Back to the paradise of nasi goreng, friendly locals, culture and love!

Haaay lieve allemaal, 

Aangezien jullie nog steeds vierkante oogjes hebben van mijn laatste verslagje zal ik het nu niet zo lang maken. Afgelopen keer eindigde ik mijn verhaal in Hanon, capital city of Vietnam en tevens mijn laatste eindbestemming daar. 

Aangekomen in Hanoi kreeg ik gelijk een berichtje van mijn oude vriend Tim, die op facebook had gezien dat ik in Hanoi was. En je raad al waar hij op dat moment was.. Ook in Hanoi, dus besloten we gelijk te meeten en even bij te kletsen tijdens lunch. Thuis in Nederland eet ik amper fastfood maar hier heb ik er af en echt behoefte aan. Dus met een hele hongerige buik heb ik dan ook met volle teugen genoten van een verse hamburger en frietjes in een restaurantje. Dus nog net geen macdonalds, zie je zo erg ben ik nog niet. Daarna ben ik in het hostel nog een paar uurtjes gaan slapen en heb ik alvast alle tickets voor mijn reis naar pindaland klaargemaakt. 's Avonds was het plan om nog weg te gaan maar nadat er een kloppende hoofdpijn kwam opzetten kon ik de rest van de avond op bed blijven liggen. De volgende dag was dit gelukkig over en kon ik Hanoi een beetje gaan verkennen. en ik snap wel waarom hanoi de hoofdstad van Vietnam is, want ik heb nog geen een stad zoals deze gezien. De stad straalt macht en power uit, overal op straten lopen agenten/soldaten/beveiligers, en geloof me volgens mij wil je die niet kwaad maken. Ik gedroeg me dan ook als de meest brave toerist en durfde de mannen niet eens de weg te vragen want heel vriendelijk kijken ze niet. In Hanoi kom je ook om de haverklap imposante gebouwen tegen van ambassades over de hele wereld. Het was dus erg indrukwekkend om daar Hanoi te lopen. Verder heb ik niet veel bijzonders gezien, ik wilde naar het museum en mausoleum maar de een was dicht op maandag en voor het andere moest ik teveel geld betalen haha. Dus maar gewoon lekker op mijn gemakje door hanoi geslenterd en een poncho gekocht want de regen hield maar niet op. En aangezien Hanoi shop walhalla is ben ik de rest van de middag lekker souvenir gaan shoppen. Ik hoef het straks toch niet meer mee te sjouwen in mijn backpack haha. 

Die avond heb ik gebruik gemaakt van de excellente service van het hostel. Namelijk een gratis bier uurtje. Van 6 tot 7 kun je op het dakterras met de andere reizigers gratis bier drinken, dus lekker gekletst met de mensen daar, mijn tas ingepakt en op tijd naar bed want de airport taxi zou al om 4.30 klaar staan. Maar vol met opwinding om terug naar indonesie te gaan kwam slapen er niet echt van. De volgende dag was de eigenaar extra vroeg opgestaan om voor mij een eitje te bakken, wat een service. Dus na een goed ontbijt, tassen in de taxi en mijn 26 uur durende reis kon beginnen. Maar ik was er nog niet want er waren nog wel wat spanningen: 

1. Zouden ze mijn tickets dit keer wel accepteren? ( Ik heb namelijk al eens gehad dat mijn tickets blijkbaar niet betaald waren met mijn creditcard, dus ongeldig en er dus niet gevlogen mocht worden. 

2. Was mijn tas niet te zwaar met al die souvenirs die ik in Hanoi had gekocht?

3. Zouden ze me het vliegtuig oplaten in Bangkok, aangezien ik nog geen geldig visa had om Indonesie binnen te komen? En zo ja, zouden ze me dan in Indonesie wel toelaten?

Dus met nog  wat spanningen was ik heel blij toen mijn eerste ticket heel normaal werd gescand en mijn tas 18 kilo woog. Pfieuw... eerste heuveltjes waren beklommen. De vlucht naar bangkok was maar 1,5 uur en was zo over, maar een maal in Bangkok ging mijn vlucht naar Jakarta pas om 21.00 savonds, dat betekende 10 u wachten. Omdat ik Bangkok al een beetje kende en in Hanoi natuurlijk nog niet genoeg geshopt had haha, besloot ik met een shuttle bus en de tram naar het grote winkelcentrum te gaan. Als je dan vanuit Vietnam weer in het grote Bangkok komt merk je hoe goed alles eigenlijk geregeld is hier, hoe verwesterd het is en hoeveel mensen er goed engels kunnen. Wat een verademing! In Vietnam was ik namelijk al drie weken aan het zoeken naar een opblaasbaar nekkusssentje maar niemand wist wat ik bedoelde. Maar de eerste winkel in Bangkok die ik binnen stapte snapte meteen wat ik bedoelde, bingo! 

