Three weeks of noodlesoup, sleeperbusses, lots of new friends and more than thousand photos!

Chin chau (of hoe je het ook schrijft) Dit verslagje is nog langer als jullie gewend zijn, ik heb namelijk om de paar dagen iets geschreven maar het verslag nog niet gepubliceerd. Dus voor degenen die concentratie problemen hebben of niet genoeg tijd, heb ik het verslag maar in een paar delen opgedeeld. Dus kun je zelf kiezen hoeveel je per keer leest. Part 1:Zoals ik in mijn vorige verslag al vertelde was mijn eerste indruk van Vietnam heel erg goed. Alles is hier heel goed geregeld en ze zijn erg berekend op toeristen. DIt kan nadelig en voordelig zijn. Maar na het platteland van Cambodja was het ook een beetje een verademing om ergens te zijn waar dingen beter geregeld zijn, je gewoon 24h per dag elektriciteit hebt, mensen engels praten en er veel andere reizigers zijn.Toen ik net over de grens van Vietnam was en we even een stop moesten maken keek ik voor het eerst uit het raam naar het nieuwe land wat ik net was binnengereden. Wat ik zag was schokkend. Ik zag een man, van een jaar of 50 zittend op een bankje. Zijn spijkerbroek was bij zijn rechterknie afgescheurd. Zijn onderbeen en voet daaronder waren twee keer zo dik als zijn linkerbeen en was verbonden met verband. De plekken waar geen verband was zag je de kleur van zijn huid: zwart ! Door het verband zag je de pus en gele vloeistof komen. De man lag half en leek veel pijn te hebben. Naast hem lagen twee krukken. Ik wist niet goed wat ik moest denken? was het een zwerver? Hij zag er zeker zo uit, maar een zwerver met krukken? Veel mensen in Azie hebben geen verzekering, dat bestaat hier niet echt, en geld voor het ziekenhuis hebben ze ook niet. Het was erg naar om te zien en ik hoop dat de man er bovenop komt maar als hij niet snel medische hulp zou krijgen ben ik bang dat het er niet goed voor hem uit ziet. In Ho Chi Minh aangekomen een motortaxi gepakt naar de backpacker area. Bij het horen van dat woord ben ik al blij, want als ze een backpacker area hebben zijn de meeste reizigers daar. Anders kun je het risico hebben dat je in het verkeerde gebied gaat zitten. Zitten achterop een motor is makkelijk, maar zitten achterop een motor met een zware backpack en een chaffeur die remt optrekt remt optrekt is best nog wel een klus. Ik had die dag iig mijn buikspieren al getraind. Toen ik was afgezet ging ik op zoek naar een guesthouse, bij de eerste die ik tegenkwam hoorde ik nederlanders praten. Dus ik vroeg ik gelijk hoe het guesthouse beviel en ze waren heel positief. Het was wel 7 dollar (normaal probeer ik lager te krijgen) maar het was inclusief ontbijt, dus ik had snel iets gevonden. Het bleek ook dat er veel andere nederlanders in dat guesthouse waren met nog veel meer andere reizigers. Ik deelde een kamer met Greeke en Thomas. En maartje en Michiel zaten in een andere kamer.

Nadat ik me gesetteld had in mijn kamer werd ik door Greeke en Maartje gelijk uitgenodigd om mee te gaan naar het war museum. Ik was natuurlijk gelijk enthousiast. Het warmusuem gaat natuurlijk over de vietnamoorlog. waar ik eignelijk niet meer veel vanaf wist, ik wist dat er oorlog was geweest in vietnam en de rest van de geschiedenisles was ik vergeten. En aangezien het museum ook heel erg ongeordend en chaotisch was snapte ik er niet zo veel van. Ze hadden vooral veel foto's, of voorwerpen zoals bommen. Iets wat wel echt indruk op me maakte was Agent Orange. En ja in eerste instantie dacht ik serieus dat ze met Agent Orange een persoon bedoelde. maar nee, agent orange is het gif dat de amerikanen in de oorlog over vietnam strooide. Het gif is zo sterk dat mensen er nu nog last van hebben. Door het gif direct op je huid of binnen te krijgen via voedsel tast het je genen aan. Dat betekent dat veel mensen stierven of een handicap kregen. Niet alleen de mensen die op dat moment leefden tijdens de oorlog maar ook de tweede en derde generatie heeft problemen. Een belachelijk hoog aantal mensen hier in vietnam heeft een handicap vanwege de agent orage toendertijd. En zelfs kinderen of kleinkinderen van amerikanen die toen vochten in de oorlog hebben een handicap. Sommigen hebben geen armen, sommigen zijn mentaal beperkt, anderen zijn geboren met de middels aan elkaar (tweeling), weer anderen zijn blind en velen van hen zijn misvormd. Het is verschrikkelijk om de fotos hiervan te zien. Nadat gezien te hebben ben je je ook meer bewust van de mensen hier op straat. Je ziet namelijk ook veel gehandicapten op straat, bedelend of in een speciale rolstoel of krukken. Verder vond ik het museum niet spectaculair, het musuem is heel erg pro vietnam en anti amerika, wat natuurlijk logisch is want het musuem staat in vietnam. Maar als je de teksten leest hoor je alleen maar beschuldigingen tegen de amerikanen.

In Ho chi Minh heb ik ook een grouptour gedaan naar de Chi Chi tunnels, echt nooit meer een groeptour. Het was te duur, de bus was te vol, we hadden een groep van 35 mensen en daardoor hoor en zie je dus niet alles zoals anders. De Chi Chi tunnels zijn gebouwd door de vietcong, de guruella soldaten tijdens de vietnamoorlog. Een heel gangenstelsel meters onder de grond om de amerikanen te slim af te zijn. Omdat ik niet veel van de tour heb kunnen horen kan ik jullie er ook niet alles over vertellen. Ook deze trip is erg toeristisch en heel erg anti-amerika. Ze laten je zien hoe de vietnamezen schuilden in de grond, ze laten je wapens zien of vallen die ze maken in de grond, de bunkers en ook de tunnels. je had de mogelijkheid om te schieten met een echt geweer maar je moest zelf de kogels kopen, belachelijk duur, 30 dollar voor 10 kogels. Dit heb ik dus overgeslagen. Wel ben ik in de tunnels geweest, het was een korte rit maar je ervaart wel een beetje hoe het is. Raar idee dat de vietnamezen daar jaren hebben gewerkt. Ik kan in de tunnels lopen als ik heel diep buk en op sommige plekken op je hurken verder schuifelen. Maar dat het zo klein is niet het enge, op sommige punten zie je letterlijk niets en moet je afgaan op je gevoel. Een leuke ervaring haha. De eerste dag heb ik ook twee engelse meiden ontmoet, en die waren super gezellig! Met hen heb ik een trip geboekt naar de mekong (de langste rivier van azie). We hadden een super leuke gids die erg veel kon vertellen over vietnam. De gidsen hier zijn verplicht om een opleiding te hebben, dus je hebt altijd een gids die genoeg kennis heeft en de ervaring. Met een boot vaar je over de rivier en stop je op verschillende plekken, bijv. bij een bijenimker waar je verse honingthee krijgt, die overigens heerlijk was. We zijn ook gestopt bij een plek waar we konden genieten van thee, vers fruit en traditionele zang en muziek met traditonele kleding en instrumenten. Dus dat is allemaal erg interessant om te zien. De gids stelde de hele dag al vragen en als het antwoord wisten dan kon je meestal iets winnen. Dus hij vroeg aan ons wie weet er waar de ananas oorspronkelijk vandaan komt. Ik had totaal geen idee maar riep heel impulsief een gok: Brazilie. Blijkbaar was dat goed en won ik een ananas haha! helemaal trots op mezelf dat ik een keer iets gewonnen had. Alleen moest ik die ananas wel de rest van de dag meeslepen haha... We hebben tijdens de tour in een roeiboot gezeten en tussen smalle zijweggetjes van de mekong gevaren, tijdens de tour werd een traditonele vietnamese hoed opgezet jeeeh. Want ik wilde er geen kopen maar wilde er wel een foto van hebben, dus daar was nu de mogelijkheid voor. Onze laatste stop was bij een traditioneel dorpje waar ze een crocodile farm hadden. Het leken wel standbeelden zo stil liggen die beesten. Een paar mensen hadden een soort vishengel met rauw vlees eraan om de krokodillen te voeren, dus dat was leuk om te zien en ik was blij dat we op een afstandje bleven. Ook zijn we met drieen rond gaan fietsen door het dorpje, tot het heel hard begon te regenen en we zo snel als we konden terug gingen. Daarna was het ook al weer tijd om terug te gaan naar de stad. 