We survived the deepest canyon in the world!

Hee lieve allemaal, 
Jullie liggen nu natuurlijk allemaal lekker te slapen, of misschien zijn jullie wel aan het feesten op de kermis! Dat zou ik in ieder geval doen als ik jullie was en in NL. Maar dat ben ik niet.. want ik zit het fantastische, mooie, unieke, overweldigende PERU!!! Hoe ik me eerst nog een beetje zorgen maakte over de reis na alle stress met de bagage en de stad Lima, zo enthousiast ben ik nu over dit prachtige land. Want wat hebben we al super mooie dingen gezien en meegemaakt! SUPER NICE!

Mijn vorige blog eindigde in Arequipa, dus voordat ik jullie vertel over de mega zware maar fantastische trekking terug naar Arequipa. Had ik al gezegd dat het mega zwaar was! Maar ook wel echt super vet! Later meer daarover, want ik heb tijdens de trekking mijn blog bijgehouden. Dat is ook weer een unicum. Vooruitgang, mensen, vooruitgang ;) haha. Hierdoor zul je wel zien dat het een mix is van tegenwoordige en verleden tijd. erg verwarrend haha, maar ik heb achteraf weer aangevuld dus jullie moeten het ermee doen ;)

In Arequipa aangekomen op het treinstation hadden konden we meteen de taxi nemen naar het hostel, want die hadden we al geboekt. Vol zelfvertrouwen liepen we op de taxi chauffeurs af want we wisten dat het hostel maar 4km verderop zou zijn. Oftewel even uitgerekend n.a.v. alle voorgaande taxiritten zou dit voor 10 soles oftewel 2,50 moeten kunnen. Dus toen taxi chauffeur 15 soles voorstelde gingen wij daar natuurlijk  tegenin. Kijk maar eens naar de route op Google maps. Wij zijn hier al 7 hele dagen in dit land en wij weten beter. Hoe dit geëindigd is: een snelle surrender door ons en 15 soles armer natuurlijk. Harde onderhandelaars zijn we, misschien nog wat meer oefenen. Het heeft nog mijn gedachten gekruist om de 4 km gewoon te lopen, niet voor de 15 soles maar het avontuur. Vaak is dit op het moment helemaal kut maar heb je achteraf wel de mooiste ervaring. Ja pap en mam, ik weet het niet, ik ben niet altijd verstandig, sorry bij deze. (Een klein beetje dan) Ik had al het vermoeden dat de meiden niet helemaal in zouden zijn voor een 4km wandeling met alle spullen in een nieuwe stad. Heel begrijpelijk ook, niet iedereen is zo gek als ik en ik kom mezelf dan ook vaak genoeg tegen als ik eigenwijsheid en impulsiviteit elkaar kruisen. 
Goed.. het hostel.. een super tof plekje, gezellig, schoon, nieuw met een leuke Italiaanse eigenaar die ons met alle plezier alles wilde vertellen over alle touropties en de andere plekken die we in Peru nog zouden moeten zien. Altijd fijn! 
Want als je het internet moet geloven dan is La Paz de hoogste hoofdstad van Peru, maar Sucre ook! Juist daar hebben dus niet zo veel aan. Dus het meeste heb je op reis aan de ervaringen van anderen. Nog een ander voordeel van hostels en dorms. 

In Arequipa komen de meeste reizigers voor de Colca Canyon, wat het broertje van de Grand Canyon zou moeten zijn. Achteraf begrijp ik dit niet helemaal. Er is ons wel verteld dat het de diepste canyon van de wereld is en dat is natuurlijk ook al super vet! Dus je kon een 1 dag tour doen of 2/3 dagen trekken. Dit zou dan wel betekenen even helemaal weg van de bewoonde wereld, elektriciteit, telefoonverbinding etc. Laat ik dit nou helemaal niet super gaaf vinden. En ja.. het is altijd even wennen om niet continu met je telefoon bezig te zijn, maar uiteindelijk geeft het zo’n rust. Dus Pien, Daan en ik bedachten meteen dat we de dag erna de trekking wilde doen. Alleen kwam Eef pas die middag aan in Arequipa dus we moesten even kijken of die na zo lang vliegen wel klaar zou zijn voor een meerdaagse trekking. En dan moesten we nog even besluiten of we twee of drie dagen wilden gaan. Mijn voorkeur was voor 3. 

Terwijl we aan het wachten waren op Eef en onze kamer die nog schoon gemaakt moest worden, wilden we een beetje uitrekenen wat onze planning zou zijn. Tot nu toe was de enige planning geweest dat we woensdag in Arequipa moesten zijn. Daan en Pien vonden dit heel erg fijn, voor overzicht en om ervoor te zorgen dat je voor de laatste plekken van je reis genoeg tijd over houdt. Die kant snap ik heel goed, maar past minder bij mij. Ik kijk graag per moment wat er op mijn pad komt, en op reis plannen voelt wat benauwend. Ook al is dat lastiger voor een kortere periode van 5 weken (en jaaa ik weet het, 5 weken is niet kort, maar dus eigenlijk ook weer wel). Dus toen we probeerde de komende weken te plannen voelde ik me voor het eerst op deze reis niet in de groep passen. In mijn vorige blog heb ik al uitgelegd waar dit vandaan komt en gelukkig zijn we er allemaal zo open over, kunnen er er goed over praten en gunnen we elkaar allemaal de mooiste reis hier in Zuid-Amerika. Dan mag ik toch echt wel in mijn handjes knijpen met vriendinnen zoals deze. Voor nu is er nog niks helemaal vooruit gepland maar is er een grove schets gemaakt waarin ik nog even kan nadenken wat voor mij goed voelt. Dus dat is top!