Na het shoppen linea recta terug naar het vliegveld want met spits in bangkok wil je niet vast komen te zitten als je een vlucht hebt. Maar gelukkig gelijk weer een tram en busje terug en zat ik ruim op tijd te wachten op mijn vlucht. Alleen begon mijn buikje onderhand wel te rammelen en had ik weinig thaise baht meer om nou mijn creditcard te gebruiken (kost me 5 euro) voor avondeten ging te ver. Dus met alles wat ik had op weg naar het goedkoopste wat ik kon vinden, kant en klare noodles en water. Maar ik kwam net 2 baht te kort (4 cent) en ik heb dus met smekende ogen de cassiere aangekeken en haar mijn lege portomonee laten zien. gelukkig was ze in een goede bui en kon ik mijn buikje weer vullen. Daarna met een filmpje en nog wat indonesisch oefenen wachten op mijn vlucht. Tijdens het wachten kwam er een vriendelijke man naar me toe, pak eddy, uit indonesie. Hij begon een gesprek met me, over waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen en we hebben een uur zitten kletsen. Ik dacht bij mezelf na wat ik gedaan zou hebben als er in Nederland een man van 40/50 naast me was komen zitten om te kletsen. Waarschijnlijk was ik dan opgestaan en ergens anders gaan zitten, want dat zou wat vreemd zijn. Maar omdat ik de indonesisch mentaliteit al kende, bleef ik zitten waar ik zat. Veel indonezen zijn namelijk oprecht geinteresseerd in je, en willen heel graag hun engels oefenen met je. Dit is ook wat pak Eddy mij vertelde. Hij vroeg me ook hoe oud ik was en welke landen ik al bezocht had. Nadat ik dit verteld had was hij verbijsterd. 22 en dan al zo veel landen? Voor veel mensen in Indonesie is het vaak niet eens mogelijk hun buurlanden te bezoeken. Dus dit bracht me terug in de realiteit dat ik erg dankbaar mag zijn voor de mogelijkheden die ik heb gehad en nog steeds heb. 

In Jakarta aangekomen was ik heel blij eindelijk weer een beetje te kunnen communiceren met mensen in hun eigen taal. Want ik kan ondertussen wel wat bahasa. Ook is het eerste wat me altijd opvalt de geur in de lucht. Een warme tropische lucht komt je gelijk tegemoet als je buiten stapt. Het is echt een andere lucht als in de andere landen, verklaren kan ik het niet, maar het ruikt vertrouwd haha. Wachten in jakarta was dodelijk, schiet nou godverdomme op, ik wil naar Yogya. Tijdens de vlucht van 1 uur was het niet veel anders. Dames en heren, we hebben de landing ingezet. Nou toen had ik het niet meer, waarom gaan we niet sneller naar beneden? Schiet nou op! Gelukkig had ik een prachtige zonsopkomst om naar te kijken maar de zenuwen en opwinding om Reza weer te zien waren toch de overhand. Aangekomen in Yogya snel de koffer van de band en zowat rennen/huppelen naar de uitgang haha. Super blij toen ik Reza weer zag, 5 weken is dan toch best wel weer heel lang. 

In Indonesie verblijf ik bij Reza en zijn ouders, die zo gastvrij en open zijn om mij in hun huis toe te laten. Voor mij heel fijn want dan kan ik zijn familie nu goed leren kennen en er is ook genoeg ruimte voor privacy. Natuurlijk is het altijd even wennen aan elkaar en omdat ik hier in een andere cultuur zit nog meer andere dingen. Maar alles went snel: de koude douche, voeten en handen wassen voor je het huis binnengaat, bepaalde formel regels van het aanspreken van ouderen, en continu de vraag van iedereen of ik alles wil eten/drinken/hebben haha. Heel erg gastvriendelijk maar als ik alles zou aannemen word ik hier zo rond als een tonnetje haha. 

