Being a visitor in the zoo and being the zoo animal...

Haay allerliefste nederlandse schatjes! 

Ja ja ik weet het, het duurde weer veel te lang voordat ik iets geschreven had, ik wilde dit verhaaltje al publiceren voordat mijn ouders kwamen maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen. Dus jullie krijgen dit verslagje eerst van de weken voordat mijn ouders kwamen. Ik ga de rest van de week hard werken aan mijn blog over de vakantie met mijn ouders want volgens mij staan jullie te popelen om dat te weten. Maar ik zeg nog lekker niets! Kalian harus sabar : jullie moeten geduld hebben!

Zoals ik in mijn laatste blog schreef zou ik met de lokale bus naar Surabaya gaan en daarna met het vliegtuig naar Singapore. Maar net voordat ik ' s nachts de bus zou moeten pakken begon meneer Reza ineens te zenuwpezen. Wat als er iets mis gaat in de lokale bus, ik weet niet of het wel veilig is, niet iedereen is daar toeristen gewenst. Met al zijn zorgen begon ik dus ook te twijfelen, dus door al die twijfels en het niet kunnen beslissen had ik de bus alweer gemist. Wat nu? Ik moest toch echt morgen het vliegtuig hebben naar Singapore. Dus na heel lang dubben dachten we het te proberen om bij het treinstation te kijken of er misschien toch echt geen tickets waren. Reza heeft denk ik wel 10 minuten een heel verhaal opgehangen, (wat hij zei weet ik niet) en toen had ik ineens een treinticket. Terwijl de treinen al vol zaten, raar of niet? Had ie dus een heel verhaal opgehangen dat zijn vrouw (ik dus maar natuurlijk gelogen) het  land uit moest en dat er dringende nood was bla bla bla. Onder de tafel gaven we de man 100.000 roepiah 6 euro extra en ik had een treinticket. Het lijkt wel de maffia hier. Maar daar kan ik wel mee leven want ik had een treinticket voor de volgende ochtend jeeeeh. 

Dus de volgende ochtend trein naar Surabaya waar ik om 12 u aan kwam, mijn vlucht zou pas om 20.45 zijn dus ik moest wel even wachten. Maar ik had genoeg films op mijn tablet dus ik vermaakte me wel. Rond 7 uur naar de gate. Rond 20.30 nog steeds niet boarden. 21.00 nog steeds niet. .Oke een uur vertraging stond er op het bord. Een uur later nog steeds geen vliegtuig. Nu stond er nog twee uur vertraging op het bord. Godverdomme. Dus iedereen begon vragen te stellen. Blijkbaar waren er technische problemen in Singapore waar het vliegtuig vandaag moest komen. Het ergste was dat zelfs het personeel niet zeker wist of het vliegtuig wel zou komen en of het dan nog zou vliegen vannacht. Uiteindelijk om 12 u kregen we te horen dat het vliegtuig onderweg was dus moesten we nog 2 u wachten. Gezien we al in de gate waren en het snachts was konden we daar niet meer aan eten en drinken komen. Gelukkg hadden ze daar een oplossing voor en werden er macdonalds paketten (rijst en kip) en drinken uitgedeeld. Pluspuntje maar nog steeds was het wel pokkelang wachten. Om 2 uur eindelijk het vliegtuig in, na totaal 14 u wachten en kwam ik om 4u aan in Singapore. 

Singapore is een heel luxe vliegveld dus ik heb daar nog een paar uurtjes op de vloerbedekking geslapen tot de metro open ging en ik naar de ambassade kon gaan voor mijn visa. Ik wilde namelijk eerst de visum aanvrag regelen voordat ik andere dingen ging doen. Ik raak vaak de weg kwijt maar de subway in Singapore is toch wel verrekte handig. Die had ik gelijk onder de knieen, en ja echt waar voor de mensen die het niet geloven:p. Bij de ambassade ging alles heel snel, formulier invullen, nog even stress omdat ik onterecht dacht dat ik mijn pasfotos vergeten was, alle formulieren inleveren en eventjes 60 dollar dokken. De mevrouw zei dat ik het woensdag, na 2 werkdagen op kon halen. Na 10 keer te hebben gevraagd of ik het ook echt op woensdag kon ophalen en op donderdag mijn terugticket te boeken, besloot ik haar te geloven en op weg te gaan naar het guesthouse. 

