From Lima, to Paracas, to Huacachina, to Arequipa in only 5 day

18 juli 2018 - Arequipa, Peru

Buenos Diaz amigos and chicka’s, 


Chicka’s, een woord wat wij hier heel de dag horen. Ola chicka’s. Een woord dat bij ons in Nederland vooral in andere contexten gebruikt wordt. Dus wij moesten hier de eerste keren best aan wennen. Na mijn laatste blog is het eindelijk weer tijd voor een nieuw verhaal, want ook al is het nog maar een paar dagen geleden. A lot has happened, and when I mean a lot. I mean A LOT! Maar ik zal proberen mijn langdradige verhalen kort te houden. Ik gok dat dit voor 98% niet gaat lukken. But it’s the effort that counts right? De laatste tijd wordt het switchen tussen Engels en Nederlands ook iets lastiger en wordt het een appel-peren moes van twee talen. En met een beetje geluk krijg ik er ook nog een woordje Spaans tussen. Maar heel eerlijk, ik gooi er sneller een woordje Indonesisch tussen, waar natuurlijk helemaal niemand iets van snapt. Want mijn Spaans... laten we het erop houden dat wat meer oefenen niet verkeerd zou zijn. 


Waar moet ik beginnen... Het is maar goed dat ik alles opschrijf, dan heb ik even (lees: eens paar uur) tijd om erover na te denken. Want voor degenen die mij kennen: jullie snappen dat als ik dit persoonlijk aan jullie zou vertellen dan zou het een groot verhaal vol chaos zijn, waarbij enige, of misschien wel alle logica ontbreekt haha. Maar jullie hebben het genoegen om deze chaotische verhalen alsnog aan te horen als jullie terug zijn hoor, dus geen paniek. Maar pak iets te drinken, wat popcorn en geniet mee van onze ellende, maar ook al onze mooie momenten en alle momenten waar wij helemaal in een deuk lagen en jullie waarschijnlijk niets van snappen haha. Yes? Ready? Want het wordt me toch een lang verhaal!


Mijn laatste blog ben ik geëindigd bij onze bagage. And trust me... this was drama! Ik schreef dat wij voorzichtig optimistisch waren dat de bagage er dezelfde dag nog zou zijn. Gelukkig maar want, well, that didn’t happen. Wij zijn woensdag aangekomen en ze hadden gezegd dat hopelijk de bagage er dus donderdag zou zijn. Nou donderdag: geen bagage. We hebben de lieve meiden (extreem lieve meiden, dit zul je gauw genoeg merken) van de receptie meteen naar de AirPort laten bellen (iets met een taalbarriere). Echter werd zij meteen opgescheept met het feit: we don’t know anything, we can’t help you. We expect your luggage to be here soon but we don’t know this for sure. You can call back in 4 hours. WoW dankjewel voor deze hele nuttige informatie. Very helpfull. Horen jullie het sarcasme waarmee ik deze zin hardop zou zeggen? Mooi! De dames van het hostel hebben die dag nog meerdere keren gebeld, maar steeds kregen ze hetzelfde verhaal te horen. You can call back in 4 hours. Ja zo kan ik het ook verkopen. Je kunt je indenken dat wij er helemaal klaar mee waren. Ten eerste je hebt je bagage gewoon niet, maar vooral: komt de bagage überhaupt terug en wanneer dan? Hoe lang moeten we nog in Lima blijven? Dus onze emotie kun je die dagen het beste omschrijven als: meeeh. We hadden niet echt heel veel motivatie, energie, zin om iets te doen. We wilden onze spullen terug en door naar de volgende plek. En het optimisme wat we op het begin nog zo hadden werd al snel de grond ingeboord. Het drukte best een grote stempel op het begin van onze vakantie. Je gaat namelijk van Jeeeeh vakantie zin: aan! Naar booeeeh geen bagage zin: uit. En laten ze we zeggen dat deze daling net zo snel gaat als de Baron in de Efteling. 


Dus wij besloten het heft in eigen hand te nemen en op het vliegveld eens even druk uit te gaan oefenen. Ik weet niet of jullie mij een beetje kennen als ik ergens mijn zinnen op heb gezet, maar ik geef niet snel op. Met de taxi naar het vliegveld, Pien ging super lief mee als support, Danique en ik zaten vol adrenaline (lees: boosheid) en ons geduld was wel een beetje op. De rit naar het vliegveld, amai amai... Nu ben ik wel wat gewend qua rijstijl vanuit Azië dus hier keek ik niet meer van op. Maar ze kunnen er hier ook wel wat van. De chauffeur bedacht dat het misschien sneller zou zijn via de binnendoor route. Geen idee of dit uiteindelijk zo was want we hebben er nog heel erg lang over gedaan. Wij vonden het reuze interessant want zo kregen we ook een beetje de andere kant van Lima te zien. Dit werd wel duidelijk toen de chauffeur op een gegeven moment in een wijk stil moest staan vanwege de drukte en zei met een strakke stem: ‘close your Windows’ en hij meteen de deuren op slot deed. Uhm okay... wat is deze..? Wij keken elkaar gelijk alledrie aan. Heftig! We begrepen al snel waarom, niet echt een lekker wijkje. Gelukkig hadden we geblindeerde ramen en konden we schaamteloos naar buiten staren. Ramenwassers, streetfood Sellers, schooiers. Het liep er vol mee. Een beetje luguber was het wel. Uiteindelijk hebben we daar denk ik ook wel een halfuur in de ‘file’ gestaan haha en hebben we met gepaste onrust onze ogen uitgekeken. 


