The less exciting part of travelling

Buenos Diaz lieve allemaal, 
Note for all my international friends: My blogs are all in Dutch, because otherwise I Will have an angry grandma haha. But no worries, if you want to read my blog, you can easily translate it (look on the right side —>, no the other right. Yes there! Found it?) There is a Google translate button, I can’t prowise you that it will be perfect, but the essence of it will be clear enough I guess. Still doubting if you want to read it? Well If you want to start your day with a laugh, I can recommend you to read it because my travels are anything but flawless haha. 

We zijn er! Een nieuw continent, een nieuw land, een nieuwe stad. Gisteren rond 13.00 zijn Danique geland in Lima (Peru), super excited dat we er na een lange reis eindelijk waren. Want de reis is verre van vlekkeloos verlopen. Laat me bij het begin beginnen. 
Het begint allemaal nog thuis, alles op het laatste moment natuurlijk. Zo ook het inpakken van mijn backpack. Wat neem ik mee? Wat neem ik niet mee? Wat neemt de rest mee? Twijfels, twijfels, twijfels. Gek, want ik ben helemaal niet zo’n twijfelaar. (Goh? Niet?) Jawel! Ik geloof niet dat ik iemand ken die meer twijfelt dan ik. Maar goed,  ik wil ook graag een zelfstandige onafhankelijke vrouw zijn. Dus ik ga die tas zelf inpakken en me niets aantrekken van de rest. BAM! Het duurde een paar uur, vol frustraties, heen en weer ijsberen en stapels kleren heen en weer sjouwen. Maar uiteindelijk is het gelukt, de avond van te voren om 23.30 was mijn tas ingepakt. Tijd voor het speciaalbiertje dat ik nog in de koelkast had liggen om even de nodige adrenaline in mijn lijf te kalmeren zodat ik rustig nog een paar uur kon slapen voor de grote dag. 
The next day... mijn wekker stond om 08.00. Waarom in godsnaam zul je denken? Slaap toch lekker uit, je vliegt pas om 18.45. Nou... dat wilde ik ook en behalve het feit dat ik op het laatste moment nog steeds super veel moest doen.. Was er nog dat andere feit dat ik mijn slippers de avond van te voren bij de sportschool had laten liggen. Heb ik al gezegd dat Neoli de beste Crossfit school van Tilburg is en dat je twee weken gratis kan proeftrainen bij ons? (Elwin, jij snapt dat deze gratis promotie op mijn ‘’internationale’’ blog vraagt om gratis biertjes op onze volgende borrel?)
Afijn, terug naar die slippers die ik had laten liggen.. Ik natuurlijk in de stress de avond van te voren, want wanneer stress ik niet? Gelukkig zou Elwin de volgende dag om 09.00 nog heel even op de sportschool zijn. Je snapt het al, vandaar mijn wekker om 08.00 want om 08.50 stond ik bij Neoli voor die slippers. Ik bedoel maar.. slippers kun je natuurlijk nergens anders kopen dus het was super belangrijk dat ik mijn eigen slippers had ;)
Nadat ik mijn slippers had opgehaald, nog even naar de apotheek, bij papa en mama langs, nog even langs 300 (lees: 3) andere winkels want ik was toch nog een aantal dingen vergeten. Om half 2 werd ik opgehaald door Pien en Daan en deden we de deur open met de woorden: Vakantieeeeeeee! Super veel zin in de reis die we gingen maken, ook al beseften we ons alledrie niet dat we een paar uur later naar de andere kant van de wereld zouden vliegen. Eenmaal op het vliegveld was het easy peasy, het was rustig en er stond geen rij. We waren al ingecheckt dus alleen even onze bagage droppen. Nog even wat extra kleding en spullen van mijn handbagage in mijn grote bagage gestopt want dan hoefde ik het niet mee te sjouwen. (Onthoud deze informatie, belangrijk voor wat er komen gaat ;). Onze eerst vlucht naar Madrid zouden we met 3en vliegen. Een vlucht van een paar uur dus was een makkelijk begin. En ik heb het geluk dat ik slaap wanneer het vliegtuig opstijgt en wakker word zodra de landing ingezet wordt. I-DE-AAL!  In het vliegveld van Madrid met zijn 3en lekker een potje kaarten, muziek luisteren en chillen tot het tijd was om te boarden en voor ongeveer 20 uur afscheid te nemen van onze Pien. Aangezien zij later had geboekt had ze een net iets andere vlucht dan ons. (Onthoud: belangrijke informatie voor wat er komen gaat). 