Weer die handige metro en een beetje google maps en dan is het guesthouse ook zou gevonden die ik gelukkig al van te voren geboekt had. 9 euro per nacht, het goedkoopste wat ik kon vinden, wel met 8 mensen in een slaapzaal. Achja voor 3 nachten, who cares?! Omdat ik nog niet kon inchecken heb ik eerst voor die donderdag een ticket geboekt terug naar Yogya, dit keer geen gedoe met bussen of treinen, gewoon vliegen. Wel heerlijk duur (130 euro) om via singapore naar jakarta en dan jakarta naar yogyakarta te vliegen. Maar dat heb je als je te laat boekt. 

Daarna ben ik wat gaan wandelen door Singapore. Ik kan niet zeggen dat het de stad voor mij is. Het is zeker overzichtelijk, schoon en makkelijk. Mensen praten er Engels, vervoer is super, alles is duidelijk aangegeven maar het is dan ook een hele dure luxe stad. Ze hebben in de stad wel een botanic garden, die heel rustgevend is, een heel mooi park, goed onderhouden, veel trouwstelletjes die hun fotoshoot aan het doen zijn, schildpadden in de vijver, zwanen, orchideen park, bonsai boompjes etc. En dat gewoon GRATIS, dat moeten we hebben natuurlijk haha. 

Waar ik het meeste naar uit keek in Singapore was de beroemde dierentuin daar. Je hebt diverse opties, de gewone dierentuin, nachtsafari, rivier safari, vogelpark en ze hebben ook een onderwater park. Maar geld groeit niet aan een boom, zelfs niet in Singapore dus heb ik er alleen voor gekozen om een dagje normaal de dierentuin te doen. Ook omdat ik dan me lekker kon uitleven met mijn camera. Lopend door de dierentuin, erop los fotograferen, kijkend naar de dieren en de natuur besefte ik dat de dierentuin een van de weinige plekken is waar ik me alleen optimaal kan vermaken. Ik voel me gelukkig om de dieren te obsereren, hoe ze eruit zien, wat ze doen, zeker als ze goed verzorgd zijn en de verblijven in de dierentuin optimaal zijn. En ik denk dat ze daar in Singapore heel er'g hun best voor doen. Dus na een halve dag al het maken van vele fotos was mijn batterij leeg. Achja geen probleem ik heb een reserve batterij in mijn tas. ofjaa.. uuhh.. dat dacht ik! De reserve batterij lag dus nog in het hostel, evenals de oplader. Dik baal momentje want ik had nog veel dieren die ik niet had gezien. Maar het was niet anders en gelukkig kon ik wat fotograferen en filmen met mijn iphone, niet de mooiste foto's maar wel goed genoeg voor de herinneringen. Voor dat ik de dierentuin binnen ging dacht ik even lunch te halen bij de subway maar dat kostte 8 dollar, en ik verwachtte dat er in de dierentuin toch echt wel een goedkopere optie moest zijn. Dat kon ik dus wel vergeten. De KFC het goedkoopste restaurant in de dierentuin kostte 10 dollar voor een menu en ik had niet niet veel geld bij dus heb ik het moeten doen met een soort kindermenutje. Echt vol was ik niet maar ik zou het wel overleven. Die prijzen zijn toch wel even wennen als je vanuit indonesie komt. 