Uiteindelijk bij het vliegveld aangekomen. Stevige passen, alsof we een marathon moesten lopen en vol zelfverzekerd liepen we naar de balie. Let op: hier begon het kastje naar de muur verhaal dat we allemaal zo goed kennen. Dit kennen we natuurlijk al vanuit NL, maar ook in Peru draaien ze daar hun hand niet voor om. Goed: bij de balie. ‘We lost our luggage and we would like to check if its already here’. Wij hadden namelijk misschien nog de gedachte dat het gewoon al op het vliegveld zou liggen maar niemand actie ondernam (veel te optimistisch natuurlijk). De balie stuurt ons naar de Latam Office boven, die was dicht, terug naar de Balie, Balie stuurt ons naar de tweede latam Office boven, die was ook dicht. Terug naar de Balie. Balie stuurt ons naar de Latam incheck balie. Finally! Let op, in dit verhaal ben je pas een zin verder, maar deze ene zin duurde in het echt een heel stuk langer. Maar bij de incheckbalie werd de eerste ‘actie’ ondernomen. We hadden met elkaar afgesproken om eerst heel vriendelijk en rustig te blijven om te zorgen dat we iets voor elkaar kregen, en zodra dit niet zo werken zouden alle remmen los gaan. Dus toen die mevrouw ons ook vertelde dat ze weinig kon doen en na het bellen wist ze ook niet heel veel meer en konden we altijd morgen even terug bellen. Nou toen, toen gingen onze remmen los. Want als u niets kan doen, prima, maar dan zorg je maar dat je iemand anders vindt die het wel kan. We snappen dat het niet uw probleem is, maar wel van Latam, en wij willen nu meer informatie over onze bagage want we stinken. En ja, er is letterlijk door Danique benoemt: i feel disgusting. En zo voelden we ons ook. En ja we overdreven een beetje met: we lopen al een week in dezelfde kleren. Maar... he het voelde al als een week. Dat is bijna hetzelfde. Toen de lieve baliemevrouw doorkreeg dat we niet zomaar weggingen, ging ze nog wat meer bellen, maar het klonk niet heel hoopvol. Dat was het moment dat ik er helemaal doorheen zat en echt even brak. Want er was gewoon geen vooruitzicht op nieuwe informatie of onze bagage. En het verpest gewoon echt je vakantie waar we allemaal zo veel zin in hadden. Uiteindelijk werden we doorgestuurd naar boven naar de Latam Office en daar zou haar supervisor/manager naar toe komen. Daar heb ik echt alles op alles gezet en ben ik even heel duidelijk geweest over wat we willen en hoe we het willen. Volgens Pien en Daan was hij behoorlijk door me geïntimideerd maar daar had ik op dat moment echt lak aan. Toen ik achteraf vroeg hoe erg ik was, was ik gelukkig nog wel redelijk gebleven. Maar.. als je me vertelt had dat ik tekeer was gegaan, had ik het ook gelooft. Ik zat er zooo doorheen. Uiteindelijk werd er gezegd dat onze bagage die avond zou aankomen en de volgende dag naar het hostel zou worden gestuurd. Maar ook hij wist het niet helemaal zeker. Toen hebben we nog gezeurd om compensatie en kregen we pp 20 dollar voor de taxi naar het vliegveld. Oke het was tenminste iets. Uiteindelijk hebben we het hier dus maar bij gelaten. Acceptatie is nog best iets lastigs. 


Met letterlijk hangende pootjes en helemaal verslagen ben ik in de taxi gaan zitten. Het was namelijk al laat, we hadden echt 0,0 bereikt op het vliegveld (oke 20,0 als je het in dollars rekent) en ik zou die avond voor de eerste keer naar een crossfit box gaan in Lima. En je kunt vast begrijpen dat ik zoveel behoefte had om even te kunnen sporten. Ik had er de hele dag al zin in. Sinds ik namelijk crossfit kan ik niet meer zonder en op momenten zoals deze is sport het enige wat helpt. Dus in de taxi was ik er helemaal klaar mee, want ik zou waarschijnlijk ook de laatste crossfitles niet meer halen. Ik was stilletjes erg dankbaar voor het feit dat Daan en Pien me op dat moment ook maar even lieten. Uiteindelijk bij het hostel, mega snel mijn sport spullen gepakt, mijn knop omgezet en nog net niet gerend naar de crossfit box, wat overigens echt om de hoek was. En... gelukkig net op tijd! Jeeeeh! Toch een meevaller ;) De crossfit les was echt super leuk. Ik snapte niks van de Spaanse uitleg, maar kende gelukkig de crossfit termen en er was een lieve dame die alles voor mij in het Engels uitlegde. Na de les helemaal kapot, maar vol endorfine en met een leeg hoofd terug naar het hostel. Mooi hoe sporten je mood zo kan omgooien. Ik had nu alleen wel 1 van mijn twee shirts helemaal bezweet haha, dus ik hoopte echt dat de bagage snel zou komen, want ik wilde de ochtend erna nog een keer gaan crossfitten. Als je het doet, moet je het goed doen. 


Even tussen het bagage drama door: Lima, tja... wat zal ik er eens over zeggen.. Lima is vooral een hele grote stad. Met vooral heel veel mensen. Heel veel winkels. Heel veel fastfood. Heel veel wolken. En heel weinig te doen. Naar onze mening dan. Maar we zaten er wel een paar dagen vast vanwege onze bagage. En omdat het hostel een chill dakterras had waarbij je lekker kon chillen was het ook best aanlokkelijk om daar met onze zuurpruim gezichten te blijven zitten. Voor Pien was het echter ook niet leuk om in dat sfeertje van ons te blijven hangen. En geloof me, ze heeft echt haar best gedaan om ons op te vrolijken, maar heeft dit uiteindelijk heel begrijpelijk opgegeven. Dus de eerste dag hebben we een beetje rondgelopen rondom het hostel en ik kan je nu vertellen wat we daar allemaal gezien hebben, maar daar zou dit blog niet leuker op worden. Dus dat zal ik jullie besparen. We hebben wel een poging gedaan het strand te vinden en om een despacio bord om te toveren in een Despacito bord. Beide is mislukt. Het eerste omdat Lima aan het strand ligt maar de stad zelf ligt op een soort van rotsformatie en als je naar het strand wil moet je eerst een steile afdaling naar beneden doen (vallend) of veel te ver omlopen, het tweede is mislukt omdat geen van ons lang of handig genoeg was. Ik denk dat de mensen op straat vooral veel plezier om onze pogingen hebben gehad. Onderweg terug naar het hostel liepen we langs een bouwplaats waar twee mannen aan het werk waren, stopten toen wij langs liepen, keken (niets zeiden) en toen wij voorbij liepen en op veilige afstand waren zei er eentje: zachtjes maar hard genoeg dat we het nog konden horen: ‘ Hey sexy, how you doing?’ (Klemtoon op de you) Ik kan je in dit verhaal niet vertellen hoe geniaal grappig dit klonk. Maar als je het wel horen, stuur me een appje en ik laat Daan het even voor je inspreken. Wij hebben er toen echt om in een deuk gelegen, en nog steeds. Want de zin wordt iedere dag wel meerdere keren herhaald. Dus Eef als je straks hier bent, weet je waar het vandaan komt ;) Goede voorbereiding is het halve werk. 