Eenmaal in het vliegtuig waren we er helemaal klaar voor. Een vlucht van 11,5 uur. Laat maar komen, ik slaap toch wel. En voor Daan had ik primatour klaar gelegd, want die kan normaal helemaal niet slapen in het vliegtuig. Dus toen wij klaar waren om te vertrekken, dachten de piloten daar even anders over. We waren al begonnen met taxiën tot we op een gegeven moment stil bleven staan.. en niet een paar minuten maar echt een halfuur. De piloot ging ons in het Spaans uitleggen wat er aan de hand was. Daarna probeerde hij het ook in het Engels, of was het nu Chinees? Want dat had het ook goed kunnen zijn. Wij verstonden er in ieder geval helemaal niks van. En geloof me, we deden echt ons best. Dus wat er aan de hand was geen idee. Het enige wat duidelijk was, was dat we terugreden naar de gate en uiteindelijk nog meer dan een uur hebben moeten wachten. Het was verder ook niet super warm in het vliegtuig en het zou verder ook geen lange vlucht worden. 
Maar... nu komt het.. want de ellende is dus hier begonnen. Doordat wij bijna 2 uur later vertrokken in Madrid, kwamen we ook veel later aan in Sao Paola, Brazilië. Onze vlucht naar Lima vertrok om 07.40, boarding time 06.40. Na vele scenario’s met Daan besproken te hebben tijdens onze vlucht hadden we nog goede hoop dat het goed zou komen. We bedachten namelijk dat als we onze vlucht zouden missen, de airline ons op de eerst volgende vlucht moest zetten, en dat we dan misschien wel business class zouden vliegen en we in Lima niet 2 uur hoefden te wachten op Pien. Volgens ons scenario kon het dus alleen maar meevallen. Positive thinking! Helaas pindakaas is dit niet de realiteit geworden. Maar eerst de vlucht zelf..
Er is maar een woord hoe ik de airline en de vlucht kan omschrijven: Raar! De momenten waarop Danique elkaar aankeken en een gezicht trokken van: what the fuck is dit en we daarna heel hard moesten lachen. Onze emotie hierover is lastig op papier te zetten, maar laat ik het proberen uit te leggen. De staff was allesbehalve klantvriendelijk. Ik bedoel maar.. je gaat thee/koffie rond brengen en je rent zowat langs de stoelen en roept tea, tea, coffee, coffee. En voor een klant kan zeggen dat hij iets wil ben je al aan de andere kant van het vliegtuig. Heerlijke thee heb ik op! En als ze langskwamen kwam er een heel Spaans verhaal uit en trok ik een gezicht van: uuuuh ja, zie ik er Spaans uit? Dus kwam er een logische vraag: Can you also speak English? Waarop zij een gezicht trok van: pfff gaan we weer, waarom spreekt niet iedereen in de wereld dezelfde taal als ik. Nou dame, misschien moet je dan geen stewardess worden. Maar goed, ze heeft alle motivatie met veel moeite bij elkaar geschrapt om haar vraag in het (zo kort mogelijk) Engels te herhalen, credits daarvoor. Je had haar gezicht moeten zien toen ik ook nog eens de hele moeilijke vraag stelden, welke sapjes ze allemaal hadden. Pfieuw zwaar leven heeft ze. Maar ik mag niet klagen, want ik ben nota bene op vakantie. Maar.. laten we het erop houden dat ze een bijzonder service hebben bij Iberia airlines. Zei ik al dat we met IBERIA AIRLINES vlogen ;) Echt een aanrader! Na het eten ben ik heerlijk gaan slapen en tot mijn verbazing heeft Daan met een tabletje Primatour de hele vlucht knock gelegen. Dat weet ik omdat ik wel ieder halfuur even wakker wordt en steeds verbaasd keek dat ze nog steeds sliep. Misschien voor de consistency volgende keer ook maar een primatour nemen. 
