Finally Reunited

Ik heb eindelijk wat tijd en concentratie gehad om er eens goed voor te gaan zitten en jullie te vertellen over de vakantie met papa en mama. Ik moet eerlijk zeggen, ik zag er wel tegenop om aan dit blog te beginnen. Er is namelijk zoveel dat ik wil vertellen, en meer als de helft moet ik weer even oprakelen en dan moet het ook nog op papier komen. Kortom een blog schrijven is, voor mij althans, niet zo makkelijk als het lijkt en het vergt ontzettend veel tijd. Maar ik kan jullie de mooie momenten van de afgelopen weken niet onthouden dus daar komt ie:

Na maanden reizen/wonen in Azie zijn het altijd papa en mama geweest die ik het meeste miste. Je snapt dus wel dat ik echt al lang van te voren uit keek naar hun komst naar Yogya. De weken daarvoor waren al zenuwslopend en kon ik echt niet wachten. Tegelijkertijd voelde het ook heel onrealistisch dat ze kwamen, zo vreemd dat ik ze weer zou zien, en dan niet in Nederland maar in Indonesie. Diezelfde weken was ik ook nog druk bezig met Reza (of vooral Reza) om de vakantie helemaal in elkaar te zetten, vliegtickets en hotels te boeken. Ook had ik al veel contact met mama over alle spullen die ze voor me kon meenemen haha. Die lieve mama heeft van bijna hele mijn garderobe thuis foto’s gemaakt zodat ik precies kon kiezen welke kleren ze mee ging nemen.

De dag dat ze aankwamen was ik al vroeg wakker (zoals gewoonlijk) want ik wilde echt no way te laat komen.  Dus natuurlijk veel te vroeg met Reza op het vliegveld. Reza had heel lief ook nog een bloemetje gehaald voor mijn ouders die hij tot mijn verbazing heel erg goed uitgekozen haha. Waaah die minuten voordat ze kwamen was ik net een stuiterbal. Je kunt namelijk op een gegeven moment de mensen zien staan bij de band om de koffers te pakken. Zij zien jou nog niet maar jij hen wel, en je mag er natuurlijk niet naar toe lopen. Kun je nagaan zie je daar je ouders na 5-6 maanden staan maar je mag er nog niet naar toe.. En ik maar kijken of die koffers van ze nog steeds niet op de band lagen. Uiteindelijk zag ik papa de koffers pakken en op de kar leggen en liepen ze beiden naar de uitgang waar wij stonden te wachten. Nou toen had ik het niet meer, de tranen rolden al over mijn wangen van opluchting en blijheid voordat ze de uitgang uit waren. En wat was het fijn om ze eindelijk weer te knuffelen!! Ik wilde ze eigenlijk niet meer loslaten.. Op weg naar het bed&breakfast was het volgens mij geen seconde stil in de auto en werd er alleen maar gekletst. Ook niet heel raar dacht ik zo.

Het bed&breakfast waar mijn ouders in Yogya verbleven ligt buiten het centrum van Yogya in een klein dorpje. Dit maakt het lekker rustig. De eigenaar is een Nederlandse man met zijn Indonesische vrouw. Hartstikke mooi, met een lekker zwembadje erbij en iedere ochtend vers gebakken brood. Dat is hier vrij uitzonderlijk, zeker in een hotel o.i.d. Die dag hebben we het nog rustig aangedaan en zijn we ‘s avonds lekker uiteten geweest. Voor mij heel fijn dat papa en mama ook eindelijk reza ontmoet hadden, en voor hun denk ik ook. Gelukkig is dat allemaal vlekkeloos verlopen. Mama en papa hadden ook nog een halve koffer met spullen voor me. Zo fijn om eindelijk weer mijn eigen spulletjes te hebben, kleren, make-up, toetsenbord van mijn tablet en allemaal lekkere dingen: belegen kaas (1 killoooo), stroopwafels en twee zakken drop. Dus daar kan ik voorlopig wel mee vooruit.

In Yogyakarta hebben we eerst twee dagen sightseeing gedaan. We zijn naar de zilverfabriek geweest en naar de coffee luwak winkel (waar ze koffie verkopen van de poep van de wezel, de duurste koffie ter wereld, dus dat moest papa natuurlijk proberen. We zijn de eerste dag ook gaan cave en river tuben, iets wat ik hier ook nog niet gedaan had. Je gaat dan met een tube (een hele grote rubberen band) door de grotten heen en over de rivier dobberen. Heel spannend is het niet maar je kunt wel lekker van de natuur genieten. Het instappen in de tube was wel even een leuk momentje, aangezien dat niet bij iedereen even soepeltjes ging. Mama, papa en ik probeerden alledrie heel subtiel vanaf de kant in een tube te gaan zitten maar subtiel veranderde in een dikke plons in de tube met gelijk natte koude billen. Achja gelukkig nog niet helemaal in het water gevallen. Tijdens het tuben kom je bij de rivier op een plek waar je van een klif af kan springen (zonder je tube natuurlijk en als je dat wil). Papa en ik waren de enige die het aan durfde. Ik had het natuurlijk al vaker gedaan tijdens mijn reis maar van 9 m springen blijft altijd spannend. Samen met papa ben ik tegelijkertijd gesprongen, dat was heel bijzonder om dat samen te doen. Jammer dat ik plat op mijn billen op het water terecht wam haha. Na het tuben zijn we naar het strand gereden van Yogya, wat alsnog 2 uur rijden is haha. Zo gek eigenlijk in Nederland zouden we nooit helemaal naar Amsterdam of Groningen rijden voor een paar uurtjes maar omdat alle afstanden hier zo ver zijn is dat heel normaal. We gaan hier regelmatig op het laatste moment naar het strand, wat dus twee uur rijden is. Het is wel echt de moeite waard want het is een super mooi rustig strand met weinig toeristen. Vanwege de eb konden we over een groot deel blootgestesteld strand lopen en schelpen en andere diertjes zoeken. Daarna hebben we op het strand een fantastische maaltijd met verse vis en garnalen op en hebben we de dag afgesloten met een kampvuur op het strand. Wijn voor mij en Reza, bier voor papa en een kokosnoot voor mama. Ik heb zo genoten van deze eerste dag!