Vrijdagochtend was de ochtend! We waren alledrie al wakker maar lagen op bed, ieder in zijn eigen bubbel. Tot... ik iets hoorde (weet je nog dat ik zei dat de meiden van het hostel zo lief waren, ik kan ze nog steeds wel fijn knuffelen): ‘miss Danique, we have the AirPort on the line for you. They have your luggage and want to talk to you.’ Ik ben letterlijk omhoog gevlogen want ik lag bovenin een stapelbed en was als eerste van de drie bij de receptie met de telefoon in mijn handen. De adrenaline gierde door mijn lijf en Danique stond met grote ogen ook hoopvol naast me. Het telefoon gesprek ging als volgt: 
VVMV: (vliegveldmevrouw): Hello 
HT: (hoopvolle toerist, ik dus): yes, this is Evy. Do you have our luggage?
VVMV: Yes mam, we have found your bag. Is your name Danique Beekmans? 
HT: No that’s my friends name. 
VVMV: Okay but we have found your bags. 
HT: So have you also found the bag from Evy van Dijk?
VVMV: Yes we have your bags. We Will send it to your hostel today. 
HT: ( nog steeds hoopvol) So you have two bags? (Danique keek me ondertussen al een beetje achterdochtig aan. 
VVMV: You have only onze paper right? 
HT: (al minder hoopvol) yes, but the paper is ment for two bags. ONE for EVY VAN Dijk and ONE for DANIQUE BEEKMANS. 
VVMV: Yes we have your bag, it Will arrive beween 10 and 16.00. 
VT (verwarde toerist): So you have two bags right? 
VVMV: I think so. We Will send your bags now.
EVT (extreem verwarde toerist): uh okay, thank you. 
VVMV: hanging up. 
Uhmmm.... oké dus... Danique keek me met grote ogen aan.. Komt de bagage vandaag. Uhm ja en nee. In ieder geval een tas.. Twee is nog niet zeker, daar was ze niet heel duidelijk over. (Zacht uitgedrukt). Dus met voorzichtig optimisme waren we helemaal in onze nopjes en veranderde de sfeer instantly. Aangezien we toch misschien wel de hele dag moesten wachten op de bagage, besloten we er even tussenuit te gaan. Ook al vonden we Lima 3x niks, de vrouw van het hostel had gezegd dat we Lima niet gezien hadden als we Baranco arena niet gezien hadden. (Uiteindelijk hebben we die nog niet echt gezien) maar goed, zo gezegd zo gedaan. We gingen op pad met ons voorzichtige optimisme en pakten onze eerste local bus naar een andere wijk. En waar wij de eerste dag in Lima enorm op onze hoede waren vanwege alle negatieve verhalen die we gehoord hadden over criminaliteit in Zuid-Amerika en Lima, voelde wij ons al een paar dagen vrij veilig in Lima en waren we er heel relaxed onder. Zo relaxed dat ik mijn camera gewoon open en bloot om mijn lijf durfde te hangen. En nu denken jullie.. ja nu komt het.. het verhaal waarop ik in de eerste week mijn camera al kwijt raak.. Nee hoor, geen gekke verhalen. Nog steeds voelen we ons erg veilig in Peru. De locale bus was super easy, we zijn wel voorzichtig en met volle bussen, houden we onze spullen zichtbaar bij de hand en houden we elkaar in de gaten. Maar tot nu toe kunnen wij niet meepraten over deze negatieve verhalen. 


Ik kan jullie wel mededelen dat deze handige dame op de 3e dag in Zuid-Amerika erachter kwam dat ze haar pinpas niet meer had. Om heel snel daarna de conclusie te trekken dat ik die een dag eerder (2e dag dus) waarschijnlijk in de pinautomaat had laten zitten. Je krijgt hier namelijk eerst je geld en dan je pinpas en ik ben verder niet ook snel afgeleid als ik met twee andere meiden aan het kletsen ben. Dus toen ik erachter kwam dat ik mijn pinpas niet had was ik totaal niet verrast. De andere meiden bedachten nog allerlei andere scenerio’s hoe ik mijn pinpas had kunnen verliezen. Maar voor mij was het snel duidelijk: dit is echt weer iets voor mij. Totaal niet verrassend. Ik ben nog teruggegaan naar de bank om te kijken of ze daar iets gevonden hadden, maar de bank was dicht dus ik zal het de rest van de vakantie met mijn creditcard moeten doen. Als dit het ergste is, dan kan ik er wel mee leven. Je moet jezelf accepteren zoals je bent toch? Bij deze!


Even terug naar Baranco, de wijk waar wij ongeveer een halfuurtje rondgewandeld hebben. Al snel hadden we een local tentje op het oog waar het vol zat met locals. Het doel van die dag was namelijk: geen fastfood maar een keer local food. Dus wij heel hoopvol naar binnen en drie random dingen op de kaart aangewezen die ons lekker leken en die we dan samen konden delen. Het eerste gerecht was een ceviche. Ik wist van mama dat dit vis was gegaard in zuur. Mama maakt dit namelijk altijd met zalm en dit is super lekker! En bij deze, sorry mam; die van jou is heerlijk. Maar deze was echt muy muy muy muylijk lekker! (Inside Joke) Daarna kregen we nog een soort gebakken rijst met zeevruchten en gefrituurde vis. Allemaal super lekker. Foodporn to the max! Na de lunch zijn we teruggegaan naar het hostel. Dus tot zover Baranco arena, het eten was er iig super lekker en verder? Geen idee haha. Nou er stond wel een mega rare pop met een soort Harry Potter mantel op een balkon op de heenweg, en op de terugweg stond hij op een andere plek. Super creapy. Poppen in mantels, op een balkon. Wie dat verzonnen heeft..  In de bus terug kwamen nog een man tegen die zodra hij de bus in kwam en ons zag een super big smile op zijn gezicht kreeg haha. En ons awkwardness level gelijk omhoog schoot. Want waar wij in Nederland nog gepast niet proberen te staren, hebben ze daar hier echt niks mee te schaften haha. Ik bedoel we leven in een vrije wereld toch? Ja precies, daar dacht deze meneer ook zo over! Wij waren erg blij toen we uit mochten stappen haha. En toen de deuren eenmaal dicht waren durfde we wel heel stoer naar hem te zwaaien. Badasses op sokken. 


Bijna bij het hostel. Nog even pinnen (jep.. dit was het moment waarop ik het verschil had kunnen maken om nu nog wel een pinpas in mijn bezit te hebben). En nu.. het moment.. het was half 4. De tassen zouden tussen 10.00 en 16.00 afgeleverd worden, ofja tas? Daan en ik vol adrenaline, woeehooee, zouden ze dan eindelijk boven liggen? Ik voorop, zo goed als naar boven gerend, ja... ja... ja... ligt hij boven? Het laatste stukje trap op zag ik het al, een zwarte tas, wit logo met jaaa... Evy van Dijk.. Vol adrenaline en enthousiasme ben ik letterlijk op mijn tas afgestormd.. Dit duurde weliswaar 5 hele seconden, tot bleek dat alleen mijn tas er lag. KUT KUT KUT!! Deze euforie was dus van hele korte duur, want ook al was mijn tas er. Die van Daan was er niet, dus het hele drama was nog niet over. Nog even nagevraagd bij de balie of er echt niet nog een tas was afgegeven. Nope! Echt gewoon KUT! Daan zat er natuurlijk instant ook helemaal doorheen, en ik kon ook echt niet genieten van het feit dat mijn bagage er eindelijk was, want godver nu kan het gezeik weer van voren af aan beginnen. Wij de meiden van het hostel echt alsje alsje alsjeblieft gevraagd om weer te bellen. Aan de telefoon kregen we weer niet veel meer te horen, als een waarschijnlijk komt het met de avondvlucht of de vlucht morgen, of ja misschien ook wel gewoon niet toch? Of bel anders over 4 uur nog even terug. Lekker makkelijk, Linda (inside Joke). Dus wij gevraagd of ze nog een keer terug kan bellen, maar dat wij wel eens met die mensen wilde praten. Want de meiden van het hostel waren natuurlijk iets te lief en daar schoten we helaas niets mee op. Dus Daan de telefoon in haar handen en die heeft een hele tijd op de mevrouw in staan praten. Als buitenstaander was het voor mij al snel duidelijk: dat er niets duidelijk was. Er werden meerdere scenario’s aan haar voorgelegd. Dus ik hoorde Daan ook echt zeggen van: ‘ eerst vertelt u me dat mijn tas aankomt om 11u vanavond, dan vertelt u me dat mijn tas nog bij het bagagebedrijf ligt en nu vertelt u me dat u eigenlijk helemaal niet weet waar mijn bagage is. Wat is het nu?’.  Als laatste hoorde ik haar zeggen: sorry, my emoticons are running high now, i will give the phone to a friend now. Toen wist ik al dat ik aan de beurt was en zette me bij voorbaat al schrap. Die mevrouw heeft geen kans gehad om iets te zeggen: ‘ I want you to tell me exactly what you know about the bag and what you will do to Make sure it will get here as soon as possible’.  ‘ She answerrred like: I already told your friend that’  Waarop ik haar zei: ‘I don’t care, I want you to tell me everything again’. Dus ik heb haar heel vriendelijk, doch duidelijk gemaakt dat wij gewoon info willen en compensatie. Oke misschien niet helemaal vriendelijk, maar duidelijk was het zeker. Uiteindelijk kom ik zelf tot de conclusie dat die ene tas bij het bagagebedrijf die ze bedoelden, mijn tas is, en die is ondertussen dus al bij het hostel. Dus nu hopen dat Danique haar tas toch ook echt die avond aan zou komen op het vliegveld. Onze hoop om de dag erna, zaterdag, te vertrekken was wel vervlogen. Dus we hebben gelijk maar een nachtje bijgeboekt. Zaterdagavond zou het hostel 9 jaar bestaan dus er zou een super groot feest gegeven worden. Nou.. ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen dan. Daar wilde we dan wel bij zijn!