's Avonds ben ik met de meiden pizza gaan eten, geskyped met Reza en vroeg naar bed. Toen ik moest gaan nadenken over wat mijn volgende bestemming zou zijn had ik best lang twijfels. Iedereen zei iets anders en ik wist niet zo goed wat ik moest doen. uitindelijk had ik besloten een nachtbus naar Da Lat ( in de bergen) te nemen en Mui ne over te slaan. Mui ne ligt namelijk aan het strand maar schijnt niet zo geweldig te zijn. Alleen de zandduinen daar zijn prachtig, maar ik hoorde ook dat de tours daarnaar toe ook weer duur zouden zijn. En ja met drie weken vietnam moet je keuzes maken. Toen ik eindelijk mijn keuze had gemaakt kreeg ik een ander aanbod, om met de motor van zuid naar noord vietnam te reizen 3 weken lang. De twee nederlandse jongens en de duitse jongen gingen dat namelijk doen en ik was van harte welkom. Super vet dacht ik!! Maar je moet dan een motor kopen en weer verkopen op je eindbestemming. Dit is geen probleem want dat is een van de vele manieren van reizen hier als backpacker. Maar omdat je officieel ook een reisbewijs moet hebben was ik niet 100% zeker, ook hadden de jongens andere plannen dan ik dus besloot ik het met een beetje pijn in mijn hart het niet te doen. Want wat is er eigenlijk gaver dan met de motor en backpack rondtrekken. De laastste avond ben ik nog even gaan shoppen, ja alweer ja, ze hebben hier namelijk een markt met een soort van zara, h&m spulletjes, erg leuk hihi! Part 2;De nachtbussen in Vietnam zijn echt geweldig, je hebt namelijk geen stoelen maar bedden. Je kunt onder of boven slapen naast het raam maar ook in het midden van de bus. Het is een heel smal klein bedje maar meer heb je ook niet nodig. Voor mij was het perfect, het was snachts wel echt kouder dan verwacht ondanks de deken dus volgende keer neem ik meer kleren mee. En de muziek halverwege de nacht omdat de buschaffeur anders in slaap kon vallen was ook niet optimaal haha. In de nachtbus heb ik Tim uit Engeland ontmoet. En met hem mijn dagen in Da Lat doorgebracht. En tim valt net als Sjoerd op mannen, ik weet er de goede mannen wel uit te pikken haha. Om 5.30 kwamen we aan in Da Lat, super vroeg en heel moe op zoek naar het guesthouse, we hadden beiden al geboekt maar wel bij een ander hotel. Dus nummers uitwisselen en eerst mijn eigen guesthouse zoeken. Toen ik daar aan kwam was de deur op slot, fijn! Dus ik maar zitten wachten voor de deur tot ze open zouden gaan tot ik me bedacht dat ik gewoon even kon bellen. Gelijk toen ik belde deden ze voor mij de deur open en werd ik naar mijn bed gewezen. Eindelijk slapen. In Enjoy Dalat Hostel hebben ze iets geweldigs. Je hebt een slaapzaal voor 10 personen maar het is anders. Iedereen heeft namelijk zijn eigen cabine, onder of boven, met daarin een matras, een kast die op slot kan en klein tafeltje. Je hebt dus je eigen kleine kamertje die je kan dichtdoen met een gordijntje. Het voelt super gezellig en je hebt meer privacy dan in een gewone dorm. En dat voor maar 5 dollar! Na een paar uur geslapen te hebben ben ik met Tim naar een bakkerij geweest, die hebben ze hier heel erg veel omdat Vietnam een franse kolonie was. Alles in de bakkerij zag er super lekker uit, helaas viel de smaak heel erg tegen. Volgende keer dus toch maar vietnamees etet, waar ze goed in zijn. Daarna lekker rondgelopen en de buurt verkend. Da lat is een klein bergdorpje en lijkt heel erg op europa, als een bergdorpje in italie bijvoorbeeld. Gekleurde huisjes en smalle straatjes, een groot meer met zwanen waterfietsen, bakkerijtjes op iedere hoek. Omdat Da Lat in de bergen ligt is de temperatuur hier echt super, niet te heet overdag en savonds vrij koud zodat ik eindelijk weer mijn spijkerbroek aan trui aan kon trekken. In Da lat heeft de dochter van de koning van Vietnam een hotel laten bouwen, omdat het zo'n speciaal design heeft kun je daar voor 50 cent entree naar binnen. Dus Tim en ik besloten daar heen te lopen. Onderweg daarheen kwamen we verschillende fruittentjes tegen, dus bij het eerste tentje kochten we 1/2 kilo lychees en 1/2 kilo mangostene (super lekker). Op de terugweg kochten we nog 1 kilo aardbeien en 1/2 kilo nectarines, dus wij hadden onze vitamientjes wel binnen die dag. Eenmaal aangekomen bij het huis echt: Wauw, wat een fantasie heb je nodig om dat te ontwerpen. Het huis bestond uit allemaal ruimtes die met elkaar verbonden waren door allemaal smalle trappen, alles lijkt op een jungle/boom. De kamers zijn super luxe maar hebben allemaal een heel eigen design. De fotos zullen voor zich spreken, het heeft een beetje weg van Disneyland of de hobbit huizen, je moet namelijk regelmatig bukken om ergens doorheen te kunnen. En op het hoogste puntje waar je kunt komen heb je een prachtig uitzicht over de stad. 's Avonds ben ik met Tim locale vodka gaan kopen, 2 dollar voor 300 ml, dit gemixt in een leeg waterflesje met cola en net als de locals dit opgedronken op straat. Daarna naar een cafe, waar verder niemand was en wij dus lekker ongestoord konden poolen. Waar ik enorm slecht in ben, toch was ik bij het eerste potje aan de winnende hand. Met mijn grote mond riep ik dat degene die verloor de shotjes moest betalen. Je kunt dus wel raden wie er verloor... ik! De volgende dag in Da lat was geweldig!!! We hadden een canyoning tour geboekt, voor 25 dollar wat ik eigenlijk veel te veel vond. Maar achteraf was het dit meer dan waard. We waren met een groep van zeven en allemaal super leuke mensen, ook hadden we drie leuke gidsen. Wat je gaat doen is trekken langs een rivier met watervallen, je gaat abseilen, watersliden en free jumps doen. Super avontuurlijk en super eng. Je krijgt een hele uitrusting en alles wordt goed uitgelegd, daarna oefen je op een schuine helling. Het voelt een beetje raar op het begin maar het went snel dus op naar de eerste stop. De eerste stop was een kleine slide, je moest met je hoofd eerst op je rug naar beneden. Wattt??? met ons hoofd eerst, ja dat moest. Het water was super koud en ik vond dit al eng maar toen ik eenmaal gegleden was leefde ik nog en was het eigenlijk super leuk. Daarna gingen we door naar ons eerste abseil punt. Het was nog geen waterval maar wel 15 m recht naar beneden. Fack wat was ik bang. Ik ging als tweede want ik wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn. Het eerste punt dat je moet gaan hangen aan je touw is werkelijk niet te beschrijven. Er kan niks gebeuren want zij hebben je vast met een safety touw maar toch, jij bent degene die het moet doen en je kan tegen een rots aan knallen. Gelukkig ging het erg goed en het springen was super leuk. Toen ik eenmaal beneden was kon ik weer opgelucht adem halen en de anderen zien afdalen. Het tweede abseil punt was niet zo makkelijk. Een 25 meter grote waterval met een enorme sterke stroming. Ook dit keer wilde ik weer als tweede, ik moest echt een paar keer diep ademhalen voor ik aan mijn afdaling begon. Iedereen riep bemoedigende woorden. De eerste stappen waren oke, maar je voelt dat het slipperig is want je loopt letterlijk op de waterval. Halverwege begon ik te schreeuwen haha, fack waarom doe ik dit. Door me niet te concentreren gleed ik dus ook uit, en belande ik met mijn knien tegen de rots, verder niets aan de hand. Ik probeerde de uitleg van de gids te herinneren en de stappen te volgen wat je moest doen om weer overeind te komen en dat ging me heel erg goed af. Iets over de helft krijg je de halve waterval in je gezicht en moet je dus naar de zijkant kijken en echt goed concentreren. Werkelijk waar ik heb nooit zo veel