Voordat Eef aankwam in Arequipa hebben wij alvast het centrum verkent. Of ja een poging gedaan tot, want we hebben eerst het andere deel van de stad gezien. Hoe dat komt? Ga ik je nu uitleggen in 3 woorden: wij, nieuwe stad, richtingsgevoel. Duidelijk is dat dit laatste niet heel sterk aanwezig is. Zien jullie dat ik niet het woord ‘vrouw’ gebruikt hebt? Het ligt namelijk aan de persoon, en ja ik ben daar dus niet zo goed in, maar ik kan daar moeilijk het vrouwelijk geslacht de schuld van geven. (Bij deze ben ik dus jullie opmerkingen voor haha) Maar... uiteindelijk zijn we in het centrum uitgekomen. Ik ben zelf niet zo van de grote stad maar Arequipa lijkt helemaal niet op Lima. In het centrum van Arequipa heb je veel luxe winkels om te shoppen, met jawel echte alpaca truien. Jeeeeeh! Nee niet dus. Niet te betalen! Dus bij deze, ik kom waarschijnlijk thuis met een neppe haha. Verder heb je een groot plein wat je op zou kunnen pakken en zo in Spanje neer zou kunnen zetten zonder dat het misplaatst zou zijn. Zonder de Peruanen en enkele indianen na dan. Die kun je beter hier laten, want zouden daar erg uit de toon vallen denk ik. Bij het plein zit een heel groot mooi gebouw, geen idee waarvoor het bedoeld is maar het was best mooi. Verder vond ik het park echt heel leuk. Vol met locals die lekker aan het chillen zijn, oude opa’s die de krant lezen, indianen die armbandjes maken, fotografen (en no idea why, want het waren geen toeristen haha) en families met hun Eskimo kinderen. Ja echt waar, vooral peuters die door hun ouders helemaal ingepakt worden in skipakken, mutsen etc. En ja officieel is het hier winter en het is fris. Maar het komt niet in de buurt van onze winters, het is potverdikkie 15 graden. Ach gerum die kinderen. Ze kunnen al niet goed lopen, want ja he peuters waggelen nou eenmaal. Helemaal niet met zo’n eskimopak. Ik heb helemaal plat gelegen om de waggelende pinguïn peuters. Heb ik toch nog een ‘babypinguin’ gezien haha. 

De buitenwijken van Arequipa zijn weer heel anders. Heel druk met mensen, kleine straattentjes, veel auto’s, getoeter, nog meer straattentjes. Allemaal heel erg lookalike asia van wat ik gewend ben. Hier hou ik van! Dus deze stad moet ik na de trekking toch maar een kans gaan geven. We konden hier ook voor echt een dubbeltje (oke niet echt een dubbeltje maar je snapt wat ik bedoel) vers fruit halen en passievruchtsap. Super lekker! Verder zie je overal bijna hetzelfde vrouwtje in Peru die de straten aan het schoonmaken zijn. En ik zweer echt, ze verschijnselt steeds naar een nieuwe plek als wij ergens anders zijn. Want het is iedere keer hetzelfde kleine oude hobbit vrouwtje in dezelfde kleren. No kiddin! Dus... dit is het bewijs! Hogwarts exists. Helemaal kut dus want dan ben ik dus een muggle, ik heb geen brief gehad op mijn 11e. (dreuzel voor degenen die de boeken in het NL lezen haha ;P )

Toen Eef eindelijk in Arequipa was hebben we meteen de tour geboekt en zijn we voor de 3 dagen gegaan zoals ik in mijn vorige blog al verteld had. Wat de eigenaar van het hostel alleen niet verteld had was dat we om 03.00 AM zouden worden opgehaald die avond. Oehh heftig! Die zagen we niet aankomen. Na de vlucht van Eef en onze nachtbus hadden we eigenlijk gehoopt op een wat langere nachtrust. Forget about that. Dus snel daarna maar gaan dineren in het centrum, gelukkig dit keer wat sneller en efficiënter terecht gekomen op het plein. Onderweg naar het centrum zijn we maar liefst 128 opticiens tegen gekomen. Niet overdreven, want het waren er nog veel meer maar bij 128 ben ik gestopt met tellen. Grotendeels allemaal in een straat maar ook alle zijstraten zaten er vol mee. Jullie vragen je vast af: waarom in godsnaam? Nou ik ook en nog steeds haha. Evelien bedacht de theorie dat als je niet goed kan zien, je dus wel altijd een opticien kan vinden haha want het maakt gewoon niet uit waar je naar binnen gaat want er zit niets anders dan opticiens. Super raar! Maar echt! Terug naar het eten: Op het plein kwamen de obers met menu’s naar buiten gestormd. Nog niet gerend met hun menukaart; ola chicka’s, you want to have dinner, we have the best view. (Seriously, elk balkon zit naast elkaar? Dus oftewel elk restaurant heeft hetzelfde uitzicht. So are you kiddin me? Welke stomme toerist trapt hierin). Echt verschrikkelijk vonden we dit. Ignore en snel doorlopen. Oké, hier willen we dus niet eten. Oké waar gaan we dan eten? iets lokaals, net zoals vanmiddag. Quote Danique: ik wil vanavond wel een keer iets eten waarvan ik weet wat ik ga eten. Okay all agreed haha. Dus toch maar terug naar de toeristen restaurants en afgesproken dat we bij het eerste restaurant waar ze NIET gingen roepen en rennen we naar binnen zouden gaan . Tot onze verbazing was dit al het 4e restaurant. Zo gezegd zo gedaan. Ons eerste etentje met 4en werd gekenmerkt door bier, pizza (behalve voor Eef dan haha, die wilde eigenwijs doen) en heel veel lachen. Maar onze hele combi van vriendinnen is gegarandeerd lachen, gezelligen en feestjes bouwen. Op de weg terug naar het hostel nog eventjes heel gewoon water en snacks halen voor de trekking. Zo gewoon was dat dus niet, want op een gegeven moment komt er crazy dude schreeuwend binnen. Do you have a sigaret for me? Aaaaaiiihiiiiii ( dit schreeuwde hij dan uit het niets facking hard door de winkel en maakte er dan een raar spasme met zijn armen en benen) maar echt, gast doe gewoon ff rustig ofzo. We wisten niet hoe we ons moesten opstellen, zeker niet toen hij Pien met een vinger in haar zij probeerde te prikken. Do you have 5 soles for me. aaaaihiiiii (weer zo’n schreeuw), toen we weer nee zeiden begon hij over drugs. De mensen van het winkeltje zeiden al Tranquillo Tranquillo maar daar had hij lak aan want die rare schreeuw uitbarstingen heeft hij nog vaker gehad. Hij was of gek of aan de drugs maar hoogstwaarschijnlijk een combi van die 2. Toen hij wegging, liepen wij heel sceptisch terug naar het hostel. Bang dat hij nog ergens op zou duiken. Thank God that didn’t happen. Fijn dat je op zo’n moment wel met zijn vieren bent. Wat lopen er toch rare idioten rond op de wereld.  