Zoals ik al eerder omschreef in het vorige blog hadden we wel echt een super chill hostel. Het was erg groot en iedere avond zat het vol met backpackers maar ook locals die kwamen chillen, beerpong-, pingpong- of tafelvoetbal tournaments kamen spelen, biertjes en Pisco (local drankje) kwamen drinken etc. Het personeel was extreem lief en vriendelijk (zie bagage verhaal), de kamers waren chill en alles was heel schoon. Het ontbijt was ook prima. De muziek keus was erg bedenkelijk voor de ochtenden en ging van rustige ballets naar deephouse, van hardcore naar techno. Dus als je ooit een keer goed wakker wilt worden in Lima, dan weet je naar welk hostel je moet gaan haha. Gelukkig hebben wij er 4 (ja want we zijn 5 dagen in F*cking lima geweest) ochtenden heel hard om kunnen lachen. De avonden waren echt tof bij Pariwana, zo ook de vrijdagavond. Daan en Pien deden mee aan een tafelvoetbaltoernooi en ik ben uiteindelijk met een groepje Picolo gaan spelen. Voor degenen die dit niet kennen; dit is een drankspel. Dus met een aantal gintonics en dit spel, heb je gegarandeerd een leuke avond. Daan en Pien sloten na het tafelvoetbal ook aan. Bij Picolo krijg je allerlei opdrachten, spellen, of mag je slokken uitdelen aan anderen. Ontzettend leuk om elkaar te leren kennen en je helemaal rot te lachen. regelmatig sloten er ook meer mensen aan om mee te doen. Zo ook Nick, die wij alledrie echt hilarisch vonden. Die kon zo zijn eigen cabaret show gaan doen. Het grappige was, dat hij helemaal dubbel lag om ons. Crazy dutchies. Wij hadden namelijk zo veel lol met elkaar en hadden continu van die inside Jokes. Grappig dat anderen daar dan weer zo dubbel om kunnen liggen. Goed.. je hoort het al; topavondje! Had je bij moeten zijn ;)


De volgende dag, zaterdag, het moment van de waarheid.. En ja hoor.. ik liep langs de receptie onderweg naar de wc. Miss Evy, they called from the AirPort. What? What? No, you have got to be kidden me! Yes!! Finally! Ik gelijk naar Danique toe rennen, Daaaan je tas is er, het vliegveld aan de lijn. Gelijk natuurlijk wat mensen wakker gemaakt in de dorm. Don’t care! En ja hoor, ook Daan’s tas zou die dag geleverd worden tussen 10 en 16u. Opluchting op zijn max! Wat hebben wij heerlijk ontbeten, en vanwege de voetbalwedstrijd konden we zelfs ons eigen muziekje opzetten. Nog wel heel even voorzichtig, want we hadden nog geen tas gezien, dus laten we nog heel even afwachten.  Uiteindelijk kwam de tas veel vroeger dan verwacht. Ik stond op dat moment bij de receptie. Ik weet niet wat ik heb, maar op een of andere manier ben ik op het juiste moment op de juiste plek. Dus ik nogmaals naar Danique gerend en geschreeuwd: JE TAS IS ER!!!!! En toen lieve allemaal, vanaf toen is de vakantie echt begonnen! 


Je kunt wel raden wat wij toen eindelijk zijn gaan doen: een modeshow door het hele hostel met al onze kleren! Haha nee geintje, overigens hebben we hier wel over nagedacht. Maar douchen met onze eigen spullen leek ons een veel beter plan! Ik had heel braaf gewacht met het uitgebreid douchen dus ook voor mij was de euforie groot. Ze hadden een grote douche in het hostel, en ja het klinkt misschien super fout, maar met een muziekje, al onze schone kleren, shampoos, scheermesjes, heel de reutemeteut zijn wij met zijn 3en gezellig gaan douchen, zingen en dansen! En voordat jullie allemaal wilde ideeen krijgen, we hebben wel gewoon om de beurt gedoucht. En geloof me, we hebben echt de tijd genomen om hiervan te genieten! Wat voelde dat heerlijk!!!! Lets get that holiday started!

In de middag hadden we nog het plan om naar een pyramide (ja echt een pyramide) in het midden van de stad te gaan, ja echt een pyramide. Maar zoals plannen bij ons gaan, is dit er uiteindelijk niet meer van gekomen. We hebben wel gelijk een bus voor de volgende dag geboekt naar Paracas. HELL YEAH, eindelijk weg uit Lima. Maar eerst...eerst was het tijd voor een feestje! Op het dakterras zaten we vanaf de namiddag al lekker te chillen. Shithead (poephoofden) is het spel van onze vakantie geworden en hebben we denk ik al wel 100 keer gespeeld ondertussen. (Oke misschien 62). Toby, die wij een avond eerder hadden ontmoet, sloot al snel bij ons aan. Daarna ben ik nog eerst even mijn spullen gaan inpakken en daarna zaten er drie nieuwe mensen (NL) bij ons. Alleen maar gezellig. Toen ik daarna alvast ben gaan uitchecken voor de volgende dag en opnieuw terugkwam, zaten er weer nieuwe mensen bij ons aan tafel. Zo snel kan het gaan haha. Daarom hou ik zo van reizen. Hele leuke mensen hebben we die avond ontmoet! 