angst gekend haha. 4 meter boven het water moet je jezelf laten vallen, de gids schreeuwde 1,2,3 jump en voordat ik het wist liet ik mezelf vallen en lag ik al in het water. Eenmaal op de kant stond ik te shaken als een lammetje, ik was zooooo blij dat ik eindelijk beneden was maar ook trots dat ik het gedaan had. Ik had gewoon geabseild over een facking 25 meter sterke waterval, wie kan zeggen dat hij dat gedaan heeft? Oke misschien best veel mensen haha. Tussendoor heb ik nog wat waterslides gedaan die erg leuk zijn en we stopen voor een free jump. Je kon kiezen voor 6 meter normaal springen of 10 meter maar dan moet je rennen en springen want de rotsen steken een beetje uit. En anders heb je kans de rotsen te raken, ik weet het, maar het is niet zo erg als het klinkt. Ik besloot eerst de 6 meter te doen maar die was eigenlijk te saai, natuurlijk ook super leuk maar ik was vast beraden dat ik de 10 meter wilde doen. De mannen hadden het allemaal al gedaan en dat ging heel goed, de meiden wilden niet. Ik was alleen zo bang dat als ik zo rennen ik misschien zou struikelen of op het laastste moment zou twijfelen en alsnog voorover zou vallen. Nadat ik heel veel aansporingen kreeg besloot ik het te doen, ik ging klaar staan en daarna heeft het me nog 10 min gekost om het ook echt te doen. Op een moment ging er gewoon een knop om, rennen en springen. Wat een gevoel haha, super gaaf. Helaas raak je wel heel hard het water, dus ik heb wel een pijnlijke kont. Ik was zoo blij dat ik het gedaan had en ik had echt spijt gehad als ik het niet had gedaan. Ik voelde mezelf heel stoer dat ik het enige meisje was die het deed en zelfs de gidsen hadden respect dat ik het had gedaan haha. De laatste abseil waterval die dag noemen ze de wasmachine. Je kunt niet de afdaling van te voren niet echt zien dus dat maakt het extra spannend. Deze afdaling was makkelijker dan de andere maar veel enger. Je moet eerst 3 meter gewoon afdalen en daarna heb je geen rots meer onder je voeten en moet je je langzaam laten zakken, maar achter je is een waterval die met geweld naar beneden komt. En hier komt de uitleg van de wasmachine, de waterval kan er soms voor zorgen dat je wordt rondgedraaid, dat gebeurde dus bij mij haha. Het enige wat ik dacht was rustig naar beneden maar wel zo snel mogelijk haha voordat ik echt bleef draaien. In het water laat je je touw lossen, neem je een diepe ademhaling en word je mee getrokken door de waterval. Daarna kom je boven water en zie je de afdaling die je gedaan hebt, echt gaaf! Ik kan niet geloven wat ik deze dag gedaan heb, ik had het nooit voor mogelijk gehouden, en ik zou het zo weer doen want hoe meer ervaring,  hoe leuker dit soort dingen worden. Het was de 25 dollar zeker waard. Terug thuis super moe en heb ik echt even op bed moeten liggen, de adrenaline gierde nog steeds door mijn lijf. Dus ik kan best avontuurlijk zijn haha! De volgende ochtend werd ik wel wakker met enorme spierpijn in mijn hele lijf! Dat was lang geleden, het voelde als een goede work-out! Die dag heb ik met Tim een scooter gehuurd. Ik een semi-automatic (goedkoper:P) en Tim een automatic. Maar er was nog wel een hindernisje, Tim had nog nooit scooter gereden, laat staan in Azie. Gelukkig is Da Lat niet zo hectisch als andere grote plekken. Nadat hij een paar keer op en neer was gereden in het straatje van het hostel voelde hij zich zeker genoeg om te gaan rijden. Ik was er echt niet zo zeker van. We zijn samen met Nadine (een meisje uit Nieuw-Zeeland) eerst gaan ontbijten bij het meer. Lekker westers en dus duur. Dus vanaf toen besloten om echt weer te gaan bezuinigen en meer op straat te eten, zo leer ik tenminste ook het vietnamese voedsel kennen. Daarna Nadine weer afgezet bij het hostel en zijn wij de bergen ingegaan met de scooter. We wilden op zoek naar de plekken waar je met de countryside tour normaal heen gaat: Flowergarden, koffieplantage, groentetuinen, watervallen, chickenvillage en noem het maar op. We zijn heel veel plantages onderweg tegen gekomen maar wisten niet of we daar zomaar naar binnen konden. Het zit in Da Lat vol met kassen vol met bloemen die ze hier kweken, heel europees allemaal. We konden dus niet echt vinden wat we zochten. We vonden wel een kleine waterval net buiten de stad, onverwacht dus dat is altijd leuk. Tijdens onze scootertocht verder niet veel gevonden, we zijn vaak gestopt om lekkere ijsthee of ijskoffie te drinken a.k.a. gewoon verse koffie of thee met ijsklontjes. Ook konden we in de bergen genieten van super mooi uitzicht. Na een lunch, instant-noodles, want dat was het enige wat ze hadden zijn we op zoek gegaan naar een natuurpark wat ergens zou moeten zijn. Na lange tijd hadden we het eindelijk gevonden maar vanwege het weekend was het helemaal vol met vietnamese toeristen. Het park was echt een europees uitziend park met veel groen gras, bomen, veel bloemen, weer een meer met zwanenbootjes, en veel kinderen van de scouting die spelletjes deden. Het park kostte 1 euro entree dus was wel de moeite om toch even een kijkje genomen te hebben. Toen de donkere wolken kwamen besloten we richting huis te gaan, maar al te laat. Halverwege begon het te gieten en ik had gelukkig een poncho maar Tim niet. Dus we kwamen behoorlijk nat aan bij het hostel. Al met al niet gevonden wat we zochten maar weer een mooie ervaring erbij, en Tim had voor het eerst scooter gereden. Hij heeft alleen nog veel te leren haha, zoals knipperlicht uitdoen, rechts rijden, doorrijden, en niet stoppen midden op de weg haha. Maar oefening baart kunst. Die avond was mijn laatste avond in Da Lat en ik was zo kapot dat ik om 19.00 in bed ben gaan liggen en films heb gekeken. O.a. het bombardement, een nederlandse oorlogsfilm, met als gevolg dat ik 's nachts droomde dat ik zelf mee vocht in een oorlog, heel apart. Die ochtend ging ik naar Nha Trang en Tim besloot mee te gaan ondanks we niet veel goeds over Nha Trang hadden gehoord. Het zou vooral feesten zijn en vol zitten met russen. Maar ik heb de tijd dus ik besloot het toch te doen. Ondanks dat de bus overdag is krijg je nu ook een sleeperbus, maar we zaten aan de achterkant van de bus en daar heb je 5 bedden naast elkaar, niet zo comfortabel, dus dat moesten we even 4u uitzitten. In Nha Trang aangekomen zijn we in bed geploft in de dorm en hebben we iets langer dan we wilden (3 uur) genapt. Dus daarna gauw bikini aan en het strand checken. Maar niks speciaals, het is heel europees weer, zoals het strand in Llorret (spanje) of andere feestbestemmingen. Het is niet heel mooi, als je een bedje wilt betaal je veel geld en anders moet je helemaal vooraan op het strand liggen. De beveiliging stuurt je namelijk op alle andere plekken weg. De zee is lekker verfrissend maar zit dan ook vol met russen. Die hun vooroordelen wel waarmaken: vaak zijn het dikke lelijke russen met knappe slanke dames. En als ze nog geen vrouw hebben proberen ze aziatische vrouwen te versieren door te zeggen dat ze advocaten zijn, hoe cliche. In Nha trang hebben ze een super lekker lokaal gererecht: Bone. Je krijgt een super hete plaat met rundvlees (biefstuk reepjes) en groenten en op het laatst doen ze daar een ei overheen die door de hitte gaar kookt. Je krijgt er brood bij die je in de saus moet dippen. Het lekkerste gerecht wat ik tot nu toe in heel Azie op heb!! En dat voor 30.000 dong, 1 euro. Helaas is het echt een lokaal gerecht van Nha trang dus nergens anders in Vietnam te krijgen. Die avond hebben Tim en ik weer lokale vodka en Rum gekocht, met cola, en dit samen met een Engelse jongen, Jack die ook bij ons op de kamer sliep opgedronken. Later op de avond kwam daar ook een hele groep Engelse, canadese, en amerikaanse meiden bij. Waarom pas later op de avond? De meiden hadden eerst een paar