De dag erna hebben we een tour door de stad gemaakt en zijn we naar het sultan palace geweest, waar de huidige sultan nog steeds woont . Daar kregen we een gids die Nederlands sprak met zo’n typisch indonesisch accentje, en wat een humor had die vent. Tijdens de tour stonden mama en ik van alles enthousiast foto’s te maken, tot we er op een bepaald punt op gewezen werden dat er daar geen foto’s gemaakt mochten worden. En inderdaad er stond een heel groot bord buiten het gebouw VERBODEN FOTO’s TE MAKEN. Hihi dat konden wij weer. We zijn ook bij de poppenmaker geweest. Een bedrijf dat met de hand van leer gemaakte poppen maakt voor een schaduwspel dat in Yogya heel bekend is. Zo hebben we nog een aantal meer plekjes bezocht in de binnenstad.

Vrijdagavond zijn papa en mama eerst naar Lombok gevlogen voor een weekendje. Wij zijn zondag naar Bali gevlogen waar we papa en mama maandagochtend weer opgehaald hebben op het vliegveld voor een klein weekje Bali. In Bali hebben we alle dagen dezelfde auto hebben met John als chaffeur. ‘ Een aparte ‘ kan ik me herinneren dat papa hem noemde en dat is hij ook wel. Maar erg gezellig en leuk, hij heeft alleen lang zwarte haar, zwart gelakte nagels, dus het is zijn stijl dat wat apart is. Reza is een vriend van John en normaal gesproken is John degene die hij zijn gasten toevertrouwt. We hebben met John veel gelachen deze week. Nadat we papa en mama hadden opgehaald was het eerst een hele klus om het hotel te vinden, dus dat duurde even. En budgetwijs hadden Reza en ik ervoor gekozen om in een guesthouse een paar straten verderop te zitten. Na even omkleden zijn we door gereden naar Dreambeach, althans de parkeerplaats ervan. Het is namelijk zo toeristisch dat ze de parkeerplaats ver van het strand hebben gemaakt zodat iedereen moet betalen voor een shuttlebus. Maar er was maar een shuttlebus dus dan moet je lang wachten in de hitte op de volgende. En toen John zei dat het strand eigenlijk niet de moeite was zijn we op de parkeerplaats gelijk omgedraaid om naar Padang Padang beach te gaan, wat beter zou moeten zijn. Daar zijn we uiteindelijk een paar uurtjes geweest tot het tijd was voor een douche. Maar hier hebben ze geen warme douches op het strand en een ‘echte’  douche is er ook niet. Dus papa moest het proberen met een bakje koud water. Stond meneer in het douchehokje overdreven brrrr.. br... geluiden te maken. En alle mensen buiten het hokje maar kijken, en zich afvragen wat er gaande was in dat hokje. Toen we vragen of het echt zo koud was zei hij: nee viel wel mee! Hij zat ons lekker op te stoken dus. Ik heb gewoon lekker in het guesthouse gedoucht waar ik na weken eindelijk weer een warme douche had. Je kan je niet voorstellen hoe erg ik daar van genoten heb. Ik wilde er dan ook echt niet onderuit. Dus toen Reza op een gegeven moment kwam kijken waar ik bleef.. zat ik op een gemakje op de grond van de douche met mijn ogen dicht te genieten van het hete water haha. Reza kon zijn lach niet meer inhouden, volgens mij begreep hij niet dat ik daar zo van kon genieten.