Zijn jullie eindelijk klaar voor de clou van het hele verhaal. Nog heel even geduld: Still not there yet! Uiteindelijk landden we om 07.00 in Sao Paola. Wij als een gek het vliegtuig uit en bedenken wat we moesten doen. Eigenlijk was er in Brussel gezegd dat we onze bagage hier zelf moesten overzetten. Op het bord zagen we staan vlucht naar Lima: Last call! Dus de eerste beste medewerker aan zijn jasje getrokken en gezegd: we moeten NU naar onze vlucht, hoe zit het met de bagage? Na even naar ons ticket en bagagelabel gekeken te hebben zeiden (meerdere!!!) medewerkers dat de bagage automatisch zou zijn. Dus er zat nog maar een ding op: RENNEN!!!! En dat hebben we gedaan, naar de andere kant van het vliegveld, natuurlijk moest het ook echt de laatste gate zijn.. hoe kan het ook anders? Ik test mijn conditie toch liever op een andere manier. Gerend tot we niet meer konden en toen toch nog meer gerend want we waren er nog niet. Uiteindelijk op het nippertje onze vlucht gehaald en daar nog een keer gevraagd of onze bagage wel op tijd en automatisch in het goede vliegtuig zou belanden. Ja ja echt, dat beloven we, komt allemaal goed. (LIARS!) Maar op dat moment stapten Daan en ik dus vol goede moed het vliegtuig in. We keken elkaar meteen aan van: Nooit verwacht dat we deze vlucht zouden halen, maar hell yeah we Made it. Met gepaste trots settelden we ons voor onze laatste vlucht. 
Niet heel verassend ben ik na het eten weer in slaap gevallen en werd ik pas wakker toen we weer gingen landen. Toen hebben we nog even genoten van het prachtige Zuid Amerikaanse landschap vanuit de lucht. Gewoon WAUW! uiteindelijk veilig geland: OMG we zijn er echt. We zijn in ZUID-AMERIKA, whoop whoop! Helemaal excited! Weet je nog dat ik zei dat we verschillende scenario's hadden uitgespeeld nadat we in Madrid vertraagd waren? Eentje daarvan had met onze bagage te maken.  Maar.. zo hoopvol en optimistisch als wij zijn stonden we te wachten bij de bagageband en had ik al een karretje gehaald voor onze backpacks. Die overigens niet veel later gekaapt werd door anderen. Maar ja.. wij hadden hem toch niet nodig. Want 3x raden.. geen bagage! Ik denk dat we een halfuur naar de band gestaard hebben, om uiteindelijk de conclusie te trekken dat onze tassen er gewoon echt niet waren. 
SHIT! Een van de dingen waar je als reiziger echt geen zin in hebt, en altijd hoopt dat het jou niet overkomt. Tadaa.. maken we dat ook weer een keer mee. Oké, kan gebeuren, gauw naar de balie om na te vragen hoe en wat. Lang wachten en nog langer wachten tot we uiteindelijk aan de beurt waren. 