uur nodig voor hun haar en make-up. Zo oppervlakkig als ze eruit zagen, praten ze ook haha. En de reggae muziek die ik had opgezet werd dan ook snel omgezet in iets anders. Dus toen de groep eindelijk besloot de club in te duiken besloot ik dat ik liever niet met deze groep op stap ging dus ben ik lekker mijn bed ingedoken. Slapen kwam er echter niet van, want om de haverklap kwam er iemand dronken thuis en echt zachtjes deden ze niet. De tweede dag in Nha Trang een scooter gehuurd samen met Tim. Nadat hij zijn kater had uitgeslapen konden we vertrekken. Samen een scooter om de kosten te besparen en ik mocht rijden gelukkig! Ik weet niet of ik al achterop bij hem zou durven met zijn rijkunsten. Met de scooter zijn we naar de watervallen geweest en dat was nog niet zo makkelijk. De weg ernaar toe was zand, grind, kuilen en hobbels en had ik ook nog eens Tim van 1.85 achterop. Maar heelhuids aangekomen en onderaan te voet verder. Er zijn drie watervallen maar we hadden gehoord dat de bovenste de mooiste zou zijn. Dus we besloten meteen door te lopen naar boven en alleen kort te kijken bij 1 en 2. Op het begin liepen we gewoon over een zandweg naar boven en hadden we af en toe een klauterpunt maar tussen waterval twee en drie leek het wel bergbeklimmen. Er waren soms ijzeren stokken tussen de rotsen geboord als opstapje dus dat maakt het iets makkelijker, maar het was een uitdaging. Net voordat we bij de derde aankwamen zaten we stuk, we wisten niet hoe we verder moesten, aan de ene kant gladde hoge rotsen, en aan de andere kant het water. hoe komen we aan de overkant? Gelukkig was er al een aardige duitser die al aan de overkant was en speciaal teruggeklauterd was om ons de weg te laten zien, die inderdaad niet voor de hand lag. Eindelijk!! aangekomen bij de laatste waterval na een klim van 1,5 uur. Kleren uit en lekker het water ingedoken, super verfrissend. Helaas hadden we er zo lang over gedaan dat we na 15 min. alweer terug naar huis moesten. De terugweg vanuit de andere kant was een stuk handiger en duurde maar een halfuurtje. Terug in het hostel gedoucht en in de nachtbus naar Hoi An. Part 3: De nachtbus naar Hoi An was verre weg van comfortabel. De bedjes waren oud en kapot, de dekens leken uit de tweedehandswinkel bij elkaar geraapt en er waren muffe kussentjes. Het water dat we kregen uit een gesloten flesje was zelfs niet te drinken. Mijn stoel kon niet helemaal in ligstand want die was kapot. Maar we waren moe dus we dachten wel te kunnen slapen. Nou... ook niet echt.. Om 1 u waren nog steeds de lampen niet uit, dus ik naar de buschaffeur om te vragen of het licht uit mocht. Pas na de tweede keer uit bed te zijn gekomen begreep hij mijn vraag en jeeeeh de lampen waren uit. SLapen kon beginnen. Blijkbaar hadden we terwijl ik sliep al meerdere toiletstops gehad maar de chaffeur had dit niet verteld. Normaal doen ze dan het licht even aan zodat iedereen mogelijkheid heeft naar de wc te gaan. Dit was dus niet het geval. Dus toen ik wakker werd en naar de wc moest besloot ik even te wachten. De eerst volgende stop was geen wc, de chaffeur wilde gewoon even roken. Dus ik vertelde hem dat ik naar de wc moest, ervan uitgaande dat hij zo snel mogelijk bij een toiletpunt zou stoppen. Dat dacht ik fout. Er waren al meerdere restaurants geparkeerd tot ik besloot hem eraan te herinneren dat ik nu wel echt naar de wc moest. Dus hij stopt de bus en zegt okay you go.. Uhmmm geen wc, geen gebouw alleen gras en rotsen. Fijn! Dus toch maar over de rotsen heen geklauterd naar een donker stuk waar niemand me zou zien en daar even snel geplast. Helaas was ik op dat moment ook in mijn rode week van de maand en was dit dus alles behalve prettig. Weer terug de bus in en hopen dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Toen rond 6 u iedereen een beetje wakker begon te worden was ik geschokt met het verhaal dat ik hoorde. Blijkbaar was er tijdens een tankstop iemand achtergebleven op het tankstation. Een vietnamese man was sochtends wakker geworden met het besef dat zijn vrouw niet meer in de bus was, na navraag te hebben gedaan had niemand zijn vrouw gezien. Paniek paniek. Er werd naar het tankstation gebeld en ja inderdaad ze was daar achtergelaten. De buschaffeur had namelijk niet gecontroleerd of iedereen in de bus was. De arme vrouw had geen telefoon of niks en stond daar dus alleen in het midden van de nacht. Gelukkig waren er meer nachtbussen en is ze opgepikt door een andere bus. Die ochend op de eindbestemming zijn man en vrouw herenigd na de buschaffeur met veel boze woorden te hebben aangesproken, en terecht!.

In Hoi An werden we zoals opgewacht door hotelmedewerkers in plaats van tuktuk drivers. Die ons vroegen of we al ergens geboekt hadden want zij hadden wel een goed hotel. Tim had al een hotel geboekt maar ik nog niet. Dus de mensen van het hotel haalden me over om in hun gratis busje te stappen naar het hotel, en als het me niet beviel mocht ik alsnog verder zoeken. Dat leek me dus een prima deal. Maar zodra ik het hotel met prachtig zwembad en tuin, luxe kamer met airco, prive badkamer met ligbad, en geen trap maar een lift had gezien, was ik overtuigd. Dorm was 5 dollar maar een privekamer 12 dollar. En aangezien er een ander duits meisje ook een kamer nodig had besloten we samen een kamer te delen. Dus voor 6 dollar per persoon hadden we wel erg veel luxe. Dat was nog eens genieten. Die dag hebben we dan ook heel de dag bij het zwembad gelegen, en heb ik met een super goede wifi verbinding eindelijk goed kunnen skypen met Reza. Hoi An is een kleine stad of eigenlijk dorp dat tijdens de Vietnam oorlog gespaard is gebleven en je kunt dan ook nog de oude authentieke huizen hier zijn. Je hebt het gedeelte old town en wat daarbuiten zit. Wat daarbuiten zit is niet echt mooi maar in Old time is het alsof je in een andere wereld stapt. Echt prachtig en ook hier lijkt het heel erg op italie of griekenland met alle gekleurde huisjes. De kleuren van de huisjes blakeren een beetje af maar dat geeft het net juist zo'n mooi effect. ik was dan ook helemaal in mijn nopjes om hier foto;s van te maken. Overal in Hoi An hangen lampionnen die in de avond aangaan, en 's avonds lopen er op straat mensen en kinderen die lampionnetjes verkopen met een kaars erin. Deze kun je dan op de rivier in het water laten zakken, en alle lampionnetjes op de rivier geeft een super mooi effect. In Hoi An zit het ook vol met winkels waar je kleding op maat kan laten maken, waar Hoi an echt bekend om staat omdat het niet duur is. Dus ik ging er maar eens over na denken of ik dat wilde. In de bus naar Hoi An had ik ook tamara (Nederlands) En een colombiaans stel ontmoet. Zij waren met drieen samen aan het reizen en kenden elkaar al van Nederland waar het colombiaanse meisje een jaar gewoond had. Met Tamara kon ik eindelijk weer even Nederlands praten maar dat voelde heel raar. Ik voelde me niet mezelf als ik dat deed, alsof mijn woorden, zinnen en accent niet meer hetzelfde was. Misschien gewoon een kwestie van weer even wennen. De eerste avond in Hoi An ben ik met Tim uiteten geweest bij een restaurantje aan de rivier. Toen we binnenkwamen zagen we een jongen alleen aan tafel zitten, en zo sociaal als ik ben haha, vroeg ik of hij misschien bij ons wilde zitten voor diner. ZO gezegd zo gedaan, en we hebben met drieen een hele leuke avond gehad. We konden bij dit restaurant een set-menu bestllen. Tim en ik bestelden allebei een ander menu van 6 gerechten waardoor we konden delen. Hierdoor konden we in kleine porties alle lokale specialiteiten van Hoi An proberen zoals rijstpannekoeken met vulling, white rose (soort gefrituurde gelei met een garnaaltje, is lekkerder dan het klinkt) en gefrituurde wonton, en Cum Lau, een speciale noodle soep.