De andere dagen hebben we met de auto van alles bezocht. Met de auto of scooter heb je de meeste vrijheid om vanalles te zien in Bali. Je doet een dagje oost, een dagje west, een dagje zuid, een dagje noord en dan heb je alles gezien. Het nadeel is alleen dat het verkeer dramatisch is en voor een paar kilometer zit je soms al heel lang in de auto. Dit was ook voor mijn ouders dus wel een tegengevaller. In Bali zijn we naar twee typische dansen geweest. De eerste was Barong Dance en is een vrij langzame dans met typische handbewegingen en mimiek van de ogen. Best wel scary af en toe. Ook waren er mannen in rare pakken met maskers, en nou heb ik het totaal niet op maskers dus dan moet hij vooral niet door het publiek gaan lopen. Ik net doen alsof ik onzichtbaar was, maar als enige blonde dame in een klein publiek ben je al snel de sjaak. Dus meneer aap/monster/raar wezen kwam ff vragen of ik met hem wilde dansen. Uhmm tidak makasih (nee dankjewel), Kenapa (waarom niet?) uhmm omdat ik het gewoon niet wil daarom niet haha. Dus daarna probeerde hij nog tevergeefs andere mensen het podium op te trekken maar zonder succes. En op het einde wilde mama nog perse met een van de monsters op de foto, ik moet er niets van hebben maar moest toch van der mee. Bleeeh mannen met maskers waarvan je niet kunt zien wat eronder schuilt, nee niet mijn ding.

De tweede dans is de Kecak dans die wordt opgevoerd bij de Uluwatu tempel. Een van de bekendste tempels van Bali. Dus ik had goede hoop. Op weg naar de tempels kom je door een soort apenbos, maar we werden al gewaarschuwd. De apen hier zijn hier zo gewend aan toeristen en aan gevoerd worden dat ze heel aggressief kunnen zijn. Dus wij hielden onze spullen al goed vast. Uiteindelijk viel het wel mee, al waren de apen wel flink met elkaar bezig dus gewoon afstand houden en dan ging het prima. De tempel echter viel me wel flink tegen. Wat heel mooi was is dat de tempel op een klif is gebouwd dus je hebt een mooi uitzicht over de zee. Maar de tempel zelf? Het is klein en je mag er niet in of vlakbij komen. Dus van alle tempels die ik tijdens mijn andere reizen heb gezien was dit een tegengevaller. De dans daarentegen was heel leuk. De muziek werd namelijk gemaakt door een groep mannen die met hun mond geluidjes maakten. Echt beschrijven kan ik het niet dus misschien dat ik ook een filmpje kan uploaden, dan heb je een idee. Ook kregen we bij deze dans een papier met het verhaal erop, in het nederlands. Dan begrijp je tenminst wat voor verhaal ze met de dans proberen uit te beelden. Deze dans in combinatie met de zonsondergang op de achtergrond is natuurlijk prachtig. De man gaf voor de dans ook een speech waar we volgens mij allemaal kippenvel van kregen. Dat hij zo dankbaar was dat ondanks wat er nu speelde in de wereld ,wij toch allemaal samen bij elkaar waren, ongeacht onze afkomst, onze religie. Hij doelde natuurlijk alle oorlogen die er op dit moment zijn bij Rusland, Irak, Palestina etc. En ja inderdaad ik zit niet in een bubbel hier, ik lees hier zelfs meer het nieuws dan ik ooit gedaan heb. (dankzij Reza want die leest wel 3x per dag het nieuws).

Een plek waar ik in Bali graag naar toe wilde was Ubud, een cultuurrijk dorpje met hele mooie rijstvelden, wat hoger in de bergen. Het is een beetje te vergelijken met een miniversie van Sapa in Vietnam.  Herinneren jullie je daar de foto’s nog van? Mama en ik waren alleen niet echt voorbereid op rijstvelden dus onze mooie schoenen uit en op blote vloeten door de blub heen lopen. Voor mij geen probleem maar mama vond het niet zo prettig haha. Gelukkig hielpen Papa en Reza haar goed want het kon goed slipperig zijn. In de rijstvelden was er een oud mannetje met manden aan het werk en hij wilde dolgraag dat wij met die manden van hem op de foto gingen, tegen een klein gift natuurlijk. Dus Reza en Papa allebei met die manden op de foto haha, een mooi gezicht. Nadat we weer veilig uit de rijstvelden waren zijn we naar Paninsula eiland gegaan. Je komt daar door over hele grote bruggen vanaf het vastenland. Een mooi eiland met parken en vooral veel resorts waar bijv. De president wel eens verblijft. Op het uiteinde van het eiland heb je rotsen gevormd door de zee, super scherpe punten en je moet er zeker niet vanaf glijden. Op een punt is een soort gat tussen de rotsen waar het water van de zee af en toe meters omhoog komt. Je kunt op een punt op de stijger gaan staan en water over je heen laten komen. De golf komt niet altijd zo hoog dat het je nat maakt maar wel regelmatig. En dan heb je van die sukkels die er met hun tablet gaan staan om een foto te maken, dan mag je echt geluk hebben dat er op dat moment geen golf omhoog komt. Reza, papa en ik waren slimmer, in bikini en zwembroek en met een watercamera zijn we op het punt gaan staan. We hadden niet veel geluk de eerste minuten maar daarna hebben we behoorlijke grote plensen gehad, met als gevolgen leuke fotos en prachtige selfies.

‘s avonds zij we heerlijk gaan eten op het strand. Met onze voeten in het zand aan een tafel. Het eten mochten we zelf vers uit kiezen: kreeft, garnalen, inktvis, vis? Wij wezen het aan en het restaurant bereidde het voor ons. Tijdens het eten kregen we ook nog eens bezoek van een bandje die me muziek kwam spelen. En toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen zongen ze een speciaal Nederlands-Indonesisch liedje. Heel grappig liedje, je zou het maar eens moeten luisteren op youtube (http://www.youtube.com/watch?v=mU7udSDh83M). Het maakte de avond erg compleet.