In Yogya was ik ook heel blij dat ik alle vrienden die ik hier eerder gemaakt had en ondertussen al 3 maanden niet had gezien, weer te zien. Dus er zijn al vele bij klets avondjes geweest. Waar ik nu wel aan moet wennen is de Ramadan die een paar dagen eerder gestart is. Op Java is het grootste deel islamitisch en ook Reza en zijn familie doen aan de Ramadan. Ik heb er heel bewust voor gekozen om niet mee te doen, want het is niet mijn geloof maar ik hou er wel rekening mee. Dit betekent voor hen tussen 4.30 en 5.30 geen eten, drinken, intimiteit, roken. Vooral het initmiteit gedeelte is voor mij ook even wennen haha. Ook is het de bedoeling dat je tijdens de Ramadan geen zondes maakt. Het duurt de hele maand en aan het einde is er een feest, maar zover zijn we nog niet. De ramadan brengt echter ook veel saamhorigheid met zich mee, na zonsondergang stromen straten vol met karretjes vol lekker eten en drinken en iedereen verzamelt zich daarom samen de break van het vasten te vieren, dus het moment waarom ze mogen eten/drinkeel. Ik vind het  heel bijzonder en interessant dat ik de gelegenheid heb om dit bij te mogen wonen. 

Ook al doe ik zelf niet vol mee aan de Ramadan probeer ik er wel rekening mee te houden door niet te veel voor de neuzen van anderen te eten of te drinken, of ik neem niet 3 maar 2 maaltijden per dag. Een paar dagen geleden heb ik ook geprobeerd een dag te vasten, wat een succes, not! Ik was pas rond een uur of 1 wakker en had nog niet echt honger dus ik besloot dat ik die paar uurtjes tot de break (5.30) wel kon wachten. maar om 4 uur begon ik me zo zwak te voelen dat ik het idee had dat ik ging flauw vallen, ik had namelijk ook niks gedronken. Eenmaal toen het tijd was om te eten, werd ik misselijk en begon ik te zweten en eten ging er op dat moment niet meer in. Wat een naar gevoel, met langzaam wat slokjes en hapjes knapte ik snel weer op. Eenmaal thuis waren de ouders van Reza wel een beetje overstuur haha, je kunt niet zomaar gaan vasten zeiden ze, je moet trainen, en dat stapje voor stapje doen. Dus geen vasten meer voor mij heb ik besloten haha. 

Om nu te zeggen wat ik in mijn dagelijks leven doe hier? Tot nu toe ben ik vooral nog aan het wennen, ben ik bezig met het leren van de taal, laat Reza me als persoonlijke gids de stad zien, heb ik plezier met vrienden, naar het strand, lunchen, bios, werk ik samen met Reza aan zijn reisbureau door folders uit te delen, te promoten onder toeristen, en ga ik met tripjes van gasten mee. Dus ondanks dat ik niet veel doe, doe ik toch ook veel. Er is in yogya ook nog veel te zien dat ik nog niet gezien heb en binnenkort moet ik ook naar Maleisie of Singapore om mijn visa voor Indonesie te verlengen. 

Het komt nu wel steeds dichterbij dat mijn ouders in augustus komen en daar k lijk ik echt naar uit! maar tot die tijd lekker hier genieten samen met Reza. Die nu, ook officieel gezien, mijn vriend is hihi! En voor degenen tegen wie ik heb belooofd geen buitenlandse liefde tegen te komen, maaf (sorry), ik heb me helaaas niet aan de belofte kunnen houden. En nog een keer sorry, want ik voel me er eigenlijk helemaal niet schuldig over haha. Ik ben hartstikke gelukkig! En hoe en wat gaat dat allemaal lopen dan denken jullie? Dat zien we dan wel weer, waar een wil is, is een weg!

Daarmee sluit ik dit blogje af en hoop ik snel weer met een aantal van jullie te skypen! Want ja ik mis het thuisfront toch wel steeds een beetje meer!!! Deze week zal ik ook de foto's van Vietnam op mijn blog en facebook posten, dus hou het in de gaten hihi!

Sampai Jumpa (see you next time) Dikke kus en knuffel uit Yogyakarta. 

ps. Oh en om nog even te promoten!! Ken je iemand die binnenkort naar Indonesie komt? Laat hen dan met mij contact opnemen en misschien kan ik wel wat leuke tripjes regelen. Of ze kunnen een mail sturen naar [email protected]. 

En als je niemand kent die naar Indonesie komt? Kom dan zelf!!! Het is prachtig, avontuurlijk, cultuurrijk, heerlijk, tropisch, gezellig, varierend, oneindig en fantastisch!