De dag erna heb ik veel rongewandeld door Hoi An en ook besloten toch een winkel binnen te gaan om te kijken voor op maat gemaakte kleren, dat had ik beter niet kunnen doen haha. Zodra ik binnenkwam kreeg ik een tablet voor mijn neus met wel 800 verschillende fotos van jurken die ze kon maken, maar werkelijk waar alles wat je wilt is mogelijk. Na heel lang dubben en denken besloot ik een jurk en jumpsuit te laten maken. Een zomers casual donkergroen jurkje en een zwarte korte jumpsuit met gekleurde riem. Dus maten opgenomen, stoffen uitgekozen en nu de prijs. Fack dat was wel ietsje duurder dan verwacht, 60 dollar voor beiden. Maar aangezien dit niet vaak voorkomt dat je dit kan laten doen besloot ik het toch te doen. Dus savonds kon ik terug komen voor de fitting. Voor het avondeten besloten Tim en ik goedkoop te doen en bij een straattentje te eten. We belanden ergens en wat op de tafels stond zag er erg lekker uit, en veel locals betekent meestal dat het eten goed is. We wezen naar iets wat op andere tafels stond en bestelden dat. Het was een soort van hotpot, groentensoep die werd gekookt op je eigen tafel, daarbij kreeg je verse kruiden/groenten die je in je eigen soepkom moest doen, met de soep. Bij de tafel naast ons zagen we ook iets van springrolls dus wezen we die ook aan. Alleen beken het geen gewone springrolls. Onze hele tafel stond inmiddels vol. De kleine springrolls die we zagen waren bedoeld om te worden omgerold in rijstpapier, met komkommer ananas en verse kruiden. Dus nu hadden we verse soep op tafel en verse rijstpapier rol dingen haha. En dat voor 50,000 pp (1,60 euro). Die avond was in Hoi An een full moon festival en er zouden volgens het hotel heel veel lampjes zijn en muziek. Helemaal enthousiast ging ik met Tim, Tamara, het colombiaans stel de stad in. Maar het enige wat verschilde met andere avonden in Hoi An was dat het iets drukker was. De muziek ontbrak en ja de lampionnen, die waren er elke avond. Dus ik ben eerst naar mijn de kledingwinkel gegaan voor mijn kleren om daarna lekker biertjes te gaan drinken. Eenmaal mijn kleren passend was ik een beetje teleurgesteld, ik denk dat mijn verwachtingen te hoog waren. De jurk moest echt nog veel aangepast worden want was te groot en iets te lang, dus ik vroeg of ze het iets korter kon maken. De jumpsuit was bijna helemaal goed. De volgende dag zouden ze het komen brengen naar mijn hotel. Ik weer terug naar de anderen en na een paar biertjes besloten we naar Vulcano Club te gaan. Volgende folder kregen we een gratis taxi naar de club en voor 3 dollar kon je de hele avond mix (rum, vodka, whiskey) drinken en kreeg je een gratis shisha. Dit klonk dus meer dan goed. Jammer was wel dat de club zo goed als leeg was en de muziek niet goed. Maar dat mocht de pret niet bederven, want de alcohol was goedkoop, we konden poolen en shisa roken en ik was in goed gezelschap! Een top avondje. De volgende dag werden Tim en ik al vroeg opgehaald door Mr. Phong, een man die in een dorpje verderop woont., Voor 12 dollar pp nam hij ons mee naar zijn dorp. Bij hem thuis aangekomen begon hij met heel veel boeken en kaarten te laten zien die eerdere gasten naar hem hadden opgestuurd nadat ze de tour met hem hadden gedaan. Hij liet mij boeken zien over Nederland en tim over Engeland. Dus toen bleek dat hij nog geen boek had over Indonesie besloot ik die hem een te sturen als ik terug in Indonesie was. Daarna begon hij een heel verhaal te vertellen over vietnam en de oorlog, die hij zelf als 21 jarige man had meegemaakt. Heel interessant maar veel heb ik er niet van meegekregen want zijn engels was  niet al te best. Dus ik lachte maar gewoon mee als hij begon te lachen en ik geen idee had wat er grappig was haha. De veelbetekende blik van Tim bleek dat hij er ook niet veel van begreep. Mr. Phong maakte hele aantekeningen op zijn papier om ons dingen duidelijk te maken, het leek wel een college, en omdat Tim en ik vanwege ons stapavontuur niet veel geslapen hadden, was het soms moeilijk mijn ogen open te houden, arme mr. Phong. Wat ik in ieder geval wel begrepen heb is dat in Vietnam niet het boeddhisme het grootste geloof is (enkel 10%) maar het conffesionalisme, of zoiets. Dit geloof heeft heel veel verschillende goden, god van het geld, god van de keuken, god van de tuin etc. Vandaar dat je hier overal kleine altaartjes ziet met wierook en eten als offer voor deze goden. En ze hebben hier ook geen tempels in Vietnam maar je noemt dat Pagoda's. Weten we dat ook weer. Na het verhaal van mr. Phong was het tijd om het dorpje in te gaan. Super mooi  en ik kon mezelf helemaal voorstellen dat ik in dit rustige dorpje aan de rivier zelf zou wonen. Hij liet ons zijn familietempel zien, waar al zijn voorouders werden geeerd, en de lokale markt, en kinderdagverblijf werden niet overgeslagen. De kinderen in het kinderdagverblijf bleven maar naar me zwaaien, super schattig en op de markt kreeg ik gratis lychees van de marktvrouw. En toen we langs een pooltafel liepen waar vietnamese jongeren aan het chillen waren werd ik aangestaard en werd er heel enthousiast hallo geroepen, een beetje ongemakkelijk haha. In dit dorpje ben je als blanke net een beroemdheid, ik ben nog nooit zo erg aangestaard en kinderen hebben nog nooit zo lang achter me aangelopen haha. We zijn langs een rijstwijn makerij geweest en mochten natuurlijk ook even proeven. Jeeeh, niet dus haha, heel sterk en het smaakte naar brood, dus niet echt mijn favoriet. Toen we langs een groepje mannen kwamen die op de grond aan het lunchen waren kregen we ook van hun weer rijstwijn aangeboden. En aangezien het onbeleefd is om af te slaan hebben we dit aangenomen, ook gaven ze ons een garnaal, die echt smaakte naar een garnaal zonder enige kruiden of iets haha en met schil en al. Tim probeerden het schil ervan af te halen maar de mannen schudden heftig hun hoofd. Het was echt de bedoeling dat je hem helemaal op at, dus maar snel in ons mond gestopt, geslikt en gezegd dat het heerlijk was. Daarna snel doorgelopen haha. In het dorp kwamen we veel lokale families tegen in hun huizen en Mr. Phong liep gewoon bij ieder huis naar binnen om een praatje te maken. En telkens zei hij tegen mij, you make photo, you make photo. Ik voelde me af en toe erg ongemakkelijk om fotos te blijven maken van de familie of de kinderen, alsof ik aapjes aan het kijken was in de dierentuin. Maar achteraf erg blij dat ik het toch gedaan heb want de foto's zijn een echte kijk op het authentieke vietnam. Na onze tocht door het dorp kregen we een verrukkelijke lunch gemaakt door de vrouw van mr. Phong. Heerlijk. Toen ik op de klok keek besefte ik dat we echt weg moesten want ik had smiddags een nachbus naar mijn volgende bestemming. Maar toen we net weg wilde gaan moesten nog op de foto met Mr. Phong en ook nog in zijn gastenboek schrijven. Veel te laat dus gingen we vertrekken met de verwachtingen dat mr. phong ons ook weer terug zou brengen. Maar omdat we onze eigen scooter gehuurd hadden zei hij: jullie kunnen het wel vinden toch? Uhmm... Ja denk het wel, maar eigenlijk had ik er al geen goed gevoel bij. En terecht want binnen 5 minuten verdwaald en mijn deadline begon steeds krapper te worden en ik begon te stressen want mijn kleren werden om 1u gebracht en om 1.30 kwam de bus en ik moest ook nog douchen aaaaaah. Dus google maps erbij gepakt en met hulp van locals uiteindelijk het hotel gevonden. De vrouw van de kleding was niet zo blij dat ik haar had laten wachten, marja dat is dan maar zo. Ik had helaas geen tijd om op dat moment de kleren te passen maar ik verwachtte dat het wel goed zou zijn, ik had namelijk al mijn fitting gehad. Dus snel gedoucht en wachten op de bus, wat uiteindelijk nog best lang duurde, stress voor niks. Toen de bus er eindelijk was, afscheid genomen van Tim want die bleef in Hoi An, en van Tamara en de colombianen (weet nog steeds hun namen niet). Deze nachtbus was echt perfect, een goede plek en goede chaffeur. En dit keer stopten we voor avondeten en was er zelfs een toilet in de bus. Deze keer een bus naar Ninh Binh. Net onder de hoofstad Hanoi. Ik had besloten Hue over te slaan omdat het vooral tempels en paleizen zou zijn en die had ik al zo veel gezien. Ik kan toch namelijk niet alles zien. Gelukkig had ik de goede keuze gemaakt, Ninh Binh heeft een prachtige natuur. Gearriveerd met de bus stond er weer een hotelmannetje te wachten en het kostte me niet veel tijd om na te denken toen hij zei dat hij een dorm voor 3 dollar had, lekker goedkoop. het hotel personeel was super vriendelijk!! En de kamer was ok, en omdat het low season is had ik de kamer voor mezelf, dus een prive kamer voor 3 dollar. Na het zien van de douche besefte ik wel waar de lage prijs vandaan kwam, die was gewoon smerig, gelukkig bleef ik maar een nachtje. Part 4:De eerste dag in Ninh Binh heb ik een scooter gehuurd om naar allerlei bestemmingen te gaan. Ik wilde eigenlijk maar een dag blijven in Ninh Binh maar volgens het super vriendelijke meisje in het hotel was het onmogelijk om alles te doen in een dag. Dus ik startte die dag met de scooter naar de dingen die ver weg lagen. De dag begon al een beetje grijs maar ik had er hoop op dat het niet veel of vroeg zou gaan regenen, die hoop was tevergeefs. Toen ik bij mijn eerste bestemming aan kwam, DE attractie van Ninh Binh, begon het al een beetje te miezeren. Ik had wel een waterdichte tas bij maar ik was zeker genoeg om de poncho in de scooter te laten zitten. In Ninh Binh heb je meerdere gebieden waar je over het water kan varen met een bootje langs prachtige rotsen, ondertussen ga je dan met het bootje door verschillende grotten heen. Na een ticket te hebben gekocht zat ik in een bootje met twee vietnamese jongens van een jaar of 17 en een roeivrouwtje. En ook de jongens hadden een peddel om mee te helpen. Ik zat als een prinsesje voorin en hoefde niks te doen haha.