Terug thuis douchen, nog even (lees 1,5 u) het vorige blog afmaken en uiteindelijk 3 hele uurtjes slapen voor onze bus naar de start van de trekking. We hadden helemaal niet in de gaten dat dit nog een busrit van 4-5 u zou worden, maar wat waren we stiekem super blij dat we zo nog wat uurtjes slaap mee konden pakken. En wat was ik blij dat ik uiteindelijk niet alles geslapen heb want het uitzicht was AMAZING! Het begon ‘s nachts met de meest bijzondere sterrenhemel ever! Maar echt! Daarnaar kijkend ben ik in slaap gevallen tot ik op een gegeven moment wakker werd van de kou die er al een behoorlijke tijd hing in de bus. Ik open mijn ogen en ben echt helemaal flabbergasted. Rijden we serieus door besneeuwde bergen heen. Maar ook niet een beetje ofzo. Prachtig mooi en ook heel erg koud! Maar wauw wat ontzettend gaaf en overwacht dat we ineens door zo’n gebied reden. Wel een beetje huiverig: zouden we vanaf deze plek starten met trekken? Daar ben ik dan ook weer niet op voorbereid. Ik bedoel ik heb mijn thermo kleding bij maar toch echt niet mijn skipak. Gelukkig reden we daarna door de ‘gewone’ bergen en ik zeg gewoon tussen haakjes want het uitzicht was alles behalve gewoon. Stunning! Maar echt! Immense bergen, dalen, terrassen, rivieren. Helemaal fantastisch. En heel eerlijk, ik ben al best verwend met mijn uitzichten in Azië dus ik ben niet meer zo snel ondersteboven op reis. Dus dat wil echt iets zeggen. Tijdens de busrit stopten we tussendoor voor ontbijt, waar het echt wel heel erg fris was ook. Even wennen na de zon van Huacachina. Maar we waren voorbereid. We zijn tussendoor ook gestopt bij de condor cross. Een plek waar Condors nesten in de rotsen bouwen en je ze kunt zien vliegen. Dit vonden wij niet zo heel bijzonder want wij hadden de condors in Paracas al van redelijk dichtbij gezien. Plus er zou daar een familie van Condors zitten, een vader, moeder en twee kinderen. Dus een kleine kans dat je zou zien. We hadden op dit moment wel alle vier wat last van de hoogte want ondertussen zaten we al ongeveer op 3000 km hoogte. Dus in de bus begon het bij mij al met benauwdheid en mijn puffer leek niet te helpen. Maar ook de rest had zeker buiten de bus van hoofdpijn, benauwdheid. Dus we hadden al wel door even rustig aan te doen om te acclimatiseren. 

Uiteindelijk met de bus aangekomen bij het startpunt. Helemaal nog in awe van de natuur die we onderweg al gezien hadden. Hier werd de bus opgesplitst in een groep voor 2 of 3 dagen trekken. De gids in de bus vertelde ons dat de 3 dagen groep met hem mee mocht. Yes haha. Wij joelen in de bus want hij was gewoon heel grappig. Een beetje Goofy met een heel slecht Peruaans Engels accent. Het zou zo in een cabaret show kunnen. Wat ook tof was, was dat de groep maar uit 10 personen bestond en de groep van 2 dagen was veel groter. Dus super fijn! Ik had echt wel heel veel zin om de trekking te beginnen maar de meningen waren verdeeld want de avond van te voren waren er 2 nl meiden teruggekomen van dezelfde trekking en die waren er helemaal klaar mee. Hun samenvatting samengevat: kakkerlakken, beetje door bergen lopen, duizendpoten, koud. Ze kwamen er iig heel chagrijnig van terug. Dus sommigen begonnen huiverig aan de trekking. (uiteindelijk viel het echt reuze mee, zacht uitgedrukt, de meiden waren gewoon echt verwend). 

Dag 1 lopen we vanaf boven naar beneden de canyon in. Dit was een trekking van ongeveer 4-5 uur lopen. Alleen alles was naar beneden, via een naar mijn mening prima te doen zand, rotsen, stenen pad. Het eerste stuk bleven we als groep bij elkaar en vertelde de gids iets over de omgeving. Daarna mochten we de rest van de weg, van een paar uur, tot de brug zelf lopen. Super chill want dan kun je je eigen tempo aanhouden. En zeker als je naar beneden loopt is dat echt super fijn. Want amai wat kunnen mensen traag lopen haha. En je hoeft alleen maar zwaartekracht het werk te laten doen. Nee oke niet helemaal eerlijk, het is best zwaar voor je benen en je moet goed focussen op waar je je voeten neerzet. Dit is juist iets wat ik leuk vindt. Dus met zijn vieren lieten wij de groep al redelijk snel achter ons. Wat een heerlijke trekking, af en toe kwam je een andere groep tegen maar je voelde je wel helemaal een met de natuur. Het uitzicht is prachtig, de canyon en de bergen zijn onvoorstelbaar groot en het weer was echt prachtig. Vrij koud maar als je in beweging bleef was een T-shirt prima te doen. We hebben echt zo genoten van de omgeving, het lopen en het weer. Lekkere eerste hike, en nog helemaal niet zo zwaar, vooral lang. We hebben ongeveer iets meer dan 1 km verticaal naar beneden afgelegd. Dit is natuurlijk wel zigzaggend en het klinkt weinig, maar als je naar beneden of naar boven kijkt, denk je echt: wtf, heb ik dit serieus gelopen? Of moet ik dit allemaal nog doen? Er lijkt soms geen eind aan te komen. Gelukkig gaan wij met vieren als een loco, loco, locomotief. (Trein dus voor degenen die het lied niet kennen :P)