De enerlaatste dag in Bali hebben we de auto thuisgelaten en zijn we met twee crossmotors op pad gegaan. Ik bij reza achterop en mama natuurlijk bij Papa. Wat haar in eerste instantie niet zo’n  goed idee leek. Comfortabel was het dan ook niet maar wel erg leuk. We konden heerlijk door de bergen rijden met de motor, wat best wel koud was, dus ik was erg dankbaar voor mijn lange broek, trui en vest. Onze eerste bestemming was de Botanic Garden. Bij het parkeren zeiden ze dat we er niet met de motor door mochten rijden, maar de auto kon wel. Dus we vroegen hoe duur een auto was, nadat ze de prijs hadden gegeven gingen we eerste de motor parkeren. Dus terug naar het loket, we willen wel de auto dan. Wat bleek, hun hadden helemaal geen auto ter beschikking, dat moest dan je eigen auto zijn. Wat dachten ze? Dat wij nog een extra auto achter de motor hadden vastgeknoopt? Het was toch duidelijk dat wij niet een eigen auto bij hadden. Maar oke, dat was dus ook geen optie, dan maar te voet. Maar dat park was immens groot en Reza en ik waren vrij lui. Dus met papa en mama ver voor ons sjokten wij er maar achteraan. Het was een heel mooi park, en het was leuk om het cactus parkje te zien maar de afstanden waren gewoon te groot haha. Maar papa en mama met hun goede conditie hebben heel het park rond gelopen terwijl wij al eerder afgehaakt waren.

Daarna was het tijd voor de watervallen. We hebben vaak fout moeten rijden om dat te vinden. We bleken ook een van de weinige toeristen, maar dat is niet gek als het zo moeilijk te vinden is. Om er te komen moesten we heel wat trappen naar beneden lopen. Dat was niet zo erg, alhoewel al onze benen daarna tintelden van het stappen. Op een gegeven moment stond mama stil bij een waterval en zei van nou dat stelt niet veel voor. Dus mijn vader die had al zo’n vermoeden nog wat verder naar beneden te lopen en inderdaad daar was de grote waterval. En die was echt immens en heel krachtig. Het water knalde echt naar beneden en gaf hele wolken van spetters. Wij hadden allemaal onze zwemspullen bij maar na even aan het water gevoeld te hebben leek ik wel gek om te gaan zwemmen. Maar zoals jullie weten is papa wel zo gek, hup zwembroek aan en het water in. En maar proberen om onder de waterval te komen, het lukte hem aardig maar hij zei dat het zo sterk was dat je er bijna niet bij in de buurt kwam. Nadat papa weer was omgekleed was het tijd om weer naar boven te lopen. Het leek wel of we de mount everest moest beklimmen. Oke dat is misschien wat overdreven, maar het waren wel meer dan 800 treden. Ja reza heeft ze geteld. Eindelijk boven hebben we bij het enige tentje van een oud vrouwtje wat instant noodles op. Terwijl we aan het eten en het bijkomen waren begonnen de eerste druppels te vallen. Hebben wij weer, we zijn ook een dag met de motor weg, gelukkig was het geen lange bui. De laatste bestemming was Tanah Lot tempel. Een tempel die ook vrij klein is maar waarvan de locatie het speciaal maakt. Het staat namelijk op een rots in de zee, als het eb is kun je er komen door te lopen anders is dit niet mogelijk. Daar hebben we een super mooie zonsondergang gezien en wilde papa daarna en biertje drinken. Maar mama en ik wilden wel even in de winkeltjes gaan kijken daar. Eerst even naar de wc en dan naar de winkel. Nadat ik in een pashokje kleren had gepast liep ik terug naar mama. Na 5 minuten kwam ik erachter dat ik mijn portomonnee niet meer had! Fack!!! Ik had die gewoon in mijn handen gehad en mijn tas bij papa achtergelaten. Dus ik terug rennen naar het pashokje maar daar lag niks, dus als de wiedewier naar de wc rennen, want ik wist dat ik hem daar had neergelegd en kon me niet herinneren dat ik hem had meegenomen. In de wc lag ook niks en ik probeerde nog kalm uit te leggen aan de wc vrouw dat ik mijn portomonne kwijt was maar ze snapte er geen bal van en ik was ondertussen al in paniek. Veel geld zat er niet in  maar wel mijn rijbewijs, pinpas, studentenpas etc. Toch niet zo handig als ik dat kwijt raak. Dus ik weer terug naar mama gerend in de winkel, mama alsnog een keer in de pashokjes gekeken, en ja hoor, had ik gewoon in het verkeerde pashokje gekeken. Pfieuww wat een opluchting. Dus terug naar papa en reza en het verhaal vertelt, nou die blikken van papa en reza, je zou bijna zeggen dat ze familie van elkaar waren, want ze trokken hetzelfde gezicht als van: Dat kun jij weer!.

