Days of new challenges, new accomplisments and special moments...

Selemat Malam, Goedenavond lieve familie, vrienden, kenissen, 

Ze zeggen vaak dat reizen alles veranderd. Dat je veranderd en dat je opnieuw geboren terugkomt naar huis. Nou, ik kan je vertellen dat is wel een beetje heel zweverig. Natuurlijk ben ik mezelf tegengekomen, heb ik veel geleerd en denk je over sommige dingen nu anders dan daarvoor. Maar ik ben nog steeds Evy die  houdt van film kijken, graag werkt met kinderen, een hekel heeft aan sporten (op bootcamp na), niet genoeg water drinkt (terwijl ze weet dat ze dat echt nodig heeft), die altijd verdwaalt (ja nog steeds), die een gat in haar hand heeft als ze gaat shoppenn al en die ze zodra als ze meer dan twee dingen op de planning heeft staan al een agenda nodig heeft. Sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit, dat is wie we zijn, dat is wie ik ben. En dat is goed. Nu kom ik erachter welke dingen blijven en echt bij mij horen of welke dingen juist misschien kwamen door invloeden van buitenaf. En ik kom erachter dat ik dingen kan of leuk vindt, maar nog nooit eerder zo ervaren had. Zoals het ontmoeten van nieuwe mensen, het zelf op pad gaan. 

Er zijn tijden geweest tijdens het reizen dat ik me helemaal alleen voelde op de wereld. Maar dat komt dan omdat ik niet lekker in mijn vel zit, soms heb je van die dagen. Dat zijn ook de dagen dat ik geen andere mensen ontmoet, want je straalt dat uit, dus mensen zullen niet snel op je afstappen en andersom heb je daar op dat moment zelf ook geen behoefte aan. En soms is dat ook prima. Maar als je alleen reist is het allerbelangrijkste dat je contact en communicatie houdt met anderen, of ja dat is het voor mij. Hier in Yogya kom ik er nu achter dat ik niet iemand ben om continu thuis te zitten, mijn lichaam protesteert (rugpijn, moe, geen energie, hoofdpijn), zeker als ik een dag alleen maar op de kamer doorbreng, maar ook mijn mind protestesteert, je wordt gewoon depressief van niets doen. Ik heb bezigheid nodig, reizen, werken, of leuke dingen doen. Nu heb ik van mezelf ook ontdekt dat ik het af en toe nodig heb om mezelf terug te kunnen trekken en lekker een film in bed te kijken. Wat ik in Nederland ook regelmatig deed na een werkdag. Maar er moet dus wel een balans zijn.

Als je het reizen vergelijkt met wonen in Yogya, is het laatste zelfs nog meer een uitdaging. Hier in Yogya moet ik namelijk echt aanpassen aan de omgeving, manier van leven, de taal, eten, cultuur etc. Tijdens het reizen kon ik nog regelmatig mijn toevlucht zoeken tot westers eten, westerse mensen en bureaus die dingen voor me konden regelen. Hier is dat anders en moet je op nieuw je levensstijl gaan ontwikkelen. Want je oude westerse leefstijl houden, dat gaat eigenlijk niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik zelf verander, of mijn persoonlijkheid verander. Ik blijf nog steeds Evy, alleen is die Evy nu meer bewust van haar zelf, van haar goede kanten, minder goede kanten, van haar angsten, van wat haar gelukkig maakt. Dat is geen verandering van persoonlijkheid, dat is alleen verrijking van je zelf, en jezelf leren kennen. Natuurlijk veranderd er wel iets, ik ben bijvoorbeeld weer een paar kilo afgevallen haha, mijn huid is lekker bruin (was, nu al niet meer), maar ook ben ik meer open-minded geworden en zal ik me nu een andere cultuur ook weer sneller aanpassen. Is er iets negatiefs aan reizen of wonen in een andere cultuur? Nee voor mij niet, er zijn wel negatieve ervaringen, maar geen negatieve effecten. Behalve dan een lege bankrekening. Maar dat ik als een totaal ander mens terug kom, nee dat niet. En mocht ik toch veranderen hier in Indonesie, zodra je weer terug bent in je eigen land ben val je al heel snel weer terug in je oude patroon, in elk geval deels. Want je past je altijd aan in de cultuur waar je op dat moment bent, dus in Indonesie ben ik de bule (blanke) die veel aandacht krijgt, soms in hippiekleren loopt, haar haren maar om de 2/3 dagen kamt, haar voeten wel 5 keer op een dag wast en drie keer per dag rijst eet op straat. En in Nederland zal ik weer de Evy zijn die de regen vervloekt, die na een dag werken op de bank ploft met eten, wijn, waterpijp en een film, die (als ze werk heeft) heel hard en chaotisch werkt en iedere week 3x bootcampt. Twee hele andere levens, maar een dezelfde persoon. Je denkt dat is gek, maar het is niet alleen de persoon die het leven creert, de omgeving doet ook een hele hoop. Niet de persoon is anders, maar de manier van leven.