Het feestje die avond was echt GOUD! Daan en Pien hadden op het begin nog niet zo de partymood, maar ik had al een paar avonden zin in lekker dansen en stappen. Uiteindelijk is Daan redelijk op tijd naar bed gegaan en hebben Pien en ik nog wat drankjes gedaan met de mensen waar we eerder mee hadden zitten chillen. Die ‘nog wat drankjes’ werden er uiteindelijk een heel stuk meer. En toen Toby uiteindelijk zei; Wie gaat er mee dansen?’ Yes Finally!! Dansen!! Ben ik natuurlijk meteen mee de dansvloer op gegaan, en de rest volgde niet veel later. Waar de muziek aan het begin van de avond niet heel danceable was, werd het naar het einde van de avond steeds beter. Een mix van vanalles. En voor ik het wist stond ik met Diego, een local, salsa te dansen. Ik zei nog, ik kan dit echt niet, ik ga op je tenen staan. Maar voor ik het wist werd ik al de dansvloer op gesleurd en heb ik tot mijn verbazing niet een keer op zijn tenen gestaan. Ja.. jullie zijn ook verbaasd he? Kun je nagaan haha. Het is wel duidelijk dat als je een pro salsa partner hebt, gegarandeerd succes. En als die partner dan af en toe ook nog onverwachts: DROP! Zegt en je lichaam half ombuigt haha, dan kunnen jullie je wel indenken hoe shocked mijn gezicht eruit zag. Ik wist niet eens dat ik dat kon haha. Dus misschien moet ik bij nader inzien salsa toch een kans geven. De rest van de avond kenmerkt zich door nog meer dansen, gintonics, schotjes, leuke mensen, dansen in de regen, biertjes en uiteindelijk dansen tot de zon opkomt. Ofja bijna dan.. De volgende dag moesten we namelijk al om 6 uur op. Ofja op... Ik heb niet geslapen maar heb een nachtje overgeslagen haha. Wat een gouden avond! Dus ondanks dat het balen was dat we zo lang in Lima vastzaten, deze avond maakte voor mij wel iets goed. 


In de bus naar Paracas heb ik natuurlijk helemaal knock out gelegen. Het was maar een paar uurtjes maar ook al was ik niet moe geweest, in deze bus slaapt iedereen. Ik heb nog nooit zo’n luxe bus gezien. Het busstation was net een AirPort inclusief: ticketbalie, incheckbalie en bagage drop off haha. De bus zelf was niet veel anders. Stoelen kunnen ver naar achter, meer beenruimte dan in het vliegtuig met speciale been opleggers (kan dit niet anders beschrijven haha), tv entertainment, luxe stoelen, en inclusief een Bussardess (lees: stewardess in de bus, en nee dat is geen echt woord, dat heb ik net verzonnen). Je krijgt zelfs een maaltijd in de bus, en het is meteen ook een super veilige manier van reizen. We hebben ondertussen wel door dat deze maatschappij Cruz Del Sur wel erg duur is vergeleken met de anderen en dat we deze bussen voor korte afstanden niet snel meer zullen nemen, maar voor de nachtbussen zijn ze I-DE-AAl. Aangekomen op de volgende bestemming hebben we daarom wel alvast de nachbus bij dit bedrijf geboekt vanaf Huachachina naar Arequipa. Maar eerst Paracas!


Paracas is een heel klein kustplaatsje, bekent om zijn National parc en Islas Ballestas, een eilandengroep met veel vogels, zeeleeuwen, vogels, pinguïns en nog meer vogels. Vooral heel veel vogels! Later meer details haha, maar dan ben je vast gewaarschuwd voor de vogels en de hoeveelheid poep die daarbij komt kijken haha. Net aangekomen in Paracas botsen we gelijk bijna letterlijk tegen iemand van een reisbureau aan, die ons wel even vertelt waar we heen moeten lopen en natuurlijk onderweg alle informatie vertelt over Paracas en vooral over hoe we bij hem een tour kunnen boeken. We hebben het toch heel vriendelijk bedankt en gezegd dat we eerst even onze tassen bij het hostel willen gaan leggen en misschien straks wel terugkomen. Waar is uw agency? Oke daar! Fijn, misschien tot straks dan. Jullie snappen het al, niet dus! We gaan eerst wel eens even zelf op onderzoek uit. Onze eerste indruk van Paracas was, allemaal mensen die uit agencys rennen om ons naar binnen te trekken, er leken weinig toeristen te zijn in dit kleine dorpje. Dit viel achteraf erg mee. Gelijk even rondlopen nadat we onze spullen gedropt hadden in het gezellige hostel. Winkels, winkels, winkels en strand, winkels winkels winkels en he, is dat nou een Pelikaan? Wajoo super Nice. Het hele strand liep vol met Pelikanen, die wij op gepaste afstand bewonderd hebben. Verder was het strand op die plek niet heel bijzonder en lag het vooral vol met plastic afval (Lieve mensen, denk toch eens aan het milieu!). Maar een gezellig plekje met heeeeel veel leuke winkeltjes waarbij mijn hippiehart sprongetjes van blijdschap maakte. Alsof je een kind een lolly geeft, of tegenwoordig misschien een iPad haha. Op zoek naar een eettentje in Paracas stuitten we op een restaurantje waar verse vis klaar lag voor op de BBQ. Mmmmmmm.. even vragen hoeveel het kost. Alleen sprak de ober niet zo heel goed engels en na het in Spaans tevergeefs geprobeerd te hebben ging hij zijn collega halen. En wat voor een haha. Daar kwam me toch een persoonlijkheid naar buiten lopen, het toverde gelijk een big smile op onze gezichten. Fred van Leer is er niks bij. Dus Danique zei meteen: ‘Wow what a personality do you have’. En dat toverde gelijk weer een big smile op zijn gezicht. Deze persoonlijkheid genaamd Javier, vertelde ons later dat hij uit Venezuela komt en het daar echt heel slecht is om te wonen, daarom is hij naar Paracas verhuisd. Toen snapten wij ook meteen zijn enorm vrolijke verschijning. We loved him instantly. De ene keer kwam hij al Britney Spears zingend naar buiten, de andere keer bracht hij gratis shotjes mee. (Dat filmpje heb je vast al voorbij zien komen) Onze avond kon niet op haha. Eindelijk weg uit Lima en deze kerel maakte echt onze avond! Daar kwam nog bij dat het eten echt super lekker was! Na een paar potjes shithead, onze buikjes vol en een hele avond lachen met Javier, waren wij om 10 uur helemaal kapot. Want echt geslapen hadden we natuurlijk de nacht van te voren niet echt. 