Uiteindelijk moesten wij bij de brug op de gids wachten en no affence maar dat duurde lang. Een van de andere groepsleden was heel ver achter gebleven dus ik denk dat we uiteindelijk wel een uurtje hebben moeten wachten voor we verder konden. En dan wordt het dus wel koud! Gelukkig hadden we mijn muziekbox bij en verdreef dat de tijd. Die muziekbox heeft deze dagen echt nog zo veel meer goeds gedaan. Het beste wat je op reis mee kan nemen: music!!! En toen de gids uiteindelijk met de laatsten er was en ons vertelden dat het nog een halfuurtje was tot de lunch, kwam er een hele grote oooooooooooooooooh van ons allemaal. Blijkbaar was de lunchplek namelijk ook de slaapplek. Dus die eerste dag viel echt reuze mee. En ook al waren onze benen moe, ik denk dat ons viertal nog prima een heel stuk verder door hadden kunnen trekken. Maar goed, eerst lunch, want we hadden honger als een lama. Paarden doen ze hier niet aan. Wel muilezels. Heb je wel eens een muilezel gezien? Je denkt eerst: he een paard, oh nee haha het is een ezel, nee het is toch een paard, nee kijk die oren zijn van een ezel. Oooh het is een muilezel ;) Logica. Maar nee, lama’s dus ;) Of alpaca’s, of baby alpaca’s. Goed je snapt het niveau van de avond waarop ik dit schrijf ;) (en nee, ik heb niet gedronken) behalve dan kraanwater, wat echt super goed gaat met mijn lifestraw beker met filter. Hierdoor wordt mijn water gefilterd en kan ik gewoon kraanwater drinken. Super chill! Oke hak op de tak, ik dwaal af. Gelukkig doe ik dit normaal niet. Maar nog even tussendoor, voor ik verder ga: 

Wisten jullie al dat een lama iets anders is dan een alpaca, weer iets nieuws geleerd. Ga ik dat nu aan jullie uitleggen? Nope! Mijn blogs zijn al veel te lang. Ik ga jullie wel vertellen dat ik in de bus mijn eerste baby lama heb gezien en nog net niet tegen het raam aan geplakt zat van: aaaaaaaaaaaah baby lama. Oké misschien zat ik wel tegen het raam aan geplakt haha, but it was sooo fluffy! Dus terug naar de lunch... 

De lunch was echt heel erg lekker. We hadden ons ingesteld op super basic maar we kregen soep en als hoofdgerecht rijst met een groente-kip melange met avocado en zoete aardappel. Namnamanamnam. Wel had iedereen echt nog steeds honger daarna, dat krijg je van veel bewegen. Maar toch nog 4 uur wachten op het diner. De plek waar we slapen valt verder echt alles mee. Er is geen elektriciteit maar er is een algemene overdekte open plek met tafels en stoelen en een paar kleine huisjes met bedjes. Het is niet veel maar het is echt prima te doen. Lekker back to basic. Maar echt. Want wat zijn we verwend met onze telefoons, tv en computers. Het was 3 uur in de middag. Oke wat gaan we doen? Potje shithead dan maar weer? Ik denk 15 potjes shithead later waren we er wel een beetje klaar mee. Oke dan maar alvast beginnen aan dit blog, dat heb ik tot het avondeten volgehouden. De rest was een boek aan het lezen, een spelletje op hun telefoon aan het doen, mijn vorige blog aan het lezen, in hun dagboek aan het schrijven, genieten van de warme thee (want ja warm is het hier niet), lekker muziek aan het luisteren, kletsen en ja jezelf ook vervelen. Want dat hoort er dan ook een beetje bij. En als je Daan en Evelien met mijn infrarood lampje, een peper- en zoutvaatje agent 007 ziet spelen, inclusief introtune haha dan weet je dat de verveling de top bereikt heeft. Maar dat is ook wel eens een keer goed. Om 19.00 kregen we EINDELIJK weer eten, ja eindelijk, want die hele 4 uur is dat waar we weer naar uitkeken haha. Ook omdat we wisten dat we dan daarna lekker in ons hopelijk warme bedje konden gaan liggen. En ja, het is pas 20.00, maar wat doe je anders de rest van de avond behalve nog even lezen en kletsen terwijl je in bed ligt... Dus terwijl ik dit deel van mijn blog nu afmaak maakt de rest zich klaar voor bed. Dus ik ga nu ook lekker mijn thermokleding, warme sokken aan doen en hopen dat het meevalt met de kou. Nog even mijn blaren op mijn grote tenen insmeren met Danique haar compeed crème (wondermiddel achteraf, ofja Daan wist dit natuurlijk al). Ja en dus wel blaren, maar de rest van de trekking er dus geen last van gehad. Top die Compeed! Terug naar de kou in de bergen. We hadden al een knuffelpact afgesproken voor als het echt te koud zou worden. Cuddletime! En op dit moment zie ik serieus mijn eigen adem in wolkjes voorbij komen haha. Lekker slapen en morgen tijd voor de trek naar de oase en de hotsprings. Zin in!