De omgeving is super mooi en heel sereen, je vaart met meerdere bootjes heel kalm over het water. De eerste regendruppels begonnen al te vallen voordat we de eerste grot in gingen. Het varen in de grotten was best gaaf. Af en toe moet je met zijn allen bukken omdat het te laag is, en er hangen af en toe lampen voor wat licht zodat je alle gigantische spinnenwebben goed kan zien haha. Helaas zorgde het vocht in de grotten en de hitte wel voor condens op mijn camera dus zijn de fotos in de grotten niet echt goed gelukt. Toen we uit de eerste grot kwamen was de miezer al veranderd in gewone regen. Mijn camera kon ik gelukkig nog wat verbergen onder mijn dikke vest (die overigens dus niet waterdicht is), de rest van mijn spullen in de waterdichte tas en hopen dat het snel op zou houden. Maar na de tweede grot begon het te gieten en te gieten. Alleen het roeivrouwtje had een poncho bij maar de jongens en ik werden klets en klets nat, mijn camera moest ik opbergen dus heb weinig fotos meer kunnen maken, en de jongens heb ik hun telefoons en portomonnee in mijn tas laten doen. Want er was geen stukje kleding of huid dat nog droog was. De tocht duurde namelijk in totaal 3 uur, en dan zou je denken dat als je door een grot vaart het even droog is? Nou nee, ook daar druppelt het behoorlijk. Toch was ik eigenwijs en heb ik zoveel mogelijk geprobeerd af en toe mijn camera te pakken om fotos te pakken. Super stom want nu heb ik problemen met het zoom knopje en het scherpstellen gaat ook niet meer zo soepel. Hopelijk is het snel weg. Na 3 uur kletsnat en rillend van de kou (ja want ook met regen ikan het hier koud zijn) aangekomen was ik weer een ervaring rijker en heb ik een halfuur onder de haardroger gestaan om tevergeefs mijn kleren en alles te laten drogen. Ik moest namelijk weer op de scooter verder naar mijn volgende bestemming. Deze bestemming kon ik echter niet vinden dus heb ik behoorlijk lang rondgereden, brrr... met al die natte kleren, tot ik andere toeristen vond. Ze waren op zoek naar dezelfde pagoda (tempel) als mij. Eerst met zijn allen gaan lunchen en daarna naar de pagoda. Je werd naar een parkeerplaats gestuurd om je scooter neer te zetten en dan moest je zogenaamd een golfautootje nemen naar de pagoda waar je natuurlijk voor moest betalen. Ze hadden namelijk heel slim de parkeerplaats ver van de ingang gemaakt, lopen kan wel maar we wisten de weg niet en het was heel ver weg. Dus met heel veel tegenzin betaald voor een enkeltje en terug zouden we gaan lopen. Alhoewel het de grootste pagoda van Vietnam is vond ik het niet zo veel aan, ik was er dan ook wel een beetje klaar mee dat de anderen er uren over deden om alles te bekijken, dus toen ik alles had gezien ben ik gesplitst en weer alleen verder gegaan. De regen was die dag nog steeds niet opgehouden dus in de regen ging ik op zoek naar de uitgang die ik zoals gewoonlijk niet kon vinden :p Op een gegeven moment kwam ik een werknemer van de pagoda tegen op de scooter. Ik vroeg hem naar de parkeerplaats maar hij begreep me niet. Dus met mijn briljante ideeen probeerde ik hem met gebaren te vragen of ik bij hem achterop mocht, en dat mocht hihi, en gelukkig maar want het bleek een behoorlijke afstand. De vietnamees scheen te beseffen waar ik naar toe moest en zette me keurig af bij de parkeerplaats, zonder ook maar een moment iets van geld te vragen. Hartstikke vriendelijk. Dus ik ben op de scooter gestapt, weer in de regen, en terug naar huis gegaan voor een warme douche, die eigenlijk gewoon koud was :p De wamrte heb ik maar bij gefantaseerd. De tweede dag ben ik op de fiets gegaan want dat was goedkoper en ben ik naar de andere kant van Ninh Binh gefietst. Gelukkig was het deze dag super mooi weer. Iedere keer als ik op de fiets zit voelt dat toch weer even vertrouwd, heerlijk dat fietsen. Thuis denk ik daar vaak anders over haha. Op de fiets naar een zelfde plek met water, rotsen en grotten geweest. Dit keer niet in een bootje gestapt (die ervaring had ik al een keer gehad) maar hier kon je op de fiets tussen het water, de grotten en rijstvelden door fietsen. Soms moest ik over smalle stroken gras/zand tussen rijstvelden fietsen, die op dit moment vol staan met water. Dus ik was blij dat ik een ervaren nederlandse fietsrijder was haha anders was ik zo met camera en fiets in het water gevallen. Dus fietsend door de rijstvelden kwam ik vanalles tegen: zwaaiende mensen vanuit de boot, prachtige vlinders, kleine huisjes en tempels. Na dit avontuur ben ik op tijd terug gegaan naar het hotel want ik had in de namiddag mijn bus naar Sapa (noorden van vietnam). Het meisje van het hotel was heel erg vriendelijk en heeft me gezelschap gehouden terwijl ik moest wachten. Ze vertelde me dat als zij zo bruin zou zijn als mij, ze zou huilen. Ze willen hier graag wit zijn, wat zij ook heel erg was. Dus dat vroeg natuurlijk om een fotootje van ons beiden armen waarop ik zoveel bruiner ben haha, reverse worlds. De reis naar Ninh Binh bestond uit twee delen, eerst met een zitbus paar uurtjes naar Hanoi, en vanuit Hanoi gelijk door met een nachtbus naar Sapa. Ik had ondertussen al contact gehad met Tamara, Alejandro en Carolina die ik al eerder in Hoi An had ontmoet, die ook in Sapa zouden aankomen die ochtend. Dus in Sapa aangekomen ben ik met hen op zoek gegaan naar een hotel voor een nacht. Sapa is een dorpje in de bergen van Vietnam en zit vol met authentieke kleine dorpjes die allemaal hun eigen klederdracht en gewoontes kennen. Deze dorpjes liggen een paar kilometer van het stadje Sapa en liggen midden tussen de rijstvelden. Sapa staat er dan ook om bekend om trekkingen door de bergen te doen van 1,2 of meerdere dagen waarbij je overnacht in een van deze dorpjes. De eerste dag in Sapa zijn we wat rond gaan scooteren en hadden we al een paar mooie uitzichten gehad. Ik had mijn eigen semi-automatic scooter en de rest deelde een scooter. Ik moest me af en toe wel inhouden want niet iedereen reed hetzelfde tempo als mij. Af en toe kwamen we ook op wegen waar ze aan de weg aan het werken waren, en lag het vol met zand, grind en grote stenen. Dat is natuurlijk niet makkelijk rijden, maar als je wat meer gas geeft is dit makkelijker dan op tempo opa en oma, dan raak je sneller uit balans. We zijn naar een liefdeswaterval geweest, geen idee waarom deze zo genoemd wordt. Begin van de dag allemaal onze zwemkleding aan gedaan en dus waren we voorbereid. Maar het was niet zo zonnig als verwacht en het water was ijskoud!!! Dus ik besloot dat ik mezelf niet ging kwellen daar in te gaan. Van 10 meter het water inspringen laat mij dat maar doen!, maar in een koude waterval zwemmen dat is niet aan mij besteed haha. Dus in plaats daarvan ben ik mevrouw de fotograaf gaan spelen terwijl de anderen gillend en bibberend het water in gingen. Toen zij er eenmaal uitgingen moesten ze koud en niet helemaal droog weer de scooter op. Kijk, dat was dus de reden dat ik niet het water in ging! :p De dag erna besloten we op trekking te gaan, dus grote backpack ingepakt en achtergelaten bij het hotel en alleen het hoognodige mee, en hike outfit aan. In Sapa werden we al 1,5 bestookt door vrouwtjes van de stammen die je dingen willen verkopen of je mee willen nemen voor een trekking naar hun dorp. En die laten je echt niet met rust. Ze lopen continu naast of achter je en ga je ergens eten, dan zijn ze daar zodra jij het restaurant uitstapt. Dus toen we besloten een trekking te gaan doen zijn we op zoek gegaan naar een van de oude vrouwtjes die ons zo lang wanhopig had geprobeerd over te halen. Na wat onderhandelingen over de prijs gingen we op pad.

