrekte lastig. Mijn Indonesisch begint steeds beter te worden en ik krijg veel complimenten. Maar het gaat nu toch vrij langzaam omdat ik niet meer thuis aan het leren ben. Maar toch leer ik iedere dag wel iets nieuws. 

Na al heel veel bezoek te hebben gehad, kwam er nog een bekend gezicht naar Yogya. Pascalle die ik ken vanuit de pabo komt ook twee maanden naar Indonesie. Zij heeft hier vorig jaar al 5maanden gestudeerd en haar vriend is ook Indonesisch. Nanda is ook een vriend van Reza dus dat is natuurlijk gezellig. En voor mij is het fijn hier een vriendinnetje te hebben voor langere tijd. Samen met Pascalle heb ik laatst ook een vrij bijzondere dag gehad. Van een collega kreg ik een berichtje of ik wilde figuren in een film. Dus na even een kort berichtje met contactpersoon was het geregeld. Het is een indonesische film over de leerkracht van president Soekarno. Dus over de de tijd dat de Nederlanders in Indoensie waren, vandaar dat ze blanke mensen nodig hebben om als Nederlander van toen te spelen. Dus ze vroegen dan ook of ik nog een buitenlands meisje kende dat samen met mij kon figureren. Dus ik heb gelijk pascalle opgebeld. Samen met Pascalle moesten we er om 6 u zijn. Dus toen om 5u de wekker ging kreeg al een smsje dat het verzet was naar 8u. Oke mooi dat wordt nog even lekker doorslapen. Om 8u waren we op locatie maar we hadden beiden geen benul van wat bedoeling was. Uiteindelijk werden om 9u de make up in gestuurd. Dat was een hele bijzondere leuke ervaring. Door indonesische mannen werden we opgemaakt en onze haren werden gedaan, strak  naar achteren, precies zoals leerkrachten vroeger eruit zagen . Mijn collega van school speelde ook leerkracht maar had ook tekst in haar rol. Wij zouden alleen moeten figuren. Gelukkig maar want je kunt mij beter niet veel meer laten doen. Dat zouden veel bloopers zijn. Na de make-up en haren, mochten de kleren aan. Echte traditonele nederlandse kleren van vroeger. Creme, lang, plofferig, kraagjes en kant. En van die lelijke poppenschoenen die godsgruwelijk veel pijn doen. Maar we hebben wel gelachen. En ik kreeg ook nog een soort korset om met klittenband die te klein was en dus telkens als ik ging zitten of te diep inademde los schoot. Handig! De rest van de dag hebben moeten wachten, wachten, wachten. En het is hier 35 graden, je hebt super warme kleren aan die je niet uit mag doen en de foundation smelt zo van je gezicht. En er is niks te doen. Uiteindelijk werd Pascalle halverwege de dag geroepen en moest ze even figureren. Maar veel stelt het niet voor. Alleen zijn ze super onduidelijk over wanneer je ze je nodig hebben en hoe lang. Uiteindelijk toen het om 6u begon te schemeren ben ik gaan vragen wanneer ik nodig was. Wat bleek dus... hadden ze me niet meer nodig. Ze hadden het script aangepast en nu was er nog maar een figurant nodig. Nou lekker dan, gelukkig kreeg ik wel betaald maar ik baalde toch wel flink dat ik dan niet in de film zat. Want zeg nou zelf, dat was best wel cool geweest.  Achteraf heeft Pascalle dus mijn figurantenrol gedaan maar dat heeft ze goed gedaan, dus het is haar gegund. Het is in elk geval een hele mooie ervaring. En heel misschien kon ik eind oktober nog een dagje terug komen om alsnog te figuren. Ik weet niet of ik het ga doen want het is een verrekt saaie dag haha. Voor mij echt geen filmsterrenbestaan.