Oke de hotsprings moesten we nog bewaren voor de laatste dag haha. Dat bleek een misverstandje, erg jammer haha. De nacht.. ik had al snel ook mijn fleecevest aangedaan, en mijn sjaal over mijn hoofd getrokken. En je moet je even indenken dat we ook een dikke wollen deken op bed hadden liggen en ik een koukleum ben. Het begin was prima te doen maar ‘s nachts toch wel echt even wakker gelegen van de kou. In de ochtend: FACKING WARM haha, gelijk die fleece, sjaal en sokken uit. Dit symboliseert wel de hele trekking haha, kleren aan: warm, kleren uit: koud, kleren weer aan: pffff... kleren weer uit: Brrr... Come on weather, een beetje steady please. Im so confused! Ontbijt was beter dan we tot nu toe gehad hadden; pancakes jeeeeeh! Me likey likey that! Dus na een goed ontbijt was het tijd om ons weer klaar te maken voor een nieuwe trek dag. Naar verwachting zou dit de makkelijkste dag worden, dus vol goede moed (met een beetje huiverig voor de beginnende blaren op mijn tenen) en met de zonnebril op (ja er was alweer zon) gingen we op weg. Het eerste stuk was omhoog en best wel even steil. Dus toch best pittig, vooral met het idee dat we dit de volgende dag de hele weg zouden hebben. Daarna was de weg vooral vlak en nog heel stuk naar beneden. Ondertussen vertelde de gids allerlei weetjes over de mensen die in de canyon wonen. De dorpjes zijn super klein, er wonen ongeveer 40-50 mensen. We liepen langs een basisschool en er werd verteld dat hier maar liefst 5 kinderen op de hele basisschool zaten (ja echt!) in verschillende groepen. Dat is nog eens gedifferentieerde privé les haha. Op de pre-school zaten volgens mij een stuk of 10 kinderen. De meeste kinderen moeten naar hun basisschool of middelbare school ook echt heel ver lopen. En dan klagen wij dat we 30 minuten moeten fietsen naar school/werk o.i.d. Iets met luxeproblemen volgens mij. En ja ik klaag natuurlijk net als iedereen ook gewoon mee. De gids vertelde tijdens de tocht ook nog allerlei andere weetjes: er is bijvoorbeeld een plant (erg lelijk, hij zou in de zomer heel mooi moeten zijn) waar een wit dik sap in zit. Is misschien wel super lekker! Maar ik zou het niet proberen, het is giftig en meteen dodelijk. Boem, een likje, dood! En het sap zelf is een soort acid als je het op je huid krijgt. De gids was zelf ook heel voorzichtig toen hij het niet liet zien, (dat was hij niet bij de cactussen haha, je snapt hem al wel toch ;) ) Maar echt heel raar als je dan naast zo’n plant staat, dat zo’n kracht heeft in de verkeerde handen. Verder liet de gids nog allerlei andere planten zien, en hebben we allerlei verschillende cactusnamen geleerd. Uhm.. correctie gehoord en niet onthouden. Er zijn in ieder geval heel veel soorten van dat Aloe Vera spul. Ik vind het allemaal op elkaar lijken. Gelukkig ben ik geen gids daar, thank God ook want ik zou echt deze trekking echt niet iedere week 1 x (of zelfs 2 keer zoals onze gids) willen doen. 

Maar goed de rest van de trekking, easy peasy. Op een gegeven moment kwam er een heel stuk naar beneden en wees onze gids naar beneden: daar is ons hostel, met zwembad. Dus iedereen: yessss... hotsprings!!! No no, its just a pool. Ah okay, bummer! Maar hij zei wel dat het 20 graden zou zijn, en het zonnetjes scheen, en er zou zelfs een happy hour zijn met Mojitos. Jij snapt hem! Ik ben natuurlijk die berg naar beneden gerend! Maar ja dat heb ik echt gedaan haha, alleen niet voor die reden, want ik moest alsnog beneden bij de brug wachten. Dat is het fijne van deze trekking, iedereen mag het op zijn eigen tempo doen, en naar beneden gaan is echt mijn ding. Ik ben vrij snel, klein, en ja verassend behendig. (Hadden jullie niet gedacht he). Dus ik ben uiteindelijk in een kwartiertje naar beneden gegaan, en heb bijna de hele groep Fransen ingehaald, die volgens mij echt dachten: wtf ga jij rennend naar beneden? Nou dat is dus eigenlijk het makkelijkst want je kunt je gewoon laten vallen en je hoeft alleen maar op te letten waar je je voeten neer zet. Dus ik vond het heerlijk! Beneden kon ik nog even chillen. Mijn andere chicka’s volgden niet veel later, en uiteindelijk heeft het laatste stukje van de groep er toch wel 50 minuten over gedaan. Ondertussen was het begonnen met regenen. En ja... wij dachten toch: shit, we wilden zwemmen en in het zwembad chillen met mojitos. Wij hadden het al helemaal uitgedokterd. Lekker op het gemakkie. Ieder zijn ding laten we maar zeggen. Na de brug was het nog heel eventjes en toen kwamen we eerst langs alle andere hostels. En bij ieder zwembad was het van: Jaaaaa... is dit ons hostel, please, dit is zo’n lekker zwembad. Maar nope, wij hadden natuurlijk het laatste hostel haha. Maar we werden niet teleurgesteld want het was echt een super mooi natuurlijk zwembad. Behalve dan de kleur van het water haha, dat was echt neon blauw. Eerst tas droppen, lunchen en hopen dat de zon nog terug zou komen. We waren een beetje bang voor de kamers vanwege het verhaal van de NL meiden, maar ook dit was echt prima. We hadden een huisje met weer 4 bedden voor ons. We kwamen binnen en het idee was er instant: BEDDEN SCHUIVEN HEUH! Binnen 1 minuut was er een gezellig bed gemaakt, jeeeh! Love it! Maar echt! 