Overdag hadden we om 08.00 een tour naar Islas Ballestas. Massatoerisme op zijn mooist zullen we maar zeggen haha. Hier moet ik me dan toch altijd wel even overheen zitten. Als het aan mij ligt, zou ik misschien zelf proberen een lokale visser te strikken om ons naar de eilanden te varen. En ja misschien ben ik ook wel een beetje gek. Maar goed, wij werden allemaal lekker op een bootje gestopt, charmant zwemvest aan, en een gids die ons in het Spaans en Engels alles uitlegde terwijl we langs de eilandjes vaarden. Helemaal leuk :P. Even afgezien van zijn goede Engels had de gids echt een perfect informatieve stem haha. Kennen jullie van die opgenomen stukjes die je hoort in het vliegtuig? Nou ik denk dat hij die heeft opgenomen. De eilanden zelf waren echt wel heel indrukwekkend. Grote rotsformaties en het wemelde er van de... Ja als het goed is weten jullie dit nu al.. vogels dus. Maar echt: je kon sommige plekken op het eiland bijna niet meer zien vanwege de grote hoeveelheden, en de lucht zat er ook vol mee. Tot ongenoegen van ons want het was wachten op grote klodder vogelstront op je hoofd, camera of nog erger. Thank God that didn’t happen haha. Wat echt gaaf was is dat op sommige eilanden ook zeeleeuwen lagen te chillen en je komt met de boot echt wel redelijk dichtbij. 2-3 meter soms. En als je geluk hebt zit je aan de goede kant van de boot. Erg vet om te zien! Ik had ook erg de hoop een schattige babypinguin te zien. Dus toen de gids zei: kijk daar een babypinguin, was mijn teleurstelling groot toen hij niet echt heel Fluffy was zoals de pinguïns op Antarctica haha. Jammer! Maar een erg vette tour! Niet iets wat je zomaar meemaakt op een andere plek. 


In de middag hebben we een bustour genomen naar het National Parc van Paracas. Allemaal verschillende stranden en kustplekken. We hadden dit graag met de fiets gedaan, maar we hadden die avond al een bus (maar 1,5 uur) naar Huachachina, dus voor een fietsroute van 7 uur hadden we helaas geen tijd. De bustour zelf was echt niet mijn ding, ik heb dan ook mijn eigen plan een beetje getrokken voor zover dat kon en ik heb de lange verhalen van de gids vermeden en ben op ieder strandje meteen zelf rond gaan kijken om foto’s te maken. Ieder strand had eigenlijk zijn eigen charme, de een was bekend om zijn fossielen en lag half onder water/modder waarbij ik gelijk mijn waterdichte schoenen kon uitproberen. Yes! Waterproof! Nice! Bij een ander strand stond je heel hoog op een rots en keek je uit over de zee, heel mooi! Wat nog gaver was, was dat je daar meerdere condors laag over je heen kon zien vliegen. Een soort roofvogel/aasgier met een hele grote spanwijdte. Geen idee hoe lang, want ik heb dus niet naar het verhaal van de gids geluisterd haha. Lang in ieder geval. Ondertussen zijn we de Condors al op veel meer plekken tegen gekomen. Op het einde van de tour werden we bij een nieuw strand afgezegd met de mededeling dat we een reservering hadden bij een van die restaurants. Ja ja, dat ken ik. Je zou er dan een gratis shotje krijgen. Ja meneer, ik reis al langer dan vandaag, hier trap ik niet in. Dus met de meiden op zoek naar een ander plekje want er waren meerdere restaurants. Uiteindelijk allemaal even duur en alle obers te wanhopig om ons naar binnen te loeren. Toch vonden wij een plekje dat goedkope lunches verkocht en ook nog eens direct aan het strand lag. Dus ik kon gelijk met mijn voetjes voor het eerst in de Peruaanse zee. Koud maar wel heerlijk. Daarna genoten van nogmaals een ceviche, die we ondertussen minstens 1 a 2 keer per dag eten. Een lokale delicatesse waar wij geen genoeg van kunnen krijgen. (Op dit moment zijn we er wel een beetje klaar mee). Na de tour terug naar Paracas en de bus naar Ica, wat dus maar een kort ritje was. We besloten niet in de grote stad Ica te blijven, maar gelijk een taxi van 10 minuten naar Huacachina te nemen, waar we achteraf zo blij mee waren.


Op dit moment komen we net uit Waka waka waka cheena. (Huacachina). Heel moeilijk om uit te spreken en sinds ik een keer zo hard mijn best deed het goed uit te spreken en er steeds stotterend uit kwam.. waka.. uhm waka.. uhm.. waka waka... cheena? Kan ik deze plek ook niet anders benoemen dan wakawakacheena! Dus nu is het echt een van onze inside Jokes geworden haha. Waarschijnlijk denken jullie nu, waar heeft ze het in godsnaam over. Ik denk dat dit een gevalletje is: had je bij moeten zijn! Maar bij deze heb ik toch een poging gedaan jullie mee te nemen in onze dagelijkse lachmomenten. Zoals ik eerder al zei waren we heel erg blij dat we in Huacachina verbleven want Ica is een grote stad, en Huacachina is de oase midden tussen de zandduinen. Dus doe je ogen dicht, en stel je voor. Dat is natuurlijk helemaal niet handig als je iets aan het lezen bent. Dus lees het eerst en geef je verbeelding daarna de ruimte. Dus.. stel je voor, een meertje omringd door palmbomen. Heerlijk rustig, daaromheen wat kleine restaurantjes en hostels, en daaromheen alleen maar: ZAND, ZAND en nog meer ZAND. Oneindig veel zand. Een zonnetje, lekker biertje, rustige omgeving (als je tenminste niet naast ons zit). Ja...? Zien jullie het al voor je? 


Bij aankomst in het donker was dit helemaal aan ons voorbij gegaan. Toen we die avond aankwamen incheckt waren in het hostel, zijn we met Enrico (uit Spanje: zeer praktisch om die bij je te hebben), die in dezelfde dorm sliep iets gaan eten. We betaalden maar liefst 15 sol voor een menu, dat is ongeveer 4 euro. Een menu is hier een voor- en een hoofdgerecht. Helemaal happy dat we eindelijk iets goedkoops hadden gevonden, bestelden we er ook een sapje bij. Achteraf bleek dit sapje bijna net zo duur als het eten haha. Jugo is het Spaanse woord voor sap. Dus in mijn beste Spaans zeg ik dat ik graag een sapje wil. Ik werd meteen door Enrico uitgelachen haha. Je spreekt het uit als: goegoe en dan maak je er een rare keelklank van. Ja heel duidelijk, Enrico. Hij doet het voor en het enige wat ik mezelf hoor na doen is het geluid van een kalkoen. Nou ik kan het nu nog steeds niet. Wij waren erg dankbaar dat Enrico ons nog wat Spaanse woorden kon bijbrengen en ons kon vertellen wat er op het menu stond. Hij wist ook niet alles te benoemen maar we besloten allemaal iets anders te pakken. We zien het wel. Uiteindelijk was het allemaal prima en lekker en had ik ook echt nog een super lekkere passievrucht sap. Dat was die 3 euro wel waard. Nog steeds niets vermoedend, liepen we langs de oase en de immense zandduinen terug naar ons hostel na het eten. Nietsvermoedend want het was natuurlijk nog steeds donker. De volgende dag mopperen dat het zo koud was, want we wisten nog niet beter. Na het ontbijt besloot ik voor mezelf aan dit blog te gaan werken, inmiddels heb ik er al 3 keer aan gewerkt haha en ik ben nog niet klaar. Ik ben heerlijk in de schaduw gaan zitten, want ik wist toen dus ook nog niet beter. Pien en Daan gingen de omgeving alvast verkennen en ze appten een uur later of ik mee naar boven wilde klimmen, de zandduinen op. Maar ze kwamen wel eerst even terug voor een korte broek en zonnebrand. Huh, wat? Terwijl ik dus dit blog aan het schrijven was heb ik helemaal gemist wat er om me heen was en dat het weer ondertussen super lekker was en de omgeving super chill en mooi. Dus wij onze korte broeken aan, helemaal in ons hum en al zingend ons ingesmeerd met zonnebrand. Zonnebril op en gaan! Lopend langs de oase, het meertje, bedacht ik me dat ik net zo goed daar mijn blog had kunnen gaan schrijven. Daar had ik wel een beetje spijt van, maar goed, dan gaan we nu maar extra genieten van de zon. 