Singapore lijkt voor mij niets op Azie, het doet me meer denken aan Amerika, van wat ik vanuit films heb gezien. Veel luxe auto's, flatgebouwen, multicultureel met ook veel westerse mensen, hotels. In singapore heb je vooral een mix van indiaase, maleise en chinese mensen. Je hebt dan ook van iedere cultuur een aparta wijk, little india, chinatown en malay area. Ik had me heel erg verheugd om little India te zien want ik had gehoord dat het net leek of je echt in India was. Niets was minder waar, het was gewoon singapore en soms waren er wat winkels met indiaanse kleding en er liepen veel indiaase mensen rond. Maar geen stalletjes met kruiden of specerijen, geen speciale indiaase gebouwen. Dus een beetje een teleurstelling, of misscihen was ik gewoon op de verkeerde plekken. Chinatown was een stuk leuker, gezellig winkeltjes, wat gekleurde gebouwen, een mooie tempel maar ik denk vergeleken met China zelf ook erg verwesterd. In een van de winkeltjes in Chinatown raakte ik aan de praat met een vrouw die in Singapore woonde. Ik vroeg haar of ze in Singapore ook arme wijken hadden. Dat was vroeger zo, vertelde ze, vroeger was er in Singapore ook veel armoede en leefde iedere cultuur apart van elkaar en gingen we niet met elkaar om. Maar sinds de overheid alles heeft omgegooid werd alles beter en nu zijn ook alle culturen gemixt. We zijn allemaal Singapoors, en het maakt niet uit of we een chinese, maleisische, indiaase of verweggistaanse afkomst hebben. Dus ik weet niet wat de overheid daar heeft gedaan maar ik zou zeggen dat geheimpje mogen ze wel eens aan meer landen in de wereld vertellen .

Mijn laatste wandeling door Singapore was rondom de skyline en het bekende Marina Bay hotel etc. Ik had verwacht dat ik er niet veel aan zou vinden, gebouwen trekken me niet zo. Ik begon mijn wandeling in Gardens by the bay, een super grote tuin waarbij ze grote kunst dingen hebben staan en ook twee overdekte rare dingen. Eentje volgens mij voor fauna en flora en de andere meer voor tropisch klimaat. Je kunt er in ieder geval door heen lopen als je behoorlijk wat geld neertikt. Dus dat heb ik niet gedaan en ben alleen de door de gratis tuinen gelopen hihi. Na de tuinen ben ik naar Marina Bay gegaan, een super luxe groot hotel wat bestaat uit drie delen. Je mag er ook naar binnen dus die kans heb ik gelijk gegrepen en ik stond toch wel met grote ogen te kijken. Alles op en top luxe, een heel winkelcentrum met Prada, Guess en Louis Vuitton in het hotel, maar ook, ja echt waar, een soort kanaal op de onderste verdieping waar je met een gondola van plek naar plek kunt worden gebracht. What the fack, een kanaal met gondola's midden in een hotel? Hoe verzin je het?! Een maal buiten het hotel zag je een skyline van hotels en flatgebouwen, dat tegen mijn verbazing in, echt adembenemend was en ik echt wat minuten nodig had om er naar te kijken. Ook het Art museum in de vorm vn een Lelie is best indrukwekkend. Aan het begin van de dag wilde ik dit deel van Singapore nog overslaan omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn, en ondanks natuur nog steeds meer mijn ding is, ben ik heel blij dat ik het heb gezien. Want het was iets wat ik nog nooit eerder had gezien. 