De lunch was weer heerlijk en ik kon echt niet wachten om het zwembad in te duiken. Regen of geen regen. Dus met Michael en Eef gelijk naar het zwembad. Eerst even voelen, teen erin. Oke oke, niet heel erg warm, is dit 20 graden? Ik had het toch net iets warmers verwacht. Maar goed, beide voeten erin. Dit gaat nog. Een tree verder naar beneden: oeeeh heftig. Ondertussen zat Michael er al in, want ja eigenlijk moet je er in een keer in. Ja... daar ben ik dus niet zo goed in. Eigenlijk ben ik echt een watje wat dat betreft. Dus.. nog een trede: ooeeeeeh dit is heeeeeeeel koud! Eef zat er ondertussen ook al in. Hoe doen mensen dit toch? Oke ik ga bijna, 1, anderhalf, tw.. SPLASH! 3x raden... Bedankt Michael, tot zover rustig aan het zwembad in haha. Maar goed, het ergste was nu geweest. Na ongeveer 10 minuten was ik wel een beetje gewend aan de kou haha, het was een kwestie van blijven zwemmen. Hebben jullie Nemo gezien: Just keep skimming, just keep swimming, just keep swimming swimming swimming. Dat dus! (Onthoud deze even, zeer belangrijk voor de volgende dag). De omgeving van het zwembad was wel super mooi, twee hele grote rotsen vormden de randen van het zwembad en je zit gewoon midden in de canyon. Super mooi! En we kwamen er op een gegeven moment achter dat het water van de waterval warmer was. Dus wij gingen gelijk met zijn 3en tegen die rots aan liggen haha. Daan en Pien zijn niet meer gaan zwemmen en ondanks dat ik zei dat het super lekker warm was (ik snap niet waarom ze het niet geloofden), wilde ze zich er niet aan wagen. Best begrijpelijk haha. Maar ik was blij dat ik even erin was geweest, want een koude douche had ik ook geen zin in. 

Na het zwemmen omgekleed en toen hadden we nog een stuk of 5 uur tot het avondeten. En dat is LANG haha! Gelukkig was het een heel groot hostel en kwamen er die dag nog veel meer mensen bij en was het een redelijke drukte. Dus na weer een heleboel potjes shithead, hebben we een live voetbal Peru-Frankrijk gekeken. Waarbij er behoorlijk werd gelachen om onze gids op zijn blote voeten, een jongen in een veeeeel te strakke broek (maar echt) en witte hoge sokken, om de fanatieke gezichten en om ballen die bijna het ravijn in gingen. Nog even lezen, jezelf vervelen, kletsen, muziek luisteren (daar is ie weer de muziek), ons zorgen maken om de volgende dag (de klim naar boven), luisteren naar de regen en het onweer en heel veel honger lijden. Zwaar leven joh! Echt verschrikkelijk ;). Op een gegeven moment net voor het eten, voelde ik me niet helemaal lekker. Wat duizelig, natuurlijk moe, licht in mijn hoofd en ik had voor het eerst geen honger. Ik en geen honger? Ja blijkbaar kan dat dus. Het voelde alsof ik verhoging had, maar dit heb ik opgemeten en bleek gewoon prima te zijn. In ieder geval niet helemaal lekker. Het liefst wilde ik in bed gaan liggen, maar ik wist ook dat ik echt moest eten voor de dag erna. Want we zouden ook pas ontbijt krijgen na de klim van een paar uur. Dus ik gewacht en na het eten ben ik eigenlijk meteen naar bed gegaan om 20.00.  De meiden volgden niet veel later want we moesten gewoon om 04.00 op. Ja ‘gewoon’ is dat eigenlijk niet. Weet je wat dat betekent? In het donker de berg op! Heftig!

Dus toen kwam de dag... de dag waar we toch allemaal stiekem heel erg tegenop zagen. We hadden al best wat verhalen gehoord en de gids had gezegd dat het 2,5 - 3 uur zou zijn, toen werd er ook een keer 3,5 uur of toch bijna 4 uur benoemt. Oke, super motiverend dit jongens. Deze nacht was voor mij echt beter dan de vorige, ik heb echt 8 uur knock out gelegen en voelde me de volgende dag ook gewoon weer goed. Super fijn! Pien dacht daar anders over, zij en Daan hadden het die nacht allebei koud gehad en de bedden waren ook helemaal 3x niks. Dus je kunt je indenken hoeveel zin we hadden in de klim. Zeker aangezien de dames super veel spierpijn hadden al. Ik mag echt afkloppen, want ik had er weinig tot geen last van. Dus helemaal ingepakt weer in kleren, en bepakt en bezakt met onze gekochte meuslirepen als ontbijt waren we er klaar voor. Ofja zo goed als je klaar kon zijn voor de ellende die ons te wachten stond. Maar super anti climax, want aangezien dit blog dus online staat: we hebben het dus gehaald. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen (‘lopen’ haha.... oke ja hij is slecht he :P), want we zijn zomaar niet boven op die berg. 

Het begon met zaklampjes, telefoons in het donker omhoog lopen. Ik had echt geluk want ik had mijn koplampen meegenomen, dat was echt wel ideaal. Na de eerste twee minuten voelde ik het al: die kleren moeten uit! WARM! Dus bij de eerste stop na 5 minuten gelijk mijn jas uit, en ik wist ook al, bij de 2e stop gaat mijn fleecevest ook uit. Bij de eerste stop moesten we al vrij lang wachten op de laatste van de groep. En ja het klinkt heel stom, maar na 2 dagen waren we wel een beetje klaar met het wachten steeds. Je wil gewoon lekker door kunnen lopen. Prima dat niet iedereen dat lukt, maar wel vervelend voor degenen bij het wel lukt. Even vanuit ons standpunt bekeken natuurlijk. En tijdens het wachten koel je echt zo snel af, want het is wel echt koud daar. En zo snel als ik altijd warm wordt tijdens sporten, zo snel koel ik ook af daarna. Dit weet ik wel van mezelf. Maar ja heel de tijd rugzak af en kleren aan en uit ga je ook niet doen. Dus toen we na het eerste halfuurtje zelf mochten lopen, waren wij echt super blij. Maar nu loop ik weer op de zaken vooruit: dat eerste halfuur. Ik dacht echt: hoe ga ik dit 3 of 4 uur volhouden. Complete hel haha! Behoorlijk pittig steil omhoog. Dus tegen mezelf gezegd: kom op, het is gewoon mindset, straks ben je er! En vandaag zijn er wel echt hotsprings! Op een gegeven moment hadden we het geniale (maar echt GENIAAL) idee om muziek in te doen. Dus wij oortjes in met onze eigen muziek. Even heel antisociaal, maar praten kan je toch niet als je buiten adem bent. En die muziek, wauw, dat heeft ons er ook echt doorheen gesleept. Natuurlijk hadden we het anders ook wel gehaald, maar hierdoor was het zoveel draaglijker. 