Dat onze bagage weg was, was punt 1. Maar de zorgelijke gezichten van de mannen op het vliegveld die ons hielpen was punt 2. En dat ze zeiden dat ze onze bagage niet in het systeem konden vinden was punt 3. Oké nu we beginnen we ons wel echt zorgen te maken... Uiteindelijk werden we afgescheept met het bericht: we verwachten dat het er vanavond is en dat het dan morgenochtend naar jullie hostel wordt gebracht. Weten jullie dit zeker? nee dit wisten ze niet zeker. Oké daar moeten we het dus mee doen. Fantastisch! Zit niks anders op, dus wij naar de Starbucks om even iedereen op de hoogte te stellen van dit fiasco en te wachten op Pien. Een tijdje later kwam Pien aan, met tas en wel! Weet je nog die belangrijke informatie van eerder? Pien had een andere vlucht en dus wel haar bagage. Bij deze; Thanks he Pien, voor het delen van al jouw kleren, tandenborstel, ondergoed etc. Haha. What are friends for right?
Om toch nog een positieve draai aan het verhaal te geven: de bus naar het hostel was top geregeld! We konden zelfs ondertussen de wedstrijd Kroatië-Engeland kijken. De verbinding was niet om over naar huis te schrijven, maar de bedoeling was goed. De eerste indruk van Peru is lastig te omschrijven. Ik weet niet of het is wat ik verwacht had. Het heeft veel weg van Azië maar ook weer niet. Het is minder anders dan ik verwacht had en ik heb minder het ‘wooow, dit is anders’ gevoel dat ik bijvoorbeeld wel in Marokko had. Maar dit kan natuurlijk nog komen want we zitten nu in een grote stad. Het hostel is echt super, het personeel is heel vriendelijk en behulpzaam, kamers zijn netjes en het heeft een groot dakterras met loungesets, tafelvoetbal en pingpongtafel. Dus onze eerste avond kenmerkt zich door bier, het spelen van twister, bier, het eten van Mexicaans (bijna het goede land haha, maar wel erg lekker), nog meer bier en uiteindelijk heel veel slapen. Want aangezien het hier 7 uur eerder is, hadden we best wel wat uurtjes om langer wakker te blijven. 
Dan komen we op het punt van nu, 09.29 is het nu hier en terwijl ik op het dakterras dit bericht schrijf probeer ik niet in paniek te raken. Want zoals het vliegveld gisteren zei dat ze hoopten ons gisteravond te bellen over onze bagage, is dat niet gebeurd. Dus ik zit al 2 dagen in dezelfde kleren en ik verwacht deze morgen ook nog aan te hebben. Want in mijn handbagage heb ik bijna niets behalve een korte broek (daar is het hier veel te koud voor), en extra T-shirt (wel super fijn). Maar geen toiletspullen, geen opladers, geen extra batterijen of SD-kaartjes voor mijn camera en oh ja ook al die extra spullen die ik op het laatste moment toch in mijn grote bagage had gedaan niet. Het hostel heeft ondertussen gebeld naar de airline, maar onze bagage is zelfs nog niet eens gevonden. Dat baart me wel echt zorgen. Niet zozeer dat ik moet wachten op de bagage, maar meer: wordt het überhaupt gevonden? En moeten we dan langer in Lima blijven? In Lima is namelijk weinig te beleven en we moeten over een week in Arequipa zijn om Eef op te halen. Dus het liefst willen we onze dagen niet in Lima besteden om te wachten op onze bagage in hetzelfde setje kleren. 
Maar.. laten we nog even positief blijven en hopen dat de bagage er morgen is. Dit kan ik nu wel heel stoer zeggen maar ik en Daan beginnen de hoop toch te verliezen. We gaan vandaag in ieder geval een plan maken voor de komende week en lekker de stad op de fiets verkennen. Het reizen heeft zoveel mooie dingen en toevallig hebben wij gelijk de mindere kant ervan ook meteen ervaren. C’est la vie zullen we maar zeggen!
Lieve allemaal, tot de volgende blog! Hopelijk is er dan meer nieuws over de bagage en wordt het er eentje vol leuke dingen ;)
Adios!