Na een super leuke motordag zijn we toch nog een poging gaan wagen om een drankje te doen in Kuta, waar iedereen ‘s avonds naar toe gaat om te eten maar vooral te drinken. Na een hele leuke avond met biertjes, wat dansen, zijn we zelfs John onze chaffeur tegen gekomen, die hem ook goed had hangen. Dat bleek wel toen hij zich de volgende ochtend had verslapen haha. Gelukkig hadden we niet veel meer op de planning staan. We zijn die dag nog naar een strand geweest om watersporten te doen. Nadat ik met papa gezocht had naar een mannetje die ons een goede prijs kon geven hebben we eerst de flying fish gedaan. Een soort gele boot achter een speedboot. Papa en ik mochten eerst, je gaat op je rug liggen en de speedboot begint te varen, met genoeg snelboot komt de boot omhoog en staat de boot met jou erin bijna verticaal. Dat is dus goed vasthouden dat je niet naar beneden valt want hij vliegt wel 10-20 meter hoog. Heel gaaf maar ook eng haha, iets wat ik nog nooit gedaan had. Reza mocht ook nog een rondje en daarna was het tijd dat Papa ging wakeboarden. Dat ging hem behoorlijk goed af moet ik zeggen, het leek heel makkelijk, maar dat was het blijkbaar niet. Hij was dan ook zijn kracht in de armen echt kwijt op het einde.

De dag erna vlogen papa en mama naar Flores om vanuit daar ook naar Komodo island te gaan. En nee ze hadden dus niet eenzelfde boot als destijds gezonken is. Die boot kwam namelijk van bali en zou helemaal naar Flores varen, wat een rit van 5 uur is. Mijn ouders hebben dit per vliegtuig gedaan veel veiliger en veel duurder haha. De boot naar Komodo Island was blijkbaar ook nog een heel avontuur maar dat moet je hen zelf vragen want  ik was er niet bij. Reza en ik zijn lekker in Bali gebleven en hebben onszelf verwent met een super luxe hotel met waterval douche, zwembad, lekker bed en een tv met allerlei internationale tv zenders. Waar het dus eigenlijk op neer kwam is dat we twee dagen op bed hebben gelegen met alle films die er op de filmkanalen te zien waren. Reza heeft thuis geen eigen tv op zijn kamer en als hij die wel zou hebben is er geen bal op tv, want indonesie zend niks leuks uit. Dus het klinkt gek om te betalen voor een duur hotel als je alleen maar in bed ligt, maar wij hebben er meer gebruik van gemaakt dan wie ook.

Nadat papa en mama weer terug waren van hun super trip (van wat ik hoorde) in Komodo, zijn we gelijk de auto in gestapt om van zuid naar west bali te rijden. Dat was al een behoorlijke trip van 6/7 uur zeker met het verkeer daar. Daarna bij de haven op de ferry naar Java. Dat is niet ver want vanaf die kant van bali kun je java al zien liggen. Aangekomen op java stond onze volgende chaffeur voor de javatrip alweer te wachten. Het was ondertussen al avond en we moesten nog 2 uurtjes rijden naar ons hotel. Diezelfde nacht zouden we nog een trip hebben naar de IJEN vulkaan dus we wilden allemaal snel ons bed in. Papa was al de hele rit niet lekker, waarschijnlijk iets verkeerd gegeten. We kwamen uiteindelijk pas om 10 uur bij het hotel aan dus we moesten snel beslissen of we wel ‘ snachts de trekking naar de vulkaan al wilden doen. ‘s nachts is de enige tijd dat je daar het blue fire kan zien. Papa besloot uiteindelijk helemaal niet mee te gaan want hij voelde zich niet goed, en een trekking doen als je ziek bent is niet fijn. Samen met mama en Reza besloten we dat wij wel het avontuur ‘s nachts aan gingen. Nou dat hebben we geweten.