Vanaf het moment dat we alleen verder mochten, gingen wij met 4en op pad en kwam Pien met het idee om een wekkertje te zetten op 15 minuten om steeds wat water te drinken en even bij te komen. Best een prima idee, want dan kun je gewoon verstand op nul doorstappen maar wel af en toe even bijkomen. En we hadden al door dat je benen maar echt even 20 tellen nodig hadden en dan weer verder konden. Mijn conditie trok het overigens prima, maar de verzuring. IT WAS KILLING ME! Ik dacht echt dat mijn benen doodgingen haha, hoe ga ik dit ooit overleven? Bij het eerste kwartier... Wow.. gelukkig dacht Daan hetzelfde maar ik dacht echt: Hoe dan? Pien jouw wekker is kapot hoor, we zijn echt al 45 minuten verder. Dat duurde zoooo lang, leek wel een eeuwigheid te duren. Maar je raad het vast al, nee het was gewoon 15 minuten. Dus meteen gezegd, doe maar 10 minuten de volgende keer haha. Hoe ik de weg naar boven het beste kan omschrijven: hmm... het is verschillend. Sommige stukken zijn heel steil, andere wat stabieler maar alles is omhoog. Op een gegeven moment hebben we een keer 3 meter gehad dat een stukje omlaag ging. Mijn benen dacht echt: wat doe jij nu? Dit klopt niet. We snappen niet meer hoe dit moet na al dat omhoog lopen haha. Verder is slinger zandpad omhoog (ja goh? Echt? Omhoog ja) met veel stenen en rotsen. Heel vaak ook van die trapjes er tussendoor of grote stenen waar je overheen moet lopen. En ik kan je vertellen, die zijn echt Killing. Zeker met van die korte benen. 

Op een gegeven moment kwam natuurlijk de zon op (gelukkig haha) en konden we zien wat we al gelopen hadden maar ook wat we nog moesten. En als je denkt dat je er bijna bent... dan ben je er nog lange niet haha. Want je denkt: jaaaa... ik zie de top, maar dan moet je nog zigzaggend daar zien te komen. Gelukkig gingen we wel echt als speer. Super trots op ons! Op een gegeven moment had ik door de verzuring heen gelopen en werd het een automatische piloot. En begon ik tegen mezelf te zeggen dat ik gewoon de ene voet voor de andere moest zetten, links, rechts, links rechts, gewoon doorlopen, niet teveel stoppen want dan krijg je het koud. (Want koud was het tijdens het stoppen echt heel erg iedere keer, dat ik me wel afvroeg hoe gezond het was dat ik een hemdje door de koude bergen aan het lopen was haha). Dus gewoon blijven lopen. Just keep walking, just keep walking, just keep walking walking walking (ken je hem nog). En als je dan denkt dat je er echt bijna bent, dan duurt het toch nog wel heeeel erg lang. Een beetje richting het einde begon Eef zich niet zo lekker te voelen en was ze behoorlijk aan het wankelen. Dus even wat langer pauze, wat Dextro erin en even rustig aan doen. Pien en Daan gingen al voorop en ik besloot bij Eef te blijven. Want iets met wankelen, duizelig, een afgrond en geen goede afloop. Leek me geen goed plan. Dus regelmatig even pauze nemen zodat we zeker wisten dat ze niet ineens flauw zou vallen. het stoppen brak me op een gegeven moment wel op, want je lichaam lijkt eraan te wennen en dan worden lange stukken ineens zwaarder. Dus toen ik daar dan eindelijk echt het einde zag.. en ik zeker wist dat Eef helemaal oke was heb ik het laatste stuk gelijk in een keer doorgepakt. Toen merkte ik al gelijk dat het zo fijn was dat ik de rest van de klim omhoog achter de meiden aan liep. Want mijn tempo ligt gewoon veel te hoog en dat hou ik nooit zo lang vol. Dus het was goed dat zij wel gewoon steady en rustig konden lopen, want ik wil al snel te snel gaan, en dat werkt bij zoiets averechts. En toen.... EINDELIJK BOVEN!!! WOEHOOEEEE YES WE MADE IT!
Super trots waren we op elkaar, en als je dan ziet wat je allemaal gelopen hebt. Echt insane gewoon! We hadden het uiteindelijk in 2,5 uur gelopen, echt best wel snel! Oke er waren anderen sneller, maar er waren er ook veel minder snel. Daarbij, we hadden gewoon geknald, BAM! Sowieso gepaste trots!

Maar toen.. toen kwam de tweede hel, want je bent helemaal bezweet en het is super koud zo hoog. Dus toen kwam het plan om even snel onze thermo kleding onder de kleren aan te doen. Wat moet je dan eerst doen? Juist! Je kleren eerst deels uit. SUPER KOUD! Maar goed, uiteindelijk helemaal ingepakt met alles wat ik had. IK had het zo enorm koud, vooral mijn handen. Zo koud dat ik echt moest oppassen niet onderkoeld te raken, dus even rondgelopen, even mijn handen mijn de meiden opgewarmd en uiteindelijk warme koffie gedronken. Het duurde even maar uiteindelijk kwam er weer leven in mijn vingers. Na een paar bakken koffie, veel oreo’s, een banaan, en groepsknuffels om elkaar warm te maken voelde we ons weer oke. Maar we moesten natuurlijk nog wachten op de groep.. en dat heeft uiteindelijk nog een behoorlijke tijd geduurd. Kom op mensen! Je had er ook voor kunnen kiezen om op de ezel (oke sorry muilezel) omhoog te komen, maar ja eigenwijs zijn kan ook. Wij wachten wel hoor! Nee dat is lullig! Super knap dat iedereen het gewoon uitgelopen heeft! Gelukkig kwamen we boven ook heel een aantal mensen tegen die we al eerder op onze trip ontmoet hadden. Dus het was leuk om alle ervaringen uit te wisselen. Uiteindelijk nog een halfuurtje naar de lunchplek lopen, en dan ben je er eigenlijk wel een beetje klaar mee. En op die momenten, muziekbox! Wat een verschil maakt dat toch. Dus dansend en lopend door het platteland naar de stad en de lunchplek. (Sorry ontbijtplek haha, we hadden er dan wel een hele ochtend op zitten, maar het was eigenlijk pas ons ontbijt). . We zijn letterlijk dansend op straat naar het restaurant gelopen, ofja Daan en ik dan. Werden we aangestaard? Ja absoluut! Maakte dat ons iets uit? NOPE! 