Onze groep bestond uit Tamara, Alejandro, Caroline en Guillermo en ik natuurlijk. Mama se een vrouwtje van een jaar of 50 was onze gids en er liepen nog drie andere vrouwen met ons mee. Waarvan de jongste pas 23 was, al getrouwd was en drie kinderen had. De vrouwen waren super lief en ze willen dolgraag met je kletsen of grapjes maken, en ze kunnen dan ook best goed engels, beter als in sommige hotels. De eerste 30 minuten van de tocht waren heel erg zwaar en bergopwaarts, af en toe kreeg ik zelfs last van de hoogte met mijn ademhaling. Dus ik begon er al tegenop te zien om nog 4/5 uur te lopen. Maar na deze 30 minuten werd het een eitje, het was of plat of lichtelijk omhoog/omlaag. De paden waren goed te lopen alhoewel op sommige stukken erg glad. We mochten dan ook van geluk spreken dat het niet regende, anders had ik niet geweten hoe we er waren gekomen. De anderen hadden in tegenstelling tot mij, namelijk geen wandelschoenen aan. De uitzichten tijdens de tocht zijn een van de mooiste die ik tot nu toe gezien heb, uitgestrekte rijstvelden waarop de boeren met buffels aan het werk zijn, ook hele families met kinderen die werken op de velden. je komt langs kleine dorpjes en huisjes met lieve kinderen en bij elk huis komen er meerdere puppys op je af gerend. Je kunt je wel indenken dat zoveel lieve kinderen, puppys, kalfjes, veulens, kuikentjes dit voor mij nog meer paradijselijk maakt. Onderweg kwamen op een gegeven moment ook langs een plek waar net een dier werd geslacht, wat een stank, en een bloed/water spoor over het wandelpad. Wat nog een grotere schok was, was dat het dier een hond bleek te zijn. Dus nog geen 5-10 minuten geleden was op die plek een hond gedood voor voedsel. Dit was voor ons heel raar want een hond voelt wat er aan de hand is en je ziet dat in zijn ogen. Ik zou me dus niet voor kunnen stellen dat het nog mogelijk is een hond te slachten na die blik in zijn ogen. Ik kan me trouwens niet eens voorstellen dat ik een enkel dier kan slachten. lekker hypocriet denk je misschien, want ja ik eet ze wel. Tja.. dat klopt. Na 5/6 uur op ons gemakje gewandeld te hebben kwamen we aan bij het huis van Mama Se waar we ook zouden overnachten. En dit was meer luxe dan we verwacht hadden. Een cementen huis in plaats van hout. Wel helemaal kaal maar met een klein TV tje, een paar stopcontacten en zelfs bedden met (keihard) matras. De keuken was niet veel, een plek voor vuur waarop ze kookten en een rekje met servies. Maar buiten het huis was er zelfs een douche en hurktoilet. Dus zo primitief was dit niet. Wat ik verwacht is dat Mama Se omdat ze al wat ouder is de afgelopen jaar genoeg geld heeft verdiend met tours en zich wat meer kan permitteren. mama Se heeft 6 kinderen, waarvan drie niet meer thuis wonen en al boven 16 jaar zijn. Twee jongens van 7/8 jaar en een dochtertje van twee, dat de lengte en postuur heeft van een 1jarige. Het blijkt dat haar dochtertje niet genoeg eet en dus daarom te klein is voor haar leeftijd, ook wordt er ook nog gewoon de borst gegegeven. Het dochtertje is echt een prinsesje en wordt niet graag ergens alleen op de grond gezet, Nee, in mama's armen daar is waar ze wil zijn en anders zet ze het op een krijsen haha. De twee jongens van Mama Se zijn anders, heel erg verlegen en het kostte ons wat moeite om ze los te krijgen.

Na onze spullen gedropt te hebben in het huis van Mama Se, werden we uitgenodigd om ook bij de huizen van de andere vrouwen te kijken. We haalden de twee zoontjes van mama se over om met ons mee te gaan. Dus kinderen aan de hand en op naar het volgende huis. Echter was dit nog niet zo makkelijk, we moesten door de rijstvelden. Je loopt dus over een verhoogd small plateau van zand en modder dat super onstabiel is. En een misstap en je staat of met je voet in het water van het rijstveld of je valt aan de andere kant een meter naar beneden in een ander plateau wat dus ook vol ligt met water. Zonder vallen is gelukt maar een kluns als ik ben, kwam ik wel regelmatig met mijn ene voet in de modder en het water terecht. We kwamen bij het huisje van de jonste vrouw en ontmoeten haar drie kinderen, een zoontje van 1, dochtertje van 3 en van 4. Wat een lieve kindjes en die lach op hun gezichtjes maakt mijn dag. Dit huis was echt veel meer basis, alles van hout en als het zou regenen zouden ze echt niet helemaal droog zitten. We kregen maiskolven die haar man voor ons had klaargemaakt en daarna hebben we daar gezellig gezeten om met de kinderen te spelen. De oudste dochter merkte op een gegeven moment dat ze zichzelf kon zien in mijn zonnebril, dus van het een kwam het ander en binnen een paar minuten stond mevrouw met mijn zonnebril te poseren voor de camera, als een echt modelletje hihi. Eenmaal terug bij het huis van mama se hebben wel allemaal een douche genomen en zijn we van het uitzicht gaan genieten, want het huis ligt precies tussen rijstvelden. De vrouwen zijn voor ons gaan koken, en helpen hoort er niet bij want wij waren te gast. Het diner was echt heerlijk, groenten, tofu, rijst, groenten en nog meer rijst. en tijdens het eten kregen we ook shotjes rijstwijn, en er werd pas genoegen mee genomen als de hele fles op was. Dus na het eten waren we allemaal goed beschonken. 's Avonds konden we genieten van een prachtige sterrenhemel en daarna vroeg naar bed. Ik sliep met Tamara in een kamer die gelukkig een klamboe bij had want geen idee wat voor beesten hier snachts rondlopen. In het midden van de nacht werden we beiden wakker van een geluid, gedruppel. Toen we het licht aan deden zagen we dat er iets druppelde in ons bed, het kwam van boven. Eerst dacht dat het misschien regende tot ik besefte dat boven ons de familie sliep. Het gedruppel werd steeds erger tot het op een gegeven moment op hield en er tussen Tamara en mij een plasje lag van 15 cm. Wij hadden geen idee wat te denken, maar toen we roken aan het ' water ' wisten we al snel wat het was. Waarschijnlijk had het de jongste dochter boven staan plassen en dat was zo door het plafond in ons bed terecht gekomen. Jakkiebah! Gelukkig in het midden van het bed en niet op een van ons. Dus de rest van de nacht heel erg stil gelegen om niet in de plas te rollen. De volgende ochtend durfde we niks tegen Mama Se te zeggen want dat vonden we onbeschoft dus maar net gedaan of heerlijk geslapen hadden. Het ontbijt was ook weer heerlijk, rijst, groenten, ei en verse springrolls. En we werden volgepropt met eten tot we echt nee moesten zeggen want ze bleven maar: eat more, eat more zeggen. en gelukkig hoefden we met het ontbijt geen verplichte shotjes rijstwijn te drinken.< Toen het bijna tijd was om terug te gaan naar Sapa werden we nog bestookt met alle vrouwtjes van afgelopen weekend om allerlei handgemaakte dingen te kopen. Ik besloot alleen een armband voor mijn collectie te doen maar de anderen kochten ook tassen en kussenslopen. Je voelt je al heel snel schuldig als je weinig koopt want ze zijn heel erg lief en je hebt toch een weekend met deze mensen door gebracht, ze kunnen dan ook heel erg overtuigend zijn. Ik kon mijn schuldgevoel opzij zetten en dus bleef het bij een armband, en eentje die ik gratis erbij kreeg. Daarna werden we door de mannen van de vrouwen op de scooter terug naar Sapa gebracht waarbij we ook weer van het uitzicht konden genieten. We hadden ook lopend terug kunnen gaan maar daar waren we te lui voor haha. In Sapa heb ik nog wat souvenir shoppen gedaan en 's avonds weer een nachtbus terug naar Hanoi. De nachtbus was echter zoals gewoonlijk niet ' gewoon'. We waren de eerste in de bus dus kozen we de beste plekjes uit. Dat werd echter niet geaccepteerd, YOU MOVE YOU MOVE, begon de chaffeur te schreeuwen. We mochten daar niet zitten blijkbaar. Uh pardon? we hebben gewoon een ticket, wij gaan zitten waar we willen. Dus heel eignewijs bleven we met 5en gewoon zitten. Met de minuut werd de chaffeur kwader en begon aggressief te worden. VOor ons was het niet het punt van verplaatsen, maar het idee dat hij op een onrespectvolle manier met ons om ging, hij had het toch ook netjes kunnen vragen? Dus toen hij uiteindelijk de motor van de bus uitzette en de deuren van de bagage ruimte open gingen schrokken we even. Gaat hij onze tassen er nu uitgooien? We waren al bijna de bus uitgesprongen maar gelukkig waren onze tassen veilig. Uiteindelijk kalmeerde de buschaffeur en ben ik nog met een ander meisje maar ergens anders gaan