Dat hebben we dan ook gedaan! Het was een fikse klim naar boven door het mulle zand. Jullie zullen misschien al wel wat foto’s voorbij hebben zien komen. Via de zijkant kon je makkelijker klimmen en dan achteraf naar beneden rennen via de steile kant. Dit had ik namelijk al vanaf mijn slaapkamer raam gezien die ochtend. En geloof me het ziet er hilarisch uit als je een zandberg ziet en kleine zwarte poppetjes rennend daar vanaf ziet gaan haha. Eenmaal boven: WAUW! Daar hebben we zo genoten van het uitzicht. Een lekker muziekje en voor we het wisten stonden we met 3en te dansen (ja dansen ja) op de top van een zandduin, terwijl we aan de ene kant uitkijken over de oase, aan de andere kant de stad Ica en voor de rest eindeloze duinen. Zoooo ontzettend gaaf! We voelden ons letterlijk on top of the world en helemaal gelukkig! Een film- en foto sessie daarboven is dan ook niet uitgebleven. Daarna het naar beneden rennen, dus schoentjes uit en gaan. Jullie zien het al voor je he? Een nieuw dumpert filmpje van Evy die al rollend de berg af gaat. Ik moet jullie teleurstellen, het ging me prima af. We hebben het alledrie overigens joggend gedaan, het was ook maar een afdaling van bijna 90% denk ik haha. En ja misschien iets met een mug en een olifant, maar het was hoog en steil, en ik ben dan ook weer niet zo’n daredevil. 
In de middag hadden we een sandbuggy & sandboarding tour waar we ontzettend veel zin in hadden. Er werd 100% adrenaline kick voorspeld op de flyers. Nou eerst zien dan geloven dachten we. Dat hebben we geweten haha. Die buggyride was zoooo gaaf, het is moeilijk te omschrijven hoe het voelde. Alsof je in een achtbaan zit, maar dan duurt het geen 10 seconden maar 10 minuten haha. Soms had je een rustig stukje en dan reed de buggy weer een hele steile berg en gingen we bijna recht naar beneden of kwam er een onverwacht zandhobbel en zaten we nog net niet bij elkaar op schoot. Lieve papa’s en mama’s die zich nu zorgen maken, er waren gordels in de buggy’s. No worries, iedereen is er heel uit gekomen, misschien wat blauwe plekken alleen haha. Maar die ben ik met alle boxjumps bij crossfit toch al gewend haha. Tussen het buggyen door stopten voor het sandboarden. En ik weet niet waarom maar die man dacht, laat ik de eerste de beste plek kiezen die dan ook meteen heel steil is. Het was wel even slikken haha. En toen vroeg ik ook nog heel overconfident, moeten we hier staand vanaf? Ja dat is goed, Evy, ga jij maar staand, wij filmen wel haha. Top Guys! Thanks haha. Niet dus. En jullie zien het sowieso al voor je he, Evy en Sandboarden. No way dat dat goed kan gaan. Dumpertfilmpje nummer 2 hoor ik jullie denken. Nou... zeg wat een vertrouwen... Jammer hoor. But be ready to be proud haha. De eerste keer moesten we het liggend proberen, zeker ook omdat het best een hoge berg was. Twee andere jongens mochten eerst, en gingen echt retesnel die berg af. Niet heel motiverend als je het spannend vindt. Oke wie wil er dan? ‘Uhm... oke.. dan ga ik wel.. denk ik... misschien.. of toch niet.. oke.. ja ik ga wel... fack..... ‘. Adrenaline gierde door mijn lijf. Ik op het board liggen. Zegt hij: ‘ are you ready?’ Nou nee eigenlijk niet haha, zo bang als een kanarie haha. Hij legt nog even snel iets uit in het Spaans, ja echt Spaans en geeft me een zetje. Ho wacht, ik weet nu helemaal niet wat je nog gezegd hebt... aaaaaaaaaaaaaaaaaah.. en daar ging ik dus al. Echt meeeeega vet maar ook heel erg eng haha. Ik heb behoorlijk geschreeuwd/gejoeld haha, het is even daar gelaten of dit uit angst, adrenaline of enthousiasme was. Of een combinatie van alledrie haha. Ik kwam blijkbaar wel echt heel netjes en ver naar beneden. Dus voor een eerste keer helemaal niet slecht dacht ik zo! Pien en Daan deden het heel netjes zonder gillen, wel erg handig want die hadden daardoor ook geen zand in hun mond haha. Hebben jullie de goede conclusie al getrokken? Ik dus wel haha. Maar er was ook nog een ander meisje dat op het einde over een hobbel heen kwam, en een soort van driedubbele flikflak koprol maakte haha. Volgens haar zat het zand tussen haar hersenen haha, dus het kan altijd erger. Daarna nog een soort van dubbele afdaling, waarbij je als je het goed deed en ver genoeg doorgleed je ook gelijk de tweede heuvel mee pakte. Super gaaf! Terwijl we aan het wachten waren tot iedereen naar beneden kwam, gingen Diogo en Lino (twee jongens die we tijdens de tour ontmoet hadden) zelf omhoog lopen op een ander stuk om het staand te proberen. Wat een super goed plan, waarbij ik instant aansloot en de rest niet veel later volgde. Echt heel erg leuk om te doen, dus ik bleef maar omhoog lopen om het te proberen. Verder wil ik het ook niet perse graag goed kunnen ofzo haha. Uiteindelijk leek het redelijk veel op snowboarden maar mijn kleine voeten zaten niet heel stevig vast op het board (klittenband), maar... ik kon redelijk blijven staan. Proud of myself! 
Daarna reden we met de sandbuggy naar een plek voor de zonsondergang, en ik quote Danique: A-MAZE-BALLS! Super mooi, lekker relaxed muziekje op en genieten van moeder natuur. Daarna nog een vette buggy ride terug en even een uitzichtpuntje bij de oase met alle mooie lampjes. Je kunt je voorstellen dat wij na deze tour helemaal vol zaten met zand, mijn oren, ondergoed, zakken van mijn broek, maar ook mijn camera, zonnebril, tas. Alles zat onder! Dus we wilden lekker de douche in. Maar prioriteit: Bier! Daar hadden we na het zonnetje van die dag al de hele dag over. Dus samen met Diogo en Lino nog even in snel treinvaart wat biertjes gedronken in een café genaamd Huaca-facking-China (super vet) en daarna gauw de douche in, want om 9 uur moesten we de nachtbus in voor de volgende plek. 