Ik was al eens bij Ijen geweest, vorig jaar met Hedwich, Ik kon me herinneren dat ik de klim omhoog best pittig was en ik ook heel misselijk en duizelig was van de zwavellucht.  Maar ik hoopte dat het deze keer anders zou zijn en ik wilde mama en reza, die beiden voor de eerste keer bij Ijen kwam graag vergezellen. Dus na amper geslapen te hebben en het freezing cold was, opgestaan, een karig ontbijtje op, en in de auto. Toen we uit de auto moesten besloot Reza toch de deken die hij bij had mee te nemen tijdens de trekking haha. Een hoop gesleep maar ik heb er uiteindelijk veel baat bij gehad. Tijdens het lopen omhoog werd ik al snel warm maar zodra je stil ging staan koelde je weer als een gek af. En ik had echt af en toe een pauze nodig. Mama daarentegen die bleef maar lopen en de gids liep er ook achteraan alsof hij het elke dag deed. Wat ook zo is natuurlijk haha. Dat was niet zo erg maar de gids was de enige met een lampje dus hij moest wisselen tussen schijnen op de grond van mama of een paar meter daaronder voor mij en reza. Tijdens de klim werd mijn adem al snel benauwd van de lucht en werd de vieze lucht steeds erger. De anderen hadden er niet zo veel last  van, maar mijn longen zijn ook net iets gevoeliger. Bovenaan de rand van de krater besloot Reza boven te blijven. Mama wilde wel de krater in om het blauwe vuur te zien. En aangezien ik haar niet alleen met de gids de krater in durfde te laten besloot ik mee te gaan. Maar die krater is godverdomme gevaarlijk, losse steentjes, grind en een afgrond die letterlijk roept om je begrafenis. Nou val je natuurlijk niet zo makkelijk van de afgrond maar het is het idee. De weg naar beneden werd mijn benauwdheid en misselijkheid steeds erger en toen ik op een gegeven moment met mijn hoofd tussen mijn knieen moest, wist ik dat ik zo snel mogelijk weer naar boven moest. Ik stuurde mama verder met de gids naar beneden, die hield continu haar handje vast dus dat kwam wel goed. En de gids regelde dat een andere gids mij in de gaten hield terwijl ik naar boven liep. Maar god o god, die klim terug naar boven is zwaar en mensen liepen niet door en ik had frisse lucht nodig! En je kunt niet echt inhalen dus je moet wachten en wachten, en ik werd maar zieker en zieker, om de paar meter kon ik op mijn knieen gaan zitten en proberen kalm te blijven. Maar de paniek begon toe te slaan, wat als ik hier flauw val, draagt iemand me dan omhoog? Uiteindelijk ben ik boven gekomen en was ik heel blij dat ik gelijk onder de zorg van Reza was. Heel raar dat dat dit nu al de tweede keer is dat ik dit heb en ik zie geen andere mensen net zo door een hel gaan als ik. Boven aan de krater vulde frisse lucht langzaamaan mijn longen en voelde ik me al snel beter. Alleen helemaal bezweet in een temperatuur van een paar graden was ik dus ontzettend blij met die deken die reza meegesleurd had. Toen de zon eenmaal op was ‘s ochtends konden we nog een paar mooie foto’s maken en terug naar huis. Daar was papa ondertussen wakker en een beetje opgeknapt. Reza en ik zijn gelijk naar bed gegaan en papa en mama hebben de buurt verkend. Want ook die dag moesten weer de auto in op weg naar Bromo.

Op het moment dat wij in Java zo veel aan het rijden was bleek er een heel Indonesie een benzine crisis te zijn, de leverancieren bleken niet te leveren en de voorraden begonnen op te raken. Bij sommige tankstations mocht er een maximum van 2 liter getankt worden, ongeacht of je een scooter of auto had. Maar hoe verder we Java in reden, gelukkig wij dus nog wel met benzine, zagen we het erger worden. Honderd mensen wachtend met hun scooter bij een tankstation zonder brandstof, ellen lange rijen vrachtwagens en trucks aan de kant van de weg die uren, soms dagen moeten wachten tot er dus uiteindelijk weer brandstof werd geleverd. Alles stond er vast. Gelukkig hebben wij het op het nippertje gered om ook nog bij mensen thuis aan de kant van de weg benzine te kopen.

Na weer 4 uurtjes gereden te hebben kwamen we aan bij ons hotel. Die er echt wel wat beter uit zag als de dag van te voren en we een warme douche hadden jeeeeeh! Het was hier namelijk net zo koud en Ijen hadden we alleen een ijskoude douche, die ik dus heb overgeslagen. Die avond vroeg naar bed en er weer vroeg uit voor de zonsopkomst. Dit keer had ik nog meer kleren aan als bij Ijen, als ik me goed herinner, 7 lagen en een sjaal. De zonsopkomst op het viewpoint is een van de mooiste die ik ooit heb gezien (en nu dus al voor de tweede keer heb mogen meemaken). Jamer dat het zo super druk is en zodra een iemand gaat staan op een bankje, iedereen gaat staan op het bankje en de mensen die geen bankje hebben dus de pineut zijn. Je begrijpt het al, ik hoorde dus bij de groep die geen bankje had. Desondanks heb ik dankzij mijn lieve glimlach genoeg mooie foto’s kunnen maken door het gewoonweg te vragen. Na het viewpoint gingen we met onze jeep naar de krater. En dat is niet zomaar een weg, dat is een hobbeldehobbelikwilgodverdommeuitdeauto weg. Kuilen en bobbels in de weg zo hoog als de vulkaan zelf denk ik, die jeep hadden we dus echt wel nodig. Gelukkig is de krater hier niet zo hoog als bij Ijen en is de klim niet zo heel zwaar, maar Reza en ik besloten heel lui beneden te blijven terwijl papa en mama naar boven gingen. Wij waren er allebei al een keer geweest namelijk. Na nog een extra misselijkmakende jeep rit terug naar het hotel en was het inpakken voor onze allerlangste rit, terug naar Yogya. Een rit van 12/14 uur die we uiteindelijk overleeft hebben.