In mijn vorige blog schreef ik al dat we een visum gingen regelen voor Reza met hulp van papa en mama. Toen pascalle kwam nam zij alle documenten die we nodig hadden mee, Mama had die al aan pascalle afgegeven voor haar vlucht. Dus nadat al die documenten verzameld waren konden we een afspraak maken op het nederlands consultaat in Surabaya, een vliegticket reservering maken en een reisverzekering afsluiten. Want ja dat moet je allemaal hebben als je een aanvraag wilt doen plus nog een hele papierhandel. We pakten een nachttrein om 1u en kwamen om 6 u ‘s ochtends aan. We besloten uiteindelijk toch voor een paar uurtjes een verrekte duur hotel te pakken want echt slapen hadden we niet gedaan. Dus na een paar uur slapen vertrokken we naar het consultaat. Daar worden eerst alle papieren gecontroleerd en dan moet Reza geinterviewd worden. Ik mag daar helaas niet bij zijn. Maar van Reza hoorde ik wel dat het een verhoor is en ze je vanalles vragen over je werk, je motivatie, je sponsor en waar je die van kent. Na het gesprek moet je vingerafdrukken af geven en dan ben je klaar. Ofja dan moet je nog twee weken wachten op je uitslag en je paspoort. Oftewel lieve mensen, ik weet nog steeds niets. Het wachten is dodelijk. Hoogstwaarschijnlijk wordt het visa wel toegekend maar je weet maar nooit. Maandag moeten weer naar Surabaya om het paspoort op te halen en dan weten we of daar dat stempeltje in zit. Als de stempel er in zit kom Reza waarschijnlijk eind november naar Nederland en blijft hij drie maanden. Joeheeee! Ik kijk er al naar uit. Het visum geld voor heel europa dus hopelijk kunnen we zelfs een vakantie naar Italie, of Oostenrijk veroorloven maar zover is het nog niet. Ik laat het jullie weten als de uitslag er is. Ik stik van de zenuwen...

Een paar dagen geleden was het offerfeest. Dat is niet zo groots als het suikerfeest maar ook zeker belangrijk. Reza moest echter werken dus heeft dit ritueel niet bijgewoond met zijn familie. Ik heb er heel bewust voor gekozen dat ik er niet bij wilde zijn. Ik wil er vanalles van weten maar ik wil niet bijdragen aan de slachting. De hele dag zag ik al koeien en schapen vervoerd worden en hoorde ik zielige “meeeh meeeh” overal waar ik kwam. Eigenlijk is het hypocriet van mezelf want al het vlees op Java wordt Halal geslacht dus het is precies hetzelfde vlees. Dus ik moet er maar eens over gaan nadenken of ik dit dan wil eten. Echter in Nederland gebeurd het ook niet glansrijk en hebben veel dieren zelfs een slecht leven. Hier zijn het in ieder geval allemaal scharreldieren en zitten er geen dieren opgesloten in massastallen. Ik eet toch al weinig vlees maar toch blijven het dingen die me aan het denken zetten. Dit leidde dan ook dat een fijn en open gesprek met Reza over religie en geloof. Reza mag dan moslim zijn maar hij heeft iedere soort ‘bijbel’ dat er is gelezen en weet er erg veel van. Maar het belangrijkst hij heeft respect voor iedereen. Zelfs voor atheisten zoals ik. Hij zegt dan ook heel wijs, het gaat om hoop, dat is wat je nodig hebt in het leven, daar moet je in geloven. Dus of je nu gelooft in Allah, god, de natuur of misschien juist Karma, dat maakt niet uit. Als je maar gelooft zodat je daar hoop uit kan halen. En ik vind dat hij daar gelijk in heeft. Het zijn dit soort gesprekken die me altijd aan het denken zetten, interessant denk ik dan.