Na 3 dagen Singapore was ik er toch wel ook klaar mee en had ik wel genoeg geld uitgegeven. Dus lekker een vlucht terug en weer in mijn vertrouwde Yogya. Wat iedere keer toch wel steeds meer als thuis aan voelt als ik ergens van terug kom. Al zal het nooit mijn echte thuisgevoel in Moergestel of Tilburg kunnen vervangen. In Yogya heb ik nog een paar dagen met Reza gewerkt en had ik opnieuw wat Nederlandse klanten binnen kunnen slepen. Ik word er nog goed in hihi. Toen we met de klanten bij de tempel waren bleven Reza en ik buiten wachten. Dat was misschien niet het slimste idee en volgende keer wacht ik beter in de auto. Wat gebeurde er namelijk, er kwam een alien attack aan van local toeristen. Deze toeristen komen van de lokale dorpen en komen in hele groepen. Zij zijn niet echt toeristen of blanke mensen gewenst. Zo erg had ik dit nog niet meegemaakt, echt WAUW. Ik zat met Reza op een bankje en een familie wees naar mij. Ze vroegen met handgebaren aan Reza of ze met me op de foto mochten. Reza riep terug, ja dat kost 20.000 roepiah (1.20euro), maar ze wilden gratis. Maar ook ik zei in het indonesisch, nee 20.000. Ik weet namelijk als ik het gratis doe ben ik uren bezig en kan ik bezig blijven. Ik word namelijk gewoon behandeld als een aap in de dierentuin. Toen er op een gegevent bussen met locals aan komen werd mijn geduld op de proef gesteld. Ik had al mijn sjaal om mijn hoofd gebonden zodat mijn blonde haren niet zo opvielen maar nog steeds was ik voor honderden mensen het toppunt van belanstelling. Ze schamen zich ook niet om je aan te blijven staren. Of ze maken stiekem selfies met mij op de achtergrond, of laten hun kind fotos maken en doen net of het niet de bedoeling was. Op een moment moest Reza naar de wc en was ik een paar minuten alleen. Toen had ik het niet meer. Een familie die recht naast me stond begon naar me te wijzen en ze was haar kind iets aan het vertellen over blank mensen, ik verstond niet veel maar wel de intentie. Ik voelde me echt net een aap in de dierentuin. Ik dacht bij mezelf: kennen deze mensen geen respect? Ik ben ook een normaal mens, doe gewoon normaal. Mijn geduld was wel een beetje op, want ik voelde me met de seconde ongemakkelijker, kunnen ze niet een keer de andere kant op kijken. Ik snap natuurlijk ook dat het voor deze mensen misschien de eerste keer is dat ze een blanke zien en dat het in hun cultuur geen probleem is om te staren of te wijzen, begrijp ik allemaal. Maar op dat moment was echt mijn grens bereikt en ben ik in de auto gaan zitten haha. Lesje geleerd, volgende keer doe ik bruine sminck op haha.

Zoals ik in mijn vorige blog  verteld had heb ik hier eindelijk een baantje gevonden. De school genaamd de Taaltuin is een Nederlandse school voor peuters tot en met het voortgezet onderwijs. De peuters komen in de ochtend en de oudere kinderen komen na hun regeliere school dus in de namiddag of avond. De kinderen zijn vaak gado gado (mix), een ouder uit Indonesie en een ouder uit Nederland of Belgie. Wij geven dus ook in het Nederlands les. In totaal werken er drie leerkrachten op school waaronder nu ik. De reden van mijn tijdelijke baan is een zwangerschapsverlof van de derde leerkracht. Ik werk op maandag en dinsdagochtend in de peutergroep. Dus het is niet veel maar wel erg leuk. Ik heb eerst een dagje meegelopen en de dag erna kreeg ik de sleutel en mocht ik gelijk de groep zelf draaien. De kinderen zijn schatjes, ongeveer 5-6 kinderen per dag en dat is echt genoeg. Het zijn nog zulke ukkies, de jongste is zelfs pas 1,5 jaar. Gedurende dag kunnen de kinderen vrij spelen, lezen we een boekje, doen we een knutselactiviteit, spelen we buiten en hebben we fruitpauze. Vrij relaxed denk je dan, maar peuters kunnen behoorlijk om aandacht vragen. Gelukkig doe ik het werk met heel veel plezier! Ik kijk iedere keer uit naar de maandagen en dinsdagen. De dagen dat mn ouders hier zijn werk ik niet, en haal ik op een ander moment in.

Dat was het voor nu! Dan ga ik maar eens gelijk beginnen aan mijn volgende blog.. De foto’s van Singapore, mijn weekje Bali met Reza, het suikerfeest en wat andere dingen staan nu ook op de site!! Hopelijk zit het weer een beetje mee in Nederland, hier is het in ieder geval nog heerlijk!

Dikke kus en knuffel uit Yogya, en dez e keer ook een extra speciale dikke super knuffel voor mijn lieve vriendinnetjes Hedwich en Mara, en voor Oma Riet en Oma Ria, omdat ik die toch wel heel erg mis!

Sampai Nanti (tot later!)