Papa en mama weer afgezet bij hun vaste slaapadres in Yogya en wij ook naar huis. Maar eerst op pad voor benzine die we voor een driedubbele prijs hebben moeten  halen. De dag erna hebben we nog alle resterende tempels in Yogya bezocht en hadden we ‘s avonds een etentje in een italiaans restaurant. Reza en ik hadden beide onze ouders uitgenodigd zodat ze elkaar konden ontmoeten. Je weet namelijk niet wanneer die kans er weer komt. We waren allebei een beetje zenuwachtig hoe het ging lopen want ze spreken natuurlijk ook elkaars taal niet en het zijn ook weer andere gebruiken. Maar was nergens voor nodig want het was een heel gezellig etentje en er was geen een awkward stilte momentje. Wat ik ook nog grappig is dat dat de vader van Reza ook Rob heet en zijn moeder Katrien, wat ook lijkt op Karin. Heel toevallig of ment to be?, ik weet het antwoord al haha. En het eten bij restaurant was me toch een partij lekker! Bleek dat de chefs ook gewoon uit Italie kwamen, tja kon bijna niet anders met die overheerlijke carpaccio. En stomme ik, had ik er een samen met reza besteld dus moest ik nog delen ook haha.

Die avond vertrokken we nog naar het paradijs van Indonesie; de karimunjawa eilanden in het noorden van java. Met de auto gingen we naar een hotel aan de kust om nog een paar uurtjes te slapen en daarna een expressboat van 2 uur naar de eilanden te nemen. Ik ben in Maart ook bij de eilanden geweest maar toen ben ik met slowboat geweest van 6 uur. En de tijd is niet het enige verschil. Jeetjemina wat gaat die boot te keer, je kunt zodra hij gaat varen bijna niet meer lopen omdat de boot zo op de golven klopt. En het is best een behoorlijke boot dus ik had niet verwacht dat hij zo zou schommelen. Ik probeerde maar te slapen maar af en toe dacht ik dat we bijna omsloegen dus dan moest ik weer even uit het raam kijken wat er aan de hand was. Maar mijn gevoel was bedrog want het viel allemaal wel mee.

De Karimunjawa eilanden zijn werkelijk waar paradijs, mooier dan alle foto’s kunnen weergeven, en zelfs de foto’s zijn niet gephotoshopt. De eilanden zijn nog niet heel toeristisch dus nog erg rustig en niet aangetast door het massatoerisme. Je kunt zelfs voor weinig geld je eigen prive eiland huren voor een week en dan kun je daar kamperen en zelf bbqen, wie wil dat nou niet? We zijn hier een paar dagen geweest en zijn met de scooter het grote eiland rondgegaan om daarna op het strand de zonsondergang te zien. De andere twee dagen gingen we met een klein prive bootje rond alle kleine eilanden. Een dag om te snorkelen en een dag duiken. Met snorkelen kun je al ontzettend veel zien in Karimunjawa, de nemo visjes zwemmen zo aan je neus voorbij. Ook is het koraal hier nog erg mooi en is er geen andere plek die ik tot nu toe gezien heb waar nog veel kleuren te zien zijn. De tweede dag gingen we duiken, altijd wel even spannend natuurlijk want het was voor mij weer een jaar geleden. Maar zo gaaf om het weer te doen en toen ik eenmaal gewend was in het water met mijn spullen kon ik echt genieten. In totaal drie duiken gedaan, een wrakduik,  en twee gewone koraalduiken. Het wrak was voor mij nieuw en officieel mag ik dat ook helemaal niet met mijn open water brevet. We mochten zelfs door het wrak heen zwemmen wat echt niet zo makkelijk is als het lijkt want je vergeet al snel dat je die stomme grote fles op je rug hebt. Dus ik bleef regelmatig ff hangen om gelukkig weer snel los te komen. De tweede duik was heel bijzonder voor me want ik zag eindelijk een zeeschildpad in het water zwemmen, hij zwom snel weer weg maar heel speciaal om dat een keer gezien te hebben. Dat stond al heel lang op mijn wensenlijstje. Bij een viskwekerij hadden ze ook een baby schildpadje dat ik vast mocht houden. Je snapt natuurlijk dat dat heel mijn dag maakt. Buiten deze bijzondere dingen is de ‘normale’ rest ook prachtig, alle vissen, het koraal, de stranden, het weer, de zee, het gezelschap. Voor mij de beste dagen van heel de vakantie. Ook kon ik weer super mooie foto’s maken en mocht ik tijdens het snorkelen Reza’s onderwatercamera meenemen. En zodra ik een camera in mijn handen heb wordt alles zoveel waardevoller. Het eten is ook echt super lekker daar, met lunch bbqen ze verse vis voor je en ‘s avonds kun je op de avond markt ook allerlei vis en zee dieren bestellen. Mama was wel een klein beetje klaar met al de vis dus die kreeg een kippetje haha.

Na de lange trip terug van Karimunjawa kwam de vakantie al weer bijna aan zijn einde. De laatste  dag zijn we nog naar de Borobudur geweest, de grootste boedhistische tempel op de wereld en zijn we met een jeep naar de Merapi vulkaan geweest die net buiten Yogya ligt. Met een oude legerjeep en mooie legerhoedjes op begonnen we aan de tour. In deze tour zie je nog veel overblijfselen van de ravage die de uitbarsting 4 jaar geleden heeft aangericht. De vulkaan is nog steeds actief en barst iedere 4 jaar uit. De laaste keer was in 2010 en hopelijk slaan ze het dit jaar over. De omgeving van de vulkaan is alleen maar steen en zand op dit moment. En het zit er vol met vrachtwagens die iedere werken in de steengroeve. Heel indrukwekkend om te zien want je ziet heel goed de geschiedenis van alle uitbarstingen. Ook zijn we bij een huis geweest waar allerlei overblijfselen lagen, een oude scooter, koeien skeletten, servies, een tv etc. Het huis zelf was ook een van de weinig huizen die overeind zijn blijven staan. Als de merapi uitbarst hangt het heel erg af van de omstandigheden of Yogya er veel last van heeft. Als de wind verkeerd staat kan de hete lucht of de as juist de richting van Yogya in blazen of de andere kant. Maar Yogya zal altijd een risico zijn want het is omringd door vele vulkanen. Soms is de wind zo sterk dat de as van een vulkaan honderd kilometer verderop ook nog in Yogya valt. De as is gevaarlijk omdat je niets ziet maar ook geeft het een gigantische troep. Hopen dat ik het nooit hoef mee te maken.