Dus nu genoeg zever praat, laat ik eens vertellen wat ik de afgelopen dagen heb gedaan. Zoals ik al zei waren het dagen van speciale momenten, overwinningen en uitdagingen. Wat deze maand natuurlijk speciaal was is de Ramadan. De dagen van vasten begonnen al snel te wennen. Gelukkig werd er in de familie soepel mee om gegaan. Een paar dagen voor het suikerfeest kwam de rest van de familie van Reza. Zijn oudste broer Repri met vrouw Rini en twee kinderen Aliv (5 jaar) en Ijzan (3 jaar), en zijn jongste broer Revi (19 jaar). Een druk huishouden dus en ik moet zeggen daar moest ik echt wel even aan wennen. Met Revi kan ik heel goed opschieten en hij spreekt goed Engels dus dat is makkelijk, maar vooral de kinderen waren een plezier om in huis te hebben. Regelmatig kwamen ze sochtends bij Reza en mij op de kamer spelen op het bed, of stoeiden we samen, renden we door het huis. Ik versta ze de helft van de tijd niet en ze blijven het maar herhalen maar dat geeft allemaal niks. Ze begrijpen niet dat ik de taal maar half spreek. Achja een klein detail.. En de jongsten noemt me tante vy vy, en de moeder van Reza probeert steeds te corrigeren: het is tante Evy, maar dat gaat er nog niet in. Regelmatig hoorde ik onder aan de trap tante vy vy tante vy vy. Heerlijke jongens.

De reden dat ze allemaal samen komen is natuurlijk het suikerfeest, Idul Fitri. De avond van te voren begon het feest al en ben ik met Reza naar het centrum van de stad geweest waar optochten worden gehouden met lampionnen, dans, vuurwerk, toneelspel, heel erg leuk! De volgende ochtend staat iedereen vroeg op om te bidden, niet in huis maar op straat. Natuurlijk bid ik niet mee maar ik mocht wel fotos maken. Heel bijzonder om te zien hoe honderden mensen op dat moment tegelijk samen bidden, mannen en vrouwen wel apart. Deze dag heb ik op verzoek van Reza en de familie een dag een hoofddoek gedragen, ofja een sjaal lichtjes om mijn hoofd gedrapeerd. Voor een dag vond ik dit geen probleem maar ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik het alleen doe in speciale gelegenheden. (Het is me dan ook een partij warm). Na het bidden gaat iedere familie terug naar huis en hebben ze hun eigen ceremonie. Dit houdt in dat de kinderen  hun ouders om vergiffenis vragen voor alle zonden van het afgelopen jaar zodat ze weer met een schone lei kunnen beginnen. Je kunt het vergelijken met het gevoel wat wij hebben met Nieuwjaar. Ook vragen de jongere broers vergiffenis bij de oudere broers. Rini, de vrouw van Repri, deed ook mee aan deze vergiffenis, je wordt hier namelijk gezien als dochter als je getrouwd bent. Maar zij is dan ook indonesisch en kent het ritueel de familie al beter. Dus Reza had gezegd dat ik aan deze ceremonie niet deel hoefde te nemen. Ik mocht er wel bij zijn want ik een heel mooi moment vond om te zien. Daarna was het tijd voor wat familiefoto’s en als laatste ritueel ga je naar de wijk waar je bent opgegroeid. Dus je loopt met heel de familie door de wijk en alle families die daar wonen zijn op straat. Voor Reza’s familie allemaal bekenden, vrienden of familieleden. Je geeft iedereen een hand en zegt speciaal zinnetje (vergelijk het met: gelukkig nieuwjaar), een hele ontspannen en relaxte sfeer. Ik kreeg wel heel wat aandacht, ondanks de hoofddoek ziet iedereen dat je blank bent en zijn ze allemaal nieuwsgierig bij wie je hoort en waar je vandaan komt. Voor Reza is het de eerste keer dat hij zijn vriendin mee neemt naar deze gelegenheid en dit betekende dus extra veel voor hem, mij en de familie. Maar ook de buurt was blij en helemaal gelukkig met mij. Waarom weet ik niet haha. Een mevrouw zij wel dat ik een vriendelijk gezicht had, altijd leuk om te horen. Mensen in de wijk zijn heel open, vriendelijk en gastvrij, en voor mij was dit het mooiste moment van de dag om mee te maken. Hierna zijn we bij de oom van Reza gaan eten en naar het graf van de ouders en oma van Rob (vader van Reza) geweest om bloemen te leggen. Het graf van de ouders van Toetie (moeder van Reza) is in Jakarta, dus dat is helaas te ver.