zitten. Maar het sloeg nergens op... Wat bleek nou? Ze willen de voorste stoelen in de bus voor de vietnamezen hebben. Complete bullshit want wij betalen hetzelfde voor onze tickets, of misschien nog wel meer. Rare snuiters hier hoor!! Part 5:De nachtbussen lijken ideaal maar toch slaap je iedere keer maar een paar uurtjes. Toch besloten we vanuit Hanoi gelijk een bus naar halong town te pakken, 4 uurtjes in een zitbus. Alejandro en Carolina wonen namelijk in Halong Town al voor een jaar en geven daar Engelse les dus we besloten richting hun hotel te gaan en vanuit daar te zien wat ons plan was. Dus in Hanoi een taxi naar het busstation, veel te duur (2,50 euro per persoon, en we waren met 5), daarna een bus naar Halong Town. Aangkomen in het hotel was een nacht daar best duur en bleek er in het stadje zelf niet veel te doen. De attractie hier is namelijk Halong Bay, een gebied in de zee waar heel veel rotsen en eilanden zijn. Je kunt dit doen door een cruise of boottocht maar die kosten vrij veel geld. In het midden van de Bay ligt het grootste eiland: Cat Ba. Dus op advies van Caro en Alejandro ben ik diezelfde dag nog naar Cat ba gegaan. Dat was me een lange reis. Met mijn backpack stond ik langs de kant van de weg om vanuit de ene kant van Halong naar de andere kant te gaan, waar ik het strand wilde zien en daarna door naar Cat ba Island. Dus toen er een bus stopte en zei dat ze naar Bay Chai gingen (strand) stapte ik in. Na 20 minuten riep een man: Bay Chai, Bay Chai. Dus ik stapte uit, maar geen strand te bekennen, ze hadden me namelijk bij het busstation gedropt en dat was nog 5 km van het strand en restaurantjes. Dus met mijn backpack op mijn rug had ik geen behoefte om dat te gaan lopen en of om een taxi te betalen. Dan maar niet naar het strand en gelijk een motortaxi naar de ferry gepakt. Zodra ik van de motor afstapte werd ik door alle mensen (die ook op de ferry aan het wachten waren) aangestaard alsof ik een pipo pak aan had. Ik was de enige toerist wat ik heel erg gek vond want Cat ba Island is toch een toeristen plek. Op de Ferry zelf werd het niet minder, het hele uur werd ik aangestaard en werd er naar me of om me gelachen, dat laatste weet ik niet zeker. Het was in elk geval een awkward tochtje naar het eiland. Na de ferry een locale bus naar de andere kant van het eiland waar het stadje is. In Cat ba town heb ik een uur met een backpack omhoog en omlaag gelopen op zoek naar een hostel. Hier zijn namelijk heel veel hotels en een kamer alleen is te duur, dus uiteindelijk had ik een dorm gevonden voro 5 dollar, maar ik was wel de enige persoon in de kamer, raar want alle andere hotels zaten bijna allemaal vol. Het bleek ook vakantie voor de vietnamezen dus zat het eiland vol met vietnameze families die op vakantie waren. Wat was ik blij toen ik eindelijk kon douchen zeg! Na een sleeperbus van 12 u, een taxi van 30 min, een zitbus van 5 u, een locale bus van 1u, een motortaxi van 30 min, een ferry van 1 u, nog een bus van 30 min en heel erg veel rondlopen tussendoor was ik dan ook kapot. ' Savonds heb ik nog uren met papa en mama kunnen skypen en lekker kunnen bijpraten. De volgende dag ben ik met de scooter rond gaan rijden over het eiland, het eiland is ontzettend rotsachtig en ik was ook blij met mijn versnellingen op de scooter. Anders was ik denk ik de bergen niet opgekomen. Ik ben gestopt bij een grot die in de oorlog werd gebruikt als ziekenhuis. Na een ticket te hebben gekocht werd me verteld dat ik zelf de grot in kon. Dus oke, ik naar boven, maar bij de ingang van de grot was niemand, nog een paar keer hallo geroepen maar geen antwoord. Was er echt helemaal niemand in deze grot? Geen medewerker? geen toerist? Dus ik twijfelde of ik wel naar binnen moest gaan, het zag er vrij donker en creepy uit dus alle donkere kamers heb ik overgeslagen haha. Ik ben toch echt een held op sokken. De grot is eigenlijk gewoon verbouwd in allerlei kamers en je kunt ergens een trap naar boven waar je wat meer van de grot zelf ziet. Maar omdat ik geen gids had en ook nergens bordjes met uitleg stonden begreep ik geen snars van wat ik zag. Op een gegeven moment hoorde ik wel stemmen en gelach, maar vanwege de echo kon ik niet goed horen waar. Uiteindelijk kwam ik een groep toeristen tegen die met een gids de grot door gingen, raar dacht ik, hoe komen ze aan die gids? Na 10 minuten ben ik weer naar buiten gegaan en kwam ik dezelfde toeristen tegen. Blijkbaar hadden hun inclusief het ticket een gids gekregen, maar het was de enige gids daar, dus toen ik aan kwam was de gids al in gebruik door hun en tegen mij werd niets gezegd haha. Maar iets negatiefs heeft ook altijd iets positiefs want hierdoor kwam ik wel in contact met deze andere reizigers: Eran, Allastar, Marvin, Victoria, Kiona en Simone. Ja goed he, na een paar uur ken ik alle namen. De rest van de dag heb ik met hun rondgescooterd over het eiland, we hebben niet veel toeristen dingen gezien maar wel prachtige uitzichten. Wat ik zelf veel belangrijker vindt. De tweede dag in Cat Ba was een echte luie dag, uitslapen daarna een lekkere noodlesoep voor lunch en even naar het internet cafe. Twijfels over wat ik de dag erna zou gaan doen, een kayaktour is namelijk erg duur en een trekking door het national park was wel erg vermoeiend. Ook is het op Cat Ba island tropisch warm en blijkbaar zou het park niet zo speciaal zijn. Deze dag was ook de verjaardag van Mitch dus heb ik savonds geskyped terwijl heel de familie op visite was. Heel erg leuk en bijzonder want het leek net of ik er echt bij was, alleen was niet alles even goed te verstaan! Dus was erg leuk om toch een beetje bij de verjaardag te zijn, want ik moet ze dit jaar (bijna) allemaal missen! De derde dag op Cat Ba werd ik een beetje ziek, ook wel logisch, want ik had de dag ervoor een goede maaltijd (lees: instant noodles) gegeten en deze dag alleen wat fruit. De eetlust was er gewoon niet dus zo eigenwijs als ik was, at ik ook niet. Dus tegen de avond werd ik alleen maar zieker en heb ik die dag dus niks gedaan op het eiland. Het hostel wat ik in Cat Ba had werkte ook niet echt mee. De kamer was prima, het enige goede aan het hostel. Maar het personeel en de service? Ze spraken amper engels en deden ook geen moeite om je te begrijpen. Iedere keer proberen ze je op te lichten met geld, de eerste keer dat ik een drankje haalde zei ze dat het 20.000 kostte, maar in het menu staat 15.000, dus de volgende dag kreeg ik dat geld terug. Toen ik de dag erna het zelfde drankje ging halen wilde ze me potverdikkie weer 20.000 laten betalen. Ook was de menukaart maar een lachtertje. Ik ging de eerste dag vragen om een watermeloen shake (wat ik heel duidelijk in het menu stond) maar dat hadden ze niet. Banaan dan?? nee ook niet? Keuzes waren: Bier, cola of water, oja en koffie in de morgen. Want ontbijt was er ook niet, alhoewel in de menukaart wel 20 keuzes ontbijt stonden. En toen ik zo ziek ging vragen of ik een fruitssalade mocht uit de menu kaart, werd met een gemeen lachje gezegd dat ik naar het centrum kon om dat te halen. Uhmmm ben je wel goed bij je hoofd? ik voel me niet goed en jij wilt dat ik ff 2 km ga lopen in deze hitte? Gek wijf! De laatste avond vroeg ik of de volgende dag met creditcard kon betalen want ik kon met mijn gewone pas niet pinnen bij de bank en ik had niet genoeg cash. Jaja, was geen probleem zeiden ze. Nou ja... wel dus! De volgende ochtend bepakt en bezakt stond ik klaar met mijn creditcard. Nee ik moest in cash betalen. Godverdomme ik had het gisteren nog gevraagd? Oh ja ik had niet naar je geluisterd, dus ik zei maar wat was het antwoord wat ik kreeg. Nou wordt het helemaal mooi. Je kunt dus wel begrijpen dat ik het helemaal gehad had daar. Gelukkig had ik een andere reiziger die met mij naar hanoi moest reizen die me het geld kon voorschieten, anders had ik toch een probleem gehad. Direct in Hanoi heb ik hem het geld terug betaald! Heel dankbaar dat hij me daaruit had geholpen. Dus op naar de bus, ferry en nog een bus naar Hanoi. Deze reis verliep gelukkig iets soepeler als de heenreis haha. Over Hanoi vertel ik mijn volgende verslagje want ik zit op mijn limiet haha, hoe kan dat nou?? Hopelijk konden jullie oogjes en koppies het aan om dit hele verslag te lezen hihi! Dankjewel voor het lezen iedere keer, en voor alle lieve reacties, altijd super om te lezen! Duizend dikke kussen en natte (regen) knuffels uit Vietnam!!