De laatste dag van de vakantie zijn we nog naar de birdmarkt (dierenmarkt) geweest en souvenirshoppen. De dierenmarkt is erg dubbel, ik kom er graag omdat ik met de puppys kan spelen maar het heeft ook iets triest. De dieren zitten in kooien en soms zijn de omstandigheden echt slecht, de kooien staan in de zon, of ze zitten in hun eigen ontlasting. Maar als ik de puppys dan een paar momenten van plezier kan geven door met ze te spelen dan doet me dat al goed. Het liefst zou ik een heel rescue center oprichten voor al deze dieren want ze hebben er alles: konijntjes, vleermuizen, vogels, salamanders, slangen, schildpadden, eekhoorns, honden, katten en een hele collectie aan kooien, voer en assessoires.

Aan het einde van de dag was het tijd om afscheid te nemen van papa en mama voor de tweede keer. Ik voelde me vrij kalm omdat ik wist dat het bij lange na niet zo lang zou duren voordat ik ze weer zag dan de eerste keer. Maar ondanks dat waren er alsnog tranen. Kijkend naar de afgelopen weken ben ik echt trots op mijn ouders en hoe goed ze zich aangepast hebben. Ik had van te voren geen idee of ze zouden eten in een straattentje maar dat was geen enkel probleem voor ze. Het is de beste manier om een cultuur en een land te leren kennen, door je aan te passen aan de stijl en het leven van de locals, in hoeverre dat kan op een vakantie. Ik denk dat papa en mama daar heel erg in geslaagd zijn. Aan het einde van de trip had ik nog gevraagd aan mijn ouders wat hun top 3 zou zijn van de vakantie.
1. De trip naar Flores en Komodo eiland.
2. De karimunjawa eilanden
3. Yogya en alle dingen die ze hier in de stad gezien en gedaan hebben.

Maar makkelijk was het niet voor ze want papa vond bijv. De dag op de motor in Bali ook erg leuk. Al met al zeiden ze een hele leuke complete vakantie gehad waarvan ze niks hadden willen missen en ook niet het idee hadden dat er iets miste. Ik heb het zelf ook echt enorm naar mijn zin gehad en het was fijn om weer even te reizen. Nog belangrijker ben ik heel blij dat ze Reza hebben leren kennen en dat het goed klikte tussen hen.

Pfoeeeh jullie zullen vast blij zijn dat dit hele verhaal voorbij is haha, ik in ieder geval wel. Er zal ook wel een hoop overbodige onzin tussen staan maar hopelijk hebben jullie daar overheen gelezen. Voor de komende tijd ben ik nog aan het werk met de peuters, en help ik Reza met zijn bedrijf. Het reisbureau loopt nu heel erg goed en we zijn nu ook te vinden op Tripadvisor, wat een hele goede boost geeft voor het bedrijf. Ook opent Reza binnenkort een Bed & Breakfast in Yogya, dus met die voorbereidingen is hij ook druk bezig. De afgelopen weken heb ik ook bezoek gehad van Jacky, die ik tijdens reizen  heb leren kennen, en van Richard, waar ik ook mee samen heb gewoond in het huis in Tilburg. Heel leuk om weer bekende gezichten te zien. En Pascalle een oud studiegenootje, waarvan haar vriendje ook in Yogya woont komt over een paar dagen ook, en die blijft gezellig 2 maanden :D

Schrijf het trouwens maar vast in de agenda, want het is 95% zeker dat ik op 5 November naar huis vlieg. Mijn geld is een beetje op en ik moet weer even een paar maandjes aan we de bak. Het goede nieuws is dat ik Reza waarschijnlijk mee kan nemen. Mijn ouders hebben hem officieel uitgenodigd dus binnenkort gaan wij  naar de Nederlandse ambassade in Indonesie om een visa te regelen. Dus fingsers crossed dat hij het visa krijgt. Hij zou dan 3 maanden naar Nederland komen, waarschijnlijk een paar weken later als ik in Nederland ben.

Ik kijk in ieder geval al weer uit naar het plunderen van de supermarkt, ik geloof dat ik een vol  boodschappenkarretje heb als ik weer terug ben. Voor nu ga ik nog genieten van mijn leven hier, want dat is toch eigenlijk wel heel erg goed :)

Dag lieve schatten, tot over 48 dagen!! xxxxxxxxx

Ps. Alle geweldige foto's staan nu ook op mijn blog ;)