In de avond heb ik met Reza onze fles wijn gekregen van een vriend hier opgedronken, nadat we die een maand hadden bewaard. Vanwege Ramadan dronk Reza namelijk geen alcohol. Dezelfde dag hadden we ook een waterpijp gekocht dus hebben we een hele gezellig avond gehouden met film, wijn, waterpijp en allerlei lekkere dingen die ze in huis had gehaald voor het suikerfeest. Ik ben heel erg dankbaar dat ik deze maand en het idul Fitri heb mee mogen maken en vieren samen met Reza en zijn familie. Ik had nog nooit zoiets gezien en had geen idee wat ik moest verwachten. Voor hen is dit het belangrijkste moment van het jaar en dat ik daar deel vanuit mag maken is heel bijzonder. De indonesische manier van Ramadan en suikerfeest is ook anders dan die van het midden-oosten. Het verschil weet ik niet precies haha.

Deze maand ben ik met Reza ook nog een weekje naar Bali gevlogen. Onze vriend Mario was net de week ervoor verhuisd naar Bali en dat was een goede reden om daar vakantie te houden. De hele week zijn we in Kuta geweest en geloof me een week is echt genoeg. Kuta is namelijk anders dan de rest van Bali en is te vergelijken met Mallorca, Lloret de mar of Ibiza. Oftewel strand, party, seks, katers, het enige extra pluspuntje is het surfen hier. Maar vanwege de Ramadan zijn alle clubs en bars zo goed als gesloten dus het was wel lekker om op Bali weer even lekker te kunnen feesten. Eenmaal in Bali aangekomen een hotel met zwembad geboekt hihi en daarna naar het strand om op zoek te gaan naar Mario. Mario ziet er uit als typische balineese surfer, lang haar dat nooit gekamd wordt, tattoos, bandana in zijn haar of pet op, gebruinde huid. Dus zodra we op het strand liepen zag ik allemaal dubbelgangers van Mario. Alle indonesische surfboys zien er hier allemaal hetzelfde uit, het was dan ook de grap van de week om de perfecte dubbelganger van Mario te zoeken. Helaas alleen niet gevonden. De rest van de week hebben we dus gechilled op het strand, of bij het zwembad, zijn we gaan shoppen of lekker rond gaan wandelen en ‘s avonds waren we regelmatig in de bar of club te vinden. Een heel goed vriendinnetje Nienke, die ik al ken vanuit Yogya was die week ook een paar dagen in Bali dus dat maakte het weer extra gezellig. En ook ex-klanten van Reza, een Nederlandse moeder en haar dochter kwamen ook nog twee daagjes naar Bali. Dus we hebben een hele gezellige week gehad. Er waren ook nog plannen om die week een dagje naar een andere stad te gaan, maar het waren vaak late avondjes en dus was de wekker niet onze beste vriend haha. Achja ik ben voorlopig nog niet weg uit Indonesie, dus de rest zien we wel een andere keer.