Helemaal eurofisch van deze mooie plek en vol met geluk zijn we de bus ingestapt. De nachtbus hadden we weer met hetzelfde bedrijf en was dus super chill. Het was een lange rit van 14 uur waarbij ik vooral heel veel geslapen heb en af en toe wakker werd van de crazy bochten die gemaakt werden, en uiteindelijk rond 06.30 wakker werd gemaakt door de luidruchtige Engelse in de bus haha. Maar.. aangezien dit blog nog steeds niet af was heb ik er ook nog even (lees 1,5 uur) in de bus aan gewerkt. Ondertussen zijn we in Arequipa en is ook Evelien hier veilig geland en toegevoegd aan de crazy dutchies. Jeeeeeeeeeeh! De rest laat ik over voor het volgende blog want ik denk dat ik nu wel genoeg geluld heb. Als jij het al tot zover gehaald hebben, chapeau. Ik ben trots op jullie haha. Morgen vertrekken we voor een 3daagse tour door de Colca Canyon en verdwijnen we dus ook 3 dagen van radar: geen service, geen elektriciteit, geen vanalles! Lekker even weg! Dus in het volgende blog horen jullie daar vast meer over. 


Het gekke is dat ondanks dat we in Lima echt geen ruk hebben uitgevoerd vanwege de bagage, ik toch zoooo veel te vertellen heb. En dan staat nog niet eens alles hier beschreven. Je maakt op reis zoveel mee en je ziet zoveel, te bizar voor woorden. Zeker omdat we dus nu wat meer aan het reizen zijn en meer ondernemen, meer meemaken, ga ik proberen wat korter op elkaar de blogs te schrijven. Anders ben ik bang dat ik teveel vergeet en houd ik jullie straks nachten wakker met lange verhalen. Want dit verhaal was natuurlijk nog helemaal niet lang ;)


Het reizen met zijn 3en gaat heel erg goed. Ik kan me voorstellen dat buitenstaanders soms echt denken: wtf deze 3 chicka’s. (Nu 4, sorry Eef, je hoort er nu gewoon bij) We zijn wel een sterk pact. En ik kan het me niet alleen voorstellen, dit hebben we ook echt al van meerdere mensen teruggehoord haha. Credits voor degenen die zich bij ons voegen want met zijn 3en (en 4en ;P) hebben wij echt (voor een buitenstaander dan) wel een bijzondere humor. Wij hoeven elkaar maar aan te kijken of we liggen helemaal dubbel, of een van ons begint een liedje en de ander vult aan. Je maakt in een korte tijd al zoveel met elkaar mee waardoor het arsenaal aan inside Jokes enorm is. Die zullen jullie in dit verhaal ook vast gelezen hebben en gedacht hebben: wat bedoelt ze hier nu weer mee? Nou... in dat geval bijzijn is meemaken. Soms schieten woorden tekort.. Ondanks al onze inside Jokes zijn we ook alledrie heel relaxed en staan we echt open voor anderen, dus tot nu toe hebben we ook al veel aansluiting gehad met andere reizigers en locals. Daar ben ik echt heel blij om. Want als ik iets tof vindt aan het reizen is het ontmoeten van nieuwe mensen. En oh boy, wat hebben we toch al persoonlijkheden leren kennen haha.


Persoonlijk vind ik het zelf erg wennen dat ik niet alleen op reis ben. Normaal hoef ik met niemand rekening te houden. Dit klinkt misschien heel stom en egoïstisch, maar op reis is het enige moment dat ik echt volledig mijn eigen gevoel kan volgen. Door alleen reizen leer en ontwikkel je jezelf zoveel. Je voelt je onafhankelijk, zelfstandig, sterk en op top of the world. En dat gevoel wat ik in NL niet kwijt kan en wat soms zo sterk is, krijgt op reis eindelijk de kans om zich te uiten. Want degenen die mij goed kennen weten maar al te goed dat ik af en toe echt wel mijn eigen free spirited mindset heb. Maar nu ben je samen en moet je het dus samen doen. Dat is wel even wat anders, maar ook heel erg leuk. Gelukkig zijn de meiden echt super lief en begripvol (grasjas chicka’s!) en zijn we er tot nu toe iedere keer uitgekomen. En er is nog steeds ruimte om deels je eigen plan te trekken en dat vind ik erg fijn. Het kan dus zijn dat ik misschien nog een keer zelf een stukje ga reizen, maar daar denk ik nog even over na. Voor nu vind ik ze allemaal nog veel te lief! En nu de vakantie eindelijk echt begonnen is en we de afgelopen dagen de eerste vitamine D (zonnestralen) hebben mogen incasseren zijn wij klaar voor all new challenges. 


Ondanks dat onze reis zich tot nu toe erg gekenmerkt heeft door onze bagage, kenmerkt het zich ook door Pien-apples (pineapples), P-Evy-Kanen (pelikanen), Flamango’s (don’t even ask why), heel veel enkelbandjes, armbandjes, lama oorbellen en andere hippiedingen kopen andere woordgrapjes, heel veel lachen en genieten! Dus voorlopig ben ik nog niet thuis lieve mensen. We halen er alles uit wat er in zit!
Lieve allemaal! Ik mis jullie maar ik ga hier toch nog even 4 weken volle bak genieten!


Knuffels van mij! 


Ps. Veel plezier op de Tilburgse Kermis, drink een paar biertjes voor me daar ;)
 

3 Reacties

  1. Ellen:
    19 juli 2018
    Lieve evy, wat n ontzettend leuk verhaal weer... lang ja maar zo vol humor geschreven dat t nergens saai word en je t bijna meebeleefd, .
    Dus blijf lekker lange verhalen schrijven, genieten we lekker mee.
    Veel plezier nog meiden maar dat gaat wel lukken als ik t zo lees.
  2. Wilma:
    19 juli 2018
    Hoi Evy idd erg lang, moet weg maar ben weer echt nieuwsgierig naar je verhaal. Ik neem vanmiddag in de zon de tijd om het hele verhaal te lezen want je schrijft zo leuk dat ik daar echt voor ga zitten. Zonder je verhaal te hebben gelezen, veel groetjes en lekker blijven genieten van jullie reis. J&W
  3. Je moeder:
    19 juli 2018
    Hé lieverd. Wat een geweeeeeldig verhaal weer. Geniet met volle teugen en omdat ik je wel ken zie ik het ook helemaal voor me. Blijf maar lekker zo schrijven dan geniet ik met je mee. Mis je maar blijf nog maar ff genieten daar met zun 4tjes. Xxx