Bij het ontbijt echt even goed bij kunnen komen en daarna mochten we gelijk de bus in. Gelijk? Uhm nou niet echt haha... We hebben denk ik wel 1,5 uur gewacht als het niet langer is. Maar ja.. ook dan is er MUZIEK en DANSEN. Dus wat doe je als je zo lang moet wachten. Nog meer dansen op straat. En het is zoo leuk om te zien hoeveel mensen je uiteindelijk mee krijgt. Eerst van onze eigen groep, maar uiteindelijk ook van de andere groep. Je had het gezicht van onze gids moeten zien haha, onbetaalbaar. IK gok dat de andere gidsen echt tegen hem gezegd hebben; Heb jij daar serieus 3 dagen mee opgescheept gezeten? Met die gekke meiden? Ja dat heeft hij echt! Gelukkig kon onze gids Ismael er wel mee lachen, en wij met hem haha! Wat een geweldige kerel! Tussen al onze dansen door, kwam er ook nog twee keer een optocht van Peruaanse mensen met muziek langs. Kei leuk! Ik had toch wel de voorkeur voor onze muziek haha. 

Toen eindelijk de bus kwam waren we toch ook wel heel erg blij! Het was ondertussen al een uur of 12 en we waren natuurlijk om 04.30 al vertrokken. En verder ook niet veel inspanning geleverd ofzo ;). Tussendoor nog een keer gestopt, of 25. haha nee dat is overdreven maar we hadden wel een stop bij de Condor cross die wij  op de heenweg al gezien hadden, en de tweede stop was de hotsprings. JAAAAA... daar zijn ze dan eindelijk hotsprings. Niet inclusief, maar het was maar 15 soles. Dus ongeveer 4 euro. Nou achteraf gezien had ik er ook best 50 soles voor betaald haha. Wat was dat goddelijk na die 3 dagen. Wij meteen omgekleed en in het water. HEET HEET HEET, ja Evy het is een hotspring. Ja jongens, ik weet het, maar het is even wennen. Heerlijk gechilled in het water. Oke wie gaat er bier halen, dips, ik niet. Oke maar dan gaat dus niemand. Oke jongens ik ga wel halen. En toen was het leven compleet haha. Na al dat wandelen, in het hete water met gezellige mensen en en een biertje. Het leven kan niet beter worden toch? Warm water voor de spieren, bier voor de nieren, leuke mensen voor de plezieren (ja ik kon niets anders bedenken wat rijmde) In ieder geval heerlijk. Niet iedereen was in de hotspring gegaan, sommigen bleven in de bus want het was maar een uur stop. Waarom ze in godsnaam in de bus bleven? GEEN IDEE. Dus hebben we het er even ingewreven hoe facking lekker het was geweest. 100% haha! Daarna nog een stop voor de lunch en toen echt richting Arequipa, terug naar het hostel. Dit was nog een behoorlijke pittige reis. Ik had primatour genomen en ik slaap eigenlijk altijd sowieso snel in de bus. Behalve dus vandaag, was verder ook niet moe ofzo haha. De reis was verder ook best pittig, want we gingen natuurlijk weer door de besneeuwde bergen en het weer was echt slecht. Veel sneeuw, weinig zicht. Leip dat je echt weer ineens in de sneeuw kan zitten. Uiteindelijk beneden ook rotweer want het regende alleen maar. Dus iets wat verlaat uiteindelijk bij het hostel aangekomen. 

YES! Eindelijk! Dips voor de douche haha. Die had ik al geclaimd. Hebben ze daar maar een douche? Nee haha 3. Maar we hebben al gemerkt dat als je met 3en doucht niemand warm water heeft en maar een pisstraaljte. En geloof me, na 3 dagen niet douchen (nee echt niet, alleen zwemmen), veel zweten, dezelfde kleren dragen, vies worden van al het zand, in dezelfde kleren slapen, niet tandenpoetsen (deze kneus was haar tandenborstel vergeten, ja echt gadverdamme) en gewoon jezelf echt vies voelen wil je dus een fijne douche. Dus dat werd om de beurt douchen. Ik mocht eerst! Jeeeeeh! Wat was het fijn, 3x alles gewassen haha en 10 minuten mijn tanden gepoetst. En toen ik de kamer weer in kwam, wilde iedereen gelijk knuffelen; oeeeeh jij ruikt lekker, jij ruikt fris. Hee kssstttt.. weg jullie haha, jullie zijn nog vies. Knuffelen doen we straks wel. Ondertussen liggen de meiden al heerlijk te tukken terwijl ik dit ellenlange blog weer afmaak, ondanks dat ik nu toch tussendoor al geschreven hebt. Ooit ga ik het wel leren om bondiger te zijn, ik denk dat dat alleen voorlopig nog niet realistisch is haha. 

Morgen nog een dagje in Arequipa en dan gaan we door naar La Paz in Bolivia. Nieuw land, nieuwe taal, nieuwe valuta, nieuwe cultuur, dezelfde taal dat dan weer wel haha. Even wennen maar klaar voor een nieuw avontuur. Hopelijk morgen nog steeds geen spierpijn en misschien nog een crossfit les in Peru. Lets see!

Ik zal vast weer heel veel vergeten zijn maar ik duik er toch ook lekker in! Lieve mensen, tot de volgende! Heeeeeel veel plezier op de Tilburgse Kermis, drink er een of heel veel voor mij! 

Dikke knuffels vanuit Peru!