De afgelopen weken ben ik veel met Reza aan het werk geweest aan zijn bedrijf. Hij heeft nu een nieuwe naam INDOPARADISO (http://www.indoparadiso.com, vanaf maandag als het goed is online). Dus er moeten nieuwe folders, bussiness cards, posters etc gemaakt worden en de site was ook behoorlijk wat werk. Ik kan niet met alles meehelpen maar met promoten kan ik al veel doen en zeker onder de Nederlandse toeristen hier is dat natuurlijk handig. Dus als we in bar/cafe/restaurant zijn probeer ik regelmatig een praatje te maken met andere toeristen en folders uit te delen. Zo had ik een tijd geleden twee Nederlandse meisjes aangesproken en toevallig waren ze net pas aangekomen in Yogya. Zo hebben we ze het liefst want dan zijn ze vers en hebben ze nog niet veel kunnen bekijken en nog niets geboekt. Dus ik heb met de meiden een drankje gedaan, alles verteld over yogya en de opties die ze hadden en daarna heb ik ze geholpen met het regelen van een Becak (taxi fiets). En ‘s avonds werd ik gebeld dat ze wel een citytour wilden boeken en ze hadden ook nog een ander Nederlands koppel dat mee wilde. Super, ik had mijn eerste klanten binnen gehaald hihi. Dus ik mocht ook voor het eerst samen met Reza mee de citytour doen door Yogya en de tempels. Hartstikke leuk om een keer te zien hoe hij werkt. Dus ik had die dag mijn eerste echte indonesische salaris verdiend (12,- euro) want Reza wilde de winst delen omdat ik de gasten had binnengesleept. Maar gezien hij het harde werk had gedaan en het geld nu beter kan gebruiken om te investeren in zijn bedrijf heb ik het hem zelf laten houden. Voor mijn gevoel was ik namelijk al succesvol, met of zonder salaris.

Over werk gesproken, ik was al even op zoek naar een meer vast  baantje en toen zag ik in een van de restaurants een oproep voor peuterleerkracht op de Nederlandse school hier van Augustus – November. Dat klonk me als muziek in de oren. Dus gelijk een sollicitatie met cv opgestuurd naar de school. Helaas kon ik niet langskomen want de leerkrachten waren op vakantie bij hun familie in Nederland, maar wel sollicitatie via Skype. Een heel leuk en gezellig gesprek gehad en ik werd steeds enthousiaster. Ze hadden helaas nog een kandidaat dus ik moest even wachten op de uitslag. Maar dat weekend kreeg ik een mailtje dat ik de baan had vanwege mijn ervaring met peuters en omdat ik al in Yogya woon en de andere kandidaat nog in Nederland zit. JIPPIIIIEEEEE! Dus dat betekent dat ik iedere maandag en dinsdag ochtend mijn eigen peutergroepje heb en ik gewoon in het Nederlands les kan geven. Het is niet veel en het salaris is zeker geen Nederlands salaris. Maar het gaat me meer om de ervaring en dat ik iets te doen heb. 11 en 12 augustus begin ik en dan heb ik alweer twee weken vrij omdat papa en mama komen.

Dat papa en mama komen is nu iets waar ik meer naar uit kijk dan wat dan ook, het komt nu zo dichtbij en lijkt zo onrealistisch. Het is toch al 5 maanden geleden dat ik mensen vanuit het thuisfront heb gezien. En ook heeft mijn lieve mama al mijn hele waslijst verzameld voor verzoeken voor kleding, spullen en eten vanuit Nederland. Samen met papa, mama en Reza zullen we dan samen door Indonesie gaan reizen. Ik kan niet wachten!!!

Voordat mijn ouders komen en ik aan de baan begin moet ik helaas nog wel even het land uit, je mag namelijk maar max 2 maanden blijven. Dus ik heb een ticket geboekt naar Singapore om daar een paar dagen te blijven zodat ik een sosial Budaya Visa kan aanvragen, deze is voor 6 maanden. Reza is dan mijn sponsor en moet zichzelf ‘verantwoordelijk’ stellen zolang ik in Indonesie ben, maar stelt eigenlijk niet zo veel voor. En terwijl ik moet wachten op mijn Visa kan ik gelijk Singapore zien. Ik heb een vlucht geboekt van Surabaya naar Singapore. En ik zou dan met de bus van Yogya naar Surabaya gaan (12 uur). Maar vanwege het einde van de vakantie bleken alle bussen, treinen en vliegtuigen naar surabaya vol te zijn! FACKK!! Want het vliegticket is al geboekt. Dus vannacht ga ik met een lokale bus (die misschien wel 24u kan duren) op naar Surabaya om alsnog te proberen mijn vlucht te halen. Hopelijk komt dat goed! In mijn volgende verslagje zullen julllie alles lezen over dit avontuur en over Singapore.