Op school gaat ook alles zijn gangetje. Ik begin de kinderen steeds beter te leren kennen en voel me helemaal thuis. Het voelt vooral heel fijn dat ik iets voor mezelf heb waar ik mee bezig kan zijn. Ik heb zelfs nu extra dagen die ik in moest halen van de vakantie met mijn ouders dus dan heb ik wat te doen. Zeker omdat Reza ook heel druk is met zijn reisbureau. Zelfs nu het laag seizoen is blijven de klanten komen, vooral via internet. Hij is zelfs bezig met contacten met een groot reisbureau in Singapore en Turkije. Dus we zijn ontzettend blij dat het allemaal zo goed gaat. In Yogyakarta heb je namelijk veel concurrentie vanwege de verhouding 20 reisbureaus op 10 toeristen. Reza is ook bezig met zijn eigen bed&breakfast, hopelijk kan het in Oktober geopend worden, dus erg spannend. Dus ik probeer Reza met alles zoveel mogelijk te hebben, want een fulltime baan heb ik toch niet. Promoten, documenten maken, promotie foto’s zoeken, informatie verzamelen, nadenken over design of service. Genoeg om te doen dus!

Verder ben ik begonnen aan mijn eigen receptenboek met natuurlijk Indonesische en javaanse recepten. De moeder van Reza leert me af en toe iets en mijn vriendin Lolo ook. Als ik een dagje vrij heb dan gaan we samen naar de markt en leert ze me de gerechten. Maar ik moet wel alles zelf doen van haar want anders leer je het niet zegt ze dan. En gelijk heeft ze. Dus ondertussen kan ik al knoflook sambal maken, gewokte kousenband, nasi goreng, mie goreng, atjar en gefrituurde tempe. Het is nog niet veel maar ik heb nog even. Het koken is gewoon heel erg leuk om te doen en het is ook wel handig als ik wat dingen kan koken voor Reza, want ik geloof niet dat die ooit een nederlandse boterham met kaas zal eten voor lunch. Maar geen zorgen, als ik in Nederland ben laat ik mijn kookkunsten ook wel aan jullie proeven.

Ik ben ook al bezig met wat souvenirshoppen, gewoon omdat ik er al de tijd voor heb en niet alles op het laatst moet. Met Reza hebben we ook wat broeken op maat laten maken. Voor mij een korte broek en een broek met ritsen zodat ik hem als korte broek of kniebroek kan dragen. Super handig en allemaal onvoorstelbaar goedkoop. Ook ben ik nog een beetje aan het bekijken wat ik nog allemaal wil doen en zien hier. Want jaa lieve mensen, minder dan een maand en dan ben ik alweer thuis. Ik zal 5 november landen rond 2 u in Amsterdam. Dus ik verwacht een grote taart, een drumband, een spanddoek en minstens 100 mensen op schiphol haha. Nee hoor grapje, ik zie jullie vanzelf ergens in die week. Op papa en mama na, die zijn echt verplicht er te zijn :P

Het is een dubbel gevoel om terug naar huis te gaan. Ik verlang er wel naar om weer even in een omgeving te zijn waar ik alles ken maar ik ga Reza, Yogyakarta en de vrijheid ontzettend missen. Dus ik er zit wel aan een paar weken een knoop in mijn maag dat ik terug moet. Hopelijk kan Reza in ieder geval snel komen. Ik moet ook echt terug naar huis want ik zit echt op mijn laatste centen. Ik kan dus ook helaas niet meer andere eilanden bezoeken hier maar ik ga nog wel wat dagtripjes doen. Die andere eilanden komen de volgende keer wel. Nu is het vooral overleven met mijn laatste centen. En nee hoor, ik ben niet heel stom, ik heb nog een spaarpot over gehouden voor het leven in Nederland. Maar daar mag ik dus nu van mezelf niet aankomen. Gelukkig sta ik ondertussen alweer ingeschreven bij de invalpools in Nederland en kan ik hopelijk snel aan de bak. En als jullie nog tips hebben voor tijdelijk werk? Let me know!! Want het kriebelt nu al weer om andere exotische plekken te gaan ontdekken.

Voor nu ga ik nog genieten van Yogya, van vrienden, de mooie natuur, het lekker weer en de liefde. Ik zie jullie allemaal heel snel weer en ik ga alvast een boodschappenlijstje maken haha met o.a.: aardappelen, boerenkool, zuurkool, worst, spek, melk, brie, kaas, koekjes, pasta, pesto, en nog veeeeeeel meer.

Bedankt voor het lezen weer en tot heeeeeeel snel! Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Dikke knuffel uit Indonesie.