Als jullie trouwens nog steeds niet overtuigd zijn het geweldige Indonesie, bekijk deze site dan eens; (http://www.wiranurmansyah.com/7-reason-why-you-must-visit-indonesia). Kort op een rijtje staan een paar van de vele goede punten van Indonesie! Dus na het lezen van dit, boek een ticket, spaar nog wat extra centen en kom naar dit prachtige land. Kom je nog voor December kan ik je mooi rondleiden, kom je daarna, geen probleem. Bij INDOPARADISO Tour en Travel ben je in hele goede handen. Dus Boeken, er zijn al retourvluchten voor 500/600 euro!

Genoeg gepraat, ik ga mijn tasje voor Singapore inpakken. Geniet van het zonnetje in Nederland en tot snel!! Dikke kus en knuffels uit het paradijs! <3

Hieronder nog op een rijtje alle dingen waar ik me al goed heb weten aan te passen en wat nog niet echt goed gaat haha:

Wat gaat er goed?

- Ik eet twee tot drie keer per dag rijst (Alleen de vroege ochtend komt dat er niet in, en wordt het toch yoghurt en fruit, of havermout)
- Het leren van de taal gaat steeds beter, de moeder van Reza zegt dat ik me snel aanpas aan de taal. Maar nog steeds erg veel te leren. 
- Ik was mijn voeten en  handen heel netjes zodra ik iedere keer thuis kom. 
- Ik pas me aan tijdens ceremoniele gelegenheden
- Ik weet ondertussen alle verschillende handgebaren, want voor vrienden, familie of verre kenissen, iedereen kent een eigen handschud methode. 
- Ik ben al helemaal ingeburgerd in de familie van Reza. 
- Ook indonesische prijzen zijn nu voor mij standaard, als een drankje 2 euro kost, dan ga ik uit mijn slof, 2 euro voor een drankje, ben je nou betoeterd, dat ga ik er echt niet voor betalen. 
- Kan ik mijn eigen brood al een beetje verdienen. 
- Kijk ik al niet eens meer op van alle hagedissen die in huis rondlopen.

Natuurlijk zijn er ook dingen die nu of altijd lastig zullen blijven:
- ALTIJD rijst eten. 
- 98% van de mensen die hier roken. Gelukkig ben ik nog steeds heel standvastig en heb ik ook hier nog geen sigaret aangeraakt (oke, wel aangeraakt voor de bijdehandjes onder ons, maar niet gerookt ja). Wel samen met Reza een waterpijp aangeschaft voor op de kamer hihi, want ik miste die van mij toch wel. 
- De aandacht die je continu krijgt, van familie van Reza, mensen in de buurt. Die alles van je willen weten, die je continu (letterlijk continu dat je ze ziet) eten of drinken aan willen bieden. Heel lief maar ook bloed irritant. 
- Als je hier wilt koken staan er altijd twee andere mensen met je in de keuken, en die is niet al te groot haha. Ik heb aan mezelf al genoeg in de keuken, laat staan met 3 of meer. 
- Ze drinken hier altijd mijn yakultjes leeg uit de koelkast haha, en vergeten het me dan te vertellen :P
- En ja soms is het ook wel lastig dat het niet 'normaal' is zoals thuis, of dingen anders zijn. En zeker dat je niet even naar vrienden of familie kan. Nu ik ergens echt woon zijn dat dingen die je meer mist. 
- De dieren die ze bakken, koken, grillen, frituren en dan opeten maar dus alles er nog aan hebben zitten, vooral het hoofd daar draait mijn maag van om.
- mezelf verbranden aan de hete uitlaat van de scooter hihi!